Alþýðublaðið - 24.11.1942, Qupperneq 8

AIPVÐUBLAÐIÐ
IÞri^odagur 24. nóvember 1M2.
{Weetern Union)
Stórmynd í eðlilegum litum
ROBEET YOUNG
RANDOLPH SCOTT
VIRGINIA GILMORE
Böm yngri en 16 ára £á
ekki aðgang.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. ,
IT ONA nokkur var einu
sinni að lesa yfir skáld-
inu K.N. fyrir drykkjuskáp
hans. „Ef þá hefðir ekki látið
Bakkus glepja þig“, sagði hún
meðál annars, „ættir þú nú
konu og hörn oo indælt heim-
ili.“
K.N. svaraði með þessari
vísu:
Mér gamli Bakkus gaf að
smakka
gæðin beztu, öl og vín.
Og honum á ég það að þakka
að þú ert ekki Jconan mín:
HERBERGISÞERNAN á
gistihúsinu segir við
gestinn:
„Hvenær viljið þér láta vekja
yður?“
„Kl. 8, og með kossi Ijósið
mitt.“
„Já, ég skal skila því til mið-
stöðvarkarlsins. “
ILMUNDTJR viðutan ætl-
* aði einu sinni að skoða
sig í spegli, en greip þá óvart
fataburstann sinn í stað speg-
ilsins. Hann horfði góða stund
ó hárin á burstanum og sagði
svo:
„U-hú, það er víst mál til
komið, að ég fari að raka mig.“
UÐMUNDUR kaupmaður
hafði ráðið til sín sendi-
svein og ætlaðist til þess/ að
hann svæfi í sínum húsum. —
Sendisveinninn vildi ekki ganga
að því skilyrði án þess að spyrja
móður sína. Hann fór því heim
til sín, en kom brátt aftur og
sagði: „Eg átti að skila kveðju
frá mömmu og spyrja, hvort ég
mætti ekki sofa heima fyrstu
næturnar, meðan ég er að
venjast því að sofa hérna?“
í PÓSTHÚSINU.
T-) ETTA bréf ætla ég að
senda foreldrum mín-
um á Akureyri“.
„Þú hefir sett of mörg frí-
merki á það“.
„Já, hver skollinn, þá fer það
líklega til Húsavíkur, — eða
kannske lengra?“
Ailt var nú tilbúið. Mennirnir,
sem áttu að fara með Hendrik
van der Berg og Paul Pieters,
íhöfðu ,nú verið valdir. Það voru
ágætir veiðimenn í 'blóma lífs-
ins. Hestamir voru líka reyndir
að 'þoli, þreki og flýti og fæld-
ust ekki, þótt þeir heyrðu
hleypt af byssu.
Gömlu mennimir og ungling-
amir voru skildir eftir til þess
að gæta skjaldborgarinnar, á-
samt konunum. Auk þess voru
nokkrir hermenn skildir eftir
undir forystu Johannes vam
Reenen.
5.
Áköfust allra að komast af
stað voru Sara du Plessis og de
Kok. Tvisvar hafði hann reynt
að sundríða ána til þess að
komast aftur til húsbónda síns.
í fyrra skiptið hafði honum
nærri því heppnast það, en í
sinna skiptið drekkti hann
hestinum og munaðí minnstu
að hann drekkti sjálfum sér
um leið.
Kynblendingurinn og systir
húsbónda hans sáust alltaf
standa saraan og stara norður
á fjöllin og tala um Piete.
— Hvernig fer hann að?
spurði Sara. Hversu mikinn
mat hafði hann og hversu mik-
ið af skotfærum?
En eitt var víst. Þegar her-
ferðin yrði hafin ætlaði hún
með hermönnunum og í því
skyni hafði hún keypt hest Her-
manns af Hendrik. Þegar hún
væri einu sinni búin að buga
hann, yrði hann betri en hest-
ar bróður hennar, og hún eyddi
miklum tíma í að temja hann.
— Þegar Hendrik frétti, að
kona ætlaði með þeim í her-
ferðina, varð hann sem steini
lostinn. Aimað eins hafði hann
aldrei heyrt áður. En Paul Piet-
ers hló og sagði, að hann myndi
gleyma því að hún væri kven-
maður, þegar hann sæi hana
berjast.
6.
