Alþýðublaðið - 05.12.1942, Side 8
1
s
ALPYÐUBLAPIP
[Latigaidagtir 5. desembexr 31 §42»
SES NÝIA Bið 5
Ævintýrl ð QiDm.
(Siin Valiéy Serenade)
ABaiLhtóverk:
SONJA HENIE
JOHN PAYNE
GLENN MILLEK
og hljómsveit hans.
Kl. 5, 7 og 9.
í alli*a síðasta siim
Sala aðgöngumiða hefst kl. 1
ÚR GAMALLI STÓLRÆÐU
PRESTI nokkrum mæltist
einu sinni á þessa leið úr
stólnum:
„í morqun, þegar vér riðum
til kirkjunnar, sáum vér einn
örn sitja á Laufskálabökkvm,
haldandi einum laxi sér í klóm,
hver ad virtist mundu rífa und-
an henni það eina lærið/ Þannig
fer djöfullinn með oss, kristna
menn. Hann leitast við að rífa
undan oss það andleqa læri. En
við því eru ráð, kristinn maður.
Taktu skónál skynseminnar oq
þræddu hana upp á þráð þrenn-
ingarinnar, taktu síðan lepp-
dulu lítillætisins og saumaðu
hana fyrir þína sálarholu, svo
að sá hetvízki kattormur, djöf-
ullinn, klóri sig þar ekki í gegn-
um, si sona oq si sona.“
Um leið oq klerkur saqði
þetta seinasta, glennti hann
fingurna í sundur og krafsaði
fram fyrir sig.
*
SÖGN UM FLUGHAM
SNEMMA á átjándu öld var
unqlinqsmaður á Iðu í
Skálholtssókn, sem Hinrik Hin-
riksson hét. Hann var frábær að
hagleik oq hugviti. Hann reyndi
að búa sér til flugham, og voru
vængimir úr fuglavængjum.
Honum tókst þetta svo vel, að
hann qat hafið siq á loft í hamn-
um og floaið spölkorn. En jafn-
væqinu átti hann örðuqast með
að halda.. Höfuðið vildi niður,
en fætnrnir upp. Samt áræddi
hann að fljúqa yfir Hvítá á
Skálholtshamri, — þar er áin
Örmjó, — oq tókst honum það.
Nú fundu menn sér skylt að
stemma stigu fyrir ofdirfsku
hans, oq var hamurinn tekinn
af honum og eyðilaaður, en
honum harðbannað að búa til
annan. Enda dó hann litlu síðar
MEÐHJÁLPARI einn var að
lesa bænina eftir messu.
Þegar hann var kominn út í
mitt „faðir vor“, fipaðist hon-
um, svo hann vissi hvorki upp
né niður og þaqnaði seinast. Þá
stóð upp gamall maður í kórn-
um og sagði: „Minni þeir hann
nú á, sevti kunna.“
STUARTCLOETE:
FTRIRHEITNA
AN Dltt
kemur fyrir hana meðan ég er
burtu, munum við leita iþig uppi,
ég og húsbóndi minn. Já, við
muinum elta þig inn í þitt eigið
ihreysi og flá þig þar lifandi fyr-
ir framan augun á konum þín_
um.
Gamli Kaffinn glotti, gaf sér
tóm til að spýta og sagði: —
Hreysi mitt er í rústum og kon_
ur mínar dauðar. Og hvernig
gætirðu náð mér kynblending-
ur? Ég get breytt mér í hvaða
líki sem vera skal.. Eða, ef mér
þóknast það heldur, þá get ég
breytt þér í allra kvikinda líki,
og það býst ég við að óg geri.
Ég á aðeins eftir að ákveða í
hvaða kvikindi ég breyti þér.
Sennilega í snák. Eða vildirðu
heldur verða fugl, kynblend-
ángur?
— Þvuh, hélt hann áfram og
spýtti. — Húsmóðir þín verður
örugg hjá mér. Ég skal lækna
hana með sterkum lyfjum, ef
hún veikist, og verja hana með
spjótum.
