Alþýðublaðið - 13.10.1942, Blaðsíða 8

Loks var hann frí
Dks fíaug hann yfir
þess að taka þátt í
niður feliið. Það var hin
prýðilegasta skemmtun að
horfa á eftir þeim.
,Við skulum
THAT5 THE LAET Of
OJG CE6ULAR FUEL
SUPPLY/ CUT tN THE
EMEB6ENCY TANKS,
-TSfSCORCH/ esnSf
THERE WE ABE/
EIN6IN6 PBETTV
arAGAiN/m.<
MYNOA-
»A8A.
Örn setur varageymana í
samband.
Stormy: Aðal-benzínforði
okkar er genginn til þurrðar.
Settu varageymaira í samband,
Öm!
Öm: Jæja, nú er betrn hijóð
, í strokknum!
Öm: Eða hver þremillisin er
þetta!
ALJÞ/ÐUSLAÐíÐ
i>riðjudLagui- 13. októ-ber 1942,
BItjarnarbíöSB
Kl. 7 og 9.
Ríkir og fátækir
(The Common Touch)
Aðalhlutverk:
Geoffrey Hibbert
Jayce Howard.
Framhaldssýning kl. 3—6.
FEÉTTAMYNBHt.
HUfÓMMYNDIE.
NÝTT PRÓGRAM
Eiríkur björnsson
segir svo í Víðferlissögu
sinni um hjúskap Kínverja:
„Þá er maður hefir fyrst
-fengricf sex eður átta konur, svo
þarf hann ei að erfiða meir
fyrir sínu brauði, því það eru
landslög og skikk, að þær skulu
erfiða fyrir manninum, og því
fleiri þær eru ,því léttara fell-
ur það. Hann kann og afla svo
mörg drengjaböm með þeim,
sem hann kann, en stúlkuböm
má hann ei fleiri lifa láta en
þrjú þau fyrstu þær fá, því
þau heyra hönum til, sem því
regerar.“
LYKLINUM var snúið í
hurðinni fyrir fangaklef-
anum og vörðurinn kom í gætt-
ina: ,
„Fangl númer fjörutíu og
níu “ sagði hann. „Þér megið
koma út snöggvast. Konan yð-
ar er komin til þess að heilsa
upp á yður.“
„Hvor þeirra?“ sagði fang-
inn. ,JEg er nefnilega hérna
fyrir tvíkvæni.“
ARL mætti Guðmundi
kunningja sínum á förn-
um vegi.
„Til hamingju, Guðmundur.
Eg var að heyra að þú værir
mjkvæntur.“
er álls ekki kvæntur.“
„Til hamingju.“
*
C1 F ÞÚ hryggbrýtur mig,“
sagði biðillinn, „þá dey
ég.“
Hún hryggbraut hann. 50
árum seinna dó hann.
æstuStu öldur tilfinninganna.
Og öllu geta menn vanizt. Það
eru aðeins mannhatarar, sem
láta sem svo, að þeir geti ekki
vanið sig við heimsku samborg-
ara sinna. Eftir dálítinn tíma
finna menn ekki til þess, sem
áður þjáði þá. Þegar Berta fór
að venjast umhverfinu á ný,
fannst henni lífið ekki jafn
leiðinlegt og áður. Maður, sem
er þess enn þá umkominn að
geta blekkt sjálfan sig, getur
litið framtíðina bjartari augum
en raunhyggjumaðurinn.
Þegar sumraði, varð lífið
snöggtum tilbreytingarríkara
og Berta skemmti sér við
margt, sem henni hafði aldrei
áður fundizt skemmtilegt. Hún
fór til ýmissa staða til þess að
sjá, hvort hún sæi þar ekki fal-
leg villiblóm. Ást hennar á frels
inu olli því, að henni þótti
vænna um rósir, sem uxu úti
á víðavangi en ræktaðar garð-
rósir. Tíminn leið, og hún vax*ð
undrandi, þegar hún varð þess
vör, að eitt ár var liðið.
Hún fór að lesa af meiri at-
hygli en áður og hún sat lengi
á hverjum degi í eftirlætissæt-
inu sínu við gluggann. Hún las
það, sem hana langaði til, án
nokkurrar áætlunar, af því að
hana langaði til þess að lesa og
þarfnaðist þess. Sumir höfund-
arnir voru gamansamir, aðrir
alvarlegir. Hún gat rokið úr
Orlando Furioso og farið að
lesa hin þunglyndislégu ljóð
Verlaines. Hún hafði nægan
tíma til þess að lesa og hikaði
ekki við að byrja á því að lesa
Hrun rómverska keisaradæmis-
ins í átta bindum eftir Gibbon.
Stundum fleygði hún bókunum
frá sér eftir að hún hafði lesið
hundrað blaðsíður. j
Þegar hún leit upp úr 'bókun-
um blöstu við augum hennar
græn tré, og fulgasöngur barst
að eyrum hennar. Milli þess las
hún Manon Lescaut og um hið
glaðlynda fólk, sem sagt er frá
í Tídægru. Eftir því sem þekk-
ing hennar óx, magnaðist löng-
un hennar eftir því að vita
meira. Hún hafði unuxx af því
að lesa rit hinna hálfgleymdu
snillinga liðínna tíma. Líkan
smekk hafði hún á tónlistinni.
Hún hafði unun af að leika lög
eftir Couperin og Ramsau.
