Alþýðublaðið - 29.11.1942, Page 8
.. BUT ONLV IN THE
MOVIE6/ LOOKG LIKE MY
PLANTO SEE THE CHIEF
HAS HITÁ DEAD END/ Y
f HUH i AND THEY SAV >
THAT WOMEN CAN’T keep
6ECGETS > BUT X STILL ®
HAVEN’T HOUND THAfjK
bffl SECRET OOCXZÍJfáfá
WELL, THIS ALWAVS ®
WORKS !N THE MOVIESÍ
En aðeins í kvikmyndum. Það
virðist vera vonlaust fyrir mig,
að ætla að reyna, að hafa tal af
Örn: Það er sagt, að konur
geti ekki geyrnt neitt leyndar-
mál en ekki get ég samt fundið
Örn: Þetta er víst bara svona
í kvikmyndum.
■ NÝIA Blð S
Ævintýri á fjOllnm.
(Stm Valley Serenade)
Aðalhlutverk: ’ •
SONJA HENIE "V
JOHN PAYNE
GLENN MILLEK
ALPYÐUBLAÐIP
Sunnudagur 29. nóvember 1942.
og hljómsveit hans.
Kl. 5, 7 og 9.
STJÁNI var endemis rati í
náttúrufræði, og kenn-
arinn var alveg í stökustu vand-
ræðum með hann. í gremju
sinni sagði hann einu sinni:
„Þú veizt það líklega, Stjáni,
að það er munur á fíl og fló?“
„Jú, aðalmunurinn er sá, að
fíllinn getur verið með fló, en
flóin ekki með fíl.“
&
LÆKNIRINN réttir frú
Karlsson glas og segir:
„Hérna er svefnmeðal handa
yður, frú Karlsson, og það á að
duga handa yður í sex vikur.“
„Kærar þakkir, læknir, en
ég ætlaði mér ekki að sofa svo
lengi.“
*
SIGGI SVALLARl hafði far-
ið hátt og lágt um gisti-
hús kvöld eitt. Þegar hann er á
leiðinni út, grípur gestgjafinn
í öxlina á honum og segir
hranalega:
„Hvar hefurðu fengið þessi
stígvél, sem þú ert með undir
hendinni?“
,fEkki hef ég stolið þeim,
herra minn,“ sagði Siggi. „Eg
harði að dyrum hér uppi á lofti,
og þá var húrðin opnuð í hálfa
gátt og einhver rétti mér stíg-
vélin.“
*
17 RÚ PÁLÍNA hafði dvalizt
mánaðartíma á Laugar-
vatni ,en er nú að tygja sig til
brottferðar. Bjarni kemur til
hennar og segir:
„Eruð þér að fara frá okkur
strax, frú Pálína?“
„Já, éq rvá til 7' -'™
segir frú Pálína. „Það hlýtur að
vera eitthvað að þar. Eg hef
tvívegis hringt til mannsins
míns oq beðið hann um peninga,
og í bæði skiptin hefi ég fengið
þá samstundis.“
*
ÞÝZKA SKÁLDIÐ Sehill-
er hafði mikið yndi af
því að leika á hörpu. Einu sinni
sat hann við opinn gluggann hjá
sér og var að leika á hörpuna
sína. Nágranni hans, sem hafði
hom í síðu hans, kallaði til hans
heldur hðænislega:
,JÞér leikið eins og Davíð
konungur, en ekki eins vel.“
„Og þér,“ svaraði Sehiller,
„talið eins og Salómon konung-
ur, en ekki eins gáfulega.“
RTCLOETE*.
— Af því að ég vil það. Far
þú af baki og settu hann á bak
hesti þínum.
Kaffinn hélt í faxið á hestin-
um. Sara reið við hlið hans, en
de Kok teymdi í áttina til fá-
einna trjáa, se mstóðu við ána
í dálitlum fjarska. Þar ákvað
Sara að láta fyrir berast um
nóttina, en de Kok átti að svip-
ast um eftir húsbónda sínum.
Kaffanum var hjálpað af
baki og honum var hagrætt eins
og unnt var, en Sara fór að at-
huga sárið. Að því er hún
komst næst höfðu engir vöðv-
ar skemmst og sennilegt var, að
það myndi gróa fljótt, ef það
yrði hreinsað. Honum hafði
blætt mjög og það varð að gefa
honum að borða. Hún hallaði
honum upp við tré, lagði spjót
hans við hlið hans og fór að
leita að heilnæmum grösum
við ána.
Þegar hún hafði fundið grös-
in, sem hún var að leita að, —-
kom hún til hans og sýndi hon-
um þau. Hann kinkaði kolli.
