Alþýðublaðið - 14.08.1942, Blaðsíða 8
ALfrYÐUBILAÐIÐ
Föstudapfur 14. ágúst 1942»
JARNARBfðl
Ladjr Haoilton
Aðalhlutverk:
Vivien Leigh
Laurence Oliver
kL 9.
Kl. 5 og 7.
FLÓTTI EIGINSMANNSINS
Aðalíhlutverk:
Ingrid Bergman og
Leslie Howard.
Sala aðgöngumiða ihefst kl. 1
Ekki hægt að panta í síma.
,ÁSTAND“ í HÖFN
JÓN INDÍAFARI segir frá
eftirfarandi atburðum, sem
gerðust, þegar hann var „byssu-
skytter undir kónglegu regi-
menti í Kaupinhafn“:
„Einn skraddari Hannes að
nafni . . . átti sér unga og dægi-
lega kvinnu, sú er Anna hét.
Einn af soldátum hafði hana
litið með girndaraugum og um
sat með sínum kúmpánum að
ná henni frá sínum ektamanni,
og þess vegna skeði mikið upp-
hlaup í borginni á einúm laug-
ardegi með soldátum og erfiðis-
fólki borgaranna. Maðurinn
varð það svo búið að hafa, með
því hún sjálf þar til styrkti og
missti hennar svo aldeilis.“
MAÐTJR nokkur, sem var
gestkomandi í bænum,
kom inn í kirkju, eftir að pre-
dikun hófst, og settist á bekk
aftarlega í kirkjunni.
Að stundu liðinni fór hann
að verða órólegur undir ræð-
unni og vonaði, að henni færi
að verða lokið. Hann hallaði sér
því að^gömlum manni, sem sat
við hlið hans, og hvíslaði að
honum:
„Hvað er hann búinn að pre
dika lengi?“
„hiðlega 40 ár“, svaraði öld-
ungurinn.
„Þá er bezt ég bíði“ sagði
komumaður. „Hann hlýtur að
fara að hætta“.
• '•
ar, en sagði ekkert.
— Ég vona, að þú sért ekki
reið ívið mig fyrir það, en ég
taldi það skyldu mína. Jæja,
Charles.
Presturinn í Leanham hóst-
aði.
— Ég skil það mjög vel, sagði
hann, — að áfall yðar hafi orð-
ið yður mjög þungbært. Það var
mjög sorglegt. Það er óþarft að
taka það fram, að við Fanney
finnum til með yður af öllu
hjarta.
—Já, það gerum við, sagði
systir hans.
Berta þagði enn og ungfrúin
varð óróleg og leit á hana. Prest
urinn hóstaði aftur.
— En ég held, að við eigum
alltaf að vera þakklát fyrir
þann kross, sem okkur er dæmt
að bera. Hann er mælikvarði
á það traust, sem guð ber til
okkar.
Berta þagði enn, og prestur-
inn leit spyrjandi á systur sína.
Sannast að segja, Berta, sagði
ungfrúin — langar okkur Char
les bæði til þess, að þú verðir
leidd í kirkju. Þú kærir þig
kannske ekki um það, en við
erum bæði eldri en þú og við
teljum, að það mundi verða
þér til góðs. Við vonum að þú
samþykkir það, og Charles er
hér kominn til þess að segja
þér, að þetta sé skylda þín.
— Ég vona, að ég þurfi ekk
ert að leggja fast að yður, frú
Craddock, sagði klerkur.
Berta svaraði ekki strax, en
bað svo um bænabók. Ungfrú
Glover brosti ánægjulega.
— Mig hefir lengi langað til
að gefa þér dálitla gjöf, Berta,
sagði hún. — Og mér datt í
hug, að þér kæmi vél að fá
bænabók með skýru og stóru
letri. Ég hefi tekið eftir því í
kirkjunni, að bókin, sem þú not
ar venjulega- í kirkjunni, er
með svo smáu letri, að þú hlýt-
ur að freistast til að fylgjast
ekki með guðsþjónustunni. Ég
tók með mér bók núna, sem mér
væri kært, að þú vildir taka
við.
Hún dró nú upp stóra bók í
skuggalegu bandi. Letrið var
stórkarlalegt, en þar sem út-
gáfufélagið hafði keppt að því
að sameina nytsemi og lágt
verð, var pappárinn hryllileg-
ur.
— Þakka þér fyrir, sagði
Berta og rétti höndina út eftir
gjöfinni. — Þetta var faliega
hugsað af þér.y'
— Á ég að finna fyrir þig
kaflann „Konur teknar til bæn-
ar“? spurði ungfrú Glover.
Berta hneigði höfuðið til sam
þykkis og prestssystirin opnaði
bókina og fékk henni. Berta las
nokkrar línur og lagði svo bók-
ina frá sér.
— Ég finn enga hvöt hjá mér
til að „færa guði ihjartans þakk-
ir“, sagði hún, og leit nærri því
grimmilega á systkinin. — Mér
þykir leitt að þurfa að misbjóða
tilfinningum ykkar, en mér
finnst ég enga ástæðu hafa til
að auðmýkja mig fyrir guði.
— Ó, frú Craddock, ég vona,
að yður sé þetta ekki alvara,
sagði presturinn.
— Þetta sagði ég þér, Qharl
es, sagði systir hans. • — Ég
hugsa að Bertu líði ekki vel, en
þetta finnst mér reglulega ljótt.
Berta yggldi sig, og átti erfitt
með að bæla niður fyrirlitningu
sína og óþolinmæði. En prest-
urinn var ekki ennþá nógu ein-
beittur.
