Alþýðublaðið - 18.09.1942, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐtÐ
............ r
Fasttidagur 18. september 1942.
■VriARNARBlÓH
Ævintjri blaðamains
Foreign Correspondent
Iðalhlutverk: . \
Joel McCrea,
Laraine Day, ^
Albert Bassermann.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
Börnum innan 16 ára
bannaður aðgangur.
ÞÚSUND MILLJÓN KRÖNUR
jL' F maSur hefði átt eitt þús-
■*-1 und milljón krónur, árið
sem Kristur fæddist, og hefði
þá byrjað að eyða 1000 krónum
á dag og haldið því stöðugt á-
fram upp frá því, hefði hann
verið búinn að eyða kr.
709.163.000 1. ágúst 1942. Allri
upphæðiniii væri hann ekki bú-
inn að eyða fyrr en eftir 796
ár, eða á því herrans ári 2738.
Með þetta dæmi í huga gæt-
um við ef til vill gert okkur
svolitla grein fyrir hemaðarút-
gjöldum ófriðarþjóðanna. —
Útgjöld Bandaríkjanna til hem
aðarþarfa hafa verið síðan 1.
júní 1940 228 þúsund milljónir
dollara (ca. 1.482.000.000.000
isl. kr.). Það er nærri því helm
ingurinn af öllum útgjöldum
Bandaríkjanna ftá því að þau
voru stofnuð og þangað til 30.
júní 1940. Þar með eru útgjöld
til fimm meiriháttar styrjalda.
Eru það styrjöldin við Breta
1812, styrjöldin við Mexico,
borgarastyrjöldin, styrjöldin
við Spánverja og fyrri heims-
styrjöldin.
*
CHAPLIN, hinum góðkunna
leikara, var einu sinni
sagt frá því', að maður einn, sem
hann hafði nokkur kynni af,
hefði talað illa um hann. „Mér
er það ráðgáta“, sagði Chaplin,
„af hverju hann hefir talað illa
um mig. Eg man ekki til þess,
að ég hafi nokkurn tíma gert
honum greiða“.
gat Berta reikað um hann, án
þess að verða fyrir ónæði, eins
og henni sýndist. Henni fannst
hún aldrei hafa notið jafnun-
aðslegra stunda, hér var svo
kyrrlátt og rólegt.
Svo fór hún heim til sín,
þreytt og hamingjusöm og
horfði á sólsetrið. Sólsetrið yfir
Péturskirkjunni, hinni fögru
dómkirkju, varpaði á hana rauð
um og gullnum bjarma. Þetta
var eins og höll af gulli gjörð,
eða sólskini. En í næturkyrrð-
inni ber Péturskirkjan við him-
in.
XXVIII.
En eftir páska stakk Pála
frænka upp á. því, að þær færu
nú að halda heim til Englands.
Berta hafði kviðið fyrir þess-
ari uppástungu, ekki aðeins
vegna þess, að hún sæi eftir því
að fara frá Rómaborg, heldur
vegna þess, að hún varð að
finna einhverja afsökun. Vet-
urinn hafði liðið þægilega, og
hún hafði getað borið því við,
að hún þyrfti heilsunnar végna
að vera í Suðurlöndum. En nú
varð hún að finna aðra ástæðu
fyrir því að þurfa ekki að fara
aftur til manns síns. Ei að síður
var hún ákveðin í því að fara
undir engUm kringumstæðum
aftur til Court Leys. Eftir sex
mánaða frelsi myndi hún ekki
þola það að fara aftur heim til
eiginmannsins.
Eðvarð hafði fullkomlega tek
ið til greina afsökun hennar og
leyft henni að fara orðalaust.
