Alþýðublaðið - 05.11.1942, Blaðsíða 6

«
ALP>YOU8lAÐI^
Fjutnmtudagur 5. nóvember 1942
Verð i sindi, mðl 01 mnliiinsi
ta|á saidtðki og grjdtoámi
bæjariHs.
Verður £rá 5. nóvember 1042 sem kér sefir:
Sandur
Möl nr. I
Möl nr. H
Möl nr. HI
Möl nr. IV
Óharpað efni
Salli
Mulningur I
Mulningur II
Mulningur III
Mulningur IV
kr, 1,65 pr. hektolítra
— 1,90 — —
— 3,65 — —
— 2,60 — —
— 1,75 — —
— 0,45 — —
— 5,40 — —
— 6,10 — —
— 6,10 — —
— 4,70 — —
— 4,70 — —
Bæjarverkfræðingur,
SJk' PAKKINN KOSTAR KR

tíK jt'Tfí' (. f t
.f4 tj
HANNES Á HORNINU
'Frh. af 5. síðu.)
þetta sætti og svaraði hún að sér
væri bannað að afgreiða mjólk á
flöskur, og alls ekki, nema í
brúsa“.
NÚ HEFI ÉG og margar aðrar
húsmæður hér í Hafnarfirði gert
í trekaðar tilraunir til að fá keypta
mjólkurbrúsa, en ,þeir eru ófáan-
legir, bæði hér í Hafnarfirði og
eins í Reykjavík. Hvemig eig-
um við nú að fara að. Ég álít svona
framkomu alveg óþolandi. Með því
að banna að selja okkur mjólk á
flöskurnar er raunverulega verið
að banna að selja okkur mjólk,
aem ekki eigum brúsa“.
BRÉFRITARINN ÁLÍTUR, að
hér sé um að ræða fyrirskipun frá
Mjólkursamsölunni. En svo er ekki,
eftir því, sem forstjóri Mjólkursam
sölunnar skýrði mér frá í gærmorg
un. Mjólkurbúið í Hafnarfirði mun
standa fyrir þessu.
MÐ þýðir vitanlega ekkert að
toanna að selja mjólk í flöskur ef
brúsar fást ekki — og slíkt er alls
ekki hægt að fyrirskipa, því að
ílátið er á ábyrgð kaupandans. Hins
vegar væri æskilegast að hægt væri
að koma því þannig fyrir að öll
mjólk væri afgreidd í brúsa. Það
myndi greiða fyrir afgreiðslunni,
en þröng er alltaf mikil í mjólkur-
búðunum. Það er líka miklu hent-
ugra fyrir húsmæður að kaupa
mjólkina til dagsins í brúsa en í
flöekur.
AUK ÞESS mun það vera alveg
icétt að margar húsmæður skila 6-
hreinum flöskum í búðimar — og
kenna svo mjólkursalanum xmi
það, þegar eitthvað er að mjólk-
inni. Ég veit áð flestar húsmæður
eru ekki slíkir sóðar, en fólkið er
misjafnt. Það er ekki nóg að losa
mjólkina úr skítugri flösku þegar
hún kemur úr búðinni, því að þá
hefir mjólkin tekið í sig óhrein-
indin og spilst.
EN ÞETTA ERU NÚ hugleiðing-
ar um málefnið. Aðalatriðið er að
hvetja fólk til að kaupa sér brúsa,
ef þeir fást, en það verður að selja
þeim mjólk á flöskur, sem ekki
eiga brúsa. Þeir, sem hafa gefið
fyrirskipanir um að hætta því,
verða að afturkalla þær fyrirskip-
anir nú þegar.
Hannes á horainu.
MALTA.
(Frh. af 5. síðu.)
ekki verið til ehaískis, að þeir
hafa lagt fram ríkulegan skerf
í þágu hins sameiginlega mál-
staðar.
