Alþýðublaðið - 10.09.1942, Blaðsíða 6

r
, Fimmtudagur 10. sept. 1942.
Þorvaldur Ó, Jónsson.
Fimmtnqnr:
Þorvaldnr ð. Jóus-
son
Þoryaldur ó. jónsson,
vélstj., Seljalandi, Rvík,
er 50 ára í dag. Þorvaldur er
fæd’dur að Ölfusholti í Árnes-
sýslu 10. sept. 1892. Hann flutt-
ist til Reykjavíkur 1912 og
gerðist þá strax sjómaður og
hefir verið það alla tíð síðan.
Af þessum tíma hefir hann ver-
ið vélstjóri í 14 ár, og af þeim
hjá sama félagi í 11 ár, en nú
hefir hann skipt um atvinnu og
vinnur hjá vélsmiðjunni Héðni.
Þorvaldur byrjaði sjó-
mennsku sína á þeim tíma, þeg-
ar aðeins úrvalsmenn héldu
plássum fyrir dugnað og skyldu-
rækni, enda hefir hann verið
búinn þeim kostum báðum í
ríkum mæli. Þorvaldur gerðist
meðlimur Sjómannafélags
Reykjavíkur 1915 á fyrsta ári
þess og ‘hefir verið þar óslitið
síðan, ávallt ákveðinn, öruggur
og afbragðs félagsmaður.
Þorvaldur hefir ekki látið
mikið á sér bera, en við, sem
höfum verið með honum, vit-
um, að það r-úm er vel skipað,
þar sem hann er, og hann hefir
aldrei farið dult með það, áð
hann fylgdi með áhuga Alþýðu-
flokknum og þeim umbóta- og
menningarmálum, sem hann
hefir jafnan barizt fyrir. Hann
hefir ekki getað fallizt á þær
öfgafullu skoðanir, að umbætur
væru einskis vert kák, þótt ekki
næðist það ákjósanlegasta
strax.
Ég veit, að margir félagar þín
ir munu minnast þín með hlýj-
um huga á þessum tímamótum
ævi þinnar og árna þér allra
heilla með framtíðina.
Sjómannafélagi.
r .. — ■■ ■ ■ - 1
heima hjá sér. Þeir eru svo
máttfarnir, að þeir geta ekki
hreyft sig og sár eru dottin á
líkamina. Ef menn koma til
hjálpar, er þeim heilsað með
kvalaópum, óráðshjali og bæna-
söngli. í yfirskipuðum sjúkra-
húsunum eru stundum þrír eða
fjórir sjúklingar að deyja úr
hungri í hverju rúmi. Kirkju-
garðarnir eru fylltir nöktum
líkum', og stundum eru grafin
allt að 300 lík í einu í sömu
gröf,
Þegar menn deyja heima,
fleygj a ættingj arnir líkunum í
göturennuna, til þess að þurfa_
ekki að afhenda skömmtunar-
seðil hins látna.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Ameríkskar fallhlífahersveitir.
Ameríkumenn hafa fyrir
löngu komið sér upp fallhlífa-
hersveitum og er það herlið
flotans (U.S. Marines), sem
hafa orðið fyrir valinu og ver-
ið þjálfað til starfsins.
Þessar fallhlífarhersveitir
hafa enn ekki tekið þátt í bar-
dögum, en búast má við þeim
þá og þegar, því að þær hafa
nú verið alllengi að æfingum
og munu fullæfðar. Þá eru
hersveitir ameríkska flotans
þegar komnar í sókn á Kyrra-
hafi og kann þeim að vera þörf
á fallhlífasveitum.
Efri myndin er tekin inni í
flugvél, seip flytur fallhlífa-
hersveitir á áfangastaðinn. —
Standa hermennirnir í röðum
og bíða eftir að röðin komi að
þeim, til þess að stökkva út.
Neðri myndin sýnir hermenn-
ina stökkva.
SalafHólms.
ST J ÓRN ARTÍÐIND A-
HEFTI var að koma út,
með f jölda laga frá alþingi 1942,
eins og vant er árlega. Þar á
meðal eru lög nr. 70, 4. júlí, er
segja:
„Ríkisstjórninni heimilast að
selja bæjarsjóði Reykjavíkur
þjóðjörðina Hólm í Seltjarnar-
neshreppi. í Gullbringusýslu.
Námuréttindi í landi Hólms
eru undanskilin“. — Lagagrein
þessi gefur ástæðu til ýmissa
hugleiðinga.
Með lögum nr. 22, 3. okt.
1903 er „Kjósar- og Gullbringu-
sýslu skipt í tvö sýslufélög. Ann
/ að sýslufélagið er hin forna
Kjósarsýsla og Seltjarnarnes-
hreppur. Hitt sýslufélagið . . . .“
(eru aðrir hreppar hinnar fornu
Gullbringusýslu). Hvort er nú
heldur, samkv. þessum tveim
lögum, Seltjarnameshreppum í
Kjósarsýslu eða Gullbringu-
sýslu? Síðan sýsluskiptingarlög-
in 3. okt. ’03 gengu í gildi, hefir
í öllum héraðsstjórnarefnum
Kjósacsýslu verið taldir 4 hrepp
ar, þ. e. Seltjarnarneshreppur í
henni. Var það ekki rétt?
