Alþýðublaðið - 17.09.1942, Blaðsíða 8

ALÞY&UBLAÐIÐ
Fimmtudagur 17. sept, 1942.
JARNARBfÖ
Ævintíri blaðamanos
Foreign Correspondent
^ðalhlutverk:
Joel McCrea,
Laraine Day,
\
Albert Bassermann.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
Börnum innan 16 ára
bannaður aðgangur.

h| ><W£]S. V po [ÍjáN sRt J«P
¥_T ERFORINGI einn segir í
ritgerð: „Því er stundum
haldið fram, að æðsta skylda
hvers hermanns sé að deyja fyr
ir föðurland sitt. Þetta er lierfi-
legur misskilningur. Æðsta
skylda hvers hermanns er að
láta óvinina deyja fyrir sitt föð
urland“.
*
FERMINGARRÆÐA
VARIÐ þið ykkur, guðs-
böm elskuleg, því að
nú fer ég að espa mig. Eins og
mjaltakonan, þá hún mjaltar
sinn pening — mjólkina lætur
hún í strokkinn til þess að
skaka hana og skekja, og að-
greinir þannig æðra part mjólk
urinnar frá hinum óæðra, nefni
lega smérið frá áfunum. Áfun-
um hellir hún í strokk til þess
að gera þar af skyr, en döml--
una lætur hún upp á smörhill-
una — eins fer guð með oss
kristna menn. Hann hristir oss,
hann skekur oss, hann damlar
oss með 'sinni krossbullu hér í
heimi. Hinn óæðra hluta manns
ins, nefnilega líkamann, lætur
hann niður í jörðina, svo að
hann fúni þar og rotni, en sál-
ina, sem er æðri hluti manns-
ins, lætur hann upp á sína and-
legu smérhillu.
Og þegar ég á síðan sit fyrir
ofan minn guð í dýrðinni og sé
ykkur hrapa ofan eins og lamba
spörð ofan bratta hjarnfönn, þá
segi ég: „Fjandinn vorkenni
ykkur nú. Ykkar var betra að
hlýða mé.r, þegar ég prédikaði
yfir ykkur í Hofteigi“.
NÝJA BÍÓ
— Eg er ung enn þá, og samt
finnst mér ég vera orðið gömul
kona. Stundum langar mig
helzt til að deyja, svo að ég sé
laus við þetta.
Mánuði seinna var Berta
komin til Rómaborgar. Hún
þurfti langan tíma til þess að
jafna sig eftir dvöl sína á Court
Leys. Hún var eins og fangi,
sem er nýkominn úr fangelsi og
kann ekki frelsinu fyrst í stað.
Þær höfðu leigt sér íbúð við
Via Gregoriana, og þegar Berta
vaknaði um morguninn, hafði
hún ekki hugmynd um, hvar
hún var. Henni létti svo mikið,
að hún ætlaði varla að trúa því,
að þetta væri rétt, en hélt, að
allt væri þetta draumur og
kveið fyrir því að vakna af
þessum yndislega draumi og
koma til meðvitundar heima á
Court Leys. Það var víst draum
ur, að hún gengi hér um sólfág-
aðar götur, þar sem loftið var
þrungið rósa og fjóluilmi. Fólk-
ið var víst ekki raunverulegt,
heldur draumsýn. Hvernig gat
hún búizt við, að þetta líf væri
raunverulegt, þegar himininn
var blár, sólin skein og hjarta
hennar var fullt af fögnuði.
Nei, hið raunverulega líf var
dapurlegt og drungalegt og hið
raunverulega heimili hennar
var skuggalegur bústaður, um-
girtur eyðilegum ökrum, sem
haustvindarnir næddu um. í
hinu raunverulega lífi voru all-
ir svo leiðinlega dygðugir og
leiðinlega heimskir. Hin tíu boð
orð ógnuðu manni eldi brenn-
anda 'og eilífri fordæming. Og
þessi fangakastali var því
hræðilegri,. sem á honum voru
engir veggir, engir lásar og
engir slagbrandar. En hinum
megin við þessa múra, sem á
stóð letrað: „Þú skalt ekki“,
var land blóma og sólskins, þar
sem blóðið rann örar um æð-
arnar. Þetta land, þar sem hin
tíu boðorð voru geymd og graf-
in, var land olíutrjánna og
hinna unaðslegu, svalandi
skugga, þar sem hafmeyjar
syntu á svÖlum bárum úti fyrir
ströndinni, hafið kyssir fjöru-
steinana mjúkum kossi, til
þess að sýna piltunym, hvernig
þeir eigi að kyssa stúlkurnar
sínar. Hér og þar sáust dökk,
leiftrandi augu, sem gáfu ferða
manninum í skyn, að hann
þyrfti ekkert að óttast, allt
væri falt, sem um væri beðið.
Blóðið er heitt og hendurnar
titra, þegar þær snertast og
rauðar varir biðja um kossa,
sem þær verða aldrei fullsadd-
ar af. Ó, gefið mér sólskin þessa
unaðslega lands og rósagarð
með angandi blómum og hæg-
an öldunið. Gefið mér skugg-
sæla skóga, vín og bækur og ég
skal vera hamingjusamur fyrst
um sinn.
