Alþýðublaðið - 22.09.1942, Qupperneq 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
TAK£N COMPLETELV Off GUARD, THE &G
PLANJE I? CAUOHT POINT-SLANK BY THE HEAVY
ACK-ACK FIPE, . . 7-rr------------i-----
Þeir skjóta á hana í dauða-
færi og hún springur í loft upp
um leið og hún fellur til jarðar.
Curly: Þetta er gildra! Þeir
eru Japanir!
Stormy: Gefðu henni benzín,
Örn. Eini möguleiki okkar er
að komast sem hæst upp.
Þriðjudagur 22. september 1942
MYNDA-
SAGA.
Fyrsta flugvélin, sem lendir,
á sér einskis ills von, iþegar
Japanirnir hefja skothríð á
hana.
JARNARBiOI
Rebekka
eftir hinni frægu skádsögu
Daphne du Maurier.
Aðalhlutverk:
Joan Fontaine.
Laurence Olivier.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
SKOTI einn, sem var banka-
stjóri í London, fór til
Skotlands í sumarleyfinu. Rétt
áður en hann lagði af stað, hitti
enskur vinur hans hann að
máli. /
„Jæja, Mac“, sagði hann.
„Hver gegnir störfum þínum á
meðan þú ert í burtu? Einhver
annar séður Skoti ,eða hvað?“
„Nei, nei“, svaraði banka-
stjórinn. „Það verða tveir Eng-
lendingar“.
T SAMKVÆMI, þar sem
Voltaire var staddur,
skemmtu menn sér við að bera
fram spurningar, sem átti að
svara samstundis. Einn gest-
anna spurði Voltaire, hver mun-
ur væri á fallegri konu og úri.
„Úrið minnir á tímann, en
konan lætur oss gleyma hon-
um,“ svaraði hann.
VT ASREDDIN Persakonung-
^ ur var einu sinni staddur í
París og boðið að horfa á veð-
reiðar. Hann þakkaði fyrir gott
boð og sagði: „Ég hefi aldrei
efazt um, að einn hestur getur
hlaupið hraðar en annar, en
mér stendur alveg á sama, hver
hesturinn er fljótastur.“
Öðru sinni var honum haldið
stórt gildi. Þegar byrjað var að
dansa, var hann spurður að því,
hvort hann vildi ekki taka þátt
í dansinum. „Nei,“ svaraði
hann. „Þessa stritvinnu látum
vér þræla vora gera í voru
landi.“.
S m&m
NÝJA BIO
hafði tapað á hinum staðnum.
Eg sagði þeim, að þeir 'ættu
ekki að safna fjársjóðum, sem
mölur og ryð fengju grandað og
náði af þeim laglegri upphæð á
fáeinum dögum. Þá sagði gamli
sauðurinn (ég man ekki, hvað
hann hét, en hann var prestur)
við mig, að ég væri að gera
heimili sitt að spilavíti og
kvaðst ekki vilja hafa mig í sín-
um húsum einum degi lengur.
Burt fór ég þaðan og nú var ég
heima í sex mánuði. Það var ó-
skemmtilegur tími.
Samtalið truflaðist nú við
það, að ungfrú Pála kom inn.
— Þú sérð, að við erum orðn-
ir kunningjar, sagði Berta.
— Georg hefir lag á því að
afla sér kunningja, sagði Pála
frænka. Hann er ákaflega mál-
reifur piltur. Hvernig líður þér,
Lothario?
— Ágætlega, Belinda, svar-
aði hann og vafði handleggjun-
um um háls hennar.
— Þú ert mesti órabelgur. Ég
átti yon á, að þú kæmir hingað
eins og iðrandi syndari. En það
er nú eitthvað annað. Eg bjóst
við, að þú yrðir bæði þögull og
hlédrægur.
— Kæra Pála mín! Þú mátt
krefjast af mér alls annars en
þess, að ég sé þögull.
Þú veizt, að móðir þín hefir
beðið mig að líta eftir þér?
— Eg hefi gaman af því, að
litið sé eftir mér. Og ætlar
Berta að hjálpa þér?
— Ég hefi verið að hugsa
málið, sagði Pála frænka, — og
eina leiðin til þess að sjá um,
að þú gerir ekkert af þér held
ég sé sú, að láta þig vera hjá
mér á kvöldin. Þú ættir því að
fara heim núna og hafa fata-
skipti. Og ég veit, að bezta
skemmtun þín er að hafa fata-
skipti.
Meðan þetta samtal fór fram,
varð Berta þess vör, að Gerald
hafði ekki af henni augun. Það
var ekki hægt að komast hjá
því að sjá aðdáun piltsins.
— Strákurinn hlýtur að vera
bandvitlaus, hugsaði hún, en
hún gat þó ekki varizt því að
vera ofurlítið hreykin.
•— Hann hefir verið að segja
mér hræðilegar sögur, sagði
hún við ungfrú Pálu, þegar
hann var farinn. — Ég vona,
að þær séu ekki sannar.
—'Þú verður nú að kunna að
draga frá, þegar Gerald er að
tala við þig. Hann ýkir hræði-
lega, og allir ungir piltar reyna
að leika Byron nú á ,dögum.
Reyndar gera fullorðnir karl-
menn það líka.
— Hann er svo unglegur, að
ég trúi því varla, að hann geti
verið mjög spilltur.
