Alþýðublaðið - 18.11.1942, Blaðsíða 8

8
AiJÞYPUBLAfHP
Miðvikudagur 18. nóv. 1942.
BB NÝIA BlÓ
Johnor Apollo
Ameríksk stórmjmd.
Aðalhlutverkin leika:
TYRONE POWER
DOROTHY EAMOUR
I .
Börn yngri en 16 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl 5, 7 og 9.
GAMALL maður kom í
heimavistarskóla og spurði
eftir sonarsytii sínum. Skóla-
meistari fór sjálfur að leita að
piltinum, en kom aftur að
vörmu spori, hálf vandræðaleg-
ur á svipinn.
„Pilturinn er því miður ekki
viðlátinn,“ sagði hann. „Hann
fékk leyfi til að vera við jarð-
arför yðar.“
*
1/ ÍNVERJI kom inn í skrif-
stofu frægs lögfræðings
oq spurði hvað það mundi kosta
að fá siq sýknaðan af morð-
ákæru.
„Sjáum nú til“, sagði lög-
fræðingurinn, „varla getur það
orðið minna en 5000 dollarar.
Kinverjinn gekk að þessu og
greiddi upphæðina og sagði
svo:
„Jæja, ég fer þá og skýt
manninn“.
WZ" ARL nokkur var einu sinni
að lesa húslestur. Gekk
þá tík um baðstofugólfið. Kall-
aði lcarl þá upp og sagði:
„Rekið þið tíkina út, piltar,
hún gerir mér villuljós“.
*
COOLIDGE, fyrrverandi
Bandaríkjaforseti, var j
allra manna fáorðastur, en gat J
þó verið mjög meinlegur í til- j
svörum.
Einum ráðunauta hans fannst
hann eitt sinn taka lítið tillit til 1
skoðana sinna og sagði af
þykkju:
„Þér haldið kannske, að ég sé r
bara fífl.“ I
„Nei, það held ég ekki,“ sagði
Coolidge, „en stundum kemur
fyrir, að mér skjátlast.“
*
LLOYD GEORGE
var að halda ræðu á stjórnmála-
fundi, og var þá kastað í hann
steini.
Lloyd George beygði sig, tók
upp steininn og sagði:
„Þetta eru einu rak andstæð-
inganna.“
Hann tók þurrkað kjöt upp úr
vasa sínum, skar sneið af því
með veiðihníf sínum og át.
Honum var það ljóst, að hon-
um myndi verða heitt á þessum
hjalla. Klettarnir í kring
reyndu að koma í veg fyrir, að
nokkur andvari bærist til
þeirra, en hinsvegar náði sólin
að skína á þá óhindrað. Hér
myndi verða eins heitt og í bak-
araofni.
Já, hér myndi verða heitt, en
hér myndu þeir verða öruggir,
og það borgaði sig að hvíla sig
fáeina klukkutíma, þar sem
þeir voru algerlega öruggir,
jafnvel þótt heitt væri. í dag
myndu þeir sofa vel, í stað þess
að mega aðeins móka og þurfa
stöðugt að hafa hönd á byss-
| unni.
IEn á morgun? Jæja, það var-
nú langt til morguns. Hann
lagði þurkaða kjötið frá sér og
dró hattinn ofan fyrir augu.
Zwart Piete kveikti í pípu
sinni og starði fram undan sér.
Hann hallaði sér fram á byssu-
hlaupið. Hann var fyrsti hvíti
maðurinn, sem komið hafði á
þennan sjóndeildarhring. Fyrsti
hvíti maðurinn, sem steig fæti
sínum inn í þessa veröld, og ef
til vill kæmi hann þaðan aldrei
aftur.
Hann tók út úr sér pípuna
og spýtti. Fyrir aftan hann lá
de Kok með lokuð augu og
tuggði kjötið.
2.
Þegar Hendrik van, der Berg
kom aftur mataðist hann ekki.
í stað þess náði hann í biblíuna
og las upphátt úr henni fyrir
fjölskyldu sína, sem settist um-
hverfis hann — Herman, Sus-
anna, dóttir hans, María, önn-
ur dóttir hans, Johanna að
nafni, ári yngri en María og
Katarina, fimm ára telpa.
Hann las úr gamla testament-
inu, hallaði sér fram að eldin-
um, þagnaði, þegar logunum sló
niður, en herti lesturinn, þegar
logarnir glæddust. Þegar bjarm
inn féll á koparslegin hornin á
spjöldum biblíunnar, var eins
og sæi á glóandi gull.
Hann las áherzlulaust og til-
breytingarlaust og hreytti guðs-
orðinu út úr sér.
Börnin voru þögul og störðu
á hann. Þau höfðu aldrei séð
föður sinn í þessum ham fyrr.
