Alþýðublaðið - 14.11.1942, Blaðsíða 8
8
ALÞYÐIIBLADiD
t lett að stjönmm.
(Star Dust)
A.ðalhkitverk leika:
Linda Darnell ■?
John Payne v
Boland Young
NÝJA BIO
SÁÐMABVRINN
TMI AÐUR nokkur mætti
•* tveim bændum, sem
komu frá messu. Er þeir höfðu
heilsazt, saqði maðurinn:
„Hvernig líkaði ykkur ræðan
hjá prestinum?“
„Agætlega,“ sagði annar
bóndinn.
„Út af hverju lagði hann?“
„Ja, hann talaði nú svo vítt
og breitt, að það var nú ekki
svo gott að átta sig á því.“
„Manstu það ekki?“ sagði
hinn bóndinn, „hann talaði um
sáðmanninn.“
„Jú, eitthvað minnir mig nú
hann væri að fara í kringum
sáðmanninn, svona annað slag-
ið,“ sagði sá fyrri.
JÓN JÓNSSON, annar aðal-
hluthafi í firmanu Hansen
& Jónsson, sat að morgunverði
og var að glugga í morgunblöð-
in. JHonum varð litið á dánartil-
kynningarnar og brá heldur en
ekki í brún þegar hann sá þar
auglýst greinilega, að hann
sjálfur, Jón Jóakim Jónsson,
væri dáinn. Hann kastaði frá
sér blaðinu og borðhnífnum og
hringdi í ofboði til félaga síns
Hansens og hrópaði:
„Hansen, Hansen, hefirðu séð
dánartilkynninguna mína í blöð
unum?“
„Já, — hv—hvaðan hring-
irðu?“ varð Hansen að orði.
FROSTAVETURINN
KARL var að lýsa hörðum
vetri, sem hann mundi eft-
ir frá því hann var ungúr:
„Það kom átta vikna skorpa
á Þorranum og níu vikna
skorpa á Góunni, og var sá vet-
ur kallaður Lurkurinn langi.“
KERLING heyrði sungið^ í
Hugvekjusálmunum: „Út-
valdir skína eins og sól.“
Heyrðu menn þá, að hún
tautaði við sjálfa sig: „Það
kæmi ekki vondu augunum í
mér.“
*
ATLI það sé satt, að laxar
séu afar bráðþroska?“
* „Já, maðurinn veiddi einu
sinni lax, sem þyngdist alltaf
um eitt pund þegar hann sagði
frá honum.“
Laugardagnr 14. nóvemher 194£
iTJARNARBfðBSj
sínum og gekk eimn upp á hæð~
ima.
Hellismunnuxirm vair þröng
gjá znjffli itveggja kletta. Piete
þóttist sanmfærður um, að í þess
um helli hefðu eimu sinni búið
veiðirnemn ag litla kynstofnin-
um, sem oft hafði verið nýlendu
anönn'um til mikiis trafaía. Það
voru litlir, gulir memn með
hrokkig hár. Hann minntist
þess ,að hamn hafði einu sinni
skotið eina’ konu af þessum
kyn'bálki. Hún hafði bersýni-
lega verið að því komin að
því fcomin að deyja úr hungri
og lifað ium lemgri tírma aðeins
á tigin fitu eins og kýrrnar. '
Piete hugsaði um Búskmenn-
ina, sem hann hafði oft skotið,
méðan hann var að skara langt
gras með hnífnum sínum, svo
kveikti hann í grasinu og skreið
inn í skútann. Hinn vildi vita
vissu sina um það, hvort ljón
eða hlébarði hefði tekið sér þar
bústað síðan nann og de Kok
komu þar síðast, fyrir fáeinum
dö'gum síðan.
Hann hélt á blysinu í annarri
hendi og byssunmi í hinmi og
skreið svo inn í skútarnn.
Þar var ekki fallegt um að
lítast, en hann kannaðist við
það frá fyrri ferðum. Væri
ljón eða hlébarði inni í skútan-
um, myndi hann sjá augun eins
og græn ljósker í myrkrinu.
Þá myndi hann fleygja blysinu
og skjóta milli þessara grænu
augna, en um leið myndi
kvikna' í grasinu. Þetta var
gamallt ráð og hafði jafnan
hqppnast vel, því að dýrin
voru hrædd við eld og hrukku
urrandi undan. Eina hættan
var sú, að þarna væri dýr með
unga, eða byssan væri í ólagi.
Zwart Piete vonaði að eng-
in skepna væri þarna inni, að
minnsta kosti ekki ljón, því að
ef hann yrði að hleypa af skoti,
myndi það bergmála milli fjall-
anna,. og ef hestarnir fyndu
lykt af ljóni, þó að það væri
stein dautt, myndu þeir ekki
þora að fara inn í skútann.
Piete hélt áfram hægt og ró-
lega.
6.
