Alþýðublaðið - 06.11.1942, Blaðsíða 8

IF IT
WASiTHEV’D A
GRABBED OUR
GUNB LONG
faf AGO/ JTT
J KIND OF QUIET,..
DON’T THINK WE’VE
WALKED INTO A ^
. TRAP, DO YOLJ ? M
/VOW/TU6T
■IKE IN THE
MOVJES'
5
f IS TEMPLB FOR
Í RAIN 60DDE65..
OUR HEADQUARTER
s YOU WAIT HERE..
í X 60 5EE CHIEF /
ALÞYÐUBLAOfÐ
Föstadagur 6. nóvember 19K
MYNDA-
SAG A.
NÝJA BiÚ
Sðngvagatan
SDtjarnarbIóSSS
SæúlfHiiftn
(The Sea-Wolf)
Eftir hinni frægu sögu
Jack Londons.
Edward G. Robinson
Ida Lupino
John Garfield.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börnum innan 16 ára bann-
aður aðgangur.
SSSS GAMLA BfO S
Rauðstakkar.
Aðalhlutvérkán leika:
CARY COOPER
Madeleine Carroll
Paulette Goddard
Preston Foster
Robert Preston
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 6% og 9.
Kl. 3%—6%
GULLÞJÓFARNIR
Tim Holt-cowboymynd.
Böírn fá ekki aðgang.
var henruar. Hafði hún ekki
bjargað lífi hans? Hafði hún
ekki ikippt fourtu spjóti villi-
mannsirus, sem negldi Herman
við vagninn. .Hún hló gremju-
lega og byrjaði >að greiða hár
sitt— sítt og fallegt hár, sem
'sló á rauðleitum blæ í kerta-
ljósinu, en björtum blæ í
tunglsljósi.
Hún brosti, meðan hún hug's-
aði uan Herman og hélt áfram
að greiða sér. Loks hnykkti hún
til -höfðinu og fleygði hárinu
aftur á bak, þar sem það lá eins
o-j glófax og náði niður að rúm-
inu, sem hún. sat á.
Herman veslingurinn var því
óvánuir, að þurfa að halda kyrru
fyrir. Hann reikaði um í þrnigu
skapi, og hún hafði ekki enn
þá látið svo lítið að vera vin-
gjarnleg við hann. Hún hafði
mikið vald yíir honum og hafði
notað það út í æsar og miskunn-
arlaust meðan hún lék sér að
umhúgs'uninni um föður hans.
En annað mál var það, að ein-
ihver önnux fengi hann. Þá
horfði análið allt öðru vísi við,
Foringinn: Þetta er musteri
sannrar trúar — aðalbækistöðv-
ar okkar. Þið bíðið hór. Ég geng
fyrir forimgjann.
Raj: Hér er undarlega hljótt.
Helduirðu að við höfum ekki .
gengig í 'gildru?
Svellandi fjörug söngvamynd
Aðalhlutverkin leika:
Öm: Ef svo væri í pottinn
búið, þá Iheld ég að þeir hefðu
tekið af oddcur skammlbjrssumar
fyffir löngu. /
Öm hafði ekki fyrr sleppt
orðinu en ókunn. hönd miðar á
þá byssu úr launsátri.
Alice Faye
John Payne
Betty Grable
Jack Oakie
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síðasta sinn.
LÉLEG ER Sí?RlFTIN
LÆKNANNA
]V[ ÝR læknir var komin í bæ-
inn og bæjarfógetafrúin
hafði sent honum boðskort, eins
og öðru heldra fólki í bænum.
Svar kom frá lækninum, en það
var ólæsilegt.
„í þínum sporum mundi ég
biðja lyfsalann að lesa þetta fyr
ir okkur, góða mín“, sagði bæj-
arfógetinn. Lyfsalarnir geta víst
alltaf lesið hrafnasparkið frá
læknunum hversu bölvað sem
það er“.
Frúin fór með miðann til lyf-
salans og bað hann að lesa. Ly f-
salinn leit á blaðið og gekk síð-
an inn í lyfjageymslu sína.
Hann kom aftur að vörniu spori
með flösku, sem hann rétti
frúnni, og sagði við frúna:
„Gerið þér svo vel, frú mín
góð. Þetta verða þrjár og sextíu,
takk“.
*
ÞRÍR STRÍÐSMENN
A Kyrráhafsströnd Banda-
ríkjanna er auðvitað mik-
ið rætt um möguleika á innrás
Japana í landið. í verksmiðju
einni voru verkamennirnir að
skeggræða um þetta mál i kaffi
hléinu. Einn karlinn sat á kassa
og borðaði brauðið sitt af kappi
og tók engan þátt í umræðun-
um.
„Heyrðu mig, Jeff“, sagði
verkstjórinn við hann, „hvernig
líst þér á þetta. Mundir þú ekki
fara til vígstöðvanna, ef Japanir
gerðu hér innrás?“
„Jú, ég mundi fara“, svaraði
Jeff. „Ég og að minnsta kosti
tveir aðrir“.