Eins og hann sagði sjálfur, vildi
hann ekki vera í vegi fyrir
konu sinni, þegar heilsa hennar
krafðist loftslagsbreytingar, og
hann kvaðst myndu geta kom-
izt af einsamall. Þau höfðu oft
skrifazt á, en Bertu hafði verið
það mikil áreynsla að þurfa að
skrifa honum þessi bréf. Hún
var alltaf að reyna að safna
þreki til þess að segja Eðvarð
hug sinn allan og rjúfa því næst
allt samband sitt við hann. En
hún sárkveið öllu moldviðrinu,
sem þyrlað yrði upp í sambandi
við skilnað þeirra og ásökun-
um hans. Afleiðingin varð sú
að hún skrifaði honum svo
sjaldan sem hún gat og aðeins
um venjulega og algenga hluti.
Henni kom það dálítið kynlega
fyrir sjónir, þegar hún hafði
vanrækt að skrifa honum, að fá
annað bréf, þar sem hann
sþurði hana, dálítið órólegur,
hvers vegna hún skrifaði ekki.
Ungfrú Pála hafði aldrei
nefnt Eðvarð á nafn, og Berta
gerði ráð fyrir því, að hana
grunaði, hvernig í öllu myndi
liggja. En hún skipti sér aldrei
af því. Það er gott fólk, sem
hugsar einungis um sín eigin
málefni, en skiptir sér ekki af
öðrum! Vissulega var ungfrú
Pála sannfærð um að eitthvað
hefði komið fyrir, en hún lét
sem hún hefði ekki orðið þess
vör og var að því leyti trú
þeirri stefnu sinni, að láta aðra
leysa sín eigin vandamál eins
og þeim sýndist, án þess að taka
fram fyrir hendur þeim. Þetta
var því göfuglegar gert sem
hún þóttist hafá athugunargáfu
meira en í meðallagi.
Hún var vön að segja: — Erf-
iðasta hlutverk gáfaðrar konu
er að látast vera heimskingi.
Hún gizkaði á vandræði
Bertu, og henni fannst hún ætti
að geta yfirstigið þau.
— Eg vildi, að þú færir með
mér til Lundúna í stað þess að
fara heim á Court Leys, sagði
hún. — Þú hefir aldrei dvalið
í London um lengri tíma. Eg
held, að það sé gaman. Það er
mjög gaman í söngleikahöllinni
þar og oft sjást menn þar vel og
snyrtilega klæddir.
Berta svaraði engu. En Pála
frænka sá, að henni var þetta
ekki á móti skapi, þó að hún
vildi ekki kannast við það,
stakk upp á því, að þær skyldu
dvelja þar í fáeinar vikur. Hún
vissi, að dvölin gat hæglega
orðið lengri. Konur eru jafnan
seinar í förum, þurfa víða að
koma við og margt að skoða.
— Mér þykir fyrir því, að ég
skuli ekki hafa herbergi líka
handa Eðvarð, sagði ungfrú
Pála og glotti við. — En þú
veizt, að íbúðin mín er lítil.
Hæðni er gjöf guðanna, hið
bezta krydd ræðunnar. Hún er
bæði vopn og verja og til stöð-
SS NÝJA Blú ■ ■bgamla bióhr ■
. Maðurlnn, sem glataii Sanborgari lane
sjðlfam sér. ; („Citizen KaneM)
Ameríksk stórmynd.
(The Man who lost himself.) Aðalleikaxi, höfuadur
Ameríksk gamanmynd. og leikstjócm
» ORSON WELIÆS
Aðalhlutverkin leika: Sýnd kl. 7 og 9.
Brian Aherne, Framhaldssýning kl.
Kay Francis —6Y2.
og skopleikarinn BÓNDADÓTTHtlN
S. Z. Sakall. (The Farmers Daughter)
Sýnd klukkan 5. 7 og 9 Martha Raye
Charles Ruggles.
ugs gamans. Hún er matur
þeim ,sem hungrar í vizku og
drykkur þeim, sem þyrstir í
hlátur. Hversu skemmtilegt er
það ekki að geta sigrað óvin
sinn með gylltu sverði gaman-
seminnar, í stað þess að kljúfa
hann í herðar niður með
Rimmugýgi kaldhæðninnar. Þá
er það ekki síður gaman fyrir
rithöfundinn, sem skrifar bæk-
n v cínor ■fromnr' -Fxr-rir* 1 oconrl_
urna en sjálfan sig. Látið samt
ekki blekkjast af þessu, kæri
lesandi. Enginn ærukær rithöf-
undur hugsar hót um lesendur
sína.