— Spjótum! sagði de Kok
með miikilli fyrirlitningu. — Þú
ert ekki bardagamaður.
Augu Kaffans leiftruðu af
bræði. — Stattú kyrr, kyn-
blendingur, hreytti hann út úr
sér, — og ég skal sýna þér,
hverhig ég handleik spjótin mín.
Því næst greip hann um grein
og óg sig á fætur, ilaut eftir
spjótum sínum, einu af öðru, og
skaut þeim á de Kok. Fyrsta
spjótið þeytti af honum hatfin-
uim og hið síðasta straukst við
kinn honum um leið og það þaut
fram hjá,
— Áður en ég varð græðari,
var ég höfuðsmaður, isagði gamli
Kaffinn. — Farðu nú, guli
hvolpur og leitaðu að húsbónda
þínum, og þegar þú finnur hann,
en það m!un verða undir rökkur
annars dags, þá segðu við hann,
að litla skýið, sem komi á undan
storminum, bíði eftir bonum.
Segðu honum, að hér sé gamall
Kaffi, sem einu sinni hafi verið
kallaður litla blómið og Mamba
og Rinkals, maður, sem sé vitur
og viti, hvað býr hinum megin
við fjöHin.
— Ég skal segja honum allt
þetta, og áreiðanlega mun hús-
bóndi minn verða ánægður, svo
ánægður, að hann mun berja
mia með svipunni sinni fyrir að
hafa ekki skotið, þig strax.
Þetta var maðurinn, sem Sara
sagðist ætla að gera að þjóni,
vatnsburðarkahli og viðarhöggs-
manni.
De Kok sneri hesti sínum, við
og reið á brott, og tveim klukku-
tímum seinn komst hann á sióð
húsbónda síns. Fyrir rökkur
næsta dag fann hann Zwart
Piete, þar ^sem hann hafði tekið
sér náttstað, eins og töfragræð-
arinn hafðá fyrir mælt.
— Jæja, þorparinn þinn, þú
hefir þá komizt á slóðima mína.
Þetta datt mór í hug.
—< Já, húsbóndi. Það er hlut-
verk mitt að leita uppi spor og
rekja slóðir. Og þú skildir eftir
mörg spor, sem hægt var að
rekjá.
'Zwart Piete brosti vingjam-
lega. — Ég skiidi þessi spor
eftir handa þér til að rekja.
— Já, ég er korrdnn, húsbóndi,
og Sara er hér líka.
— Sara? Hvar er Sara?
— Þarna fyrir handan. Hann
benti yfir öxl sér. — Oig það er
Kaffi hjá henni, sagði hann,
þungbúinn á svipinn. — Töfra.
græðari, sem kallar mig gulan
hvolp. Hún segist ætla að gera
hann að þjóni sínum. Einu sinni
hélt ég, að einungis húsbénd-
inn væri brjálaður, en nú sé ég
að svo er ekki. Hún er jafnvel
geggjaðri en þú. Ef til vilj. er
það sólin, sem hefir þessi áhrif.
Hvað heldur húsbóndinn um
það?
— Ef hún segist ætla að temja
hann, þá gerir hún það, sagði
Zwart Piete. — En hvað geturðu
sagt mér um herferðina? Og á_
irásina? Varstu góður leiðsögu-
rnaður?
— Það er hörmuleg saga, hús-
bóndi, og ég á erfitt með að
segja hana. Þú mátt ekki spyrja
mig margs. Hann tók óhreinan
klút upp úr vasa sínum og þerr_
aði augu sín. — Þau eru öll
farin, allir þessir góðu menn og
konur og litlu börnin. Allir eru
dauðir og étnir upp til agna af
villimönnunum, sem fóru hjá.
Þag er enginn eftir nema við.
Engir hvítir menn, engir Kaff-
ar, engar skepnur, engir vagnar,
ekki svo mikið sem hundar.
Iíann stóð á fætur og bandaði
f.rá sér. — En hvað við börð_
umst og skutum, þangað til byss_
'Urnar voru orðnar glóandi.
