Alþýðublaðið - 20.11.1942, Side 8

ALPVÐUBLAPiP
Föstudagur 20. nóvember 1942.
nVja bíó i
Johuny Apollo
Ameríksk stórmynd.
TYBONE POWER
DOROTHY LAMOUR
Böm yngri en 16 ára £á ekld
aðgang.
Sýnd kl 5, 7 og 9.
Síðasta sinii.
KENNARINN var að leið-
rétta dreng, sem. hafði
sagt: „Ég atl’ ekíci að fara“.
„Hvaða mál er nú þetta?“
sagði kennarinn. „Hlustið þið
nú á: Ég ætla ekki að fara, þú
ætlar ekki að fara, hann ætlar
ekki að fara, við ætlum ekki
að fara, þið ætlið ekki að fara,
þeir ætla ekki að fara. Skiljið
þið þetta?“
„Já, kennari, það ætlar þá
alls enginn að fara.“
LEYNDARMÁL.
"LY ÚN sagði mér, að þú
hefðir sagt henni það,
sem ég bað þig að segja henni
ekki“.
„Oj, hvað hún er andstyggi-
leg! Og ég sem bað hana að
segja þér ekki, að ég hefði sagt
þér það“.
„Jæja, en segðu henni þá
ekki, að ég sagði þér að hún
hefði sagt mér þetta“.
JÓN HELGASON prófessor
orti einu sinni þessa vísu
um líferni verkfræð! stúdent-
anna við Hafnarháskóla:
Verkfræðinganna vinnubrögð
heita stór,
verkfræðinganna lystisemd
heitir bjór.
Á veturnar reikna þeir ekki
neitt — heldur slumpa.
á vorin taka þeir engin próf
— heldur dvmpa
U RAKKI og Englendingur
*• voru að deila um það
hvors þjóð væri merkilegri, og
var farið að hitna í þeim. Þá
vildi Englendingurinn binda
enda á deiluna með kænlegu
tilsvari, að honum sjálfum
fannst.
„Ef ég hefði ekki verið fædd-
ur Englendingur, mundi ég
hafa óskað þess, að vera
Frakki“, sagði hann.
„Ég segi nákvæmlega sama“,
svaraði hinn. „Ef éq hefðj f>1A-
verið fæddur Frakki, hefði ég
óskað mér að vera það'
ur. Handleggurinn á honum var
kominn úr fatlanum, og honum
batnaði óðum. Sannie elskaði
hann, og nú var hestur hans að
verða jafngóður.
Þegar hann hafði gengið um
míluvegar í suðrátt sneri hann
í vesturátt, en því næst beygði
hann í norður, og þegar hann
kom að ánni beygði hann í
austur. Hann var órólegur út
af Zwart Piete, en ei að síður
var hann öruggur um hann.
Piete var alltof hátt til þess að
hann gengi í greipar villimann- 4
anna, og þegar hann kæmi aft- 1
ur, myndu þeir temja hestinn
hans og fara því næst út á veið-
ar saman. Á meðan hafði Anna
frænka lánað honum hestinn
hans Jappie. Það var góður og
vel taminn hestur.
Það var mjög hlýtt í veðri
og jarðvegurinn var skrælþur.
Stór fiskur smaug undan ár-
bakkanum og fór yfir að bakk-
anum hinum megin. Fáeinir
apar, sem höfðu farið að drekka
úr ánni, sneru sér við til þess
að horfa á hann dökkum, þung-
lyndislegum augum og snöruðu
sér því næst upp í trén. Her-
man gekk að stóra trénu og
rak upp þffjú fasanvæl. ^
Herman hafði ekki séð förin
eftir hest föður síns. Nautgrip-
irnir höfðu traðkað þau út.
Anna de Jong hafði séð Her-
man fara út. Hún hafði séð
Sormie fara út. og rétt á eftir
hafði hún séð Hendrik van der
iierg taka sér byssu í 'hönd,
stíga á bak hesti sínum og ríða
út. Það er að segja: á tæpum
klukk'utíma hafði hún séð eina
stúlku og tvo karlmenn yfirgefa
skja'ldborgina.
Það var ekkert athugavert
við þetta, ef þau hefðu öll farið
sömu 'leið. Stúlkan var uhg og
mermirnir .sterkir. En einkenni-
legt var, að þau skyldu öll velja
þann tíma dagsins, þegar heit-
ast var, og enn þá furðulegra,
að þau skyldu fara í sína áttina
hvert. Sannie og þjónn hennar
fóru í inorðurátt, en Herman og
Hendrik í vesturátt.
