Alþýðublaðið - 13.09.1942, Blaðsíða 8
Stumudagur 13. september 1948
6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
1.111 r 1 r"
■BTiARNARBIÓ
Lydial
og biðiarBii fjérir
AðalblHtverk
Herie Oberon
Sunnudag kl. 3, 5, 7 og 9.
Ævlntýri blaðamaaos
Foreign Correspondent
Mánudag kl. 4, 6,30 og 9.
Börnum yngri en 16 ára
bannaður aðgangur.
ARNI GÍSLASON, sýslu-
maður í Slcaftafellssýslum
1851—1879, lét Þorvaldi Thor-
oddsen í té þessa greinagóðu
lýsingu á melkorninu og með-
ferð þess:
,fMelkom er notað í soðkök-
ur, kökumar hnoðaðar úr deigi
og soðnar í graut. Melur skor-
inn um höfuðdag og síðar, tekin
bindini í hönd og skorin með
sigð, melgresi síðan snúið utan
um bindinin, og heita þau þá
„kerfi“. Svo eru kerfin bundin
í bagga og öocin látin snúa upp,
þegar flutt er. Þegar þau eru
enn þá of græn, á kornið verra
með að losna úr þeim, og er þá
kerfunum hlaðið í hryggi,
nærri mjaðmarháa eða lægri,
svo gerð komist í. Hryggimir
eru hafðir á túnum, þar sem
vatn rennur frá, og kallaðir
kornlanir. Þær eru þaktar mel-
stöngum, svo tyrft yfir melinn
og síðan brædd mykja yfir allt
saman. Við þetta losnar hism-
ið utan af, og eru lanirnar gerð-
ar á haustum og liggja svo ó-
hreyfðar fram á útmánuði. Sér-
stök hús eða hesthús eru gerð
að „sofnhúsi.“ Þar er sett axl-
arhá hilla eða pallur úr spýt-
um þakinn melstöngum. Korn-
inu er svo dreift á pallinn, en
ruddi eða melur kynt undir
pallinum, þó svo að loginn nái
eigi upp að honum. Meðan á
hitun stendur, er kornið strokið
til, svo það jafnþorrni, látið
verða breyskingsþurrt. Pállur-
ur þínir hafa borið það lengi.
— Það er einmitt þess vegna,
sem ég kæri mig ekki um að þú
takir það upp.
XXVII
Tíminn mjakaðist áfram
hægt og hægt. Berta hlóð um
sig virki með stærilæti sínu, en
stundum varð henni það svo
þungbært, að við lá að hún bug-
aðist. Áreynslan, sem hún lagði
á sig, var oft lítt bærileg, reiðin
og gremjan sauð í henni, en
hún píndi sig til að brosa fram-
an í alla eins og hún hafði áður
gert. Hún þjáðist mjög í ein-
stæðingsskap sínum, því að hún
hafði engan, sem hún gat trúað
fyrir vandræðum sínum. Það
var hræðilegt, að geta á engan
hátt svalað tilfinningum sínum
og þurfa að byrgja inni þann
orm, sem stöðugt nagaði hjarta-
ræturnar. Slíkt gerir rithöfund-
inum ekkert, hann finnur fróun
í skrifum sínum, hann getur
sagt leyndarmál sín, án þess þó
að koma upp um sig, en konan
getur ekkert annað en þagað.
Eðvarð var Bertu nú svo
mjög á móti skapi, að hún gat
ekki einu sinni fengið sig til að
snerta hann. En allir, sem hún
þekkti, voru vinir hans og að-
dáendur. Hvernig gat hún sagt
Fanneyju Glover, að Eðvarð
væri bjáni, sem henni leiddist
fram úr öllu hófi? Fanney hélt
einmitt, að hann væri öllum
öðrum mönnum fremri. Henni
gramdist, að frami Eðvarðs
skyldi hafa skotið henni svona
inn er kallaður „sofn“ og korn-
ið á einum palli líka kállað
„sofn.“ Þegar kornið er orðið
þurrt, er það látið í stamp . . .
og svo er það troðið í stampin-
um og þæft, svo hismið losni.
Stampurinn er kallaður troðslu
bytta, en svo er allt vinzað eins
og grös í trogi, svo hýðið fjúki
burt. Ef það lánast, er vinnan
búin, ef ekki, þá er troðið aftur.
Bezt er að mala kornið strax og
geyma mélið missiri, þá verður
það hvítara og betra, en oftast
er það notað strax...“
langt aftur fyrir hann. Einu
sinni var álit hans einkum í því
fólgið, að hann var maðurinn
hennar. Henni fannst illt að
búa þannig við ljómann, sem
af honum lagði, en skammaðist
sín þó um leið fyrir þessa af-
brýðissemi.
Loks fannst ;henni ómögulegt
að vera lengur í návist hans,
hann gerði hana heimska og
grófgerða, fannst henni, hún
var sjúk og miður sín, og hún
var örvingluð. Hún ákvað að
fara aftur frá honum, og koma
nú aldrei framar.
— Ég drep mig, ef ég verð
lengur.
Eðvarð hafði verið dapur í
bragði tvo síðustu dagana, eft-
irlætishundurinn hans hafði
drepizt, og hafði legið við að
Eðvarð gréti.
— Þú ert miklu sorgbitnari
yfir dauða hundsins en þú hefir
nokkru sinni verið vegna þess
að ég hefi kvalizt.
— Ó, vertu nú góð stúlka og
stríddu mér ekki. Mér þykir
þetta svo leiðinlegt með seppa.
— Fífl! tautaði Berta.