Þær höfðu aðeins verið fáa
daga í íbúðinni í Eliot Mans-
ions, þegar Berta kom einn dag
inn til morgunverðar og sá að
Pála frænka var í ágætu skapi,
enda þótt hún reyndi eftir
megni að dylja það. Hún titraði
HÆ0INDIÐ GÓÐA
ið. Þar var fóstra fyrir, ekki
sem blíðust á svipinn.
,,Hvar hafið þið verið, krakk
ar?“ Eg hefi allsstaðar verið að
leita að ykkur! Vitið þið ekki,
að það er kominn matartími.
Farið þið undir eins að þvo
ykkur!“
Börnin tróðu hægindinu vand
lega niður í stólinn sinn og
hlýddu skipun fóstrunnar. Þau
settust að borðinu til snæðings,
en voru ekki vitund svöng, því
að þau voru með allan hugann
við hægindið. Og þegar komið
var að rísbúðingnum, höfðu
þau alls ekki meiri lyst.
,,Eg get ekki borðað meira,
fóstra“, sagði Dóri.
„Og ég ekki heldur“, sagði
Ella. En fóstran sagðist ekki
koma þeim upp með neina ó-
þekkt, heldur setti fyrir þau
diskana og skipaði börnunum
að borða af þeim.
En þau létu engan bilbug á
sér , finna og þverneituðu að
bragða á búðingnum. Þau voru.
súr á svipinn og nöldruðu við
fóstruna.
* „Eg veit ekki hvers konar
keipar þetta eru í ykkur“, sagði.
hún að lokum. „Það skuluð þið
vita, að ég ætla ekki að sitja
lengur hér við borðið og bíða
eftir ykkur. Nú skuluð þið
ljúka við búðinginn ykk-
ar, og svo getið þið stað-
ið upp. Ef þið flýtið ykkur
ekki, þá getið þið ekki fengið
að fara út í dag“.
Fóstran stóð upp og gekk inn
í barnaherbergið. Hún settist á
stólinn með hægindinu góða.
Börnin sátu kyrr við borðið,
fýld og ólundarleg. Þau voru
enn staðráðin í að láta .búðing-
inn ósnertan. Þau horfðu hvort
á annað, og það var auðfundið,
að þau báru ekki sérlega góðan
hug til fóstrunnar.
Allt í einu heyrðu þau lágar
f AMERICAN BOM0IN6 Wi
1 PLANES/ HOWCOIXD
THEY HAVE KHOVJN SOFAST
THATVJE HAVETAKEN J
THI9 I5LAND?/ .—
r SMACKED HER RlGHT
ONTHE 9CHNA. . .5CHN0,
SSM? N05E' i- —gs
fpES CENDING TO :
f 2000 FEETJ
PREPARE TOIAND
FOR REFUELING...
' AN ISLAND
REFUELlNS
8ASEAUDN6
HERE...
SOMEWHERE /
'Æl œmmoBR
Épl THINK5 50,
'jMn too/

Wiie World
Örn: Það er orðið lítið af ben
zíninu. Hvar stönzum við fyrst?
Stormy: Það er eyja hér í
nágrenninu.
Raj: Við erum komnir þangað
Stormy (í útvarpi til flug-
mannanna): Lækkið flugið nið-
ur í 700 metra. Búið ykkur und-
ir að lenda og taka benzín.
Stormy: Þarna er eyjan.
Raj: Eg hitti þa alveg á hana!
■W'PHu.
And below...
Niðri á eynni:
Japaninn: Amerikskar
sprengjuflugvélar! ' Hvernig
vissu þeir svona fljótt, að við,
hefðum tekið þessa eyju?
CHARTS
WE
5AY
HAVfc
7
THERE
SHE /S
5A5SEEM5
T0 5ECETT1NG
KIND OF LOW/
WHAT’S ÓUR
FIRST5TOR ,
. FLETCH ? A
I