— Við eigum að vera þakklát
guði fyrjjr ;það imótlætti, sem
hann leggur á okkur í góðu
skyni, sagði hann loks.
— Ég er enginn ormur, sem
skríður á jörðinni og er þakklát-
ur fætinum; sem stígur á hann.
— Þetta finnst mér vera guð-
last, Berta, sagði ungfrú Glover.
— Æ, Fanney, nú er ég að
missa þolinmæðina, sagði Berta
log ndjði kom fram í kitmar
henni. Geturðu ekki skilið kval
irnar, isem ég hefi orðið að
þola? Það var hræðilegt. Það
liggur við að ég hljóði þegar
mér dettur það í hug. Ég reyndi
að bera mig vel, en kvalirnar
voru svo œgilegar, að það var
eins og hnífur væri rekinn í
gegnum mig, ég gat ekkert
staðið á móti annað en hljóðað.
— Berta, Berta! sagði ung-
frúin, hneyksluð á því, að slík
ar lýsingar kæmu í eyru prests-
ins í Leahham.
SS NÝJA BfÚ
'The Flame of New Orleans)
Ameríksk stórmynd gerð und
ir stjórn franska kvikmynda-
meistarans
RENE CLAIR
Aðalhlutverkin leika:
MARLENE DIETRICH
Bruce Cabot
Roland Young
Mischa Auer
Andy Devine
Sýnd í dag kl. 5, 7 og 9.
GAMLA BIÖI
Dmgjafeorgii
(BOYS TOWN)
Amerísk stórmynd.
SPENCER TRACY
MICKEY ROONEY
Böm innan 12 ána fá
ekki aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
3%—6%.
Sumarjól.
(Christmas in July).
[Ellen Drew og Dirk Powell
— Og hvað þetta var skelfi-
lega langt. Þarna stendur fólkið
ií kring og segir: „Vertu róleg,
þetta er bráðum búið, og iþó er
það alls ekki búið. Hvað eftir
annað kemur hin ógurlega kvöl
og á hvert skipti býst maður við
að þola ihana ekki til enda. Ó,
ég óskaði þess að mega deyja,
það var svo ægilegt.
— Þjáningin göfgar, sagði
ungfrú Glover. ,
— Hvaða þvættingur er
þetta, sagði Berta æst. — Þú
segir þetta af því að þú 'hefir
aldrei þjáðst. Fólk, sem segir,
að þjúningin göfgi, lýgur, hún
gerir mann grófgerðari. En ég
skyldi hafa staðizt þjáninguna,
ef bárnið mitt Ihefði lifað. En
allt var til einskis. Læknirinn
sagði mér, að barnið hefði verið
dáið allan tímann. Ef það er
guð; sem 'hefir látið mig þjást
HJALTI HÍIALPFÚSI
svöng og hrædd. Hún vildi ekki
fara með þau inn í gisna hlöð-
una; sem súgurinn næddi um.
Eini staðurinn í hlöðunni, sem
var notalegur var ibýflugnabú-
ið, þar sem býflugurnar kúrðu
inni. Býflugna-Gunna minntist
nú alls hunangsins, sem hún
hafði gefið Benna, og henni
fannst hann vera bæði harð-
brjósta og vanþakklátur.
„Auðvitað verður það sama
viðkvæðið hjá Hjalta,“ hugsaði
hún með sér. „Það er alveg til-
gangslaust að biðja hann ásjár.
Ég verð að fara með börnin í
hlöðuna og búa þar um þau
eins vel og auðið verður.“
Svo safnaði hún börnunum
saman í einn hóp og lagði af
stað með þau yfir flötina áleið-
is til hlöðunnar. En hún var
ekki komin langt, þegar hún
heyrði, að einhver var að kalla
á eftir henni.
„Gunna, Gunna, hvert ert þú
að fara?“
Það var Hjalti, sem hlaupið
hafði á eftir henni með fangið
fullt af kápum og ábreiðum.
„Ég ætla að hreiðra um mig
og börnin í hlöðunni í nótt,“
sagði Býflugna-Gunna.
„Nei, það mátt þú ekki gera,“
sagði Hjalti. „Þið komið öll
heim í kofann minn. Takið við
þessum kápum og ábreiðum og
kastið þeim yfir ykkur, svo að
þið verðið ekki innkulsa. Ég er
búinn að hita vel upp í eldhús-
inu hjá mér, og þar bíður ykk-
ar full kanna af heitu kókó og
heilmikið af smurðu brauði.“
„En — en — kemur ekki
álfakonungurinn til þess að
heimsækja ykkur Benna á
morgun?“ sagði Býflugna-
Gunna.
„Jú, en það skiptir engu
máli,“ sagði Hjalti. „Það er
ófært, að þið verðið í hlöðunni.
Við Benni skjótum skjólshúsi
yfir ykkur í nótt.
„En Benni vill það ekki,“
Org.
§/,&
%
^W/LBUR/i mousHr
THATBULL5T HAP F/NISHBO H/M/
WHAT’5 THE P00Z600F UP TONOiVf/.
'thÁTROCK! thefool
HE’LL 9TARTA LANPSL/PE/
W//.&UR! DOA/’T!
HTNDASAGA
Þegar bílamir fara fyrir
skarpa beygju, sér Lillí Vilbur.
Lillí: Sjáðu, Tóní.
Tóní: Vilbur. Eg hélt,
skotið hefði gert út af við hann.
Hvað skyldi hann nú ætla sér?
Tóní: Kletturinn. Hann setur
af stað skriðu. Vilbur, gerðu
þetta ekki!
Uppi ií hlíðinni er Vilbur að
líta grettistakinu af stað til þess
að granda Tóní með því.