Alþýðublaðið - 29.09.1942, Blaðsíða 8

al&youblapip
ÞrfSJtídaguí 29. septembea: 1942
8
BTJARNARBIÓI
Rebekka
eftir hinni frægu skáldsögu
Daphne du Manrier.
Aðalhlutverk:
Joan Fontaine.
Laurenee Olivier.
Sýning kl. 4, 6,39 og 9.
TUÍ ANNES ÁRNASON, sem
lengi var kennari við
prestaskólann og latínuskólann,
þótti mjög einkennilegur í hátt-
um. Að loknu guðfræðiprófi
fékk hann veitingu fyrir Stað-
arstað (1848), en undi sér þar
skamma hríð. Jón Ólafsson seg-
ir svo frá því, er Hannes mess-
aði þar í fyrsta skipti:
„Hann hafði skrifað ræðu
sína á laus hlöð og tölusett þau.
Honum lá lágt rómur, og heyrð-
ist lítt til hans. Hann var mað-
wr pervisálegur, mjög lotinn í
herðum. . . . Sgknarfólkinu
mun hafa orðið mjög starsýnt
á nýja prestinn og þótt hann
ósélegur. Og með því að mál-
rómurinn var lágur og fram-
burðurinn ... óáheyrilegur, þá
heyrði fólkið ekkit til hans og
fór að smáflytja sig innar eftir
kirkjunni, og að lokum kom
svo, acf söfnuðurinn stóð allur
í þyrpángu utan um prédikun-
arstólinn. Síra Hanesi þótti
þetta óviðfelldið, og fór að
snugga í honum og tautaði við
sjálfan sig: Ætlar pupullinn
álveg ofan í mig?“ . .. Það
hafði komið fát á prestinn, þeg-
ar hann sá söfnuðinn þyrpast
svona utan um sig, og missti
hann ræðublöðin úr hendi sér á
gólfið, og tvístruðust þau öll.
... Hann fór samt að tína upp
blöð úr gólfinu, og var þá held-
ur fum á honum, því að röðin
var öll rugluð á blöðunum,
þegar hann hafði náð þeim
saman. Hann hélt samt áfram
— Hann er mætur maður.
— Svo? Ef ég hefði hitt Bertu
aftur eftir sex mánaða aðskiln-
að, mundi ég ekki strax hafa
boðið henni út með mér til þess
að sjá eiturslöngur.
— Hún hefir ef til vill
stungið upp á þessu.
— Henni hlýtur þá að finn-
ast Craddock skrambi leiðin-
legur, ef hún tekur margfætl-
ur og úttroðin pokadýr fram
yfir hann.
— Þú ættir ekki að vera
svona fljótfær í ályktunum
þínum, vinur kær.
— Heldurðu að henni þyki
vænt um hann?
— Kæri Gerald, en sú spurn
ing! Er það ekki skylda hennar
að elska hann og virða og hlýða
honum?
— Ef ég væri kona, mundi
ég aldrei hlýða sköllóttum
manni.
— Hárið á honum er farið að
gisna, en skyldurækinn er
hann.
— Það leggur út frá honum
einskonar gúmmílykt þegar
honum volgnar.
— Hann er trúnaðarmaður
}
héraðs síns, hann heldur ræð-
ur um þjóðfánann pg er dyggð-
um prýddur.
— Það þóttist ég vita. Öll
tíu boðorðin ljóma út frá hon-
um í allar áttir.
— Gerald minn, Eðvarð er
sannur Englendingur, hann
verður langlífur í landinu, er
heiðvirður og ærukær, hraust-
ur og vanafastur, siðavandur,
en dálítið heimskur. Ég virði
hann mikils, og mér ber líka
að falla betur við hann en þig,
sem ert mesti gallagripur.
— Ég efast um að þér geri
það.
að þylja upp af einhverri blað-
síðu, en þegar hann þurfti að
fletta við, var ekkert samhengi
við næstu blaðsíðu. Hann fór
þá að reyna að raða blöðunum
eftir tölustöfunum, og nefndi
upphátt blaðsíðutölin. En loks
gafst hann upp við þetta, og
ræðan endaði svo: „9 og 13;
ekki á það saman. Kannske við
höfum það þá Amen.“
—- Það er af því, að ég er
vond kerling; og ég hefi lært
það af langri reynslu, að fólk
vill helzt leyna löstmn sínum,
en flaggar kostum sínum. Og
sértu engum dyggðum búinn,
ertu ekki metinn á marga
fiska.
— Þú ert ágætis manneskja,
Pála frænka. Þú ert ekkert
nema ástúðin.
— Gerald minn góður, sagði
Pála frænka og lyfti fingri á-
minnandi, „konur eru venju-
lega* óþolinmóðar og órökvísar,
°g þegar þú sérð, að einhver
kona er mjög ástúðleg, þá er
það venjulega af því, að hún
þarfnast ástúðar sjálf.
