Alþýðublaðið - 20.09.1942, Blaðsíða 8

s
1 ALÞVÐUBLAÐIÐ
1 t-
■BrJ ARNARBf Ó ■
Ævlatfri blaðanaans
Foreign Correspondent
iðalhlutverk:
Joel McCrea,
Laraine Day,
Albert Bassermann.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
Börnum innan 16 ára
bánnaður aðgangur.
EF einhver sagnfræðingur
tæki sér fyrir hendur að
rannsaka sögu daganna 17.—27.
október, að báðum meðtöldum,
hér á landi, myndi árangurinn,
að vonum, verða heldur rýr,
því að ákveðið var með
lögum, að þeir dagar skyldu
ekki vera til, þ. e. a. s.
þá var breytt tímatalinu. TJm
þetta segir svo i ævisögu Jóns
biskups Vídalíns:
„Alt hingað til var hér á ís-
landi svo sem í öllum kóngsins
löndum Danmerkur og Noregs-
ríkjum, tímatalið brúkað eftir
þeim gamla stíl eður rími Julii
Cæsaris, en á því gerði Friðrik
kongur 4. umbreytingar, og var
á þessu álþingi (þ. e. 1700)
upplesin hans befalning útgefin
á sama ári þann 10. apríl að
haldast skyldi hér sem í öðrum
hans ríkjum tímatalið eftir
þeim nýja stíl eður rími Gregori
páfa hins 13. með því nafni, svo
þegar komin var sá 16. nóvem-
ber á þessu ári, skyldi á Islandi
og í Færeyjum undanfellast 11
dagar og sunnudagurinn að
morgni næstkomandi teljast sá
28. sama mánaðar og svo fram-
vegis, hvar eftir öll skjöl, bréf
og greinar skyldu síðan dater-
ast og öll hin gömlu rím og al-
manök öldungis þar með ónýt
og aftekin. í Danmörku voru
þessir 11 dagar teknir úr
februario, svo þegar kom sá
18. febrúarii, sem var fyrsti
sunnudagurinn í 9 vikna föstu,
skyldi mánudagurinn að
morgni teljast sá 1. martii.“
— Þetta hefi ég ekki séð áð-
ur, sagði hann og benti á ítalskt
koparlíkneski.
— Hefirðu komið hingað oft?
— Já! Eg kom alltaf hingað,
þegar mér var ekki lengur við-
vært heima. Það þýddi aldrei
neitt að deila við harðstjórana.
Það er hættulegt vald, sem feðr
um er fengið í hendur. Og þeg-
ar gamli maðurinn fékk bræði-
köstin, var ég vanur að segja:
— Mér dettur ekki í hug að
deila við þig. Ef þú getur ekki
hagað þér eins og sönnum heið-
ursmanni sómir ,þá er ég far-
inn. Venjan var sú, að ég fór
til Pálu frænku, og hún var vön
að gefa mér fimm pund og
segja: — Segðu mér ekki,
hvernig þú eyðir þessu, því að
mig varðar ekkert um það, en
komdu aftur, þegar þig vantar
meira. Hún er bezta manneskja,
finnst þér það ekki?
— Mér þykir leiðinlegt, að
hún skuli ekki vera heima.
— Það þykir mér ekki leiðin-
legt, því að þá get ég talað við
þig þangað til hún kemur. Eg
hefi aldrei séð þig fyrri, svo að
mig langar til að tala við þig í
næði, og mér liggur mikið á
hjarta.
— Er það? spurði Berta hlæj-
andi. — Það er mjög sjaldgæft
um unga menn.
Hann var svo unglegur að út-
liti, að Berta gat ekki varizt
því að fara með hann eins og
skólapilt. Hún hafði gaman af
því, hve skrafhreyfinn hann
var, og langaði til að biðja hann
að segja sér frá öllum ævintýr-
um sínum, en var hrædd við að
spyrja.
— Ertu ekki orðinn svang-
ur? Hún hélt, að piltar á þessu
reki væru alltaf svangir. —
Viltu ekki te.
— Eg er banhungraður.
Hún hellti í bolla handa hon-
um, og hann fékk sér þrjár
brauðsneiðar og settist á skemil
við fætur hennar. Hann hagaði
sér alveg eins og heima hjá sér.
— Þú hefir víst aldrei séð
móður-frænkur mínar, er það?
spurði hann með fullan munn-
inn af mat. — Eg get ekki þol-
að návist þeirra. Þær eru svo
gamaldags. Eg er viss um, að
þær verða fárveikar, ef ég segi
þeim frá þér.
Berta leit upp undrandi. —
Eru þér gamaldags konur á
móti skapi?
— Mér ftundleiðast þær,
sagði hánn.
— Fer ekki illa um þig á
skemlinum? spurði Berta. —
Heldurðu ekki að það væri
betra fyrir þig að setjast á stól?
— Nei, nei, alls ekki. Mér
þykir langbezt að sitja á skemli
næst á eftir borðshorni eða
gólfábreiðu.
Bertu þótti nafnið Gerald fal-
legt.
— Hversu lengi ætlar þú að
vera í London?
— Aðeins einn mánuð, því
miður. Svo á ég að fara til
Bandaríkjanna til þess að
græða og gera yfirbót.
— Ég vona að þér gangi það
að óskum.
— Ja, hvort heldur? Það er
ekki hægt að gera tvennt í einu.