Herman og Susanna horfðu
hvort á annað og hugleiddu,
hvort hann væri veikur.
Loks, þegar hann var orðinn
hás, lokaði hann biblíunni og
sagði þeim að fara að hátta.
— Hvað er að þér, faðir
minn? spurði Susanna. — Ertu
veikur?
Nei, barnið mitt. Eg er ekki
veikur og lofaðu mér að vera.
Það er margt, sem ég þarf að
hugsa um. Allt of margt, bætti
hann við í hálfum hljóðum.
Tveim klukkutímum seinna
leit hún út úr vagninum og þá
sat faðir hennar þar enn þá.
Hann sat með biblíuna á hnján-
um og bað guð að leiðbeina sér.
í huga sínum hafði hann
byggt borg, þar sem strætin
voru gulli lögð og hallir og
turnar úr svartviði. En nú fór
eins og um turna Jeríkóborgar,
þegar blásið var í lúðrana
hrundu þeir yfir hann.
HeruMk hafði rakið slóð son-
ar síns að stóra trénu, en þar
hafði hann séð blómin, sem
höfðu verið slitin upp og voru
nú skrælnuð. Því næst hafði
hann rekist á Sannie, og úr
andliti hennar hafði hann lesið
ráðningu gátunnar. Honum
hafði ekki verið það ljóst, fyrr
en hann sá bælt grasið, hversu
mjög hann hafði þráð hana. Án
hennar var lífið einskisvirði.
Án þess að honum hefði verið
það ljóst, hafði hún verið afl-
vaki lífs hans, og meðan hann
hafði beðið eftir því, að hún
yxi upp, hafði annar maður tek
ið hana frá honum.
Og ekki einungis það. Það
var ekki aðeins það, að hann
hefði misst hana, heldur hafði
verið framið stórfellt óréttlæti.
Sakleysi hennar hafði verið
spillt. Liljan hafði verið flekk-
uð, íþað hefði fallið flekkur á
hreinleika hennar. Hann leit
upp og starði á stjörnurnar og
hann krafðist réttlætis af himn-
um. Hann átti kröfu á réttlæti.
Guð, hinn allsvaldandi og rétt-
láti myndi leiðbeina syni sín-
um. Varir hans bærðust í bæn
og skyndilega opnaði hann
biblíuna, lagði bendifingur á
miðja bókina og las: „og Abra-
ham rétti út hönd sína og tók
hnífinn til þess að slátra syni
sínum.“
3.
TJm morguninn kom Louisa,
kynblendingsstúlkan, sem hafði
verið ástmey Jappiés, til Önnu
frænku og var vandræðaleg.
, —Jæja, Louisa, hvað villtu
nú? Hvað vantar þig?
— Mig vantar ekkert, en . . .
— Þig vantar ekkert, en samt
er það eitthvað, sagði Anna
frænka. — Það er að segja, þú
skrökvar, þegar þú segir, að þig
vanti ekkért. í öllum heiminum
er ekki til sá maður, sem ekki
vantar eitthvað. Jafnvel hvíta
fólkið vantar ýmislegt. Jafnvel
mig vantar ýmislegt. Mig lang-
ar að eiga lítið hús, og tjöm,
þar sem gæsirnar mínar geta
verið, ef ég eignast þær ein-
hverntíma, og mig langar til
þess að eignast svín og ég vil að
þetta ferðalag taki enda. Segðu
erindið, stattu ekki þarna gap-
andi.
— Mig vantar ekkert endur-
tók stúlkan þrjózkulega. — Það
er bara þetta, að ég þarf að
segja« frúnni ofurlítið.
SSTJARNARBIÖHI 1 m GAMLA BtO as
Sergeant fork. Florian.
Gary Cooper Joan Beslie ROBERT YOUNG, RELEN GILBERT.
Sýnd kl. 4, 6% og 9. Sýnd kl. 7 og 0.
Börn innan 14 ára.fá ekkl KI. 3%—6%
aðganig. Aðgöniguimiðar séldir frá kl. 11 f. h. „Scáttcrgood iaines“. Goy Kibbee.
— Þú þarft ekfcert aö segja
anér. Heldur þú, að ég sé blind,
þó að ég sé feit. Og Anna
frænka horfði á vöxt stúlkunn-
ar.
— 0, sagði stúlkan. — Þá
veit frúin . . .
—: Já, ég veit og ég veit líka
um ekilinn hans Langés.
— Það er ekki satt, hreytti
stúlkan út úr sér. — Það er
lygi, sem hinar stúlkurnar hafa
kómið á fót af því að þær eru
afbrýðisamar.