Þeir uxðu þvi glaðir við, þegar
kommgurinn sæmdi eyjuna
Georgskrossinum. Og gleði
þeirra var meiri fyrir þá sök, að
þetta kom alveg á óvænt og
átti sér ekkert fordæmi. Þetta
veitti þeim aukinn kjark, þrek
og þol,
En ég þoxi að fullyrða, að
emgir hafa átt þann hedður bet-
ur skilið en íbúarnir á Möltu.
Það verk, sém ég vann með
mestri gleði þau tvö ár, sem ég
var þar landstjóri, var að flytja
fólkinu þessa gleðifregn.
Hjónaefni.
S. 1. laugardag opinberuðu trú-
lofun sína ungfrú Jóhanna Hall-
dórsdóttir frá Stykkishólmi og Þór
Nilsen verzlunarmaOur,
Draumur borgarstjórans.
(Frh. af 4. sfðu.)
þýðuflokkinn og forsvarsmenn
hans. Og þó hæstiréttur hafi
dæmt dauð og ómerk öli um-
mæli eins af rógberunum, hefir
það ekkert haft að segja. Þessu
hefir verið haldið fram í blöð-
um, útvarpi og persónulegum
áróðri jafnt fyrir það, alveg
kinnroðalaust.
Sá mannorðsþjófnaður, sem
þarna hefir verið rekinn af
kommúnistum og Sjálfstæðis-
mönnum í félagi, er með þeim
fádæmum, að varla þekkist
meðal siðaðra manna. Hér við
má bæta því, þó sérstök dæmi
skuli engin nefnd, að hinn
rætnasti persónulegur rógur
um einkalíf manna hefir verið
beinlínis skipulagður af komm-
únistum og honum dreift út
meðal fólks. Opinberlega hafa
Sjálfstæðismenn ekki stutt
þann róg kommúnistanna, en
ekki er mér grunlaust um, að
þeir hafi tekið nokkum þátt í
hinni „leynilegu11 dreifingu
hans.
Svona eru ráðin, sem notuð
hafa verið til þess að rægja Al-
þýðuflokkinn, og kommúnistar
og Sjálfstæðismenn hafa verið
dyggir samherjar í þeim verkn-
aði. Þar áttu þeir samleið vegna
hins sameiginlega haturs í garð
Alþýðuflokksins.
LygÍD jnm brottflutci"
ing Þjóðvilja-
ritstfdranna.
Þó hér sé af miklu að taka,
vil ég láta nægja að nefna hér,
auk þess sem nefnt hefir verið,
aðeins eitt atriði enn um sam-
starf Sjálfstæðismanna og kom-
múnista á þessum þokkalega
vettvangi. Geri ég það eingöngu
vegna þess, að hvorki Fram-
sóknarmenn né nokkur Sjálf-
stæðismaður hefir fundið hvöt
hjá sér til þess að bera sann-
leikanum vitni í því efni, sem
þó hefði ekki verið annað en
sjálfsagður drengskapur, sem
hverjum óspilltum manni var
skylt að sýna, án þess að hann
væri sérstaklega til þess hvatt-
ur. Á ég hér við þá fáránlegu
lygi kommúnista, að foringjar
Alþýðuflokksins hefðu átt þátt
í brottflutningi ritstjóra Þjóð-
viljans og banninu á honum
veturinn 1940—41. Ræðumenn
kommúnista í útvarpi — nú
síðast Katrín Thoroddsen —
hafa látið sér sæma að bera
þessa lygasögu á borð fyrir al-
menning í landinu, og blöð
Sjálfstæðismanna hafa dyggi-
lega haldið henni á lofti.
Flestum í Alþýðuflokknum
hefir ekki þótt ómaksins vert að
minnast á þessa reginlygi, og
talið, að engir legðu trúnað á
hana. En það er öðru nær en
svo sé. Mun ég því segja hér
sögu þessa máls, eins og hún
er, til þess í eitt skipti fyrir öll
að reka hana til baka og jafn-
framt til þess að sýna þá dæma-
lausu þjónkun, sem Sjálfstæð-
ismenn hafa sýnt kommúnistum
í því skyni einu að reýna að fá
ráðið niðurlögum Alþýðuflókks
ins og hirði ég ekfci þó það verði
talið „trúnaðarbrot“.