Eg er aðhugsa um að reyna að
græða fyrst og gera svo yfir-
bót, ef ég hef tíma til. Að
minnsta kosti verður það
skárra en að láta sér leiðast í
herskólanum.
— Þú hefir víst fremur
slæma reynslu af herskólanum.
— Ég vildi, að þú þekktir ekki
fortíð mína svona vel. Annars
hefði ég getað haft skemmtun-
ina af því að segja þér alla þá
sólarsögu.
— Eg býst ekki við, að hún
sé sérlega uppbyggileg.
— Jú, víst er hún það. Þá
myndirðu sjá, hvernig dygðin
(það er ég) er troðin í sorpið,
og hvernig syndin situr í há-
sæti. Eg er ákaflega óhamingju
samur. Menn hafa gert sam-
blástur á móti mér, og líta á
allt, sem ég geri frá röngu sjón-
armiði. Og ég hefi verið ákaf-
lega óheppinn. Fyrst var ég rek
inn frá Rugby. Það var nú ekki
mér að kenna. Eg kærði mig
ekkert um að fara. Og ég var
áreiðanlega ekki mikið verri en
hinir. Skólastjórinn hafði gæt-
ur á mér í sex vikur og sagði, að
ég væri að gera sig gráhærðan
og leggja sig í gröfina. Nú vildi
m
bs NvjA bio mm
HaðoriflB, seœ giataði
(The Man who lost himself.)
Ameríksk gamanmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Brian Aheme,
Kay Francis
og skopleikarinn
S. Z. Sakall.
Sýnd í dag kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. hád.
svo til, að maðurinn var gler-
sköllóttur, svo að ég gat ekki
neitað mér um að spyrja hann,
svona í mesta sakleysi, hvað
væri orðið af þessum gráu hár-
um hans. Svo sendi hann mig
til manns, sem átti að búa mig
undir prófið, en þessi maður
spilaði póker og rúði mig inn
að skyrtunni. Svo skrifaði þessi
maður föður mínum og sagði
honum, að ég væri siðlaus ung-
Suxmudagur 26. septemher 1948:
Mgamu BfOBn
Ævintývi í
kfennaskóia.
(The Story of Forty little
Mothers)
Eddie Cantor
Bpnita Granville
Judith Anderson
Sýnd í dag kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá kl.
11 f. hád.
lingur og væri búinn að ger-
spilla aílri fjölskyldunni. Þetta
var mesta leiðindafólk.
— Gætum við ekki talað um
eitthvað annað?
— Bíddu við, ég er ekki hálfn
aður með söguna. Á næsta stað,
sem ég var sendur á, komst ég
að raun um, að enginn kunni
póker, svo að mér datt svona í
hug, að ekki væri úr vegi að
vinna upp aftur það, sem ég
HÆGINDIÐ GÓÐA
ur á markaðstorgið. Þau fundu
brátt þrönga stíginn, sem lá til
álfamarkaðarins, og fóru eftir
honum. Þegar þangað kom, var
markaðurinn enn í fullum
gangi. Fólkið með uppmjóu eyr
un rak upp stór augu og starði
undrandi á bæði börnin.
„Til hvers eruð þið komin
hingað aftur?“ spurði lítill ná-
ungi, gullklæddur með stóra
tréskó á fótunum.
„Það er nú saga að segja frá
því“, sagði Ella. „Þú veizt um
hægindið, sem við keyptum
hérna áðan. Það var töfrahæg-
indi, og svo þegar fóstran okk-
ar settist á það, óskaði Dóri
þess, að hún væri komin út í
eyðieyju úti í reginhafi — og
nú er hún öll á bak og burt!
Við erum komin til þess að
leita ráða um það, hvernig við
getum náð henni aftur til okk-
ar“.
Allt þetta smávaxna fólk
þyrptist saman í kringum börn
in, og hver talaði í kapp við
annan. Og það sem óð á þeim!
Ella og Dóri skildu ekki auka-
tekið orð af því, sem það sagði,
því að það talað álfamál. En
brátt tókst gullklædda álfinum
að þagga niður í öllum hinum,.
og svo sneri hann sér að börn-
unum, sem biðu í mikilli eftir-
væntingu.
„Við ætlum að fara og leita
að fóstrunni ykka rá asnanum
fljúgandi“, sagði hann. „Þið
hefðuð ef til vill gaman af því
að koma með?“
„Já, það væri gaman!“ hróp-
uðu börnin, og glaðnaði nú held
ur yfir þeim. En hvað þú ert
góður! Hvar er asninn?“
Guli álfurinn gekk með
þeim torgið á enda, og þar sáu
þau asna, bundinn við staur. Sá
var nú skrítinn! Hann var gul-
ur með bláan hala og blá eyru!
Hann hafði bláa vængi, sem
stóðu út úr bakinu á honum, og
MYNDA-
SAGA.
Stormy: Þarna fer Eddie til
þess að lenda, en við fljúgum
einn hring og lendum svo á eft-
ir honum.
Japaninn: Þessir Amerikanar
eru vitskertir. Af hverju kemur
hann svona lágt, til þess að
lenda?
Japanski foringinn: Nú er
flugvélin í dauðafæri. SKJÓT-
IÐ!
Eddie veit ekki, að það eru
Japanir, sem hafa eyna á valdi
sínu, og þeir skjóta á flugvél
hans . . .