Alþýðublaðið - 11.12.1942, Page 8

«
ALÞYÐUBLAÐIÐ
. « .... ' ' — --
Föstudagur 11. desember 1942.
NÝiA BIÖ
.Jladame la Zoaia“
Fjörug músíkitnynd.
LUPE VELEZ
LEON ERROL
HELEN PARRISH
Sýnd fcl. 5, 7 og 9.
Rörn £á ekki aðgang.
ÆÐRI TÓNLIST
TÓNLISTOKONA segir frá:
„Við vorurn að halda tón-
leika í veitingahúsi nokkru. Um
leið og síðustu tónamir í Largo
eftir Hándel dóu út ,kom til
mín hóldug kona og virðuleg
og spurði:
„Viljið þér gera svo vel að
leika fyrir mig Largo eftir
Hándel?“
„Við vorum rétt að enda við
það, frú mín“, svaraði ég.
Feita konon kinkaði kolli.
„Ó, ég vildi, að ég hefði vit-
að það fyrr“, andvarpaði hún.
„Það er einmitt eftirlætislagið
mitt!“
—Mary Browne.
*
GAMALL Skoti lenti í bíl-
slysi. Læknamir urðu að
taka af honum fótinn til að
bjarga lífi hans. Honum batnaði
fljótt, en samt sá konan hans
að eitthvað amaði að honum
meira en fótarmissirinn.
Strax og hann gat staulazt
á fætur, hökti hann á hækjum
sínum að gamla skrifborðinu
sínu og fór að skrifa. Eftir
stúndarkorn kállaði hann á kon
una sína og fékk henni bréf,
sem átti að fara til auglýsinga-
deildarinnar í bæjarblaðinu.
Daginn eftir birtist þessi aug-
lýsing í blaðinu:
„Skozkur maður, sem orðið
hefir fyrir þeirri mæðu að
missa vinstri fótinn, vildi feg-
inn komast í sambandi við ann-
an, sem misst hefir hægri fót-
inn, og notar skó númer 43‘.
*
ÞAÐ var siður' í sveitinni
hér áður við brúðkaup, að
brúðinni var óskað til ham-
ingju með kossi og varð brúð-
guminn að láta sér það -
hvort sem honum þótti betur
eða ver.
í brúðkauosveizlu sat einn af
brúðkaupsgestunum afsíðis og
var daufur í bragði. Vinur hans
gekk til hans og sagði:
„Hefirðu kysst brúðina?“
„Ekki nýlega,“ svaraði mað-
urinn.
an hans var með barn á brjósti.
Börn hans, barnabörn og barna-
barnabör voru áttatíu og þrjú
talsins. Þegar hann sagði „fjöl-
skylda mín“, átti hann við heila
herdeild af karlmönnum og
drengjum, hann átti við fimm-
tíu eða sextíu vagna, margar
þúsundir nautgripa og hrossa
og ef til vill hundrað þúsundir
kinda.
Hann efaðist ekki um það, að
hann ætti sjálfur þetta barn,
sem var að fæðast, en hinsvegar
fannst honum það ekki skipta
máli, því að þó að sonur hans
ætti það, þá rann hans eigið
blóð í æðum barnsins.
Þegar hann kom heim að hús
inu, kom Lousie hlaupandi á
móti honum. Hjarta hans fór
að slá örar.
— Húsbóndi! Húsbóndi! Það er
drengur! Fallegur drengur,
sagði hún.
Skömmu seinna kom Anna
de Jong út.
— Nei, Hendrik, sagði hún
— ekki strax, en hafðu engar
áhyggjur. Þetta gekk ágætlega.
Það kom ekkert fyrir. Það var
eins og Anna frænka hefði vilj-
að, að eitthvað kæmi fyrir, svo
að hún hefði getað neytt kunn-
áttu sinnar. — Höfuðið kom á
undan, hélt hún áfram.
Hendrik kveikti í pípunni
sinni. Einu sinni enn þá var
hann orðinn faðir, og kona hans
var úr allri hættu. Lousia gekk
fram hjá honum og strauk sér
upp við hann. Hann ýtti til
stólnum sínum og Louisa hló
hátt og hnykkti til höfðinu.
Klukkutíma seinna sá hann
son sinn í fangi Sannie’s. Ó,
konur, konur! Þegar Lousia
strauk sér upp við hann í þétta
sinn, hreyfði hann sig ekki, og
hún hló ekki heldur.
