Alþýðublaðið - 04.10.1942, Blaðsíða 5

Bréf frá „Húsmóður“ um vinmútonur, ryksugur, mál-
aðar neglur, sorgarrönd og íslendingasögur.. A. skrif-
ar um Rebekku og ástarkossa. — Blöðin eru í
„útburðarbarna“-hraki.
HÚSMÓÐIR“ sk-ifar mér
bréf í gær, sem mér þykir
dálítiff skemmtilegt. Ég finn mik-
inn skyldleika meff þessu bréfi og
þremur öffrum, sem ég hefi feng-
iff. Viff erum töluvert skyld, held
ég, andlega, og ef ég væri ungur
og ógiftur og hún líka, þá vildi ég
mega kalla hana „Frú Hannes“. —
Ég býst viff aff margir effa margar
reiðist yfir bréfi hennar, og þaff
líkar mér. Héma er bréfiff:
„EKKI ER ÉG SAMMÁLA Jóni
Eyþórssyni um Hannes á hominu,
en ég er fegin að J. E. er hættur
að tala í útvarp í bili. Hannes er
okkar allsherjarpædagog, nokkurs
konar „Dagligt Liv i Norden“. Þó
er ég ekki alltaf sammála honum.
T. d. þegar verið er að mæla upp i
útigangsdrósunum, sem fyrr feng-
ust við hússtörf. Ég hefi veriS £
stúlkuhraki lengi, og nú er ég feg
in, því að ég er búin að koma því
þannig fyrir, að ég get með sanni
sagt: „Ég þarf þín ekki, lukka.“
„MÉR ÞYKJA HÚSSTÖRF nú
skemmtilegri en nokkuð annaS.
Það má kaupa fyrir vélar fyiir því
sem svarar stúlkukaupi. Þær megá
ómögulega halda það, hortugu
stúlkumar, sem ganga um með
rauðmálaðar neglur og svarta
rönd þar fyrir framan, að ekki sé
hægt að vera án þeirra. Tæknin er
Trk. á «. eiðu
Dansmærin
;; Með 'liaustmu tekur skemmtanalífið á sig nýjan búning. :;
Ferðalögum og útiskemmtimum er lokið. Ungu stúlkurnar :
fara að hugsa um að fá sér nýjari ballkjól fyrir veturinn,
því dansinn er aðalskemmtun unga fólksins á hinum löngu
vetrarnóttum. — Myndin sýnir Rita Heyworth, danskenn-
ara í Kalifomíu, sem getið hefir sér mikið orð rnn öll Banda-
ríkin fj-TÍr frábæra danskunnáttu.

SuBuudagur 4. október 1942.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
aSnrinn bak við tjðldin í Rðmenin.
EITT þeirra erfiðu vanda-
mála. sem skapazt hafa
fyrir möndulveldin við árás-
ina á Rússland, eru hinir stöð-
ugu árekstrar milli Rúxhena og
Ungverja. Fyrir fáeinum mán-
uðum voru sumir enskir stjórn
málamenn að sveigjö. að því, að
Rúmenar muni aldrei til lang-
frama sæfcra sig við að missa
Transylvamu til U gverja, og
Mieha»l Antonescu, ím'sætis- og
utanríkismálaráðherra Rúmena
gekk jafnvel lengra og lýsti þyí
■yfir, að íbúar Norður-Transyl-
vaníu væini neyddir til þess að
þoía ofríki af hendi Ungverjá,
xn.rskonar niðurlægingar og
yíh'lieitt hina hörmulegustu
meðferð. Einnig sakaði hann
Ungverja tun að hafa móðgað
rúmenska berinn og sagði, að
rúroenslca stjórnin myndi ekki
þola slílra meðferð. í einni af
ræðum sínum hét hann öllum
Rúmenum því, bæði þeim, sem
fcyggju beljríia og beim, sem
væru undir oki Ungverja í
Transylvarúu, að hann rnyndi
aldreí slaka á kröfum Rúmena.
ríetta var ógnun, sem ekki
var einu agis beint gegn Ung-
verjurn, heldur og gegn Þjóð-
verjum, því að það voru þeir,
sem ákváðu, að Transylvanía
skyldi lög’ð imdir ITngverjaland.