Þegar Berta gat gleymt ííð-
andi stund í návist löngu lið-
inna snillinga, var hún ham-
ingjxxsöm. Þegar maður hatar
ekki og elskar ekki, vonar ekki
og örvæntir ekki, þráir ekki og
er ekki metnaðargjarn, þá er
tiltölulega auðvelt að lifa. Þann
ið blómgast jurtirnar án vitund
ar, knapparnir springa út og
blómin breiða sig móti sólunni
og anga í sumarblænum. Eng-
inn veitir fegprð þeiri'a athygli
og svo deyja þau.
Nú orðið gat Berta hugsað
til liðinna daga með ofurlítilli
gleði. Henni fannst það grát-
hlægilegt, að hún skyldi getað
elskað Eðvarð af jafnmikilli á-
stríðu og var, og hún gat jafn-
vel brosað að mótsetningunum
milli hinna björtu vona hennar
og hins grámyglulega raunveru
leika. Gerald var nú orðinn að-
eins ofurlítið viðkvæm minn-
ing, hana langaði ekki til að
sjá hann aftur, en hún hugsaði
oft um hann. Einnig hugsaði
hún oft um vetrardvöl sína á
Ítalíu og hún 'ákvað að eyði-
leggja ekki þá fögru minningu
með annarri Ítalíudvöl. Hún
hafði nú öðlazt talsverða lífs-
reynslu og hafði komizt að raun
um, að yndi þessa heims kemur
manni jafnan á óvart og að
hamingjan finnst sjaldan sé
hennar leitað, en getur hins-
vegar orðið á vegi manns af til-
viljun.
Eðyarð átti nú svo annríkt,
að hann leit varla upp úr
verki. Hann hafði bætt miklu
við Ley-eignina, og samkvæmt
þeirri skoðun meðalmannsins,
að ekkert sé vel gert, nema
maður vinni verkið sjálfur, —
hafði hann umsjón með öllu
sjálfur. Hann var valdamikill
maður í öllum sveitar og sýslu-
nefndum. Hann var í skóla-
nefnd og formaður ýmissa fé-
laga, svo sem knattspyrnufé-
lags sveitarinnar, knattleikafé-
lagsins, kappsiglingafélagsins,
hundasýningafélagsins í Ter-
canbui’y og garðyrkjufélagsins
í Mið-Kent.
múrari og lo
til Kent til
tSSS NÝJA BÍÖ
ræoinoJafðr
The Cisco Kid and the Lady
Æfintýrarxk og spennandi
mynd.
Aðalhlutverkin leika:
Cesar Romeno
Marjorie Weaver
George Moxitgömery
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
Síðasta simx.
GAMLA BÍÓ M
PlóttamennirniF.
(Strange Cargo)
CLARK GABLE
JOAN CRAWFORD
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning
HJÁ RIO GRANDE
Cowboymynd
með Tim Holt.
Börn innan 14 ára fá ekki
aðgang.
íundum þeirra. En honum
þótti ekkert fyrir því að hafa
rnikið að gera.
—' Eg elska starfið, sagði
hann. Eg hefi aldrei ofmikið að
gera. Ef nokkuð er ógert, þá
fáið mér verkefnið, og ég skal
vinna það og vera auk þess
þakklátur fyrir að hafa fengið
það til úrlausnar.
Eðvarð hafði alltaf verið
jafnlyndur maður, en nú gat
ekkert haggað hugarrósemi
hans, og var hið góða skap-
lyndi hans jafnvel haft á orði.
Hann var alltaf kátur og reif-
ur, ánægður með sjálfan sig,
umhverfi sitt og alla tilveruna.
Hann var fyrirmyndar stjórn-
andi, bóndi, íhaldsmaður og
Englendingur. Hann gerði allt
af fullkominni vandvirkni, og
dugnaði hans og viljaþreki var
viðbrugðið. Hann var önnum
'fia/vria/nmct,
Forin á Bláfell.
ERLÁ OG KIDDI voru að
búa sig í svolitla ferð.
Þau höfðu með sér mat í körfu
og ætluðu að fara með hana
upp á Bláfell og borða þar.
Bláfell var yndislegur staður.
Þaðan blasti við hið fegursta
landslag, akrar og engi og
blómlegir garðar. Og svo var
svo gaman að velta steinuip
niður fellið og sjá, þegar þeir
lentu með miklum gusugangi í
ánni, sem rann í bugðum við
rætur fellsins.
„Við skulum velta niður
nokkrum steinum, áður en við
förum að borða úr körfunni,“
sagði Kiddi. „Það er svo gam-
an að sjá, þegar þeir kastast í
ána!“
Þegar þau komu upp á
Bláfell, fundu þau marga
stóra steina og fóru að bisa við
að velta þeim niður. Það gekk
greiðlega, og hver steinnixm af
öðrum hentist í loftköstum
var hin
Erla var lengi að bjástra við
stærðarstein og kom honum
ekki með neinu móti af stað.
Þá kallaði hún á Kidda sér til
hjálpar. Þau gátu óðara velt
honum bæði saman, og brátt
var steinninn kominn á fleygi-
ferð og skoppaði niður hlíð-
ina. En hamingjan góða! Þegar
steinninn fór í gegnum runna,
sem var ekki mjög langt fyrir
neðan þau, heyrðu þau sker-
andi vein, en einhver lifandi
vera þaut óttaslegin út úr
runnunum. Þeim sýndist það
vera lítill maður. Hann hvarf
þeim svo sjónum skammt frá
runnunum, og þau sáu ekki bet-
ur en hann héldi um annan
handlegginn.
„Hamingjan hjálpi mér,“
sagði Erla, óttaslegin. „Hann
hefir orðið fyrir steininum. Eg
átti ekki von á, að þama væri
maður. Eg vona að ég hafi
ekki slasað hann.“
„Fannst þér hann ekki lítill
og skrýtinn?“ sagði Kiddi. —
fara og reyna að