Alþýðublaðið - 11.10.1942, Blaðsíða 8

'JARNARBIÚ
Ingrid Bergm.an
Leslie Howard.
Samkvæmt áskorunum.
SSýnd í dag kl. 3, 5, 7 og 9
Á morgun kl. 7 og 9.
Ribir og fátækir
(Tfte Common Touch)
Gaman og alvara úr auð-
mannahöllum og fátækra-
hverfum Lundúnaborgar.
Dans og hljóðfærasláttur
Framhaleusyning:
Ki. 3—6.
FRÉTTAMYNDIR.
HLJÓMMYNDIK
A HEIMILl auðugs herra-
manns hajði' það lengi
nerið þrætuejni milli vagn-
mannsins og eldastúlkunnar,
hvort þeirra ætti að sækja rjóm
■ann á morgnana til bónda nokk
urs þar í nágrenxiinu. Húsbónd-
inn kallaði því einn dag bæði
hjúin jyrir sig, sagði þeim að
skýra sér jrá málavöxtum, og
kvaðst hatin mundu skera úr
þrætu þeirra. Eldastúlkan
sagði, að vagnmaðurinn væri að
slóra allan daginn í eldhúsinu
og nennti þó aldrei að sækja
rjómann, hversu mikið sem
hann sæi, að hún hejði að gera.
Vagnmaðurinn sagði, að það
væri ekki sitt verka að sækja
rjóma. Húsbóndinn mælti: „En
hvað kallarðu þá þitt verk?“
„Að sjá um hestana, aka vagni
og halda öllu, sem því til heyr-
ir í reglu“, mælti vagnmaður-
inn. „Rétt hejir þú að mæla“,
sagði húsbóndinn. „Ég ætlast
heldur ekki til, að þú gerir önn-
ur en þín skylduverk. En nú
sTdpa ég þér að haja vagninn
tilbúinn á hverjum morgni og
aka eldastúlkunni til bóndans
til að sækja rjómann. Eg vona,
að þú getir ekki neitað, að það
sé þitt verk.
*
ORÐ í tíma talað er ejns og
gullepli í grajinni siljurskál.
(Salomon).

Surmudagur II. o-któber í 9>42.
Stundum gekk hún niður að
ströndinni og horfði út á múr-
grátt hafið svo langt sem augað
eygði. Hana langaði til þess að
ferðast þangað, sem hugur
hennar hafði svo oft flogið, suð-
ur undir safírbláan himin, til
hins geislafagra sólarlags.
Hún gekk fram með strönd-
inni, horfði á hinn óteljandi
fjölda skelja og hugleiddi, hvað
hún ætti af sér að gera á kom-
andi tímum. Henni var það
ijóst, að hér gat hún ekki verið.
Hún fór heim og hugsaði til
kvöldsins með hryllingi.
Berta var orðin gersamlega
eirðarlaus. Hún gat gengið um
gólf í herbergi sínu stundunum
saman. Hún settist við píanóið
lék brot úr lagi og stóð svo
strax á fætur aftur. Hún reyndi
að lesa, en gat varla fengið sig
til þess að byrja á nýju bindi.
Hún las fáeinar blaðsíður og
fleygði svo bókinni frá sér. Svo
fór hún út afíur — allt var
betra en kyrrsetan. Hún gekk
hratt, en aldrei bar neitt nýtt
fyrir augu, og svo sneri hún
fljótlega heim aftur.
Berta var neydd til þess að
ganga sömu leiðina dag eftir
dag, og hún var farin að hata
vegina, trén, gerðin og akrana,
sem sífellt urðu fyrir augum
hennar. En hún varð að ganga
úti vegna heilsunnar og hún
gekk hratt sömu vegarlengdina
dag eftir dag. Þetta var storma-
sarnur vetur og næðingssamur.
Stundum fór Berta í heim-
sóknir, og þá bráði af henni um
stundarsakir, en um leið og hún
var farin, sótti dapurleikinn á
hana aftur.