Þegar Zwart Piete hafði sent
de Kok heim aftur einan, hafði
hann ferðast lengra norður á
fjöllin. Þetta var freisting, sem
var honum um megn að stand-
ast: ævintýri fjarlægðarinnar,
skygni víðáttunnar — honum lá
ekkert á a'ð flýta sér heim. Eft-
ir tvo daga myndi de Kok koma
aftur, og hann myndi samein-
ast hópnum áður en til orustu
kæmi. De Kok gat verið leið-
sögumaður.
En þá skall stormurinn yf-
ir. Með hnakkinn yfir höfði
sér og púðurhornið undir hend
inni hafði hann skolfið við
hlið hests síns. Nú var ekki
hægt að komast heim aftur til
skútans fyrir vatnavöxtum og
ekki myndu Búarnir geta lagt
af stað fyrr en lækkaði í fljót-
unum.
En púðrið hans var þurrt.
Það var þó bót í máli og hann
var öruggur fyrir Köffunúm í
stóra þorpinu. Hann hélt á-
fram. Honum var nauðsynlegt
að finna sm fyrst veiðisvæði,
því að villimennirnir höfðu
gereytt þetta svæði.
Ef systir hans og de Kok
hefðu verið mð honum, hefði
hann verið ánægður. Hann var
orðinn þreyttur á ferðalaginu
og því að þurfa að eyða öllum
tíma sínum í að veiða dýr fyr-
ir aðra til matar. Hann þráði
ævintýri. Hann langaði til þess
að kynnast lífinu í öllum þess
hrikaleik.
Hendrik var í leiðu skapi. —
Sú samúð, sem hann varð að-
njótandi vegna fráfalls sonar
hans var óneitanlega blandin
kaldhæðni, að honum fannst.
— Það var hræðilegt, að þetta
skyldi koma fyrir, sagði fólk-
ið.
— Já, það var hræðilegt, en
hann einn vissi, hve hræðilegt
það var.
Og það var enn þá hræði-
legra vegna þess, að hann átti
ekki annan son. Hann hafði
drepið son sinn, til þess að geta
eignast aðra syni með konunni,
sem sonur hans hafði elskað.
Nei, svona mátti hann ekki
hugsa. Þessu varð hann að
hrinda úr huga sér. Hann hafði
beðið og guð hafði bænheyrt
hann og leiðbeint honum. Guð
hafði skipað honum, eins og
Abraham, að fórna syni sínum.
En guð hafði ekki bjargað syni
hans á síðustu stundu, eins og
hann bjargaði syni Abrahams.
Hvers vegna hafði hann ekki
gert það? Hvers vegna hafði
guð ekki, sem ekkert var þó
ómögulegt, séð svo um, að kúl-
an hitti ekki? Eða að drengur-
inn færi aðra leið heim? Það
hlaut að vera vegna þess að
guð ætlaðist til þess að piltin-
um yrði refsað fyrir þessa synd,
og hann, Hendrik van de Berg,
hafði verið guðs útvaldi, til
þess að framkvæma hefndina.
Hvað eftir annað las hann
yfir kaflann, sem hann hafði
lesið um kvöldið við eldinn.
Hann las hann aftur og aftur,
enda þótt hann kynni nú hvert
orð. Guð hafði talað til þjóns
síns og hann hafði hlýtt herra
sínum. Bænir hans, hugsanir
hans, hugarstríð hans, allt
þetta heyrði liðnum tíma til. Á-
byrgðin hvíldi ekki á honum.
Það hafði ekki verið hann, sem
tók ákvörðunina.
Einu sinni enn þá las hann
yfir orðin: — Og Abraham
rétti út hönd sína og tók hníf-
inn til þess að fórna syni sín-
um.
Og hvernig gat það verið
rangt, fyrst það kom svo vel
heim við óskir hans sjálfs. —
Vissulega birtist hér staðfest-
HBtjarnarbIúk n GAMLA BfÖ B
ið bati éviBBDim. (Broadway lokkar!

(In tlie Rear of the Enemy)
Rússnesk mynd úr (Two Girls on Broadway)
ófriðnum. LANA TURNER
Aukamynd: Rússnesk syrpa. JOAN BLONDELL
Sýning kl. 5, 7 óg 9. GEORGE MURPHY
1 Bönnuð fyrri börn innan Sýnd kl. 5, 7, 9.
16 ára. Sala aðgöngumiða hefst kl. 1.

ISala aðgöngumiða hefst kl. 1.
ing á vilja guðs. Það var vilji
guðs, að Sannie yrði kona hans.
Hann undraðist, hversu San-
nie bar sig vel. En það stað-
festi aðeins þá vissu hans, að
hann hefði gert það, sem rétt
var.