Það leit út eins og þau væru
að reyna að forðast að hittast.
Svo sterkur var grunur hennar,
að hún var sannfærð um, að þau
myndu hittast, annaðhvort af
tilviljun eða viljandi.
Með hálfluktum augum horfði
húin ó Louisu, sem enn svaf
undir tré. Stúlkan var mjög
lagleg og teygði úr sér og huldi
andlitið í örmum sér. Það var
ekki vafi á því, að enín þá
dreymdi hana um nautin. En
það var einkennilegt, að kvígan
í draumnum hafði verið hvít.
Hvers vegna hafði hún ekki
verið gul eins og smjörið á vor-
in, þegar grasið er safaríkt?
Eins og liturihn á henni sjálfri.
Sannie, Hermann, Hendrik.
Nöfnin koumu hvað eftir annað
fram í huga hennar í margs
konar samböndum. Tveir karL
rnenn, ein kona, kona og rnaður,
og annað maður, hinn maðurinn
konan og maðurinn.
En hverju skipti þetta? Fyrir
henni mátti þetta fara eins og
verkast vildi. Það var allt of
heitt til þess að hugsa, og vissu-
'lega allt of 'heitt til þess að
ganga, nema maður væri annað
hvort ástfanginn eða genginn a£
göflunum á einhvem annan átt.
Anna hafði aldrei verið hriiin
af að gauga, jafnvel ekki á
æskuárum sínum. Hvers vegna
voru menn að ganga, fyrst guð
hafði séð mönnum fyrir hesium
og vögnum og uxurn til þess að
draga vagnana. Já, og Hendrik
var áreiðanlega skynsamastur
af þeim þremur, því að þetta
var honum Ijóst. Að minnsta
kosti var hanu sa eini, sem haf^x
farið ríðdndi. Það var harðgerð-
ur og ákveðinn maður, Hendrik
van der Berg. Maður, sem hægt
var að dást að og fylgja, en ekki
elska.
Henni var farið að líða illa.
Hún gat aldrei notið góðrar
hvíldar, fullkominnar hvíldar.
Hún ók sér á stólnum, sem
brakaði. í undan þunga hennar.
Þetta var óþolandi hiti. Það
var áreiðanlega stormur í að-
sigi, hún fann það á sér.
Hendrik sat álútur ó hestin-
um lygndi augunum. Guð, hinn
óvéfengjanlegi, hafði leiðbeint
honum. En það var hræðileg
leiðbeining. Alla nóttina hafði
hann 'beðizt fyrir og hugsað.
Hann hafði ekki borðað ffá því
um hádegi daginn áður.
Þegar Hendrik var kominn
lengra áleiðis, rétti hann úr sér
í söðlinum. Ekkert var þýðing-
arlaust í augum Hendrik van
der Bergs. Hann gat lesið ýmis-
legt af flugi fugla og sporum 1
jarðveginum, eins og aðrir
menn lásu í bók.
Þegar hann reið fram hjó
runna einum, stökk antilópa út
úr runnanum og reyndi að kom-
ast yfir í ainnan runna. En hann
komst ekki þangað. Kúla Hend-
riks nam við berðablaðið og
gekk þar á hol. Dýrið steyptist
til jarðar, sperrti frá sér fæt-
urna og barðist um.
Hann fór af baki, skar dýrið
á háls, batt því næst saman
fæturna og ibatt það í hnakkinn.
Hann brosti þrjózkulega, því að
honum hafði verið það ljóst, að
til þess að ráðagerð hans heppn-
aðist, varð hann að láta sem
hann hefi farið út á veiðar. Guð
'hafi séð svo um, að antilopan
yrði á vegi hans. Hann hlóð
byssuma á ný og sneri aftur í
áttina til skjaldborgarinnar, að
En3TJARNARBlÓSB
Hinn sanni
skáldskapur
(No Time for Comedy)
Rosalind Russell
James Stewart.
Sýnd kl. 5, 7. 9.
ÍSala aðgöngumiða hefst kl. 1
staðnum, þar sem hann hafði á-
kveðið að liggja í launsátri. Þar
settist hann niður og beið.
Eftir hálftíma eða svo myridi
sonur hans koma aftur. Það
yrði undir því komið, hversu
langan tíma hann tæki til þess
að daðra við Sannie. Hann tók
fastar ium byssuna. Honum
famnst hlátur Sannie gjalla í
eyrum sér, þegar Herman væri
að láta vel að henni. Sannie,
hin hreina, sem hann hafði
aldrei kysst, en þráð.
B GAMLA Blð :
Florian.
