Alþýðublaðið - 19.09.1942, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 19. september 1942
rJARNARBIÓ
Æíintýri blaðamanns
Foreign Correspondent
^ðalhlutverk:
Joel McCrea,
Laraine Day,
Albert Bassermann.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
Börnum innan 16 ára
bannaður aðgangur.
■D LAÐAMAÐUR frá Banda-
ríkjunum, sem staddur
var í Tokio, skömmu áður en
Japan og Bandaríkin fóru í
stríðið, sagði í bréfi til vinar
síns í New York: „Eg veit ekki,
hvort þér berst þetta bréf í
hendur, því að vel má vera, að
japanska bréfskoðunin opni
það.“
Skömmu eftir að hann sendi
bréfið, fékk hann svohljóðandi
pistil frá póststofunni: „Það,
sem þér segið í bréfi yðar til
hr. X, er ekki rétt. Vér opnum
ekki bréf“.
❖
WILSON, liinn frægi for-
seti Bandaríkjanna, var
einu sinni spurður, hversu lengi
hann væri að búa sig undir tíu
mínútna ræðu.
„Svona hálfan mánúð“, svar-
aði Wilson.
„En klukkutíma ræðu?“
„Eina viku“.
„En tveggja tíma ræðu?“
„Á henni get ég byrjað
strax.“
Sjí
LOUIS AGASSIZ, frægum
svissneskum dýrafræðingi,
var einhverju sinni boðið stór-
fé, ef hann vildi halda fyrir-
lestra við háskóla einn í Banda-
ríkjunum. Agassiz afþakkaði
boðið.
„Því miður,“ sagði hann,
„hefi ég engan tíma til þess að
græða peninga.“
MÝKIST
beygt er.
flest, sem marg-
öll, eins og hún væri að því kom
in að springa. Hún potaði í egg-
ið sitt og Bertu var það ljóst,
að nú hafði einhver gert sig
fífli og Pála frænka skemmti
sér innilega yfir því.
— Hvað hefir nú komið fyr-
ir? hrópaði Berta.
— Það er alveg hræðilegt,
góða mín, sagði Pála frænka og
reyndi að sýnast alvarleg í
bragði, en augu hennar leiftr-
uðu, eins og hún væri ung
stúlka. — Þú þekkir Gerald
Vandrey, er ekki svo?
— Hann er víst frændi minn.
Faðir Bertu, sem vanur var
að rífast við ættingja sína,
hafði fundizt Vandrey hershöfð
ingi mágur sinn dálítið upp-
stökkur, eins og hann var sjálf-
ur og afleiðingin var sú, að
þessar tvær fjölskyldur höfðu
ekki getað talazt við um fjölda
ára.
— Eg hefi fengið bréf frá
móður hans, þar sem hún segir,
að pilturinn hafi gert sér nokk-
uð títt um herbergisþernuna,
og fjölskyldan er mjög örvænt-
ingarfull. Herbergisþernan hef
ir verið send burtu hágrátandi,
móðirin og systurnar eru úr-
vinda, gamli hershöfðinginn er
eins og björn í búri og segir,
að pilturinn skuli ekki fá að
stíga fæti sínum inn fyrir dyr
hússins framar. Og strákhnokk
inn er ekki nema nítján ára.
Finnst þér þetta ekki svívirði-
leg framkoma?
— Jú, það er svívirðilegt,
sagði Berta brosandi. — Ekki
myndu þeir segja mikið við
því í Frakklandi. \
— En þú ættir bara að sjá
þernuna hennar systur minn-
ar. Hún er fertug og útlitið
eftir því. En það hræðilegasta
er, Betty frænka þín biður
mig að líta eftir stráknum.
Hann á að fara til Florida eft-
ir mánuð, og á meðan á hann
að vera hér í London. En nú
hefi ég ekki hugmynd um,
hvernig ég á að gæta þess, að
hann fremji ekki strákapör.
Og hvernig í dauðanum er
hægt að ætlast til þess af
mér?
Pál frænka bandaði frá sér
örvæntingarfull á svipinn.
— Það verður gaman að
hafa hann hér, það er ég sann-
færð um. Við skulum aga
hann í félagi. Við skulum fara
með hann þær götur, þar se'm
herbergisþernur eru ekki á
hverju strái.
— Þú veizt ekki, hvernig
hann er, góða mín. Þetta er
mesti æringi. Hann var rekinn
frá Rugby. Allsstaðar hefir
hann komið sér út úr húsi og
nennir ekki að vinna ærlegt
handtak eða leggja neitt á sig.
Hann hefir fallið á öllum próf-
um, sem hann hefir reynt að
taka, meira að segja á inntöku-
prófi í herskólann og er þá
langt gengið. Og nú hefir faðir
hans fengið honum fimm
hundruð pund og sagt honum
að fara til fjandans.
— Sá er ósvífinn! En til hvers
á aumingja drengurinn að fara
til Florida?
— Eg stakk upp á því. Eg
þekki fólk þar, sem á appelsínu
ekrur. Og ég er sannfærð um,
að þegar hann sér stórar ekrur
með þroskuðum ávöxtum, þá
skilst honum, að ótímabært dað
ur getur líka borið ávöxt.
