Alþýðublaðið - 02.12.1942, Blaðsíða 8

PwELL, SCOBO-i, YOU
CERTAIMLV FELL FOR.
THATOLD TRAP'DOOR
GAG/ BUT HARD/AND
THE PLOT THICKENS,,.
W WHAT i
MYNDA-
SAGA.
BS NtJA Bié sa
Æfintýri á {ilUun.
(Stm VaUey Serenade)
AðaJhlutverk:
SONJA HENIE
JOHN PAVNB
GLENN MILLI B
©g hljómsreit kans.
Kl. 5, 7 og 9.
Sala aSgðngutmiða heíst M. 1.1
MARGT UM MANNINN
ABÆ einum á Norðurlandi
bjó karl einn, sem þótti
fremur einjaldur. Einhverju
sinni voru þar á jerð sjö eða
átta gárungar, allir ríðandi og
lá vegur þeirra um hlaðið hjá
karlinum, og stóð hann í bæjar-
dyrum.
Tóku þeir sig þá saman um
að ríða hratt nokkra hringi, með
vissu millibili kringum bæinn
og kasta alltaj kveðju á karlinn.
Karl tók alltuj kveðju hvers
og eins þeirra með því að segja:
„Guð blessi þig!“ og hélt alltaj
að nýr gestur riði jram hjá.
En seinast var hann hættur
að haja tíma til að segja nema:
„Blessi, blessi, blessi!“
Og þegar honum að síðustu
ojbauð mannstraumurinn bætti
hann þessu við blessunarkveðju
sína:
„Mikil bölvuð ósköp kemur af
manninum!“
*
LANGAÐI TIL AÐ FYLLA
ÞÚSUNDIÐ
GAMALL grajari lá á bana-
sænginni. Presturinn sat
hjá honum og fann að eitthvað
amaði að honum, svo að prest-
ur spurði hvað það væri.
„Ja, það er nú svona, prestur
minn,“ svaraði grajarinn, „að í
síðastliðin 40 ár er eg búinn að
graja 994 hérna í sókninni og
ég heji verið að hugsa um það,
hvort það væri til of tnikils
mælzt af drottni, að hann lojaði
■mér að lifa þangað til það væru
orðnir réttir og sléttir 1000.“
MANNI einum, sem hætti
við að slengja saman
setningum, varð að orði þegar
hann kom heim eitt kvöld, eftir
að haja unnið allan daginn með
bróður sínum og öðrum mönn-
um við að hlaða varnargarð, svo
að á ein í sveitinni bryti ei lönd
þeirra:
„Það hejir verið kált í dag.
En blessuð konan, hún Sigríður
mín í Baldursheimi kallaði á
okkur inn í búr og gaj okkur,
brennheitt kaffi og við stóðum
gaddfrosnir í henni upp að
mitti.“
Öm: Jæja, það hefði getað
komið sér vel, að hafa tekið
með sér fallhlíf.
Öm er dálítið ringlaður eftir
fallið, en hann jafnar sig brátt,
en þegar honum verður litið
upp, sér hann persónu eina
standa fyrir framan sig og miða
á sig skammbyssu, og segja um
leið: Hr. Öm, djörfung yðar á
eftir að verða yður hættuleg.
ALt>YPUBUUHP
Miðvikudagur 2. desember 1912
UARTCLOETE:
YRJRHEITN
ANDIÐ
aði að. Á þessari sléttu ætlaði
hann og fólk hans að láta fyrir
berast.
Brottför Paul Pieters og fólks
hans hafði deyfandi áhrif á
fólk Hendriks van der Bergs.
Paul hafði með þrótti sínum,
fjöri og glaðværð hleypt lífi í
alla, sem voru samvistum við
hann. Það sló því þögn á hóp-
inn, þegar Paul og menn hans
voru farnir. Auk þess gekk allt
á tréfótum. Dag eftir dag kom
tilkynning um, að búpeningur-
inn hryndi niður, einkum kýrn-
ar. En áfram varð að halda,
hvað sem það kostaði, og ekki
vannst neinn tími til að bíða
eftir kúm, sem sýktust. Það
varð að skilja þær eftir, ef þær
gátu ekki gengið. Áfram, áfram.
Fafið var fram hjá mörgum
glæsilegum stöðum, en enginn
þeirra var Hendrik að skapi.
Hann vissi, hvernig hið fyrir-
heitna land myndu líta út.
Hann hafði fengið opinberun
um það. Alltaf var hann að lýsa
því fyrir hinum í hrifningu og
að lokum sáu hinir það í hug-
anum á sama hátt og hann sá
það.
— Það er að mestu umkringt
háum hæðum, sagði hann, — og
um það renna ár og lækir og
stór tré eru þar á strjálingi. Og
kýr geta staðið í skugga þessara
trjáa, og grasið nær þeim upp
í kvið. Þar eru skógarlunaar og
rjóður, lindir og uppsprettur.