Bertu fannst lífið í Rómaborg
vera sífelldur leikur. Ungfrú
Pála lét hana að miklu leyti
fara sinna eigin ferða, og hún
einsömul um einkennilega
staði. Oft fór hún á markaðs-
torgið á morgnana og eyddi
fyrrihluta dagsins í að ganga í
búðir og skoða ýmsa furðulega
hluti, sem hana langaði þó ekki
til að kaupa. Hún athugaði dýr-
mætan silkivefnað og fallega
silfurmuni og brosti að gull-
hömrum þeim, sem hinir vin-
gjarlegu verzlunarmenn slógu
henni. Fólkið þeyttist fram og
aftur og óð elginn fjörlegt og
frjálsmannlegt, en ei að síður
fannst henni það óraunverulegt
af því að hún skildi ekki það,
sem fólkið sagði. Hún fór í lista
verkasöfnin og skoðaði sig þar
um, og stundum gat hún staðið
tímunum saman fyrir framan
eina mynd, eða í horni gamall-
ar kirkju og látið sig dreyma.
En þegar hana langaði til
þess að vera innan um fólk, fór
hún í sönghöllina og hlustaði á
tóhlist.
Smám saman hurfu henni
skuggar hins liðna og hún gat
tekið þátt í þeim glaðværa
gáska, sem umlék hana. Hún
ákvað að njóta gleðinnar og
hinn miskunnsami tími breiðir
hjúp gleymskunnar yfir alla
harma. Um vorið eyddi hún oft
löngum tíma í görðunum um-
hverfis borgina, þar sem blóm-
in uÉu umhverfis leiðin og á
þeim. Dauðinn er viðurstyggi-
legur, en lífið dýrlegt. Rósir
og jasintur spretta af dufti
I Fulton.
fhugvitsmaður
(Little Oid New York).
Söguleg stórmynd um fyrsta
gufuskipið, og höfund þess.
Aðalhlutverk leika:
Richard Green
Alice Faye
Fred Mac Murray
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
dauðra, nýtt líf rís af rotnandi
beinum, jörðin snýst, fögur og
sífellt ný.
Berta fór til Villa Medici og
sat þar, sem lítið bar á. Stú-
dentarnir tóku eftir henni og
spurðu, hvaða fallega kona
þetta væri, sem léti sem hún
hefði ekki hugmynd um, að
horft væri á hana. Hún fór til
Villa Doria-Pamphili, hinnar
tignarlegu, skrautlegu hallar,
CAMLA BlÖ
Smborpri Kane
(„Citizen Kane“)
Ameríksk stórmynd.
Aðalleikari, höfundur
og leikstjórn
ORSON WELLES
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
SVs—6V2.
BÓNDADÓTTIRIN
(The Farmers Ðaughter)
Martha Raye
Charles Ruggles.
hinnar fögru sumarhallar
prinsa, biskupa og kardínála.
Og hún fór. til rústa Palatine,
þar sem kýpurtrén vaxa og
gangstígunum er vel haldið við,
og hún hugsaði um löngu liðna
tíma, þegar mest var um dýrðir
á þessum slóðum.
En garðurinn, sem henni geðj
aðist bezt að, var Matteigarður-
inn. Þar var mikill gróður, en
erfitt aðgöngu, og þess vegna
HÆGINDIÐ GÓÐA
minnumst ekkert á markað álf-
anna, því að hún segir, að við
förum með skreytni, ef við ger-
um það.
Þau hlupu til fóstrunnar, sem
var að borga smjörið og eggin,
sem hún hafði keypt. Hún tók í
hönd beggja barnanna, og þau
lögðu af stað heim öll þrjú.
Dóri hélt á hægindinu undir
hendinni.
„Fenguð þið þennan grip
núna í þessari ferð?“ spurði
fóstran undrandi.' „Þetta er al-
veg tilvalið í stólinn ykkar“.
Þegar börnin komu heim, sett
ust þau á hægindið, fyrst Ella
og svo Dóri, til þess að vita,
hvort það væri nokkuð frá-
brugðið venjulegu hægindi.
„Við skulum óska okkar ein-
hverrar óskar og sjá til, hvort
nokkuð ber við“, sagði Dóri.
„Eg ætla að setjast á það og
óska mér einhvers“.
Hann lagði hægindið í stól-
inn þeirra, settist á það og
sagði: „Eg vildi óska, að ég
væri kominn út í garð!“
Hviss—s—s—s—s! Hægindið
þaut af stað með Dóra á og
fleygðist út um gluggann. Ham
ingjan góða! Þetta var svei mér
ekkert hversdagslegt hægindi!
Ella ætlaði varla að trúa sín-
um eigin augum! Hún hljóp rak
leitt út í garð til þess að ganga
úr skugga um, hvort það gæti
verið, að hægindið hefði farið
þangað með Dóra — og það var
ekki um það að villast! Hann
var kominn þangað og sat enn
þá á hægindinu eins og hann
gæt sér ekki þaðan þokað, svo
undrandi var hann.
„Vissi ég ekki!“ sagði Ella.
„Þetta er töfraþægindi. Við
skulum svei mér skemmta okk-
ur vel við það. Nú skulum við
fara með það inn í barnaher-
bergið".
Þau fóru inn í barnaherberg-
MYNÐA-
SAG A.
Njósnarinn: Þið getið ekki
snúið við. Þið getið ekki sent
skeyti, en þið verðið þó að láta
vita um mig á flugvellinum.
Njósnarinn: Ég fer nú samt
•til baka ....
Örn: Vertu ekki þetta fífl.
Við erum yfir miðju úthafinu.
Stormy: Við skulum gera það,
sem við getum fyrir þig, karl
minn. Vertu bara rólegur.
Njósnarinn: Jæja, þið gefið
skipanirnar.
Njósnarinn (hugsar): Hef ég
ekki alltaf sagt þetta. Það er
auðvelt að gabba þessa vit-
lausu Ameríkumenn.