Mér þykir vænt um að heyra,
að það skuli vera lygi, en hlust-
aðu á mig, stúlkutetur. Það
verður betra fyrir þig, að barn-
ið verði hvítt, eða nærri því
hvítt, þegar það fæðist.
— Það er ekki satt, endur-
tók stúlkukindin. — Haldið þér
að ég leggi lag mitt við lítil-
fjörlega Kaffa. Finnst yður það
sennilegt?
— Eg held ekki neitt, ég veit
að margt getur skeð, hreytti
Anna út úr sér — og það er
heppilegra að barnið sé hvítt.
— Já, fyrir kemur það, en

G C* // )&ŒOOl '&ovurwo OZOZOLí
Bannaðus* aðgangur.
FYRSTI KAFLI
ÆTTIÐ þið þessu, strák-
ar!“ hrópaði Hrólfur
skólastjóri og fyrrverandi viðar-
höggsmaður, og sló. hnefanum
fast í borðið.
„Ef þið hættið ekki að rýna í
þessa flugmiða frá umferðaleik-
húsinu, skuluð þið eiga mig á
fæti! Þetta er síðasta aðvörun-
in!41
Hrólfur var hvass í máli, en
þó var einhver glampi í augum
hans. Samt hættu drengirnir að
lesa flugmiðann, sem var aug-
lýsing frá „Hdnu heimsfræga
umferðaleikhúsi Joskins“. Þeir
vissu, að Hrólfur skólastjóri var
ekki lamb aö leika sér við.
„Jæja þá,“ sagði Hrólfur og
leit fram í bekkinn. „I kvöld
skuluð þið gera enska ritgerð.
Þið skuluð gera ritgerð um
efnið: „Heimsókn í umferða-
leikhús.“
Þungt andvarp fór um bekk-
inn. Hrólfur gat ekki að sér gert
að brosa í kampinn.
„Vilja þeir drengir gera svo
vel að rétta upp hönd, sem telja
sig munu skrifa betri ritgerð um
efnið, ef þeir fara í umferða-
leikhús fýrst,“ sagði hann hátíð-
lega.
Allir drengirnir í bekknum
réttu upp hægri hönd.
„Ágætt. Fylkið ykkur fyrir
utan eftir fimm mínútur,“ sagði
Hrólfur einbeittlega. „Við skul-
um fara í leikhúsið og taka til
starfa á eftir.“
Drengirnir spruttu upp með
fagnaðanlátum, og Nonni, sem
var einn þeirra eldri, lét hrópa
'húrra fyrir Hrólfi. Þegar þeir
höfðu komið í fyrstu kennslu-
stundina í morgun hafði engan
þeirra órað fyrir því, að þeir
yrðu svona heppnir En Hrólfur
kunni að umgangast drengi, og
einmitt þess vegna var hann
vinsælasti skólastjórinn á þess-
um slóðum. Hann vissi, að þeir
myndu ekki sinna náminu af
neinum áhuga fyrr en þeir höfðu
svalað íorvitni sinni í umferða-
leikhúsinu. Og svo Iangaði hann
þangað sjálfan.
Að nokkrum mínútum liðnum
höfðu piltamir fylkt liði fyrir
framan nýmálaða skólahúsið.
Þetta var í borg einni uppi í
Klettaf jöllunum. Svo hélt hers-
ingin af stað til umferðaleik-
hússins með hinn kempulega
fyrrverandi viðarhöggsmann í
broddi fylkingar.
Hrólfur lét þá ganga hið her-
mannlegasta og hélt með hópinn
út í útjaðar borgarinnr, þar sem
umferðaleikhúsinu hafði verið
valinn staður. Þegar þangað kom
lét hann drengina nema staðar
og kastaði tölu á þá. Þeir vom
átján talsins, og þar sem að-
gangseyririnn var tvær krónur
X DONPT
kNOW/
/ MEV, WAIT A ’
' MINJUTE/l
CANT AN9WEC2.
EVEOVBODV’-E
QUEETIONE AT
r-j ONCE I prn/ú
/ DO WE GET
GAE? WHEN DO
WE LEAVE ? y
r WHAT’E HE
UKB? WHAT’E
HIE PECI9I0N ?
ECORCHY/
ijt World
7on gecond thought,
MAVBE I CAN ! BECAUEE
THE ANE.WEC2 TO ALL OF
'TSW THEM IE... ffiíSEiÍ
Raj: Kemux Öm.
Njósnarinn: Því er hann
svona undarlegur? Hvað hefir
komið fyrir hann?
Raj: Fáum við benzínið? —
Hvenær getum við lagt af stað?
Öm: Verið rólegir. Ég get
ekki svarað mörgum spurning-
um í einu, — og þó held ég að
ég geti það, því ég hefi ekkert
annað að segja ykkur en það, að
ég hefl efeki hugmynd um það.