ROBEBT YOUNO,
HELEN GILBERT-
Sýnd kl 7 00 0.
Kl. 3%—6%
SUIIIGIIIR LEIKSTJðRAR
(Footlight Fever).
Hann heyrði einhvem syngja.
Það var Herman á heimleið með
hendur í vösum og bar hátt
höfuðið.
Hend'rik lyfti byssunni með
hægð. Hann sá, að sonur hans
hafði 'hneppt frá sér skyrtunni
í hálsmálið vegna hitans. Hann
þrýsti á gikkinn og eftir örlitla
stund heyrði Hendrik, að kúlan
kom í hold sonar Itans. Söngur-
inn þagnaði skyndilega, svo
fómaði Hermann höndum, reik-
aði og féll.

'tfwvriovJvrux,
Sterki skólastjórinn.
ykkur burtu áður en ég kalla á
Gretti sterka, Górillamamninn
svokallaða, til að kásta ykkur
út.“
Hrólfur reyndi að stilla sig.
Hann brann í skinninu eftir þvx
að gefa þessum ósvífna dyra-
verði á hann, en hann vildi
komast að því, hvers vegna mað-
urinn hagaði sér svona, —
sýnilega eftir fyrirskipunum.
„Okkur langar til að vita,
hvers vegna okkur er ekki
hleypt inn,“ sagði hann.
„Ykkur langar, og ykkur
Iangar!“ öskraði dyravörðurinn.
„Ef þið haldið þessu bulli áfram,
kallá ég á sýslxnnanninn. Hann
er þama fyrir handan og hefir
gát á óspektarseggjum.“
Hrólfur var þannig maður, að
hann lét yfirleitt ekki móðga
sig svona freklega. En honum
var ljóst, að maður í hans stöðu
mátti ekki hleypa af stað ó-
spektum. Hins vegar vildi hann
ekki að drengirnir fæm á mis
við skemmtunina, sem þeir
höfðu búizt við.
Hann sá líka fljótt, að sýslu-
maðurinm myndi aðstoða dyra-
vörðinn, sem gat neitaað öllum
um aðgang. En hví í ósköpim-
um var þessu beitt við hann og
sveina hans? Það var ráðgátan.
„Uss, við skulum svífa á
hann,“ sagði feiti Frissi, aðal-
hnefaleikari bekkjarins.
Maðurinn virtist halda, að
drengirnir kynnu að freista þess.
Hann snéri sér við og bar hönd-
ina upp að munninum, ems og
hann ætlaði sér að kalla á
sýslumanninn. En Hróífur gaf
honum ekki færi á því.
„Komið þið, piltar, við erum
gerðir aftuircka, við skulum
fara“ sagði hann
Drengirnir -vildu ekki trúa
því, fyrr en þeir tækju á, að
Hrólfur, hetjan þeirra, léti
hrekja sig á burt eins og hvem
annan krakka. Þeir urðu því
ekki lítið hissa, þegar þeir sáu,
að hann skálmaði í áttina til
aðgöngumiðasölunnar. Þeir
fylgdu honum þó eftir, von-
sviknir.
Það var ekki ætlun Hrólfs að
gefast upp við svo búið. Hann
ákvað oð skeyta hvorki boði né
banni. Sýninguna skyldu þeir
sjá, hvað sem tautaði. Hann
vissi fleiri en eitt ráð til þess.
Hann nam staðar við að-
göngumiðasöluna, og þar þyrpt-
ust drengirnir í kring um hann.
Þeir bjuggust við því, að hann
mundi krefjast aftur pening-
anna fyrir miðana, sem þeir
höfðu keypt. En hann gerði
ekkert þess háttar.
„Gott er nú blessað veðrið!"
sagði hann glaðklakkalega við
miðasölumanninn. „Við erum
að hugsa um að ganga svolítið
út okkur til 'hressingar, áður en
við förum inn.“
Þegar Hrólfur hafði leikið
MYNDA-
SAGA.
Leiðsögumaðurinn: Musterið
er bækistöð okkar. Við búum í
kjöllurum iþess. Japanir halda,
að musterið sé mannlaust og við
gætum iþess vandlega, áð þá
gruni ekki aimað.
Varðmaður (hrópar): Leitið
skjóls! Flugvélar koma!
Japanstour flugmaður: Við
verðum að útrýma þessum
skæruflokki. Skjótið á allt, sem
þið sjáið á hreyfingu.
Allir reyna að forða sér und-
an árás flugvélanna. Örn þrífur
í fang sér drenghnokka, til að
forða honum undan.