þess að gera nokkuð eða gefa
Bretum ábveðin svör,
og voru það einkum ráðherr-
ar Sjálfstæðismanna, sem af-
tókv að • ' "ð yrði reynt að
hindra þessa starfsemi kom-
múnista.
Eftir dreifbréfsmálið voru
nokkrir kommúnistar dæmdir í
fangelsi. Skrifaði þá einn þess-
ara manna úr fangelsinu mikla
grein í Þjóðviljann, þar sem ráð
ist var á Breta af þeirri illgimi
og þeim ódrengskap, að öllum
hlaut að ofbjóða. Tveim dögum
eftir gekk sendiherra Breta hér
á fund ríkisstjórnarinnar og til-
kynnti henni, að yfirstjórn setu
liðsins, krefðist ákveðins svars
um það, fyrir nánar tiltekmn
tíma, hvort ríkisstjórnin vildi
reyna að hindra eða draga úr
áróðri kommúnista gegn setu-
liðinu og Bretum, og ef hún
treystist ekki til þess, eða svar
hefði ekki borizt fyrir hinn til-
tekna tíma, mundi málið ekki
verða rætt frekar við íslenzk
stjómarvöld, heldur mundi setu
liðið taka til sinna ráða.
Þegar þetta gerðist, sat al-
þingi á rökstólum. Ráðherrarn-
ir boðuðu flokka sína, Sjálfstæð
isfi., Framsóknarfl. og Alþýðu-
fl., á fund í alþingishúsinu, alla
samtímis, og mættu þar einnig
miðstjórnir flokkanna. Var þessi
krafa sendiherrans fyrir þá lögð.
Alþýðuflokkurinn svaraði for-
sætisráðherra, Herm. Jónassyni,
sem fór með þetta mál, sem var
í eðli sínu innanríkismál og
heyrði undir dómsmálaráðherra
á þá leið, að hann væri þeirrar
skoðunar — og hefði ráðherra
flokksins áður lýst því yfir í
stjórninni, að íslenzkum stjórn-
arvöldum bæri að reyna að af-
stýra því að flokkar eða einstakl
ingar aðhefðust nokkuð það,
sem ætla mætti að hefði í för
með sér afskipti setuliðsins af
innanlandsmálefnum og myndi
því fylgja hóflegum aðgerðum
í því efní, ef hi’nir flokkarnir
gætu komið sér saman um ein
hverjar slíkar aðgerðir. Hins-
'vegar vildi Alþýðuflokkurinn
eins og málum væri komið nú,
ekki bera fram neina tillögu í
málinu, þar sem hann hefði
fullkomna ástæðu til að ætla,
eftir fyrri framkomu kommún-
ista að dæma, að þeir myndu
saka Alþýðuflokkinn um að
hafa staðið að eða átt upptökin
að þeim aðgerðum, sem gerðar
kynnu að verða. Þessi afstaða
Alþýðuflokksins var svo til-
kynnt forsætisráðherra. Mér
þykir rétt að taka það fram,
að ég einn allra Alþýðuflokks \
manna, er þennan fund sátu,
vildi láta flokkinn gera þá á-
kveðnu tillögu, að stöðva út-
komu Þjóðviljans um stundar
sakir, en eins og áður segir, voru
allir aðrir á móti því að gera
nokkrar ákveðnar tillögur.
Við biðum þesss nú, að heyra
frá hinum flokkunum, og þegar
fréttin loksins kom var hún sú;,
að háðir flokkarnir hefðu
samþykkt með öllum atkvæð
um, að stjórnin gerði ekkert
í málinu, en láta skeika að
sköpuðu um það, hverju
Bretar færu fram.
Þetta var tilkynnt hernaðar-
yfirvöldunum fyrir hinn til-
set.ta tima og þá „tóku þeir til
sinna ráða“ og bönnuðu Þjóð-
viljann og fluttu ritstjóm haus
til Englands.