Hann fór út daufur í dálkinn
og mæddur á svipinn og sagði
hverjum, sem heyra vildi með
skjálfandi röddu mjög /ná-
kvæmlega um dauða hundsins.
— Blessaður maðurinn, sagði
ungfrú Glover, — hann er svo
góður í sér.
Berta gat varla orða bundizt
yfir gremju sinni. Bara að fólk
vissi hve kaldur hann var gagn-
vart ást hennar. Og hún minnt-
ist þess hversu mjög hún. hafði
lítillækkað sig fyrir honum.
— Hann auðmýkti mig eins
og hægt var.
í þúsundasta sinn mat hún
hann og fann hann léttvægan.
Það var óskiljanlegt að hún
skyldi hafa þolað þetta allt
saman, að hún skyldi hafa
bundið sig svona ómerkilegum
manni. Hún roðnaði af sneypu
þegar hún minntist þess hve
auðsveip hún hafði verið í ást
sinni.
Einmitt þegar hún hafði ver-
ið að hugsa um þetta kom Ram-
NÝIA BIÚ I
Fulton.
hugvitsmaður
(Little Old New York).
Söguleg stórmynd um fyrsta
gufuskipið, og höfund þess,
Aðalhlutverk leika:
Richard Green
Alice Faye
Fred Mac Murray
Sýnd í dag kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá kl,
11 f. hád.
■ GAMLA BIÖ ■
Mcfiiaty hiDD mikli
(The Breat McGinty).
Brian Donleuy
Akim Tamiroff.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
Æskan ð leiksvlðlqa
með Miekey Rooney
Sýnd kl. 3.
say læknir inn, en hann var að
vitja hennar vegna smávægi-
legra kvilla.
— Jæja, sagði hann óðara og
hann hafði blásið mæðinni, —
hvernig líður Eðvarði í dag?
— Hamingjan góða, hvernig
á ég nú að vita það? æpti hún
og hafði ekki gát á tungu sinni
éftir hina erfiðu þögn.
— Hvað er nú þetta? Hefir
nú eitthvað sletzt upp á vin-
skapinn hjá blessuðum turtil-
dúfunum?
— Ó, ég er að verða tryllt a£
því að heyra þetta stöðuga oflof
um Eðvarð. Ég er þreytt af því
að vera eins konar óæðri fylgi-
hnöttur hans.
— Hvað er nú að yðurr
Berta? sagði læknirinn og rak
upp skellihlátur. — Ég hefö
alltaf haldið, að ekkert þætté
yður betra en það að heyra þaS
HÆGINDIÐ GÓÐA
LLU og DÓRA hafði sinn-
azt dálítið við fóstruna.
Þau höfðu verið að byggja frá-
bærlega vandað hús úr kubb-
um í barnaherberginu, og fóstr-
an hafði skipað þeim að rífa
það niður, áður en þau færu út.
,,Af hverju megum við ekki
láta' það standa, þangað til við
komum heim aftur?“ sagði Ella
önug. ,,Ég held það verði svo
sem ekki fyrir neinum.“
„Það er alveg sama, þið
megið ekki ganga svona frá
því,“ sagði fóstran. „Þegar þið
komið inn aftur, farið þið svo
ef til vill að leika ykkur að bíl-
unum og brúðunum, og þá
lenda kubbarnir á ringulreið
um allt herbergið. Þið verðið að
ganga frá þeim undir eins.“
Börnin gengu frá kubbunum
á sínum stað, en þó ekki án
þess að nöldra dálítið fyrst. Þau
langaði alls ekkert til að fara
út núna, jafnvel þótt ferðinni
væri heitið á markaðstorgið og
þeim þætti undir venjuleguns
kringumstæðum mjög gaman
að koma þangað. Ekki leið
samt á löngu, áður en þau voru
ferðbúin, og fóstran herti á eft-
ir þeim að komast sem fyrst af
stað. Svo fóru þau öll út.
„Þegar við erum komin á
markaðstorgið, þá skulum við
laumast burt frá fóstrunni,“
hvíslaði Dóri að Ellu. Hann var
nú ekki alltaf að setja fyrir sig
smámuni, karlinn sá.
„Við skulum fara alveg út af
torginu, svo að fóstran viti
ekki, hvað hefir orðið af okk-
ur,“ hélt Dóri áfram.
Þegar þau komu á torgið, fór
fóstran að gera kaup og snéri
sér fyrst að smjörsölunni. Þá
notuðu börnin tækifærið og
laumuðust burt. Þau hlupu
fram hjá söluborðunum og
lentu inni í stórum garði. Frá
Wid. World F.ir.ro,
' IT’S IN THIS LOCKER AU- >
RIGHT, 8UT WHAT WOULD
MAKE A NOISE UK6 THAT?
ym SOJSJDS UKE. . . VZCZT'
< SOUNJPS LIKE SOMETH1N6
3USTED LOOSE IN THE AFTER
STORASE LOCKER/ GIVEA
"7 iXCK-SEE, SCORCH/ J-\\
HEY, FLSTCH/ TTS NOT
WAT... JT'S WHO/ r*
NOT WAITIN6
FOR A STREET CAá
£"17 BUDDV/ «—
Stormy: Það lítur út fyrir að
eitthvað sé laust í afturklefan-
um. Viltu gera svo vel og fara
og athuga, hvað það muni geta
verið, Örn.
Örn: Það er ábyggilega í
þessum klefa, en hvað gæti
gert slíkan hávaða hér aftur í?
Örn; Heyrðu, Stormy, það er
.. hvað? ... Hver er þetta?
Öm: Hvað ert þú að gera
hér?
Njósnarínn: Ekki að bíða eft-
ir strætisvagni, karl minn.
«•*- na*