Stundum langaði hana til
þess að hafa glaðværð kring-
um sig og bauð þá til sín gest-
um. En þegar leið að samkvæm
iskvöldinu fór hún að kvíða fyr
ir því, og hana hryllti við því
að þurfa að taka á móti gest-
unum. Lengi á eftir vildi hún
engan mann sjá og bar við veik-
indum. Stundum hélt hún, að
hún væri að missa vitið, þegar
hún var ein. Hún reyndi að
grípa til bænarinnar, en þar eð
hún var ekki trúuð kona, fann
hún þar enga huggun. Hún fór
með ungfrú Glover í heimsókn-
ir út um sveitina, en það var
henni engin afþreying.
Hún var oft með höfuðverk
og grúfði sig þá jafnan ofan í
svæfil og grét. Eitt sinn fann
Eðvarð hana þannig útljíandi
®g spurði hana, hvernig á þessu
stæði.
— Ó, mér er svo illt í höfð-
inu, sagði hún.
Hann sendi eftir Ramsay
lækni, en Berta vissi, að öll
læknislyf yrðu til einskis. HúV
þóttist sannfærð um, að ekkert
gæti leyst hana frá þessum þján
ingum nema dauðinn. Hún
vissi, hvílíkt kvalræði henni
var það að vakna á morgnana
við þá hugsun, að enn þá væri
dagur tilgangsleysis og þján-
inga að hefjast. Og hún vissi,
hve fegin hún var á kvöldin,
þegar hún átti von á fáeinna
klukkutnna svefni og hvíld frá
þjáningunum. Nótt kom á eftir
degi og dagur á eftir nótt, mán-
uðir og ár liðu í algeru tilgangs-
leysi. Menn segja, að ævin sé
stutt, en þeim einum, sem líta
um öxl, finnst hún stutt. Þeim,
sem horfa fram, finnst hún
hræðilega löng, endalaus.
Stundum fannst Bertu lífið ó-
bærilegt. Hún óskaði þess oft,
að hún gæti sofnað og vaknaði
aldrei aftur. En hve þeir menn
hljóta að vfira hamingjusamir,
sem trúa á eilífa sælu. Bertu
fannst það hræðileg tilhugsun,
ef hún ætti að lifa eilíflega.
Hún þráði ekkert annað en
langa hvíld, eilífan svefn.
Einu sinni datt henni í hug
að svipta sig lífi, en hún var
hrædd. Menn segja, að ekkert
hugrekki þurfi til þess að svipta
sig lífi. Þeir menn eru heimsk-
ingjar. Þeir skilja ekki þá hryll
ingu, sem undirbúningur sjálfs-
morðsins veldur: grunurinn um
þjáningarnar, og hinn hræði-
legi grunur um, að mann kunni
að iðra, þegar það er orðið of
seint, þegar lífið er að fjara
út. Og við þetta bætist óttinn
við hið óþekkta.
XXXIV.
Ef mannleg sál, hjarta, hugur,
eða hvað sem þið viljið kalla
mvja bio wm
imál
The Cisco Kid and the Lady
Æfintýrarík og spennandi
mynd.
Aðalblutverkin leika:
Cesar Ecraero
Marjorie Weaver
George Montgomery
Sýnd í dag kl. 3, 5, 7 og 9.
Börn yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
jAðgöngumíðar seldir frá kl|
11. f. h.
m
GAMLA Bfð
Keppinaat&r.
(Seeond Chorue)
íTed Astaire
Paulette Goddard
Artie Shaw og hljómweií.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Aðgönguæ.iðar seltíir feé
kl. 11 f. bád.
það —• er hljóðfæri, sem hægt
er að leika á ótlejandi lög, þá
má hinsvegar fullyrða, að þar
getur ekki sama lagið hljómað
lengi. Tíminn læknar öll sár, að
því er sagt er, og lægir jafnvel
í VAeNALANDI
og vatt sér upp í bílinn sinn í
skyndi. „í guðsbænum leikið
þið ekki fleiri listir en orðið er!
Eg er dauðskelkaður við allt
ykkar athæfi“.