Þetta voru góð grös. Sara néri
þau milli handa sinna og kreisti
þannig úr þeim safann. Svo
spurði hún, hvort hann væri
viðbúinn. Hann beit á jaxlinn
og leyfði henni að búa um sár
sitt. I fjarska heyrði hún skoí.
De Kok hafði veitt í soðið. í
kvöld myndu þau fá nýtt kjöt.
Fyrir rökkur kom de Kok
með dauðan steingeitarhafur
og sagðist hafa fundið slóð
Pietses. Hann hafði þekkt nátt-
ból hans á því, hvernig hann
hafði raðað steinunum í hlóð-
irnar.
Anna frænka sat inni í
skjaldborginni og var að ræða
við Sannie. Allt var kyrrlátt og
þögult. Hersveitin var ekki
komin aftur og báðir voru að
hugsa um það, hversu margir
mannlausir hestar myndu
koma. Hversu margir myndu
falla og hversu margir mjmdu
særast.
Ást mannsins er eins og
rjómi, Sannie, sagði gamla kon-
an. Það verður að strokka hann
áður en hann súrnar.
— Og samt hefirðu sagt, að
bezta smjörið, sem menn fái, sé
rjóma, sem er að byrja að súrna
Anna frænka, sagði Sannie ut-
an við sig. Þessi siður að tala í
líkingamáli, var veikleiki
frænku hennar.
— Já, hann má vera ofurlítið
súr, en ekki myglaður.
— Og þér finnst Hendrik
vera farinn að súrna.
— Já, eldsúr, Sannie mín.
— Eg vil ekki giftast honum,
hreytti Sannie út úr sér. Það
var sonur hans, sem ég elskaði.
— Já, og það er sonur hans,
sem þú berð undir belti. Ertu
ekki viss, Sannie?
— Jú, ég er viss.
— Og þegar hann kemur aft
ur muntu giftast honum. Guð
hjálpi honum.
Sannie var ólundarleg á svip-
inn. Hún hafði alltaf vitað, að
það yrði annarhvor þeirra, en
aldrei hafði henni dottið í hug
að það yrðu þeir báðir. En hún
vildi ekki Hendrik. Hún vildi
aðeins elskhuga sinn. Hún
þráði faðmlög hans. Hún íyrir-
leit Hendrik, hafði viðbjóð á
honum. Hún minntist þess, —
hvernig hann hafði haldið utan
um hana, þegar þau dönsuðu
saman. Hún vildi ekki láta
hann halda utan um sig. Það
fór hrollur um hana, þegar hún
hugsaði til þess, að hann kæmi
við hana.
— Það er ekki gott að vera
kona, andvarpaði hún.
— Jú, það er mjög gott, sagði
Anna frænka. — Því að l:onur
fá allt, sem bær óska sér, bæði
smátt og stórt. Við erum eld-
urinn, en mjennirnir, ó, mennim
ir eru ekkert. Þeir eru tinna cg
stál, sem senda frá sér kalda
neista. Mennirnir eru innan-
tómar trumbur, gera hávaða út
af litlu, en við erum skipin,
sem siglum með framtíðina í
lestinni. «
— Já, Anna frænka, við er-
um skip, sem siglum með menn
í lestinni, sagði Sannie gröm.
— Það er ekki þeirra sök, þó
að þeir séu svona gerðir, San-
nie mín. Og hvað er svo upp
úr.þessu að hafa fyrir þá. Þrá
þeirra er þeim bj'rði. Öft hefi
ég kennt í brjósti mn þá. nú,
þegar ég er orðin svona gömul.
En hlustaðu á það, sem ég ætla
að segja þér. — Hendrik er á-
gætur maður, rikur maður.
— Já, Anna frænka. Hánn er
ágætur, gamail maður, sagði
Sannie. — Og af því að sonar-
sonur hans er á ferðinni, verð
ég að taka hann í faðm mér. Og
þú hefir á réttu að standa. Eg
ætla að eiga hann. Það er eina
lausn máisins. T hjarta sínu hat-
aði hún ekki Hendrik der Berg.
Það var ekki einskis virði að
njóta leiðsagnar manns á borð
við Hendrik. Það var öryggi í
því. Hann var maður, sem allir
ótíuðust og skulfu fyrir, ef hann
var í návist þcirra. Og hún
titraði, þegar hanri kom nálægt
henni, því að hún fann þrá
hans. Hún haíði læknast, þeg-
ar hún sp Hermann liðið lik.
Hann var svo unglegur og
barnalegur. Það var liðið og
hafði ekki varað lengi, og
stundum fannst henni það
aldrei hafa skeð, liana hcfði að
eins dreymt það undir stóra
Kaffatrénu.
ö.
Uppi í íjöllunum var Piete
að búast til hvíldar. Hann
hafði skotið hind, ug hann vrar
nTJARNARBlOES
Dæmið ekbi.