2.
Þrem dögum seinna var
Sannie komin á fætur og Anna
frænka, sem var hreykin af
frammistöðu sinni, lét beita
hestunum fyrir vagn sinn og
lagði af stað. Hún gat ekkert
meira gert. Allt og sumt, sem
Sannie þarfnaðist nú, var holl-
ur og kjarngóður matur, svo
að hún hefði næga mjólk handa
barninu. Hún útskýrði þetta
fyrir Hendrik og sagði honúm
að ef Sannie væri lystarlaus,
skylda hann freysta hennar
með fiskinum. Svo lagði hún
af stað, og hestarnir voru vilj-
ugir, því að þeir voru á heim-
leið.
Anna de Jong ók burt í einu
rykskýi og tók Louisu með sér.
Já, allt hafði gengið að óskum.
— Það var laglegur hnokki,
Louisa, sagði hún og hægði of-
urlítið á hestunum.
— Já, frú, þetta var laglegur
hnokki. En annars var kyn-
blendingsstúlkan ekki í góðu
skapi.
— Það er hlutverk konunnar
að ala börn, sagði Anna de
Jong.
— Já, frú! Hefir nokkur
maður nokkru sinni heyrt, að
karlmenn hafi alið börn? Slíkt
og þvílíkt væri undarlegt.
— En heyrt hefi ég það nú
samt. Það er heilagur sannleik-
ur og kemur oft' fyrir í Höfða-
borg nú orðið. Það er víst einn
af hinum nýju siður þeirra Eng-
lendingahna.
— Ja, sei, sei, húsmóðir.
Þetta getur nú ekki verið satt.
— Heldurðu að ég skrökvi?
Heldurðu að ég lúti svo lágt að
skrökva að kynblendingsstelpu-
gægsni? hrópaði húsmóðir henn
ar. — Eg segi, að það sé satt.
Við fórum í þetta langa ferða-
lag, til þess að vernda hrein-
leika kvenna vorra. Einnig —
bætti hún við — vegna þess,
að hér er landið betra og kostar
ekki neitt. Já, Höfðaborg var
einu sinni virðíngarverð borg,
en nú er hún orðin Sódóma
og Gomorra. Nei, karlmennirn-
eru slæmir, Louisa, en leiðin-
legur yrði heimurinn samt án
þeirra. Guð hefir sent okkur
þá, til þess að ónáða okkur, eins
og hann hefir skapað flærnar
til þess að ónáða hundana. Trú-
irðu því, sem ég segi þér núna?
— Já, húsmóðir mín, þessu
trúi ég. Vissulega væri veröld-
in leiðinleg án þeirra. Og hvern
ig ættum við að eignast börn
án þeirra.
— Ja, svei! Geturðu aldreí
vanið þið af því að hugsa um
karlmenn?
Louisa var að hugsa um van
der Berg. Fyrir fáeinum vikum
hefir það verið auðvelt, með-
an konan hans var svona á sig
komin. En núna var það ekki
eins auðvelt. Þó gat sú stund
runnið upp.
Anna frænka var að flýta
sér. Hún hafði verið viku fjar-
verandi, og á heilli viku getur
margt farið aflaga. Það voru
slíkar áhyggjur sem þessar, sem
gerðu hana gamla fyrir tím-
ann. Hún unni kindunum sín-
um og hún átti sex hundruð
kindur eftir, og allar voru þær
á beit uppi á hæðunum, þar
sem grasið var safamikið og
kjarngott. ;
3.
Sannie þótti mjög vænt um
bamið sitt og var hreykin af
því. Það var það fyrsta, sem
■STJARNARBIÓBS
Háspenna.
(Manpower)
MARLENE DIETRICH
EDWARD G. ROBINSON
Sýning ikl. 5, 7 og 9.
Bönnuð fyiir börn innan
16 ájra.
Aukamynd:
ALT FOR NORGE

henni hafði fundizt fullkomið
í þessum heimi. Líf hennar og
sonar hennar var eitt. Jakalaas
var líka mjög hrifinn af drengn
um. Hann batt ljónið ramlega
og stóð svo tímum saman og
horfði á barnið. Eða þegar
Sannie gekk frá því, þá settist
hann hjá því. Hann hafði séð
húsmóður sína sem barn, og
barn hennar vakti nú endur-
minningar hans. í hvert skipti,
sem hún hafði farið út, hafði
hann farið með henni, og alltaf
hafði hún komið til hans, þeg- >
ar eitthvað blés á móti, og hún
H6AMLA BI0S8
Starfsfðlkið hjá
Hatnschek; & Co.