„Námuréttindi í landi Hólms
eru undaínskilin“ söltunni. —
Hvað er ,,land Hólms“? Löglega
ákveðin landamerki munu eng-
in til fyrir Hólmi í Seltjarnar-
neshreppi. Ágreiningslaust
munu þau hvergi vera, nema að'
því leyti sem áin Bugða ræður
norðurjaðri landsins, og ef til
vill yfir Rauðhóla (milli ár og
tjarnar). — Lenda sú, sem ríkis-
sjóður á í Mosfellshreppi (norð-
an Bugðu) gegnt Hólmi, og sem
Hólmsbónda hefir lengi verið
leigð með Hólmi, og því er nú
nefnd Hólmsheiði, er Hólms
landi óviðkomandi.
„Námuréttindi .... undan-
skilin“. Hve víðtækt er orðið
náma? í Rauðhólum er vikwr-
náma, bezta vegofaníburðarefni
hérlendis. En telst það til
námu? Undanfarið hefir svo
mikið af þessu verðmæta efni
verið flutt víðsvegar, úr landi
Hólms, að nema mundi mörg-
um tugum þús. kr., með aðeins
50 aura verði pr. bílhlass, ef
selt hefði verið, annað en það,
sem ríkið sjálft hefir notað. —
Hafi það ekki verið selt, hver
sem vildi mátt taka það ókeypis,
hefir ríkissjóður tapað - þar
miklu verðmæti. Hversu verður
það, sem eftir er, metið við
söluna, ef það telst ekki til
náma? Eða, sé Seltjarnarnes-
hreppUr í Kjósarsýslu, verður
þá Hólmur löglega seldur eftir
lögunum 4. júlí ’42?
Grafarholti. 29. ágúst 1942.
Björn Bjamason.
Það er fljótlegt
að matreiða
„Freia“ fiskfars,
auk þess er það hollur, ódýr
og góður matur.
Viscol
leðurfeitis
s
margfaldar endingu vinnu- ^
stígvéla yðar og gerir þau •
vatnsheld. S
S
Hungursneyð
1921 og 1942.
(Frh. af 5. síðu.)
komu stálpuðu börnin og íoks
fullorðnu karlmennirnir. Fólkið
beið,xólegt.
Okkur fannst mannkynið
standa soltið fyrir framan okk-
ur. Ög við gátum ekki mettað
það. Hér var enginn Kristur,
sem gat mettað fólkið með
kraftaverki. Við gáfum mæðr-
unrnn brauð, og andlit þeirra
ljómuðu, þegar þær tóku við
því. Svo lutu þær höfði yfir
brauðið og grétu. Börnin héldu
á brauðum sínum í báðum hönd-
um, en nörtuðu ekki í þau. Þau
voru að bíða eftir því, að aðrir
fengju eitthvað. Ég veit ekki,
hversu lengi þessi bið hefir var-
að. Okkur langaði til þess að
segja þessu fólki, að við vild-
um gjaman geta gefið því öllu
að borða.
Þegar við komum aftur >til
bátsins okkar, gátum við ekki
lagzt til hvíldar. Við sátum sam-
an í einum klefanum og bárum
því við, að ekki væri hægt að
sofa fyrir flugum. Við vissum,
að bráðlega myndum við fá nóg
að borða í París, Berlín eða
Rómaborg. En við hlutum að
minnast bræðra vorra, sem voru
að deyja úr sulti á Volgubökk-
um. Engin örlög eru of erfið,
ef þau eru borin af mörgum,
ekkert brauð svo lítið, að ekki
megi skipta því.
Floyd, hinn frægi fréttarit-
ari, sem hafði komið til Rúss-
lands í fréttaleit, gekk um gólf
með tárin í augunum.
❖
í Aþenuborg, þar sem hung-
ursneyð geisar nú, deýja 500
manns daglega úr hungri. Fá-
tækrahjálpin gefur um 600 000
manns eina máltíð á dag, en það
eru um þrír fjórðu allra borg-
arbúa. Þessi máltíð er hrísgrjón,
þurrkaðir ávextir og viðsmjör,
og er aðeins nægileg til þess að
halda lífinu í fólki.
Þegar Þjóðverjar höfðu rænt
öllum matvælum og auðæfum
Grikkja, vörpuðu þeir af sér
allri ábyrgð á því að fæða hina
sigruðu og undirokuðu þjóð.
Þýzkir hermenn höfðu jafnvel
grafið upp þær kartöflur, sem
Grikkir höfðu sáð. Þegar grísk
kona bað um að fá að kaupa
mjólk handa ^ börnum sínum
sagði nazistiskur embættismað-
ur skýrt og skirinort, að mjólk-
in nægði varla hánda þýzkum
neytendum, sem staddir væru
þar.
Þegar ítalska setuliðið kom,
var þjóðin svipt öllum matvæl-
um. ítölsku hermennirnir gáfu
þá grískum borgurum af mat
sínum, en auðvitað var það
mjög lítið, sem þeir gátu rniðl-
að.
Raunasaga Grikkja felst ekki
svo mjög í þeim líkum, sem
finnast á morgnana á götum
borgarinnar, heldur er hún á-
takan.lega skráð í andlit þeirra,
sem lifa og skinhoraða líkam-
ina. Konur og karlmenn í ó-
hreinum tötrum (fólk hirðir
ekki um að þvo sér lengur, þar
eð engin sápa er til) þyrpast að
gtöðvjjm innrásarhermannanna,
til þess að hirða leifar þeirra.
Fátæklingarnir liggja kyrrir