Hundruð manna féllu, hundruð,
nei, þúsundir féllu. Blóðið rann |
í straumum, — og hljóðin! Ó,
drottinn minn, hrópin, bílóðið,
veinin, — og nú er ekkert eftir,
húsbóndi, ,nema við. Aðeins 1
systir þín og ég komums-t af
vegna þess, að hestarnir okkar
voru svo fljótir að hlaupa.
Hann lygndi augunum og
horfði á húsbónda sinn. — Hvað
eigum við nú að gera? spurði
ban-n. — Eig.um við að halda á-
fram þarn-a yfir um? Hann benti
í austurátt. —• Þar -er ýmislegt,
sem vert er að skoða. Hlustaðu
á mig, húsbóndi. Við erum ekki
eins og venjulegt fólk, þú, ég og
systir þín. Við skulum fara og
legfjja lUiidir okkiir framaindi
kynkvíslir, itaka konur og búpen
ing, veiða fíla, finrna gull. Við
■0TJARNMBKMHR SCfiMftU BfO 1
HagvitsmaðariBs
Edison
(Sdison, the JÆan).
Spencei*
Sýnd kl. 7 og 9.
KJ. 6.30 og 9.
Dæiolð ebki.
I(A11 This And Heaven Too)
Ameríksk stórmynd eftir
hinni frægu skáldsögu Ra-
chel Field’s.
BETTE DAVIS
CHARLES BOYER
Bönnuð fyrix böm innan
12 ára.
| Framhaldssýning kl. 3—ð.
SMÁMYNMB
Kl. VÁSPí:
(French Without. Teare)
Ray Miiland
Ellen .Drew
erum ekki bændafólk. Við erum
veiðimenn. Við ryðjum' okkur
braut með byssum, en ekki
plógi.
ux de Koks kom svo vel heim við
hans eigiin draum. — Komdu!
áagði hann. — Við skulum fara
og finna systur mina. Hann
stóð á fætuæ.
Síerki skólastjórisBBa,
Líf hans var í hættu og hann
vissi það. Um leið og ljónið
skauzt fram hjá, sló hann það
með kylfunni. Hann kom höggi
á annan hramminn, en hinn
hrammurinn kom á apahausinn
á höfði honum og hann steyptist
til jarðar. Áhorfendur æptu og
Hrólfur lá flatur fyrir ljóninu.
En hann var ekki af baki
dottinn. Um leið og ljónið sneri
sér við hljóp hann til og greiddi
því geysilega mikið högg með
-kylfunni. Höggið kom í höfuð
Ijóninu.
Slík högg þola jafnvel ekki
ljónshöfuð. Dýrið urraði og féll
niður, eftir að það hafði riðað
andartak eftir höggið.
Þá kom ljónatemjarinn þjót-
andi inn á sviðið. Hann var
fölur af bræði.
„Þú hefir limlest ljónið, bölv-
aður hálfvitinn þinn,“ grenjaði
hann.
Hann settist niður við hlið
ljónsins og fór að strjúka því
um hálsinn, en Hrólfur, sem lét
óp mannfjöldans ekkert á sig
fá, dró sig í hlé óttasleginn.
En skyndilega tók hann
snöggt viðbragð. Þegar ljóna-
temjarinn stóð á fætur, réðst
Hrólfur að honum og reiddi
kylfuna hátt.
„Hreyfðu þig ekki!“ hvæsti
hann.
Ljónatemjarinn hélt, að apa-
maðurinn hefði fengið æði.
Hann glápti á hann.
„Láttu ekki eins og brjálað-
ur maður!“ sagði Ijónatemjar-
inn.
