Alþýðublaðið - 04.09.1942, Blaðsíða 5

Föstudagnr 4. september 1942.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
ERFÐASKRÁR eru margs-
konar. Mr. Justice Lang-
ton segir, að sumt fólk líti á
samningu erfðaskrár eins og' ein
hvern heilagan atburð. Það
vill gera þær í einrúmi og við
hefur allskonar siði. Aðrir telja
samningu erfðaskrár ósköp
sjálfsagðan hlut, sem þurfi ekki
að taka svo ýkja alvarlega. Þetta
er víst hvorttveggja rétt, svona
er fólk. Það sést bezt á því, hve
margbreytilegar skoðanir og til
finningar koma fram í erfða-
skrám.
Nú skulu nefnd tvö dæmi.
Erfðaskrá frú Margrétar Thomp
son er einhver furðulegasta
erfðaskrá allra tíma. Frú Mar-
grét átti heima í Lundúnum og
dó 1777. Hún var ákaflega
hrifin af neftóbaki, þessu „dýr-
mæta dufti,11 eins og hún komst
að orði. í erfðaskrá hennar eru
þessar setningar meðal annarra.
„Ég mæli svo fyrir, að þegar
ég hefi verið kistulögð, skuli
svo miklu skozku neftóbaki,
beztu tegund. stráð yfir líkama
minn, að ekki sjáist í hann.
Ekkert er svo hressandi sem
þetta dýrmæta duft. Sex mestu
neftóbaksmennimir í St.
Jakobs-sókninni eiga að bera
mig, klæddir tóbakslit-um káp-
um. Sex ungmeyj'ar eiga að
halda uppi jöðrum sorgarblæj-
urmar yfir kistunni og skal
hver þeirra bera á sér tóbaks-
bauk, svo að þær geti hresst
sig á göngunni.“
Svo var það Spitz, heppnasti
hundur í heimi. Hann erfði
6 000 pund eftir húsmóður sína
Margréti MeDermott í Chicago.
Ættingjar hennar véfengdu
erfðaskrána, en dómarinn stað-
festi hana þegar hann hafði
hlustað á framburð lögfræðings
hinnar látnu, Óskars A. Ross.
Hann tók það fram, að jómfrú
McDermott hefði þrásinnis sagt,
að Spitz væri eini vinur sinn.
Héppi hlaut því þessi sex þús-
und pund.
Á einum stað er enn haldið
við einkennilegum sið, sem er
allt frá þeim tímum, er lík-
stuldar tíðkuðust. Er þar farið
eftir fyrirmælum erðaskrár.
Þetta er í Suttan-sókninni. Þar
er fjölskyldugrafhvelfing ein
opnuð 12. ágúst ár hvert,, og
hefir það verið gert í 144 ár.
Þetta er gert samkvæmt fyrir-
mælum í erfðaskrá dætra Jam-
es Gilson í London, en þær voru
hræddar við líkstuld, og vildu
hafa þessar varúðarráðstafanir.
Richard Stratton Layboume
liðsforingi lagði 3 000 pund í
sjóð og ánafnaði foringja her-
sveitarinnar frá Wales. Skyldi
hann veita hverjum welskum
hermanni í Gíbraltar ákveðinn
8BE
Frá Midwayorrustunni.
Mynd þessi var tekin í orrustunni miklu við Midway, þegar Ameríkumenn unnu hinn
mikla sigur sinn á Japönum. Sýnir mynain eina verulega tjónið, sem Ameríkumenn urðu
fyrir, eða þegar flugvélamóðurskipið. Yorktown varð fyrir árásum japanskra steypiflugvéla
og laskaðist.
Einkennilegar erfðarskrár.
skammt af bjór og vindlingum
á afmælisdegi hins látna ár
hvert. Laybourne lagði líka 500
pund í sjóð, og skyldi verja
tekjum af honum til þess, að
veita hverjum liðþjálfa í
welsku hersveitinni kampavíns
flösku á hverju laugardags-
kvöldi, þegar þeir væru í út-
varðaeftirliti, Þetta á að vera á
tímabilinu frá 1. október til 31.
marz.
Gamalt máltæki segir, að það
kosti ekkert að vera kurteis.
En enginn veit, hvað hægt er
að græða á kurteisinni. A. J.
Ravenshill strætisvagnastjóri
erfði 25 pund vegna kurteisi
sinnar við farþega. Antonio A.