Hinn sviplausi de. Kok hélt
í tauma beggja ‘ hestanna og
beið. Hann var vanur því að
bíða atburðanna, ’í stað þess að
láta þá gerast. Hann kunni list-
ina að lifa ekki síður en listina
að veiða, en hún var sú, að
koma sér sem haganlegast fyrir
á þeim stað, sem sennilegast
var að dýrin ættu leið um og
bíða þangað til stundin kæmi,
en hætta þá öllu og taka á því,
sem til var.
De Kok var kynblendingur
var gæddur sterkum erfðum
frá forfeðrum sínum. Veiðinátt
úru sína hafði hann frá Hotten-
totta, sem hafði haft saman að
sælda við Búsk-konu. Hann var
og mjög metorðagjarn, en það
hafði hann fengið að erfðum
frá hinum hvítu forfeðrum sín-
um, sem mann fram af manni
höfðu tekið blökkumannakonur
til fylgilags sér.
Móðir hans hafði verið am-
bátt auðugs búgarðseiganda,
sem hét van de Wimter. Ilún var
ekki viss um, hver væri faðir
hans, enda þótti henni nafn
hans ekki miklu skipta. Hún
hafði mörgum kynnst, og hún
mundi fremur eftir eiginleik-
um þeirra: góðir, vondir, en
nöfnum þeirra, að minnsta
kosti hafði hún kallað þá alla
herra — eitt var hún þó viss
um, að faðir sonar hennar hafði
verið hvítur og svo lengi sem
hún hafði afskipti af hvítum
mönnum, naut hún virðingar fé-
laga sinna og jafningja.
Hún hét Katrina Kok og hún
var fram í ættir skyld Adam
Kok, Adam Kok höfuðsmanni,
eins og hann kallaði sig, leið-
toga Griqua-kynblendinganna.
Forskeytinu „de“ hafði hann
skeytt fyrir framan, fil þess að
gera það líkt nöfnum sumra
Búanna, sem voru komnir af
Hugenottum að lamgfeðgatal.
I fylgsnum huga síns átti
hann ráðagerð, sem hann á-
kvað þó að breyta samkvæmt
kringumstæðunum. Og tæki-
færið myndi berast honum í
hendur, þegar leiðangursmenn-
irnir væru seztir að í nýju landi
eftir bai'áttuna við Kaffana. Og
hann gat vel beðið þangað til.
De Kok lagði eyrun við, hvort
hann heyrði ekki skothvell.
Húsbóndi hans var ágætur
veiðimaður, . en jafnvel góðir
veiðimenn gátu orðið fyrir
slysi.
Eitthvað hreyfðist í runnin-
um rétt hjá honum. Án þess að
hreyfa höfuðið renndi hann
augunum í áttina, sem hljóðið
kom úr og sá hyenu vera að
læðast burtu. Hann var undr-
andi á því, að hún skyldi vera
svona snemma á ferli. Þær
hreyfðu sig varla fyrr en dimmt
var orðið. Ef til vill hafði Zwart
Piete styggt hana. Þær réðust
aldrei á menn í fullu fjöri. Hins
vegar var það kunnugt, að þær
réðust á særða menn eða sof-
andi, enn fremur konur og börn.
Annars lifðu þær einkum á
merg úr beinum, sem voru svo
stór, að sjakalarnir unnu ekki á
þeim. Honum var illa við hy-
enur. Það voru kynlaus dýr,
sem frjóvguðu sig sjálf. Meðan
hann horfði á eftir kvikinclinu,
kom Zwart Piete aftur.
— Komdu, sagði hann. Svo
tók hann í tauminn á hesti sín-
um og teymdi hann á eftir sér
upp hlíðina.
7.
Á fimmtá degi eftir að Zwart
Serpant Yerl.
Gary Cooper
Joan BesUe
Sýnd kl. 4, 6% og 9.
Bönn inraan 14 ára fá ekki
aðgarug.
Piete og kynblendingur hans
lögðu af stað, kom Paul Pieters
til Hendriks og sagði: — Ef þeir
koma ekki á morgun ætla ég að
fara og leita að þeim.
— Ætlarðu að fara? Einn?
— Nei, ekki einn. Tíu menn
koma með mér.
— En ef þú kemur ekki aft-
ur?
— Þá verður þú leiðtogi míns
fólks líka. Það verður í góðum
höndum. Það hýrnaði yfir hon-
um. — Já, vinur minn, þú leiðir
það til fyrirheitna landsins, til
landsins í norðri, þar sem smjör
'Mver var sil seka?
„Þakkir, en þetta bréf á ég,“
sagði torkennileg rödd.
Cherry snerist við í skyndi.
Hún sá háa skuggalega persónu
fyrir framan sig, en áður en
ihún bar kenns-1 á hana var henni
brint hrottalega. Hún hentist
inn í geymsluna aftur, og áður
en hún bafði náð sér var hurð-
inni skellt aftur og lykli var
snúið í sikránni. Enn heyrðist
hæðnishlátur framan af gang-
inum.