Frá því sonur hans dó, höfðu
drættirnir í andliti hans orðið
dýpri og nýir drættir bætzt við.
Hár hans hafði gránað að mun
og augnaráðið orðið harðgerð-
ara. Meðan hann beið eftir því
að vötnin yrðu fær, las hann
biblíuna aftur og aftur. Hann
las kaflann um Uria, sem send
ur var fram í fylkingarbrjósti
tsvo að hann félli.
Hann las einungis kaflana
um hefnd guðs, og því lengur
sem hann las, því fleira fannst
honum sameiginlegt með sér og
guði. Hafði guð ekki valið hann
til þess að annast hefndina?
'^Wfjmx/rwzoc,
Sterki skélastjórinn,
ekkert annað en helber upp-
spuni. Það átti að nota hana
sem tylliástæðu til þess að geta
fleygt þeim á dyr — því að
teygjubyssan var enn þá kyrr í
vasa hans.
„Hægan nú!“ hrópaði Hrólf-
ur, spratt úr sæti sínu og snar-
aði sér að þjónunum. „Hvað á
þetta framferði ykkar eiginlega
að þýða? Fyrst varnið þið okk-
ur inngöngu, og svo gerðið þið
samsæri gegn okkur til þess að
fá okkur fleygt á dyr. Hvað
vakir eiginlega fyrir ykkur með
þessu öllu saman? Það er það,,
sem ég vil fá að vita. Hver er
það, sem stendur fyrir því, að
okkur verði meinað að sjá þessa
sýningu? Eg krefst svars við
þessu! Eg ætla að láta ykkur
vita það, ef þið gefið mér ekki
fullnægjandi skýringu á fram-
komu ykkar, þá gríp ég til
minna ráða.
ANNAR KAFLI
HVER HREKKJAÐI LJÓNIN?
RÖDD Hrólfs var reiðiieg.
En þótt árásairmennirnir
hikuðu snöggvast vegna þess,
hve mynduðiur hann var og
sterklegur, náðu þeir sér fljótt
aftur.
Aftur heyrðist reiðileg rödd
frá ljónabúrunum og heimtaði
að drengjunum yrði kastað út.
Hrólfur gat ekki séð, hver það
var, sem kallaði, því að nú
höfðu óeirðimar byrjað.
Maður nokkur hafði náð tök-
um á treyjukraga Bobs Trevors.
Hrólfur þaut til hjálpar, tók um
háls miannsins og þeytti honum
aftur á bak.
I sömu svifum réðust tveir
menn afitan að skólastjóranum.
,,Út með ha.nn!“ hrópaði ein-
hver. „Forstjórinn skipar svo
fyrir.“
Hrólfuæ spratt upp með báða
árásarmiennina hangandi á baki
sér. Svo laut hann aftur snöggt
áfram og sveiflaði þeim fram
yfir höfuð sér, svo að þeir
brunuðu eftir gólfinu sprikl-
andi.
,,Sá, sem snertir einhvern
þessara pilta, skal eiga mig á
fæti!“ hrópaði hann. ,,Þeim
verður ekki kastað út. Þeir not-
uðu ekki þessa byssu hún er f
vasa mínum. Hver skipar svo
fyrir, að okkur skuli kastað á
dyr?“
„Höfuðsmaðurinn, ljónatemj-
arinn, sem er núverandi for-
stjóiri þessa leikhúss,“ sagði einn
af leikhússmönnunum og benti
í átina tjl búranna.
Menn störðu undrandi á Hrólf
þegar hann ruddist með dreng-
ina á hælum sér í áttina til búr-
anOa. Hann langaði til að segja
nokkur orð við ljónatemjarann!
Hann hlaut að vita, hvers vegna
stofnað var til ailrar þessarar
rekistefnu og hvers vegna þessi
falska ákæra var borin á þá.
Hrólfuir komst að búrunum
og Itaðist um eftir manninum.
NIYNDA
SAGA
Japanskur flugmaður: Þetta
musteri ihefir lengi verið höfuð-
miðstöð feins smáskæruhópsins.
Verður þú nokkurs var?
Annar japanskur flugmaður:
Hér sést ekkert kvikt.
Raj: Þeir eru farnir.
Raj: Mér þykir leiðinlegt, að
ég verð að taka nokkuð harka-
lega á yður, en annað var ekki
hægt, 'ef ekki átti illa að fara
fyrir okkur.
Stúlkan: Þessi kvikindi. Verð-
um við aldrei laus við þá?