T. Banbara, skipamiðlari í Liver
pool, lét þakklæti sitt í ljós á
svipaðan hátt. Hann mælti svo
fyrir, að eitt pund af eftixlátn-
um eignum hans skyldi renna
til hvers vagnstjóra, í Liver-
pool-sporvagnafélaginu, þeirra
sem lengst hefðu starfað, og
ekið höfðu þá áætlunarleið,
sem hann og fjölskylda hans
þurfti að fara.
Hverju sinni sem herra
Eustace Meddings las um eigin-
mann, sem arfleiddi konu sína
með því skilyrði, að hún giftist
ekki aftur, sagði hann „eigin-
gjarn óþokki.“ Engum þurfti
því að koma það á óvart, að
Tilkyiming.
Að gefnu tilefni vill Vörubílastöðin „I>róttur“ að-
vara alla verktaka um, að vorir taxtar eru háðir verð- ^
sveiflum, sem hæglega geta breytzt með stuttu milli- N
bili. — Teljum vér því allar skuMbindingar, sem kxmna ^
að verða gerðar um verð á akstri yfir lengri tíma, 'í
okkur óviðkomandi.
).
Stjórn Vörubílastöðvarinnar „Þróttur‘
hann arfleiddi konu sína að öll-
um eignum sínum með ósk um,
að hún giftist aftur, ef hana
langaði til.
Hinsvegar er efni margra
eríðaskráa á þá lund, að hæfi-
legra væri, að þær væru skrif-
aðar með eitri en bleki. Slikar
skrár eru oftast gerðar af mönn-
um, sem borið hafa kala í
brjósti til kvenna sinna, — af
ímynduðum eða óeðlilegum á-
stæðum. Hér er dæmi rnn þetta:
„Eignir minar mundu senni-
lega hafa verið stórum meiri,
ef hið óhappasæla kvonfang
mitt hefði ekki reynzt þröskuld-
ur á þeirri leið, því ég er kvænt-
ur þeim slyngasta ræningja,
sem vinnur í dagsbirtu að iðju
sinni.; Tejk'|gsl( míru viði þessa
edikssúru óvætti í mannsmynd
hafa, að ég ætla, kostað mig
meira en 400 pund.“ Annar
eiginmaður arfleiddi konu sína.
að farthing (þ. e. minnsta mynt-
in, fjórði hluti úr penny) og
átti það að sendast í ófrímektu
umslagi. Þetta hefði kostað
ekkjuna útgjöld, sem hefðu
orðið hærri en arfurinn.
Oft hefir það komið fyrir í
Englandi, að menn hafa arf-
leitt konur sínar að nokkrum
aurum ásamt þeirri ósk, að þær
kaupi sér fyrir þá snærisspotta
til að hengja sig í. Miðlari
nokkur skrifaði: „Ég eftirlæt
konunni minni friðil sinn ásamt
þeirri vitneskju, að ég var ekki
eins mikið fífl og hún bjóst við.
Syni mínum eftirlæt ég ánægj-
una af því að vinna fyrir sér.
í þrjátíu og fimm ár hélt hann,
að þessi ánægja væri mér ætluð.
Honum skjátlaðist.“
Og svo var maður í úthverfi
Lundúna, sem arfleiddi konu
sína að buxunum sinum, sem
merki þess, að hún þráði alla
ævi, að vera í slíkri flík, sem
húsbóndinn á heimilinu, en það
var hún aldrei.“
Loks er þessi að minnast, að
ýrnsar aðferðir hafa verið notað-
ar til að skrifa erfðaskrár. Blind-
ur maðusr í Los Angeles lét
eftir sig erfðaskrá, sem var ekki
annað en raðir af smáholum
í mjúltum pappír. Þetta reynd-
ist vera rithönd hins látna og
var erfðaskráin tekin gild.
Erfðaskrár hafa komið fram
á ýmiskonar skjölum, bæði í
Engiandi og Ameríku. Glad-
stone hleypti þessari tízku af
stokkunum með því að skrifa
erfðaskrá sína á blöð, sem rifin
voru úr sparisjóðsbók. Tóbaks-
sali í London skrifaði sína hins
vegar á bút úr Evrópukorti. í
Ameríku hefir erfðaskrá skrifuð
með snarhönd verið tekin gild,
og í Frakklandi skrifaði fyrr-
verandi yfirdyravöður í Dóm-
höllinni erfðaskrá sína snotur-
lega á einn stólfótinn í iborð-
stofunni, sinni. En ef til vill er
erfðaskrá bónda nokkurs í
Tenessee ein hin furðulegsta,
sem sögur fara af. Eftir dauða
hans leituðu ættingjar hans
hátt og lágt að erfðaskrá hans,
en fundu hvergi. Þá bar svo til,
að vinnumaður einn gekk niður
í kjallarann og fann þá erfða-
skrá bóndans rispaða á hollenzk
an ost.