Hvað hafði komið fyrir svo að
leiðtogi Rúmena ,hinn mkli vin-
ur möndulveldanna, skyldi taka
þessa afstöðu? Og hvaðan kom
honum hugrekki til slíks? Frá
Juliusi Mania. Það var hann,
sem gaí honi'm efnið í þessa
ræðu.
Ungverjar álxta, að Antonescu
stjómin, sem þykist vera
möndulveldunum auðsveip og.
hlýðin, hafi samvinnu við Julius
Mardu, enda þótt Maniu sé
þekktur andstæðingur möndul-
veldanna, og hafi eigi alls fyrir
límgu skrifað Antonescu bréf
•>g kx*afizt þess, að Rúmenar
hættu allri samvinnu við
mtindulveldin. Yfitvöldin í
Budapest álíta, að orsök þess,
hve tekið sé mikið tillit til
Maniú, séj if, hve g)3furlega
honum hefir aukizt fylgi.
Óhætt mun að líta á Júlíus
JÆaniu sem einhvern ' mesta
persónuleika, ekki einimgis í
Rúmeníu, heldur einnig á öll-
<Um Baikanskaga. Árið 1937
kölluou þýzku blöðin hann
,,'hinn ókrýnda konung Rúm-
eníu.“ Um það leyti var hann
að gor.ast á riý atkvæðamaður í
stjórnmálum og var leiðtogi
Bamdaflokksins. Maniu, s'em er
maður um sjötugt, hefir verið
mjög áíhrifamikimr maður í
rúmenskum. stjórnmálum um
margra ára skeið. Fyrir fyrri
heimsstyrjöldina var liann leið-
togi rúmenska mínnihlutans
í ungverska þinginu. Að lokinni
fyrri heimsstyrjöldinni var það
hann, sem ieyfði Carol kon-
ungi að koma heim og taka við
konungdómi. Þvi næst hrakti
hann Carol frá völdum aftur
vegna þess, að konungurinn neit
aði að standa við loforð sitt um,
að losa sig við maddömu Lup-
escu og sættast við konu sína,
Helenu Grikkj aprinsessu.
*
MANIU hefir sjálfur lýst
því, þegar Carol konung-
ur kom til ríkis aftur. Maniu
sendi sendimann til Parísar,
þar sem konungurinn bjó í út-
legð, og' konungurinn og mad-
dama Lupescu tóku á móti
sexidimannimim. Bæði hétu
þau því, að konungurinn skyldi
koma heim aftur einsamall og
að maddama Lupescu skyldi
aldrei framar koma til Rúm-
eníu. Maniu, sem var alltof
heiðarlegur maður til þess að
sjá við brögðum Carols og
slægð maddcmunnar, lét sér
þetta loforð nægja. Um leið og
Carol kom til Rúmeníu, vildi
hann láta taka sig til konungs,
en Mani-u vildi, að hann sættist
við drottninguna fyrst. Þegar
Carol féllst ekki á þetta, iagði
Maniu inn lausnarbeiðni sína.
Fáeinum dögum seinna neyddi
almenningálitið Carol konung
til þess að fela Maniu stjórnar-
myndun. Þegar því var lokið
komst Maniu að því, að mad-
dama Lupeseu hafði komið
með leynd til Rúmeníu og bjó
í 'höll einni í Búkarest.
Þá lagði hann inn lausnar-
beiðni sína í annað sinn. Þetfca
olli fullkomnum vinslitum
milli hins volduga bændaleið-
toga og konungsins og svipti það
hann hinni öflugu fótfestu
meðal þjóðarirmar, sem olli því,
að þau tíu ár, sem hann var við
stjórn, gat hann aldrei myndað
Steinar 1 viiðlabveiklara
(Flints) fyirliggjandi.