Þar eru blóm og fugíar og
gnægð veiðidýra, bý og hunang.
Þannig er Kanaan, og það er
fyrir norðan. Áfram, áfram.
Áfram. Og uxarnir lögðust í
aktygin og drógu vagnana á-
fram. Það small í svipunum,
‘ökumennirnir hóuðu, og áfram
miðað þeim: tíu til fimmtán
mílur á dag. Nú var farið hrað-
ar yfir en í gamla daga. Með
sótthita ákafans var leitað að
því landi, sem Hendrik hafði
gefið fyrirheit um. Landið, þar
sem smjör draup af hverju
strái og hunang af hverju tré.
Af öllu leiðangursfólkinu var
það aðeins Anna de Jong, sem
vantreysti hugboði Hendriks.
Hún hafði einu sinni séð upp-
drátt að Afríku. Höfðinn, sem
þau höfðu komið frá, var á
öðrum endanum, og henni virt-
ist sem bráðum væri komið á
hinn endann.
— Það var furðulegt7, hvað
þetta land var stórt.
Hún talaði oft um þetta við
Johannes og um skilyrði þeirra
til þess að geta lifað á þessum
hjara veraldar. Og þegar þau
að lokum komu að á, sem rann
í norðurátt, var hún sannfærð
um, að þau hefðu fundið upp-
tök Nílar. Því að í Afríku renn-
ur engin á í norðurátt. Þær
renna allar í vestur eða austur.
Flestir voru á hennar skoðun
um þetta, og þeir kölluðu ána
Nílarstrauminn.
Já, þau voru nú komin til
Egyptalands, og brátt myndu
þau vafalaust finna Rauða haf-
ið. Á hverjum degi spurði hún
kynblendingana, hvort þetta
kæmi ekki heim við lýsingarnar
í ritningunni.
Vissulega var landslagið að
breytast. Þar voru þéttari skóg-
ar en áður hafði verið. Það var
votviðrasamara og hlýrra en
áður. Há tré gnæfðu yfir mörk-
ina, og þarna voru pálmalund-
ar.
2.
Sannie van der Berg, eins og
hún var nú kölluð, sat dag eftir
dag aftast í fremsta vagninum.
Hún undi einkennilega vel hag
sínum. Hún horfði til baka eftir
veginum, sem þau höfðu farið.
Enda þótt hún hefði líkamleg
óþægindi af þunga sínum, hafði
hún andlegan unað af honum. í
stað þess að lifa, var hún nú að
framleiða líf. Hún beið þolin-
móðlega eftir því, sem verða
vildi.
Hún ól engan kv.íða í brjósti.
Hún var ung og sterkbyggð.
Til þessa hafði hún fæðst.
Hún þoldi atlot Hendriks með
ró og þolinmæði. Hún hugsaði
ekki um þau, þetta voru óþæg-
indi, sem hún varð að þola með
vissu millibili. Hún sá það á
leiftri augna hans, þegar hann
ætlaði að láta vel að henni og
brynjaði sig gegn honum,
reyndi að senda sál sína út úr
líkamanum. Hún var tilfinn-
ingalaus.
3.
Hendrik reið á undan fólki
sínu og skimaði eftir hinu fyrir-
heitna landi. Hár hans var ei-
lítið tekið að grána og hann var
mjög veðurtekinn. Augu hans
voru grimmdarlegri og villtari
en þau höfðu áður verið.
Hann naut leiðsagnar guðs,
hafði fengið opinberun og var
óþreytandi. Reiði hans við
Breta, ástæðan til þess að lagt
var af stað í leiðangurinn, var
nú gleymd, en öll athygli hans
beindist norður í sjóndeildar-
hringinn. Áfram, áfram. Fjar-
lægðina átti að buga, hinn til-
gangslausa mílnafjölda, sem lá
milli hans og fyrirheitna lands-
ins, þar sem Sannie myndi ala
honum sonu.
Hann reið klukkutíma eftir
klukkutíma í norðurátt og lét
sig dreyma um barn sitt. Eina
ánægjan, sem hann hafði af
Sannie, var að vita hana þung-
aða. Því að þótt hann ætti lík-
ama hennar, átti hann ekki sál
hennar.
En einhvern tíma myndi
hann sigra hana. Það var hann
sannfærður um. Sá veikari varð
að gefast upp fyrir hinum sterk-
■BTJARNARBKHBS
Dsoið etti.
Ameiiksk etórmynd eftir
hinni írægu skáldsögu Ra>-
ohfil Field’s.
BETTE DAVTS
CHARLES BOTEB
Sýning kL 4, 6,30 og 0.
