Alþýðublaðið - 03.12.1942, Blaðsíða 8

STUAfrr CLOETE :
YRIRHEITNA
ANDIÐ
f.m -i r
fc • * íw # i—*■ i» n-^ fe'i, . .„>? i
Ævlatýri á QUlflm.
(Si'js. Valley Serenade-}
A.8alíilutverk:
SONJA HENFE
JOHN FAYNE
GLENN MILLES
og hljámsveit haas.
KL 5, 7 og 9.
Sala aðgÖKgmniða hefst kl. 1.

vj» JÁ Heij ffc 0 íeN * jjjQlJ
|.| EIMATRÚBOÐSKONUR
sátu á fundi og voru að
ræða um það, hversu ósann-
gjarnt það væri, að móðirin
skyldi alltaf þjást, en faðirinn
ekki, þegar bamið fæddist. Sú
þeirra, sem trúuðust var, stakk
upp á því, að næst þegar ein-
hver þeirra legðist á sæng,
skyldu þær allar biðja um að
láta föðurinn þola þjáningarnar
í stað móðurinnar. Var þetta
samþykkt. Nokkru síðar veikt-
ist ein þeirra og gerði hinum
aðvart. Lögðust þá allar á bæn.
Þegar þær héldu, að allt væri
um garð gengið, sendu þær
stúlku til að vita, hver áhrif
bænin hefði haft. Stúlkan barði
að dyrum heima hjá sængur-
konunni, og kom vinnukonan
til dyra.
„Hvemig líður?‘c spurði
stúlkan.
„Ágætlega,“ svaraði vinnu-
konan.
„Var móðirin mi.kið veik?“
„Ekki minnstu vitund.“
„En maðurinn hennar, var
hann ekki ósköp veikur?“
„Nei, ekki vitund. En við
héldum, að vinnumaðurinn ætl-
aði alveg að deyja.“
*
Y EIÐUR maður kom askvað-
andi inn til skósmiðs og
var á nvjum skóm, sem ekki
voru honum mátulegir.
„Þú bjóst til þessa skó, ekki
satt?“ æpti hann.
„Jú, ég bjó þá til,“ sagði skó-
smiðurinn og leit upp frá vinnu
sinni.
„Já, ég vissi það, fari þeir
bölvaðir,“ sagði hinn.
„Nú, hvað er að þeim?“
„Ég bað þig að hafa annan
stærri en hinn, ekki satt?“
„Jú, og ég gerði það líka.“
„Nei, þú gerðir það ekki.
Annar er minni en hinn.“
„Skiptu á skónum, maður,
og settu stóra skóinn á stóra fót-
inn og sjáðu hvort þeir verða
ekki mátulegi7),“ sagði skóarinn.
Óánægði maðurinn lét til
leiðast og skipti um skóna. Svo
leit hann undrandi á skósmið-
inn.
„Nei, fari það nú í aldeilis
grenjandi! Þú segir satt! Annor
er þá stærri en hinn þrátt fyrir
allt.“
Hendrik var staddur í sjö eða
átta mílna fjarlægð frá vögn-
unum — á undan þeim og
horfði á fjöllin í norðvestri.
Einu sinni enn þá hafði guð
leiðbeint honum. Hann hafði
meðtekið fórn hans með vel-
þóknun. Dauði einkasonar hans
hafði verið skaparanum þókn-
anlegur.
Hann var sannfærður um sig-
ur að lokum og stjórnaði því
vögnunum í áttina til fjalla-
hnjúkanna, þar sem kvöldsólin
glóði og honum virtist rjúka
upp af á hverjum morgni. Þetta
fannst honum tákn, og hann
var ekki hrædur við það. Hin-
um fannst Hendrik van der
Berg vera spámaðurinn, maður-
inn, sem gat látið vatn spretta
upp undan grjóti. Hann hikaði
aldrei og. fólkið fylgdi honum
upp eftir fjallahlíðunum, alltaf
í norðurátt. Og alltaf skein
kvöldbjarminn yfir fjöllunum.
Það var blæjalogn og grasið
bærðist ekki. Það var töluverð
hætta að ferðast hér, því að
enginn vissi, hvað bjó hinum
megin við fjöllin. Samt fyrirleit
Hendrik þessa hættu. En svo
kom í Ijós, að þarna var dalur.
Hendrik lét lestina nema
staðar og kallaði til manna
sinna að fylgja sér. Því næst
reið hann á undan mönnum sín-
um beint á bjarmann.
Þetta var eina svarið, sem
hægt var að gefa. Eldurinn gegn
eldinum, bjarminn gegn bjarm
anum. Búarnir stigu á bak hest
um sínum og hleyptu í áttina til
bjarmans. Villidýrin, sem stödd
voru milli hinna æðandi skógar
elda, urðu æðisgengin af ótta og
hlupu á móti Búunum, og eitt
þeirra hljóp Martinus söngvara
um koll, og hestur hans var
troðinn í hel. En Hendrik van
der Berg bjargaði Martinusi.