Þetta er sannleikurinn í
þessu máli og ég skora á Sjálf
stæðismenn að hnekkja hion-
um ef þeir geta. En drengskap
ur þeirra kemur bezt fram í
því, að þegar í stað, er Bretar
„taka til sinna ráða“ eins og
þeir höfðu tilkynnt, flytja blöð
Sjálfstæðisflokksins þau vísvit
andi ósannindi, að við Alþýðu-
flokksmenn hefðum staðið að
þessum aðgerðum setuliðsins.
Við, sem einmitt höfðum viljað
hið gagnstæða, viljað að ís-
lenzk stjómarvöld tækju í taum
ana til þess að firra þjóðina
slíkum afskiptum erlends her-
valds!
Hvað finnst mönnum nú um
drengskapinn og heilindin, sem
þarna koma fram? Og hvers
vegna segja Sjálfstæðdsblöðin
vísvitandi ósatt um þetta mál?
Það er ekki af umhyggju fyrrr
íslenzkum mönnurti eða íslenzk
um málstað, það er heldur ekki
af því þau kæri sig um að segja
rétt og satt frá málunum. Það
er eingöngu vegna þess, að þau
hræddust að það kynni að
verða Alþýðuflokknum til ein-
hvers framdráttar, ef kommún
istar yrðu knúðir til að fara
eitthvað gætilegar í sakimar.
Mér er sagt að kommúnistar
hafi lengi talið mig fjandmann
sinn nr. 1, en ekki veit ég um
sönnur á því. Hitt veit ég, að
ef mínum ráðum hefði verið
fylgt, hefðu kommúnistamir
aldrei verið „fluttir út“ á föð-
urlandsvinaskólann í Englandi,
heldur verið knúðir til þess að
fara gætilegar að gagnvart
setuliðinu, sem hingað var kom
ið og við höfðum þá alls enga
hugmynd um hvernig hyggi-í
legast var fyrir okkur að lcoma
fram við.
Eg ásaka ekki komúnista sér-
staklega fyrir útbreiðslu þeirra
á þessum ósannindum um brott
flutning ritstjórnar Þjóðviljans.
Kannske'vita þeir ekki enn í
dag, að þetta gerðist með þess-
um hætti. En ég ásaka Sjálf-
stæðismenn fyrir afstöðu þeirra
og fyrir þá dæmalausu lítil-
mennsku, sem kemur fram í
slíkri afstöðu sem þeirri, er þeir
tóku — og tóku eingöngu í því
skyni að reyna að hagnast eitt-
hvað pólitízkt á þeirri lyga-
fregn, sem kommúnistar
breiddu út í því heimskulega
heiftaræði, sem greip þá, er
. þeir höfðu fyllt mæli synda
sinna gagnvart setuliðinu, sem
þeir þá hötuðu en nú virðast
elska.
(Niðurlag á morgun).

Qigurgeir^igMiyqnssgp
é )t hqEstaréttarmálaflutningsmaður
Skrifstofutími ’ 10-12 og í—ó.
; ... I ■ ... : ■ .
Aðalstrœti 8 Sími 1043
ÚtbreiHIð
AlÞýðublaOIð.
38S
Saga málsins er þessi:
Þegar Bretar hernámu ísland
í maí 1940, voru Rússar enn
eins konar bandamenn Þjóð-
verja og kommúnistarnir hér
töldu þá Breta og bandamenn
þeirra höfuðfjendur sína.' Þessi
afstaða kommúnista til Breta
skapaði hér nokkra árekstra og
er frægast af þeim hið svo-
nefnda „dreifibréfsmál“. IJm
þessa afstöðu kommúnista
ræddi sendiherra Breta hér
hvað eftir annað við ríkisstjóm-
ina og bað um að stjómarvöldin
reyndu á einhvern hátt að
draga úr þessum andróðri kom-
múnista gegn setuliðinu. En
ríkisstjórnin var ófáanleg til
Hringið i sima
4900
og gerist áskrifendur að
Alpýðnblaðlno.