í næstsíðasta stríði voru marg
ar erfðaskrár skrifaðar í mestu
hættu á allkonar hluti, t. d.
vindlingapakka og bakhliðar
heiðursmerkja. Éin fannst eftir
Jótlandsorrustuna á einum
skildi, sem sjóliðar bera um
sér, með upplýsingum áletruð-
um.
Að síðustu skal getið um
erfðaskrá Ameríkana nokkurs,
ef erfðaskrá skyldi kalla. Hann
hefir enn ekki kvatt þennan
heim, en er hræddur við að
verða kviksettur. Hann hefir
því lagt svo fyrir, að hljóðnemi
skuli settur í líkkistu hans og
skyldi hann vera í sambandi
við hátala í húsi kirkjugarðs-
varðarins. Hljóðneminn hefir
þegar verið settur í kistuna full
smíðaða og nú er ekkert annað
eftir en sjá, hvort útbúnaður-
inn sé ekki allur í lagi, sem
verður ekki hægt að sjá fyrr en
maðurinn fellur frá.
Kaispendur, kaupmenn og lögin rnn vörusvik. — Tjarn-
arbíó, árvalsmyndir og George Formy. — Okrið á
veitingasíöðum út um land. — Bitreiðaskúrarnir.
EG FÆ hvaS eftir aunað bré?
frá fólki, sem kvartar und-
an því, ao því séu seldar skemmdar
vörur eða eyöilagöar, að það hafi
reynt að fá seljandann til að taka
vörurnar aftur, — en því hafi
verið neitað. Er fólk fullt af
giemju yfit’ þessu, sem vonlegt er.
FYKIlí NOKKRUM dögum
fékk ég eftirfarandi bréf: „Mig
lar.gar til að spyrja þig um eftir-
farandi: 3era ekki kaupmenn á-
byrgð á vörum, sem þeir selja, að
varan sé nothæf? Og, ef hún reyn-
ist það ekki, eru þeir þá ekki
skyldugir að taka hana aftur?“
,EG SPYR ÞIG um þetta, vegna
þess, að ég keypti 1 kg. af smjöri
um daginn. Það reyndist ekki
rnannamatur, þegar heim kom. Eg
fór með smjörið daginn eftir, og
ætlaði að skila því, en þá sagðist
kaupmaðurinn ekki taka það aft-
ur, og hann tæki enga ábyrgð á
þeim vörum, sem hann seldi. Eg
ætla ekki að svo stöddu, að birta
nafn þessarar verzlunar, ég ætla
að bíoa eftir úrskurði þínum. En
það getur verið gott fyrir fólk að
vita, hvaða verzlun þetta er.“
AF TILEFNI ÞESSA bréfs —
og bað getur verið svar til fjölda
margra annarra, vil ég segja þetta:
Seljandinn ber ábyrgð gagnvart
kaupandanum á því að varan sé
óskemmd. Hann er skyldugur að
taka hana aftur eða enaurgreiða
hana. Oft er smákaupmaðurinn al-
veg saklaus af því að hafa selt
svikna vöru, en hann ber þó á-
byrgð gagnvart kaupandanum
— sjálfur getur hann svo leitað
réttar síns gagnvart þeim, sem
hann hefir keypt vöruna hjá.
G-158 SKRIFAR: „Hvernig var
það, Hannes minn, var okkur bíó-
"estum ekki hátíðlega lofað af
hinu nýstofnaða Tjarnarbíói, að
þar yrðu aðeins sýndar I. flokks
myndir, eða sem næst því? Það
er eins og mig minni, að þetta sé
rétt hjá mér. En sé svo, þá verð
ég að segja, að illa höfum við
verið sviknir þar. Bíóið fór vissu-
lega vel af stað með aö sýna
“Lady Hamilton”, því að sú mynd
var prýðileg, og bíóinu vissulega
saniboðin.“
„EN MER BKÁ í BRÚN núna
um helgina, þegar ég heimsótti bí-
óið í annað sinn, því að myndin,
sem þá var sýnd, og er víst enn,
er einhver sú leiðinlegasta og
bjánalegasta, sem ég hefi séð, og
einkum þó þar, sem hún átti að
vera gamanmynd. Það var myndin
„Það rættist úr því“ með George
Formby. Formby-myndir eru
venjulega mjög smellnar og
Frfc. & 6. síSu.
I