,Hverjir eru hinir tveir“.
„Mennimir, sem draga mig
þangað“, sagði Jeff.
*
KARL einn kom á bæ og sá
glansmynd af Kristi hanga
þar á þili. Hélt Kristur þar á
kaleik í hendinni. Karl horfir
á myndina um stund og seg'ir
svo með fyrirlitningarsvip:
„Hún er víst að staupa sig, þessi
drós!“
Sami karl kom eitt sinn og
sagði þau tíðindi, að komnir
væru einhverjir útlendingar.
„Ekki veit ég hvaða tungumái
þeir tala“, sagði hann, „en bczt
gæti ég trúað að það væri
katólska“.
Sannie leit niður, kinkaði
kolli og sagði: — Já, frænka,
þú hefir á iréttu að standa. Ég’
hefi oft sagt honum, að hann
ætti að hlífa handleggnum.
— Þú! sagði Axma fræniba
með ofurlitlum þótta. — Þú
bannar engum meitt nema í því
augnamiði að fá hann til þess
að færa sig lengra upp á skapt-
ið. Heldurðu að karlmenn viti
ekki til hvers þeir eiga að nota
handleggina? Og hver láir þeim
það? Hún horfði kringum sig
■þvermóðskuleg á svipinn. — En
er ekki einn handleggur nóg?
Vissulega er hægt >að halda ut-
! an um kvenmann með öðrum
handlegg. Að miinnsta kosti ef
kvenmaðurinn sýnir ofurlitla
viðleitni líka. Svo gekk hún
burtu.
Sannie settist niður og grúfði
sig yfir hannyrðir sínar á mý,
en Zwart Piete du Plessis og de
Kok, sem voru að stíga á hest-
foak og fara á vörð, rálcu upp
skellihlátur.
Piete ireið að vagninum, vagg-
aði sé í söðlinum og kallaði; —
Já, rétt er það, Hermann. Anna
frænka hefir á réttu að standa.
Flýttu þér að vimna stúlkuna og
komdu svo með okkur á Kaffa-
veiðar.
HermaDn horfði á þá fokreið-
ur, þegar þeir þeystu á brott og
skildu eftir sig jóreik. Þau höfðu
á réttu að standa. Eftir viku
myndi hann vera orðinn heil-
brigður. og þá myndi hann fara
með þeim. Hann myndi ríða
með byssuna yfir hnén á Kaffa-
veiðar. Honum var sama um
Piete. Þeir voru orðnir vinir. En
það var hart að láta de Kok,
kynblendmgsþorparann, hlæja
að sér. Hann gakk að vagni
föður síns, þar sem Brúnn hans
; stóð heftur. Sárið á makka hans
greri miklu betur en hans eigið
sár. Hann kallaði á Kaffa og
bað bann að taka utam af sári
hestsins, en tjóðra hann um leið
svo að hann gæti ekki hreyft
f sig.
j Því næst íór Hermann að
• hreinsa sárið, sem var mjög far-
■ ið að síga saman, og eftir fáeina
; daga yrði það alveg gróið.
! — Haltu honum, segði piltur-
! inn, því að hesturinn skalf af
kvölum.
— Þetta er gott, sagði Her-
mann. — Nú skaltu sleppa hon-
um.
Kaífinm leysti nú klárinn og
hamn stóð á þrem fótum meðan
Hermann horfði á banm. ■
Þennan klár varð að buga á
ný, og þá myndu þeir ríða út
saman, Zwairt Piete og hann.
En hann gat ekki bugað þennan
klár fyrr en harm væri orðinn
góður í handleggnum.. Þeir
máttu segja hvað sem þeim
sýmdist, en Brúnn vair bezti
hesturinn, nema ef til vill að
imdanteknum Apalgrána Paul’s.
Hann var
hryssu og enskum fola, sem
landstjórinn hafði flutt inn, og
þótt bann væri aðeins þriggja
vetra, var hann bæði stór og
sterkur.
Svo varð foomum hugsað til
Sannie. Það vaæ margt líkt með
Sannie og klárnum. Bæði voru
skapmikil og erfið í tamningu,
hrekkjótt og óútreiknanleg.
Stundum gaf Sannie honum
undir fótinn, en svo þegar hann
sótti á, hörfaði hún undan.
Auðvitað vissi hún, hvað honum
bjó í Skapi, því að hann hafði
verið mjög opinskár við hana.
Stundum hélt hann, að hún
elskaði hamn, en stundum var
hún tkuldaleg. Já, hún var pð
leika sér að honum, stundum
viðkvæm og .blíð, en stundum
hörð sem grjót og köld sem
jökull.
Hann var orðinn þreyttur á
þessu. Þag ;var bezt, >að útkljá
málið, láta hana selja eða hafna
strax, því að hér voru aðrar
konur, og vorið var komið í
folóð hans.