Pála frænka var fegin því,
að Eðvarð skyldi fara aftur
eftir tvo daga, því að hún var
alltaf hrædd við að koma upp
um sig við hann. Fátt er leið-
inlegra en það að umgangast
fólk, sem tekur algengustu til-
svörum alvarlega og heldur að
allt sé sagt í fúlustu alvöru, og
Eðvarð hætti líka allmjög við
því, sem hendir lélega ræðu-
menn: að beita mælgi í tíma
og ótíma. Hins vegar fannst
Pálu frænku ómögulegt að
halda uppi samræðum við
kvenmann, sem var yngri en
fertug, og ekki við karlmenn
nema þeir hlustuðu vel. Bertu
leið illa í návist manns síns,
henni fannst það mikil. á-
reynsla að tala við hann og átti
í miklum vanda með að finna
heppileg umræðuefni. Það var
því sem létt af henni þungu
fargi þegar hún hafði fylgt
honum á brautarstöðina, og
þegar hún kom heim hló henni
hugur í brjósti þegar hún
heyrði að Gerald spratt upp og
kom á móti henni. Hann hljóp
til hennar með leiftrandi aug-
um.
— Ó, hvað ég er glaður. Ég
hefi varla getað talað við þig
orð þessa tvo síðustu daga.
— Nú eigum við allt kvöldið
fyrir okkur.
— Við skulum fara á göngu,
eigum við ekki að gera það?
Berta samþykkti það, og svo
löbbuðu þau af stað eins og
skólasystkini og reikuðu með
SB NÝJA RIÓ
Sandy velur
eigimnanninn
<Sandy gets her man)
Fjörug skemmtimynd.
Aðalhlutverkin leika:
Baby Saudy
Stuart Erwin
Una Merkel.
Börn yngri en 12 ára fó
ekki aðgang.
Sýnd kL 5, 7 og 9.

3 GAMLA BIÓ
Waterloo-
brúin
(Waterloo-Bidge)
ameríksk stórmynd.
VIVIEN LE3GH
ROBERT TAYLOR
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning
kl.
LADDIE
með Tim Holt.
fram ánni í sólskininu og hlýj-
vrnni.
' Þegar þau gengu þarna sam-
an um árbakkana, fór lítill
gufubátur framhjá. Þá sló hug
mynd niður í huga Bertu.
— Viltu ekki fara með mér
til Greenvich, hrópaði hún. —
Pála frænka borðar úti, við
getum borðað í gildaskála og
farið heim með lest.
— Já, það væri indælt.
Þau gengu niður tröppur, að
bátnum, og keyptu sér farmiða.
Berta lét fallast niður á þóft-
una og andvarpaði. Það var dá-
lítil óeirð í henni, en þó var hún
ánægð og þótti gaman að sjá
fögnuð Geralds.
— Það er eins og við séum að
stelast burtu, sagði hún hlæj-
andi. — Pála frænka verður
auðvitað alveg hissa á okkur.
Báturinn hélt áfram leiðar
fi VA6NALANDI
„Hæ!“ kallaði hann. „Getið
þið ekki vísað mér veginn að
markaðshliðinu ? ‘ ‘
„Við skulum nú sjá til,“
sagði Gunni. „Jú, þú skalt aka
niður Hástræti, beygja svo til
vinstri hjá gömlu klukkunni,
svo til hægri, þegar þú kemur
að ánni, og svo þegar þú kemur
að bílatorginu, beygir þú enn
til hægri, og.....“
„Herra minn trúr!“ sagði
litli kubburinn. „Hvernig í ó-
sköpunum á ég að muna alla
þessa romsu? Komið þið upp í
bílinn til mín og vísið mér leið
ina. Það er langeinfaldast.“
Nú hafði verið lagt ríkt á við
Gunna og Fríðu, að þau mættu
ALDREI stíga upp í ókunnug-
an bíl með ókunnugum bíl-
stjóra, svo að þau vissu, að það
var rangt. En þau létu nú samt
til leiðast. Var það ekki
heimskulegt af þeim?
„Hann fer bara með okkur
að markaðshliðinu,“ hvíslaði
Gunni að Fríðu, um leið og
þau stigu upp í. „Það verður
allra skemmtilegasta ferð. Það
getur ekkert gert til, svona
einu Sinni.“
En það gerði nú samt til, eins
og þið fáið bráðum að sjá. Því
að þegar ökumaðurinn var
kominn að markaðshliðinu
heilu og höldnu, sýndi hann
engan lit á að stöðva bílinn.
Það var síður en svo. Hann rak
upp hrossahlátur, ók beint af
augúm fram hjá hliðinu, í átt-
ina út úr borginni og upp í
sveit.
„Stöðvaðu bílinn!“ hrópaði
Gunni. „Hérna er hliðið. Stöðv-
aðu bílinn!“
„Eg hefi aldrei ætlað mér að
nema staðar,“ sagði ökumaður-
inn. „Ég þurfti alls ekki á ykk-
ur að halda til þéss að vísa mér
til vegar. Það var bara bragð
til þess að ginna ykkur upp í
bílinn. Hæ, hæ, ég ætla að fara
MYNDA-
SAG A.
Raj: Þarna kemur dúfan ykk-
ar, piltar .... hann kemur á
bakborða.
Ö(m: Skjóttu á hann, fcarl
minn.
Njósnarinn: Ah, ég hitti hann
ekki.
Öm: Það gerir ekkert til,
hann flýgur undir okkur og ég
fse hann mín megin.
Japanska orrustuflugvélin
flýgur undir Fljúgandi virkið og
í skotfæri hjá Emi. Hann hleyp
ir af byssunni ....
.... og hittir ihana, svo aó
eldur kemur upp í henni og
reykjarmökkinn leggur aftur
úr henni.