„Villi viðsjáli!“ kallaði Hrólf-
ur svo hátt, að rödd hans yfir-
gnæfði óp mannfjöldans. „Réttu
upp höndina, sem þú heldur á
pokanuhi í — þessum, sem þú
tókst úr faxi Ijónsins rétt áðan.“
Hrólfur var ekki viss um rétt-
mæti þessara síðustu orða, en
ætlaði að sjá, hvaða áhrif þau
hefðu. á ljónatemjarann. Og það
kom heldur á hann, þegar hann
heyrði þau. Hann rétti skjálf-
andi upp höndina, og þá sást
strax litli pokinn með gullinu,
duftinu og molunum, sem sakn-
að var.
„Þú stalst gullinu og faldir
það í faxi ljónsihs,“ sagði Hrólf-
ur. „Þú ert enn þá sami klækja-
refurinn, Villi? En þegar þú
ætlaðir að meina mér aðgang að
leikhúsinu, hljópstú illilega á
þig. Komið þið með sýslumann-
inn!“
Hrólfur svipti af sér grím-
unni. Nú varð mannfjöldanum
ljóst, hvað gerzt hafði, og æpti
af fögnuði. En upp yfir öll óp
fjöldans hljómuðu raddir skóla-
drengjanna. Nú þekktu þeir aft-
ur hetjuna sína. Hrólfur veifaði
til þeirra.
„Allbí lagi, piltar. Sitjið þið
rólegir — sýningin heldur á-
fram!“
Og sýningin hélt áfram —
strax eftir að farið hafði verið
með Villa viðsjála í fangahúsið.
Seinna fór líka sömu leið mað-
urinn, sem geymt hafði gullið,
og enn fremur hinir tveir með-
seku, sem hann þóttist ekkert
kannast við. Það kom í ljós, að
árásin og þjófnaðurinn hafði
verið ráðgerður og skipulagður
löngu fyrir fram.
Hrólfur var hetja dagsins.
Fyrir hans atbeina var komizt
til botns í þessu Ijóta máli og
ráðin gáta, sem annars hefði
aldrei verið leyst, og drengirnir
höfðu fengið að sjá sýninguna,
sem þeir höfðu hlakkað svo
mikið til.
ENDIR
'TRUE ENOUGH/ \
BUTWHV9TAGT '
THE GAME WITH
THE CARD5
STACKED A6AIN5T
YOU/______m
Wiáe Wofld
gCORCHy HAS
RNALLV BUCCEEPED
IN SEEIN6 THE
GUERRILLA CHIEF, AN
UWUSUAL WOMAN
NAMEDMISS QUICIC,
IN ORDER TO PGESENT
HIS.PLAN F05 TAICING
THE JAPÁIE BASE'...
VOU’RE PLAMsllNGTO
ATTACK A VÆLL-EQUIPPED
AIE BASE VdTH A HANJDFUL
OF MEN AND LIGHT ACMS/
I HAVE A WAV TO EVEN THE
OPDS AND GUAIRANTEE THE
5UCCESS OF THE RAID/
WþíI
FOR
YOU ARETOO
ENTHUSIASTIC,
MR.SMITH/MAV
X EEMIND
YOU THAT
THECE 19 NO
GUAgANTEE
SUCCESS
IN WAE/y
-y—
/ EXPECTING
\C0MPANJV ?
X WILL HEAR VOUR ’
PLAN, MR. SMITH-.ANP
JUDGE WHETHEC IT
■6L0WSA9 BRIGHTLV
A9 YOUR DESCRIPTION
fess* ofit/ rr * afl
Örn: Þið eruð að undirbúa
árás á vel varinn flugvölll með
aðeins sárfáum mönnum. Ég
kann ráð rtil þess að tryggja
okkur sigurinn.
Hildur: Þú ert of bjartsýnn.
Ég vil minna þig ’á, að sigur er
ekfci hægt að tryggja fyrinfram
í stríði.
Örn: Rétt segir þú. En hvers
vegna á að byrja áásina án þess
að 'búa sig vel undir hama.
Hildur: Kannske ég hlusti á
það, sem þú ætlar að segja og
heyri, hvort iþú ert eins ráð_
snjall og iþú þykist vera.
(Það er barið) Öm: Áttirðu
von á einhyerjum?