6.
Þegar Hermamn fór frá San-
nie til iþess að líta eftir hestin-
um, lagði hún frá sér hannyrð-
irnai;. Amia frænka hafði á réttu
að standa — hún var flón. Ann-
að hvort vildi hún hann, eða hún
vildi hann ekki. Og ekki var því
að neita, hún vildi hann. Henni
varð þetta ljóst um leið og Henni
datt í hug, að hún kynni að
missa hann — ef einhver önnur
fengi foann. Það voru margar
umgar stúlkur í leiðangri Paul
Pieters, og hún hafði ekiki búizt
við því, að mlargar ungar stúlkur
kæmu með PauJ. Þar var há-
vaxin, dökkhærð stúlka, frænka
Zwart Paetes og mjög lí'k hon-
um, djarfleg í framgöngu og
tíguleg á fæti. Hún hafði dökk
auu, sem foún kunni að notfæra
sér til þess að hafa áhrif á karl-
menn, og granna fótleggi. Hún
hafði séð Hermann tala við hana
daginn áður og aftur þá um
daginn. Það var þetta, sem Anna
frænka hafð átt við, þegar foún
sagði: — Heldurðu, að þú sért
eina konan í almenningnum,
Sannie mín?
Þessi gamla kona sá allt og
ikomst að öllu. Og núna, frá því
Jappie dó, var hún öllum stund-
um í vagni van Reenen’s. Wolf,
stóri hundúrinn, elti bana, hvert
sem hún fór, þefaði af öllu og
velti um koll.
Sannie dró skúffu undan rúmi
sínu og tók upp dökkrautt band,
sem hún ætlaði að hafa í hárinu,
því að það átti að dansa, um
kvöldið.
Vissulega myndi hún ekki
verða Jengi að því að ná Her-
manni aftur og sýna þessari
dökkhærðu í tvo heimana.
Hún var mjög reið. Herman
Það var ergilegt, að margar
stúlkur í fjórða bekk grunuðu
nú Evu, vegna málæðis Agn-
esar. Daphne var meira að
segja í vafa, þótt hún segði
ekkert og það hafði verið held-
ur fátt með þeim Evu vegna
verðlaunasamkeppninnar.
En þegar Daphne kom að
borða, virtist hún hafa kastað
öllum áhyggjum fyrir borð. —
Hún var glöð yfir því að hafa
fengið annað tækifæri til þess
að málá verðlaunamynd og
hlakkaði tii að byrja.
Cherry sá hana varla þennan
dag, því að Daphne vildi ekki
einu sinni gefa sér tíma til að
borða. Hún fékk sér bara bita
á meðan hún vann. Um kvöld-
ið kom Cherry til hennar með
te í flösku og köku, og þá hætti
hún um stund og starði með á-
fergju á myndina, sem hún var
að mála.
„Aðeins fáir drættir í við-
bót, og þá er hún fullgerð",
sagði hún.
„Hvernig finnst þér hún?“
, Cherry horfði á , myndina
með aðdáun. Hún bar fremur
lítið skynbragðNá myndlist, en
þó sá hún, að þetta málverk
var afbragðsgott.
,,Ágætt!“ sagði hún. „Eva
legðu nú frá þér penslana og
fáðu þér te! Þú getur vel lokið
við hana á morgun. Dómnefnd-
in þarf ekki að fá hana fyrr en
seint á morgun. Og þú skalt fela
Mver vaa* ssl seka?
hún að tala við Jónsa vikapiit,
sem hreinsaði skó nemenda og
burstaði þá. Sá piltur hlaut að
geta sagt, hvort Agnes ætti skó
með svona gúmmíhæliim.
Og það gerði Cherry. Hún
fór snemma á fætur og fór á
fund Jónsa. En þótt hann væri
allur að vilja gerður til að
hjálpa henni, gat hann ekki
sagt neitt ákveðið. Cherry lýsti
því nákvæmlega fýrir honum,
hvernig hæla hún ætti við, en
•hann bara klóraði sér í höfð-
inu.
„Ég hefi áreiðanlega ein-
hverntíma burstað svona skó“,
sagði hann. „En mér er ómögu-'
legt að muna hver átti þá. En
bíðum við, kannske eru þeir
hérna í þessari hrúgu“.
Bann benti á hrúgu af skóm,
sem hann ætlaði að fara að
bursta óg Cherry hjálpaði hon-
um til að róta til, en leitin bar
engan árangur. Þessir eftirsóttu
skór voru ekki í hrúgunni. Hvar
gátu þeir þá verið?
„Verið getur“, sagði Cherry
við sjálfa sig, „að sökudólgur-
inn gruni, að ég er að leita að
honum og hefir falið skóna. En
hvar? Það er ráðgátan. Égverð
að ráða hana. Ef ég get það
ekki, getur veslings Eva ekki
litið upp á nokkurn mann upp
frá þessú“.
Hún varð áhyggjufull á svip.