Böimuð fyrir böm innan
12 ára.
Kl. 2,30: Smámyndir
iTeikni, frótta -og hljóm-
myndir.)
OAMLA Btö
Æsia Edisefis
(Young Tom Bdison)
Aðalhlutverkið leikur
MJCKEY BOONEY
Sýad kl. 7 og 9.
■■
Kl. 3Tú—ðVz:
HVER HLÓ?
(Look Who’s Laiighing).
Lucille Ball
og búktalarinn
Edgar Bergen.
ari. Það var lögmál lífsins. Guð
myndi ekki sleppa hendi af hon-
um. Guð myndi einhvern tíma,
í fyllingu tímans, gera Sannie
honum undirgefna, og guð
myndi leiða þau til Kanaans-
lands.
Hann krafðist tákna af guði
og guð gaf honum tákn.
Einu sinni þegar Búarnir
voru vatnslausir, hafði hann
þeirra. Hann vatt sér af baki,
formælt þeim vegna trúleysm
gekk að steini, sem þar lá og
velti honum á hliðina, Þar
spratt upp gnægð vatns, og það
var svalt og hressandi og ranis
niður þyrsta hlíðina.
Dag frá degi óx virðing fólks-
ins fyi’ir honum og áag frá degi
jókst vald hans yfir fólkinu,
enda var hann óþreytandi a®
hvetja það áfram og telja kjark
í það.
Sferfef sk<ilasf|árÍMsi,
viðarhöggsmaður. — Hrólfur
þekkti þarna aftur mann, sem
hann hafði unnið með við við-
arhögg fyrir mörgum árum.
En í þá daga hafði ljónatemj-
arinn hvorki verið forstjóri né
ljónatemjari. Hann hafði manna
á meðal gengið undir nafninu
Villi viðsjáli.
Það hafði verið framið rán á
vinnustaðnum, og Hrólfi hafði
tekizt að sanna illvirkið á Villa
viðsjála.
,,Jæja!“ hugsaði Hrólfur með
sér. „Svona liggur þá í málinu!“
Hann hefir heyrt eitthvað um
það, að ég væri staddur hér, og
óttazt, að ég skýrði eiganda
leikhússins frá íortíð sinni. Svo
hann er þá orðinn ljónatemj-
ari!“
Hann snéri sér að hópi
manna, sem kom þjótandi að í
sömu svifum. Meðal þeirra var
einn af þeim, sem hafði verið
rændur. Hann var kominn aft-
ur án þess að hafa náð í þrjót-
ana.
„Gullið — duftið og molarnir,
sem við söfnuðum í námuborg-
inni!“ æpti maðurinn. „Tveir
þorparar réðust á mig- og hlup-
ust burt með það.“
Augu Hrólfs leiftruðu undir
grímunni. Það vakti sérstakar
grunsemdir hjá honum, að Villi
viðsjáli var nærstaddur þetta
rán og ofbeldi. Hann þorði að
leggja höfuð sitt að veði fyrir
,því, að Villi viðsjáli var í
bandalagi við þessa tvo gull-
ræningja.
En Hrólfur gætti þess vel að
láta á engu bera. Hann hafSi
engar sannanir um sekt Ijóna-
temjarans. Hann vissi það, að
hann gat ekki talað, án þess að
hann kæmi upp um, hver hann
væri — og það mundi eyði-
leggja öll áform hans.
Ljónatemjarinn gekk nú
fram, rogginn í hreyfingum, og
snéri upp á svarta yfirskeggið.
„Þetta eru nú meiri glæpa-
hundarnir! Ég hefði svei mér
veitt þeim maklega ráðningu, ef
apamaðurinn hefði ekki varnað
mér vegar.“
Hrólfur sagði ekkert, en gekk
burt.
Þá sá hann allt í einu menn
vera að stimpast þar rétt hjá.
Tveir menn höfðu verið gripn-
ir af hópi af þjónum, sem hafði
séð þá vera að laumast burt.
Þeir voru leiddir inn í stóra
tjaldið, þar sem fyrir var mað-
urinn, sem rændur hafði verið.
„Eru þetta bófarnir?“ spurði
lj ónatemj arinn.
Sá, sem rændur hafði verið,
virti þá rækilega fyrir sér. Það
brá fyrir kynlegum glampa í
augum hans.
„Nei,“ sagði hann og hristi
höfuðið.
En þá gekk Hrólfur fram.
„Víst eru þetta þeir,“ hreyttti
hann út úr sér, en reyndi að
tala í jafnannarlegum rómi og
hann gat.
„Heyr á endemi! Þykist nú
Apamaðurinn vera orðinn
leynilögreglumaður!" sagði
ljónatemjarinn hæðnislega.
„Þér færi bezt að þegja, nauts-
hausinn þinn! Ef Styles karlinn