Sannie stóð spölkorn frá hin-
um og sá ljónynju koma æðandi
með einn af ungum sínum í
gininu. Hún var að flýja eldinn.
Þegar hún kom að eldveggnum,
hóf hún sig á loft og stökk yfir
á sviðið grasið hinum megin
og stóð svo nálægt stúlkunni,
að hún gat séð sviðna kampana
á ljónynjunni. Einn af kyn-
folendingimum skaut Ijónynjuna
og greip ungann hennar og
ætlaði að drepa hann, en Sannie
kom í veg fyrir það. Unginn
fitjaði upp á trýnið og urraði,
en hún sinnti því engu og hljóp
með ungann heim að vagninum.
Sannie hélt aftan í hálsinn á
unganum og hélt honum frá sér
og horfði á hann spretta klónum
og reyna að rífa. Hún sá Hendrik
koma með Martinus fyrir fram
an sig á hnakknum. Hann stjórn
aði hinum Búunum, sem voru
að reyna að koma kvikfénaðin
um undan, svo að hann brynni
ekki upp til agna. Reykjarstrók
ar stigu til himins. Mexmirnir
gátu naumast andað, en þeir
biðu eftir því, að eldurinn liði
hiá, og tárin streymdu úr aug
um þeirra.
Að klukkxitíma liðnum var
hættan liðin hjá og Hendrik
stjórnaði leiðangrinum upp
sviðnar hæðirnar, þar sem nú
var engin grasbeit iengur og
þar sem litlar reykjarsúlur sá
ust enn á stangli. Hendrik
sagði, að þeim hefði verið bjarg
að frá bráðum bana, og á bak
við þessi fjöll væri fyrirheitna
landið.
Hendrik óttaðist ekkerí, en
rétti sig við í söðlinum, reið
fram og aftur með röðinni og
talaði kjark í fólk sitt og hvatti
það áfram. Hann sagði, að bráð-
um myndu þau komast á á-
kvörðunarstaðinn, sem áður
hafði verjð fjarlægm.', en var nú
nálægur, staðinn, þar sem hægt
var að leggjast niður og hvíla
sig.
Nóttin var að skella á og
ákveðið var að láta fyrir berast
á auðninni yf jr nóttina. í f jarska
sáu þau enn jþá eldinn læsa sig
upp eftir fjallatoppunum í aust
urátt og hverfa ofan í dalinn
hinum megin.
Umhverfis þau voru stór,
brennandi tré, sem áreiðanlega
myndu vera að brenna í marga
daga. Landið var mjög eyðilegt,
en enginn hafði meiðst nema
Martinus. Hann var fótbrotinn.
Búamir höfðu aðeins mjsst það
af kvikfénaði sínum, sem veik
ast var og minnst tjón í, þær
skepnur, sem höfðu verið fót
sárar og þess vegna ekki getað
haft við hinum.
4.
í tvo daga enn þá héldu þau
áfam lengra í norðurátt. í tvo
daga hafðf kvikfénaðurinn ekki
fengið að grípa í gras. Hefði
ekki verið gnægð vatns, hefði
ekki verið hægt að halda áfram
og ekki heldur til baka. Þetta
var hin mikla reynsla, sem lögð
var á trú þessa fólks á guð sinn
og traust þess á leiðtoga sinn.
Þetta fólk var neytt til þes að
halda áfram, hvað sem það kost.
aði, og það varð að hraða förinni
eins og unnt var, og búpening
urinn var rekinn áfram með
svipum. Búarnir litu á Hendrik
og ætluðust til þess, að hann
foiargaði foúpeningnum, Hend-
rik, spámaðurinn, sem var svö
öruggur um sjálfan sig, svo trú.
aður á vitrun þá, sem hann
hafði fengið, að enginn efaðist
um, að hann gseti verið á villi
götum staddur.
Á þriðja degi reið hann efst
upp á fjallsgnúpinn og sá víð-
lent flatlendi fyrir framan sig.
Þarna, þrjú þúsund fet fyrir
■*- 'aSj' ÍJAItkÁíÍtíáÖiSÍ
Kl. 6.30 og 9.
Dæmi ekkf.
(All This And Heaven Too)
Ameríksk stórmynd eftíx
hinni frægu skáldsögu Ra-
chel Field’s.
BETTE DAVIS
CHAELES BOYER
Bönnuð fyrir böm innan 1
12 ára.
Framhaldssýning kl. 3—6.1
SMÁMYNDIR
neðan hann lá fyrirheitna land
ið. Þar voru tré, þar var vatn
og þar var gnægð veiðidýra.