„Þú veizt hið sanna, Cherry
Brunton,“ sagði sama torkenni-
lega röddin, „en þú færð ekki
tækifæri til að sanna neitt. Þú
verður hér, unz engin hætta
stafar af þér. Og ég skal mjög
bráðlega taka þessa ágætu vin-
konu þírja til athugunar.“
Cherry hamaðist á hurðinni,
en það var árangurslaust. Hún
hrópaði, en enginn svaraði
nema bergmálið af rödd hennar
sjálfrar. Stúlkurnar voru nú að
borða og ólíklegt, að til hennar
heyrðist ofan af háaloftinu.
Aðeins einn lítill gluggi var á
háaloftinu. Cherry klöngraðist
yfir töskur og kistur út að hon-
um. Henni brá þegar hún sá
hve langt var til jarðar. Vafn-
ingsviður liðaðist um húsvegg-
inn, en hann var svo gamall og
fúinn, að hann mundi ekki þola
þunga hennar.
B GAMLA BfÖ BB
Joan frð Paris.
(Joan of Paris)
AðaJhlutverk:
Michele Morgan
Paul Henreid
Bönnuð bömum yngri eo
14 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
LANDGÖNGULIÐ
FLOTANS
með
Victor McLaglen
Edmund Lowe.
drýpur af hverju strái og hun-
ang af hverju tré. Drengimir
verða að mönnum, gömlu
mennirnir deyja, en alltaf mun
lifa sögnin af Paul Pieters, sem
fór af stað til þess að leita að
Zwart Piete. Það verða sungin
kvæði um hann. Það er að
segja, ef við þurfum að fara,
bætti hann við.
Hendrilc var mjög áhyggju-
fullur út af framkomu Pauls.
Hann vissi, að Paul sagði ekki
annað en það, sem hann ætlaði
sér að standa við. Hann myndi
fara með menn sína og fóma
reyna að klifra niður,“ sagði
hún við sjálfa sig, — en ef hún
gerði það ekki; var, alveg úti-
lokað, að hnekkja fyrirætlunum
óvinar Daphné!
„Loksins er hún búin! Og
falleg er hún, þótt ég segi sjálf
frá!“
Daphne lagði frá sér pensl-
ana, stóð upp og virti handa-
verk sín fyrir sér með ljómandi
augum. Málverkið var gott, hún
var viss um það, bezta mynd,
sem hún hafði gert. Samt gat
hún ekki varizt því að and-
varpa. Hún var að hugsa um
vinkonu sína og keppinaut, sem
enn lá undir grun.
„Veslings Eva!“ tautaöi hún.
„Hún verður eyðilögð, ef henni
verður bannað að senda mál-
verkið sitt.“
Nú , heyrðist fótatak nálgast
fljótt.
„Er þetta þú, Cherry?“ sagði
hún.
„Já, hleyptu mér fljótt inn,“
sagði ógreinileg rödd.
Daphne var nú ugglaus og
opnaði. „Ég hefi lokið við
myndina, — og
Það brann fyrir í rödd henn-
ar og hún starði fram fyrir sig
steini lostin, því að það var ekki
Cherry, sem stóð þarna; heldur
há stúlka með grímu fyrir and-
litinu. Þetta var óþekkti óvm-
urinn bennar!
Það væri óðs manns æði að
f NOW W£ CAN TAL< ^
WITHOUT Mi/ ÖETTIN’A
k CRICK IN TH’ NECK/
/ 60
RIGHT
AHEAD,
Örn: Ef ég á að tala við yður
á þennan hátt, þá óska ég þess
að miega koma mér dálítið þægi
legar fyrir. ., . i^iJjiBkiÍtíí
'lF I HAVE TO TAL< TO YOU N
THI5 WAY, MY FIBST REQUE5T
I’LL ADMIT THI5 60DPES5 ^
ACT 15 A BIT CORNY, BUT IT’5
NECE55ARY/ WHAT DO YOU .
fCORCHYA5<5 AN
AUDIENCE WITH THE
6UERRILLA LEADER TO
SEE< HELP IN GETTlNS
SAS TO CONTINUE
THEIG FLIGHT. IN5IDE
THE TEMPLE, THE
UNSEEN LEADER SPEAK5
TO HIM THR0U6H A
STONE G0DDE55...
15 TO MAKE MY5ELF A LITTLE
^MORE COMFORTABLE !\—'
■fíWt K,
8-10
MYNDA-
SAGA.
Örn hefur óskað eftir viðtali
við aðalforingja skæruflokks-
ins í þeim tilgangi að reyna
fá hjálp hans til að útvega
bensín
Öm er nú staddur í höll for-
ingjans og talar hann við Öm
innan iir skurgoðinu.
Foringinn: (inni í skurðgoð-
inu) Hvað er yður á höndum?
Örn: Nú getum við spjallað
saman án þess að ég eigi á
hættu að fá skot í hnakkan.