Gffiffped Elerniaðff & €©.
ÍCirkjuhvoli. — Sími 5912.
ðagnfræðasköliDH í Beykjavik.
Skólinn verður settur naiðvikudaginn 7. október.
Nemendur 1. bekkjar mæti kl. 2 síðdgis.
Nemendur 2. og 3. bekkjar mæti kl. 4 síðdegis.
Ingimar Jónsson.
nægilega sterlca stjórn til þess
að halda Rúmeníu utan styrjald
arinnar.
Vald Maniu, sem er svo mikið
að engin stjóm, sem hefir hanrx
ekki í ráðherrasæti.getur vænzt
þess að- halda völdunum til
lengdar, byggist eingöngu á
þeim feiknavinsældum, sem
hann nýtur meðal þjóðarinnar.
Landar hans hafa ailtaf unnað
honum og dáð hann fyrir grand
varleik hans og heiðarleik og
fyrir það, hversu hann er trúr
sjálfum sér. Hann er bónda-
sonur, fæddur 1873 í hinum
ungverska hluta Transylvaníu.
Skapfesta hans og ósveigjan-
leiki hefir orðið honum
þröskuldur á vegi metorðanna,
sem vinsældirnar hefðu annars
getað veitt honum. Hinsvegar
hefir sjálfstæði hans í hugsun
og heiðarleiki hans gert hann að
tákni fyrir samvizku rúmensku
þjóðarinnar, og gegn henni gat
engin stjóm fengið að syndga
án þess að fá fyrr eða seinna
makleg málagjöld. Með því að
vera heill og heiðarlegur, gat
Maniu lifað af stjórharferil
Carols og maddömu Lupescu og
hina hættulegu tíma Jámvarð-
arliðsins undir forystu Horia
Sima. Og enn í dag er hann
voldugur maður á bak við tjöld
jn í rúmenskum stjómmálum,
maður án opinbérs em-bættis, en
ei að síður svo voldugur, að
engin stjóm í Rúmeníu getur
komizt hjá því að taka tillit
til hans.
Engirxn getur um það sagt,
hverjar afleiðingarnar verða af
árásiun Rúmena á Ungverja,
árásum, sem gerðar eru að
undirlagi Maniu. Yfirvpldin í
Rerlín gera svo lítið úr þessu
sea imnt er, en Ungverjar
láta sem tþessu sé öllu stefnt
gegn mönduveldunum og komi
' þeim einum við. En séu þessar
árásir skoðaðar í sama ljósi og
árásirnar þ nazistana og aftök-
urnar í Belgíu, dreifistyrjöld-
ina í Júgóslavíu og hinna vax-
andi mótstöðu Grikkja, er auð
velt að sjá, að hernumdu þjóð
irnar eru fjarri því að vera
jafn ánægðar nndir hernáminu
og Þjóðverjar vilja vera láta.
INN hugprúði, viljasterki
-S--® og þraútseigi Maniu, sem
heppnaðist að mynda hinn
mikla Bændaflokk úr hinni
j gömlu bændastétt serbneska
| konungsríkisins og bændastétt
j Transylvaníu og gerast leið-
togi hans, er í raun og sann-
j leika valdamaður meðal þjóð-
arinnar, sem ekki má vanmeta.
Fram að þessu hefir engin
rúmensk stjórn þorað að skerða
hár á höfði hans. Allir vita, að
hann er andstæður því, að Rúm
enar fái landvinninga á kostnað
Rússa, og að það er aðeins sá
hluti af Transylvaníu, sem Rúm-
enar hafa misst, sem hann
krefst, að þeir fái aftur. Hann
j gerir enga kröfu til landsins
i austan við Dniester, en um leið
og minnzt er á þann hluta
Transylvaniu, sem Rúmenar
hafa misst, láta Rúmenar
óánægju sína og reiði í Ijós yfir
missi hennar, og það kemur al-
veg heim við skoðanir Maniu.