Ameríksk stórmynd eftir
hinini frægu skáldsögu Ra-
chel Field’s.
BETTE DAVIS
CHARLES BOYER
Bönnuð fyrir böm innan
12 ára.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
Kl. 2,30: Smámyndir
fTeikni, frétta og hljóm-
myndix.)
GAMLA BMI
Æska Edisoas
(Young Tom Edison)
Aðalhlutverkið leikur
MICKEY BOONEY
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Bamasýning kl. 3.
AðgöniguarrLðar seádir frá
M. 11 f. h.
að leita sér að þremur ílctUm
um steinum til þess að steikja
kjötið á.
Hann var hæstánægður. Hér
uppi í fjöllunum hafði hann
fundið það, sem hann þráði: —
frið og þögn, þar sem enginn
ónáðaði hann.
Eftir fáeina daga ætlaði hann
að snúa heimleiðis aftur, því að
þá yrði flóðið ekki lengur til
trafala. Hér var mjög þægi-
legt að vera, þótt kaldara væri
á nóttum en hann kærði sig
beinlínis um.
Aðeins ef Sara og de Kok
hefðu verið hjá honum, hefði
hann verið ánægður. Hann
hugleíddi, hvort Búarnir væru
búnir að ráðast á villimanna-
þorpið eða ekki. Þeir hefðu
getað gert það með * de Kok
sem fylgdarmann. Honum þótti
fyrir því að hafa misst af þeirri
woui/na^vnar.
Sterkl skólast|órlnn,
láta þig ganga í hlébarðaskinni
eða einhverju þess háttar.
Sterka manninum þótti nú
enn vænna um Hrólf. Augu
hans ljómuðu af ástúð.
Þetta er alveg rétt hjá þér.
Það væri við mitt hæfi, að vera
aflraunamaður, klæddur hlé-
barðaskinni, með alla verð-
launapeningana, sem ég hefi
unnið í kappglímum, — á
brjóstinu."
Hrólfi var mikið niðri fyrir,
þótt hann léti ekki á því bera.
Honum hafði dottið kænsku-
bragð í hug.
„Eg þykist vita, að þú getir
kennt ljónatemjaranum um,“
sagði hann.
,,Pu! Mér er illa við þann
þrjót!“ hreytti apamaðurinn út
úr sér. „En hann þykist vera
forstjóri leikhússins núna, og
þess vegna ræður hann öllu.“
„Já, hann ræður öllu,“ sagði
Hrólfur og hló. „Líka því, að
mér og piltum mínum er varp-
að út.“
„Já, auðvitað var það honum
að kenna,“ sagði Sterki mað-
urinn vingjarnlega. „En ég sé,
að þú hefir haft rétt fyrir þér,
kunningi, og mér þykir leitt, að
ég skyldi ráðast á ykkur.“
„O, það gerir ekkert, góði,“
sagði Hrólfur rólega. „Eg skil
aðstöðu þína. En hví í skollan-
um skyldi lj ónatemj aran .t ■ n
vera svona illa við mig?“
Hann horfði fast á sterka
manninn, en gat ekki séð nein
svipbrigði á honum. Hann
vissi auðsjáanlega ekkert.
„Eg veit það svei mér ekki,
En honum var þetta afar áríð-
andi.
Hann tók upp fimm dala seð
il pg fitlaði við hann.
„Hlustaðu á mig, sterki mað-
ur,“ hvíslaði hann, „þú getur
hjálpað mér.“
„Hvernig þá?“ spurði hinn
og leit seðilinn girndarauga.
Hrólfur leit að honum og
hvíslaði að honum nokkra
stund. Svo rétti hann úr sér
aftur.
„Geturðu gert þetta?“ spurði
hann.
Sterki maðurinn hikaði, hristi
höfuðið, hryggur á svipinn.
„Þá nær það ekki lengra,“
sagði Hrólfur og braut seðilinn
saman og bjóst til að stinga
honum á sig.
Allt í einu greip sterki mað-
urimi um handlegg hans.
„Bíddu við! Eg skal gera
það!“ sagði hann snögglega.
Fimm mínútum síðar kvaddi
Hrólfur manninn. Hann var
fimm dölum fátækari, en bros
lék um varir hans.
„Bíddu nú bara rólegur,
ljónatemjari góður!“ tautaði
hann. „Nú skal ég sauma að
þér, svo að um munar!“
Hrólfur hafði fundið nýtt ráð
til að komast inn í leikhúsið án
þess, að eftir honum yrði tek-
ið. Hann ætlaði að vera stadd-
ur þar, þegar næsta sýning færi
fram, ekki sem skólastjóri, —
heldur sterki maðurinn í leik-
húsinu!
MYNDA-
SAGA.
leynidyrnar.
ioringjanum.
segir þetta opn-
ast skyndilega leynidyrnar.