— Eg er viss um, að mér mun
geðjast vel að honum, sagði
Berta.
— Eg er sannfærð um það
líka, sagði Pála frænka. —
Þetta er útsmoginn þrjótur og
snoppufríður að auki.
Daginn eftir, þegar Berta var
inni í setustofunni að lesa, var
Gerald Vandrey vísað inn. Hún
stóð brosandi á fætur og rétti
honum höndina mjög vingjarn-
leg í bragði. Hún hélt, að hann
yrði undrandi á Jdví að hitta
ekki Pálu frænku.
— Þú veizt sennilega ekki,
hver ég er, sagði hún.
—Jú, ég veit það, sagði hann
og brosti ljúfmannlega.
— Þjónninn sagði mér, að
Pála frænka væri úti, en að þú
værir inni.
— Mér þykir vænt um, að þú
skyldir ekki flýja.
— Nei, það datt mér ekki í
hug.
Berta leit upp. Hann var
NÝJA BIÓ
Maðurinn, sem glataði
sjálfum sér.
(The Man who lost himself.)
Ameríksk gamanmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Brian Aherne,
Kay Francis
og skopleikarinn
S. Z. Sakall.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9

GAMLA BtO
Ævintýri i
kvennaskðla
(The Story of Forty little
Mothers)
Eddie Cantor
Bonita Granville
Judith Anderson
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
3Vá—6 ¥2.
BÓNDADÓTTIBIN
(The Farmers Daughter)
Martha Raye
Charles Buggles.
sannarlega ekki feiminn, enda
þótt hann væri unglegur. Þetta
var grannur piltur, tæplega
jafn hár og Berta, andlitsfallið
sanræmisfullt og fagurt, hárið
svart og hrokkið og augnasvip-
urinn töfrandi. Sífellt lék bros
um nautnalegar varir hans.
Hann bar það með sér, að hon-
um var það ljóst, að konur báru
þokka til hans.
— En hve þetta er fallegur
piltur, hugsaði Berta. — Eg er
sannfærð um að mér mun geðj-
ast ágætlega að honum.
Hann fór að tala við hana,
eins og hann hefði þekkt hana
alla ævi og hún var undrandi á
hinu sakleysislega útliti hans
með tilliti til hinnar dökku for-
tíðar hans. Hann skimaði barna
lega í kringum sig í herberginu
og lét fara vel um sig á stóln-
um.
HÆGINDIÐ GÓÐA
hrotur! Fóstran hafði sofnað út
af í stólnum. Dóri stóð upp og
gægðist inn til hennar heldur
ómildum augum og settist svo
aftur að borðinu.
„Eg vildi óska, að hún væri
komin út í eyðiey úti í regin-
hafi,“ hvíslaði hann að Ellu.
„Hún er svo . .. “
Bæði börnin ráku upp
ógnarlegt óp. Hægindið þaut
skyndilega upp af stólnum með
fóstrunni sofandi á og þeyttist
út um gluggann.
,,Æ, æ! Þú hefir gleymt því,
Dóri, að þetta er töfrahægindi“,
hrópaði Ella, ofboðslega hrædd.
„Hugsaðu bara um það, sem
hefir komið fyrir. Fóstran er
þotin burt, og ég er viss um,
að hún lendir í eyðiey úti í reg-
inhafi, eins og þú óskaðir eft-
ir!“
Það kom heldur á Dóra, þeg-
ar hann sá, hverju fram fór.
Að vísu hafði honum gramizt
'Vt-
við fóstruna, en samt þótti hon-
um innst inni mjög vænt um
hana og hann gat ekki með
nokkru móti hugsað til þess, að
hún hyrfi frá þeim og sízt á
þennan hátt.
„Hvernig ætli henni verði við,
þegar hún vaknar og sér, að
hún er á smáeyju og sér hafið
á allar hliðar?“ sagði hann. ,,Ó,
Ella — veslings fóstra. Eg vildi,
að ég hefði aldrei óskað þessar-
ar ótætis óskar!“
„Hvað eigum við að taka til
bragðs?“ spurði Ella. „Það trú-
ir okkur enginn lifandi maður,
þó að við segjum allt af létta.
En einhver ráð verðum við að
hafa til þess að bjarga fóstr-
unni!“
„Við skulum fara aftur til
markaðstorgsins, þar sem við
keyptum hægindið. Það má vel
vera, að álfafólkið hafi einhver
úrræði“.
Svo settu þau upp höfuðföt-
in sín, fóru í kápu og hlupu nið-
THEY’LL HAVE US OUT
nc UC.(JE 1N NO TIME /
YN DA-
S AG A.
Flugmennirnir vita ekki að
Japanir eru búnir að taka eyna,
þar sem þeir eiga að taka ben-
zín.
Japaninn :Hvernig vissu þeir
svona fljótt, að við hefðum tek-
ið þessa flugstöð þeirra?
Japanski herforinginn: Allir
að byssunum og verið nú fljót-
ir!
Örn: Sjáðu þessa pilta hlaupa
um þarna niðri!
Stormy: Já, þeir verða fljótir
að afgreiða okkur.