Leiðangrinum var lokið; hér
var fyrirheitna landið. J
Hendrik tók ofan hatt sinn
og reið fram á brúnina og
horfði niður. Aldrei hafði
hann dreymt um svo gróður-
sælt land. Það þurfti mikinn
Finuntodagtur 2. descmbcor 1942:
|Hngvitsmaðnrins!
Edlson
(Edison, the Man.i.
Spencer Trsef.
Sýnd kl. 7 og 9,
KL 3Vá—8U2:
(French Without Teans)
Ray Milland
Ellen Drew
gróður til þess að framfleyta
svo miklu af villidýrum, og til
þess að bera svona stór tré —-
þurfti jarðveguriim að vera
djúpur og rakur, en Afríka var
mjög vatnssnauð, þótt gnægð
væri af því á þessum slóðum.
Þarna voru ekki einungis ár.
heldur og uppsprettur og vötn
og lækir, sem runnu oían af'
StéFki skélastiévinn,
þekkir þá ekki, hver ætti þá að
þekkja þá? Hann stóð augliti
til auglitis við þá — og það er
meira en ég get sagt um mig.
Þetta eru ekki sökudólgarnir.
Hrólfur bar það ekki við, en
hinir gerðu það mjög rækilega.
En þótt svona rækilega væri
leitað, fannst ekkert gull á
þeim.
Hrólfur var ekki af baki
dottinn.
„Það ætti að leita á öllum,
sem voru viðstaddir þegar rán-
ið var framið,“ sagði hann. ,,Þið
getið byrjað á mér, ef ykkur
sýnist svo.“
Þeir nenntu ekki að leita á
honum og hánn hafði heldur
ekki sagt þetta til þess að þeir
gerðu þetta, heldur til þess, að
leitað yrði á ljónatemjaranum.
„Jæja, leitið þið þá á ljóna-
temjaranum,“ sagði hann á-
kveðinn.
Ljónatemjarinn snerist snögg-
lega við honum, undrandi á
reiður. Hann varð dökkur á
svipinn og augu hans skutu
gneistum af bræði. En svo átt-
aði hann sig og rak upp kulda-
hlátur.
„Leita á mér! Allt í lagi! Leit-
ið þið þá á mér!“ hreytti hann
út úr sér.
Hann hneppti frá sér treyj-
unn,i lét leita í stígvélunum sín-
um og skyrtunni og rannsaka,
hvort svipuskeftið væri ekki
holt innan.
„Ertu ánægður, apamaður?"
spurði hann þegar ekkert hafði
fundizt á honum.
Hrólfur tautaði einhverja af-
sökunarbeiðni og gegndi engu
þegar leikhússvinnumennimir
kölluðu hann fífl fyrir að hafa
heimtað leit á ljónatemjaranum
og gefið nærri því í skyn að
hann væri þjófur.
Hann sneri burtu, en ljóna-
temjarinn kallaði þá á hann.
„Augnablik, apamaður," sagði
hann, „mér þætti gaman að vita
hvers vegna þú vildir láta leita
á mér. Einhver sagði mér, að þú
hefðir verið að tala við þennan
skólastjóra. Kannske hann hafl
komið einhverri flugu í munn
þér?“
Þessi orð hans sýndu, að
hann vissi ekki að hann var í
raun og veru að tala við Hrólf.
Hann hafði ekki séð í gegnum
apagerfið.
„Hvernig ætti skólastjóran-
Úm að hafa dottið það í hug,
að þú hefðir stolið?“ sagði hann
kuldalega.
- Augu ljónatemjarans skutu
gneistum.
„Honuin getur dottið í hug að
1-júga öllu mögulegu," hvæsfi
hann.
„Nú, þekkirðu hann þá?“
spurði Hrólfur.
Ljónatemjarinn muldraði eitt
hvað og snautaði burtu. Hrólfur
glotti við undir apagrímunni.
Þetta gekk bara vel.
Hann hafði nú í öllum hönd-
um við Villa viðsjála. Hann
vissi um Villa, en Villi þekkti
hann ekki í þessu gervi. Nú gat
hann gefið honum auga og
klekkt á honum, þegar þar að
kom, því að hann var viss um,
MYNDA-
8AGA.
^ DON’T TELL
MEvOU’CE THE
GODDEGG7/
Öm: Þér þurfið ekki að segja
mér það. Ég veit, að þér eruð
gyðjan.
Stúlkan: Það er óþarfi fyrir
yður, að vera hátíðlegur. Þér
getið kallað mig ungfrú Hildi.
öm: Mér gat alls ekki dottið
í hug ...
Hildur: Að ég væri kona?
Hildur: Ég vara yður við því,
að vitna nokkurn tíma til minna
kvenlegu eiginleika. Þér skul-
uð aðeins muna það eitt, að það
er ég, sem gef hér skipanir.