— Jæja, vina mín, þáð er nú
samt enginn vafi um stofu-
þernuna. Þar eru nægar sann-
anir fyrir hendi. Ég veit, að ég
ætti að vera reið og byrst við
hannj en flestir eru orðnir svo
dyggðugir nú á dögum, að und-
antekningarnar eru skemmti-
legar. Hann er líka ungur og á
ef til vill eftir að stillast. Eng-
lendingar eru þannig gerðir, að
þeir fara hratt af stað, en þeg-
ar þeir fara að eldast, stillast
þeir, fara löturhægt og eignast
konu og seytján börn.
— Hann hefir falleg augu og
fallegt hár.
— Vina mín. Það er ekki
hægt að neita því, að hann virð-
ist skapaður til þess að sigra
hjörtu kvenna. Og aldrei er
hann eins ómótstæðiiegur, eins
og þegar hann er að segja
prakkarasögur af sjálfum sér.
Berta fór til herbergis síns og
leit í spegilinn. Því næst fór
hún í bezta kvöldkjólinn' sinn.
— Hamingjan góða! sagði
Pála frænka. — Þú hefir farið
í þetta Geralds vegna. Þú gerir
drenginn frávita. Þú veizt, að
hann þolir ekki mikið.
— Hann er eini maðurinn,
sem ég get haldið mér til fyrir,
svaraði hún sakleysislega.
XXIX
— Þú ert búin að gera Ger-
ald ástfanginn af þér, sagði
Pála frænka við Bertu einum
eða tveim dögum seinna. —
Hann hefir trúað mér fyrir því,
að þú sért alveg töfrandi.
— Hann er mjög laglegur
piltur, sagði Berta hlæjandi.
Ekki gat hjá því farið, að hin
augsýnilega aðdáun piltsins
Friðarvinur
á flótta.
(Everything Happens at
Night)
Aðalhlutverkið leikur
skautadrottningin
Sonja Henie, ásamt
Ray Milland og
Robert Cummings.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ylli því, að henni geðjaðist bet-
ur að honum, og hún hafði gam-
an af því, þegar hann starði á
hana. Hann elti hana með aug-
unum, hvert sem hún fór,
horfði stundum á hálsinn á
| henni, stundum á armana og
stundum á hendurnar. Fáir
Englendingar líta annars staðar
á konu, en á andlitið. Það er
eins og þeir hafi ekki hugmynd
um, að hendurnar getg líka
■ GAMLA BtG ■
Ævintýri f
hveonaskóla.
(The Story of Forty little
Mothers)
Eddie Cantor
Judith Anderson
Bonita Granville
Sýnd kl. 7 og 9.
F ramhaldssýning
kl. 3V2—6V2.
DULARFULLA
SKIPATJÓNID.
Nick Carterleynilögreglu-
mynd.
Bönnuð börnum innan
12 ára.
verið yndislegar.
— Veiztu ekki, að það er ó-
kurteisi að horfa svona? sagði
hún einu sinni hlæjandi og
sneri sér að honum.
— Ég bið afsökunar. Ég vissi
ekki, að þú hefðir gefið mér
gætur.
— Ég var ekki að því, en ég
sá það' samt.
Hún brosti mjög töfrandi
brosi og augu hans leiftruðu.

'tíoLn/ricxstovicx,
HÆGKNDIB GÓÐA
bláa skó á fótunum. Börnin
héldu að þetta hlyti að vera
sjónhverfing, en allar efasemd-
ir hurfu, þegar asninn fór allt
í einu að rymja, svo að börnin
hrukku í kút.
„Jæja, þetta er nú asninn
fljúgandi“, sagði álfurinn. ,,Eg
held að það sé bezt, að þið sitj-
ið bæði fyrir framan mig“.
Þau stigu á bak, og álfurinn
settist fyrir aftan þau. „Hott,
hott“, kallaði hann til asnans,
sem um leið baðaði út báðum
vængjunum og sveif upp í loft-
ið.
Þetta var sannarlega skemmti
legt ferðalag! Dóri og Ella
héldu sér fast og æptu
af fögnuði. Það var ynd-
islegt að vera svona hátt
uppi í loftinu og sjá öll
húsin og engin niðri á jörðu
verða æ minni eftir því sem
ofar dró. Smám saman herti
asninn á fluginu og a$ lokum
var ferðin orðin svo geysileg,
að börnin urðu að loka augun-
um og halda niðri í sér andan
um. Svo sáu þau ekkert mark-
vert lengur, jafnvel þótt þau
gætu opnað augun stundarkorn,
því að þau voru komin út yfir
hafið.
„Ætli við séum ekki farin að
nálgast eyjuna?“ kallaði Dóri
til Ellu.
„Við erum einmitt beint yfir
einni eyju,“ sagði álfurinn.
Guli asninn lækkaði flugið og
sveif léttilega niður á við að
lítilli grænni eyju, sem lá í
bláu hafinu. Hann blakaði
vængjunum æ hægar og hæg-
ar, og að lokum settist hann á
eyna.
„Bíðið þið hérna,“ sagði álf-
urinn og steig af baki. „Ég ætla
að vita, hvort fóstra ykkar er
hérna.“ 1
Hann kom aftur að vörmu
spori, en hafði ekki orðið neins
vísari. Svo héldu þau aftur af