Hann settist við stýrið og
skalf eins og hrísla. Fríða sá,
að tár runnu niður vanga hans.
En hún kenndi ekki hót í
brjósti um hann. Henni hló hug
ur í brjósti, að einhverjum
hefði þó tekizt að skjóta hon-
um skelk í bringu. Hann hafði
sífellt verið að angra fólk og
hrella — nú fékk hann að
reyna það sjálfur, hvernig var
að verða fyrir því. Það var hon
um mátulegt!
Svo óku þau af stað í gula
vagninum með rauðu dílunum,
og ekki leið á löngu, áður en
þau voru komin út úr Vagna-
l
landinu. Þau fóru fram hjá
kastalanum með silfurturnun-
inum og álfaborginni með
sveppahúsunum.
Loks komu þau að markaðs-
hliðinu. „Eg þakka þér kærlega
fyrir“, sagði Gunni kurteislega,
um leið og hann steig út úr-
vagninum. „Komdu, Fríða. Við
verðum víst að hafa hraðann á.
Vertu sæll, Slægur minn goður,
og mundu nú að ræna aldrei,
ALDREI, börnum framar. Það
kosta þig það, að þú verður
að borða teygjubönd og drekka
sjóðandi vatn — ha, ha, ha!“
Slægur karlinn beið ekki boð
anna, heldur ók aftur af stað
eins og örskot. Það munaði
minnstu, að hann æki á Ijós-
kersstaur í ósköpunum. En
hann slapp við það, með naum-
indum þó.
„Jæja, Fríða“, sagði Gunni.
„Nú skulum við flýta okkur
heim og segja mömmu upp alla
söguna“.
Og svo héldu þau heimleiðis.
Þegar mamma þeirra hafði
heyrt alla söguna, ætlaði hún
varla að trúa sínum eigin eyr-
um. Það eina, sem hún sagði,
var þetta: „Jæja, munið þið
ekki það, sem ég sagði ykkur?
Eg sagði, að ykkur mundi stafa
eitthvað illt af því, ef þið fær-
uð upp í ókunnugan bíl með
bílstjóra, sem þið þekktuð ekki.
Látið ykkur þetta að kenningu
verða og GERIÐ ÞAÐ ÁLDREI
AFTUR.
Eg heid, að þau hafi farið að
ráðum móður sinnar framvegis,
eða haldið þið það ekki? En var
það ekki gott, að þau skyldu
kaupa lakkrísborðann og pok-
ann með límonaðiduftinu urn
morguninn? Ef þau hefðu ekki
gert það, Væru þau líklega enn
í dag í þjónustu Slægs!
ENDIR.
SAGA.
f H£y,
I CURLY-TOP/
HOW MANV’DJ
VOU TA<E í
V OJTF J
! ONLY-TWO, BUT THE H
LOW-DOWN VABM1NTS R
<EPT US HOPPlNG TOO Lc
PAST TO BE ANY HELP TO
yOU/ HOW’D YOU MANAGE?
f \F FLETCH HADN’T V
STUNTED WITH THE \
N&ATEST TRíC< OF '
THE WEEK, WE’D SE
PAST ANY MANAG5MENT
'—j BYNOW/ mmvfáZ
THECE’S CUELV/
LOOKS LIKE HE
polished off 1
HISQUOTA/ Á
f 0ETTER SAVE
THE 0OUQUETS,
LADDlE/ WE
MIGHTNEED
L 'EM YET.-.yi
' ...FOR
WRBATHS.
(•WíftMK,
RQIJfMN!
Örn: Þarna er Curly.
Raj: Halló, Curly, hvað hæfð
ir þú margar.
Curly: Aðeins tvær, en okkur
var ómögulegt að hjálpa ykk-
ur. Hvernig gekk ykkur?
Örn: Stormy tókst með töfra-
brögðum, að gera út af við þá.
Stormy: Við skulum geyma
öll hrósvrði þar til seinna.
Örn: Hver þremillinn, hvað
er nú á seyði.