The Shop Around the C omec
James Stewart
Margaret Sullavan
Frank Morgan.
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. ZVz—ðVz: ■
PENINGAFALSARARNIH
Tim Holt cowboymyud.
Böm fá ekki aðgaœg.
þurfti huggunar við. Hann
hafði fært henni blóm og drep-
ið snákana, sem urðu á vegi
hennar. Hann hafði kennt
henni að þekkja blómin og vita
um eiginleika þeirra. Og nú, í
þessu einkennilega, framandi
landi, myndi hann gera hið
sama fyrir son hennar, vernda.
hann gegn hættum, sýna hon-
um hreiður fuglanna og smíða
handa honum leikföng.
Hann horfði á sólina. Það var
kominn tími til þess að fara á
stöðulinn og byrja að mjólka.
Þegar hann stóð á fætur sá
Kappakslnrshet|aii.
ið, að allir Rómverjar væru
grimmir og hrottalegir. En
Severus hlaut að vera öðruvísi.
Hann gaf Alfreð þarna tæki-
færi til að taka þátt í kapp-
akstrinum, og það var einmitt
það, sem hann hafði þráð! Ef
hann ynni, gæti hann beðið
keisarann um frelsi fyrir sig og
félaga sína. Þetta var nærri því
of lokkandi til að geta verið
satt.
Hjarta hans barðist ótt.
„Eg tek boði yðar með fögn-
uði, tigni Severus“, sagði hann.
En svo dimmdi yfir svip hans.
„En hvernig á ég að geta það.
Eg er brezkur stríðsfangi. Þeir
voru að selja mig á þrælaupp-
boði áðan, rétt áður en þú
komst“.
Severusi brá í brún, enda sá
hann nú, sér til mikillar undr-
unar, að þjónar uppboðshald-
arans komu til þeirra með svip-
ur í höndum. Manus var með
þeim.
„Þetta er hverju orði sann-
aar, tigni Severus, sagði Manus
og glotti illkvittnislega. „Eg
var að bjóða í þennan brezka
þræl, og viljir þú eignast hann,
verður þú að bjóða í hann!“
„Já, það veit hamingjan að
ég vill!“ hrópaði Severus.
„Vertu óhræddur, Breti! Eg
ætla svei mér ekki að láta sKk-
an snilldar ökumann ganga mér
úr greipum. Eg kaupi þig!“
Alfreð var nú kippt aftur upp
á þrælapallinn. Nokkrir óhorf-
endur mótmæltu þessu, en her-
mennirnir þögguðu niður £
þeim. Uppboðið hófst að nýju.
„Þá hefst uppboðið aftur með
fimm þúsund króna boðinu,“
hrópaði uppboðshaldarinn og
sveiflaði hamrinum. „Það boð
átti hinn tigni Manus. Hver
hýður betur?“
„ Sex þúsund!“ kallaði Se-
verus óðara.
„Og fimm hundruð víð“,,
sagði Manus og glotti.
„Átta þúsund!“ hrópaði ein-
hver.
Nú komst nýtt fjör í uppboð-
ið, því að nú hafði mönnum orð
ið ljóst hvílíkur afburða öku-
maður Alfreð var. En áður en
um langt leið voru allir hætt-
ir að bjóða aðrir en Manus og
Severus.
Áhorfendurnir voru orðnir
mjög æstir. Alfreð reyndi að
stilla sig sem bezt hann gat, en,
hjarta hans barðist ótt.
„Tíu þúsund!“ Rödd Manusar
yfirgnæfði hávaðann. „Þetta er
meira en nokkru sinni hefir
verið boðið í þræl“.
X VO! I WANT W VOU ARE DULL- ?
T0 5AVETHEM/ W WITTED OC A 1
THAT WHYI 60 SCHEMIN6 FOOL./
TO JAPS/ HERE WE ) CAN YOU NOT SEE
FIÖHT, ALWAVS J THAT THECE WILL
FI6HT/ MAYBE 1 BE NO PEACE OR
TAPS 500N COMEa LIFE FOE YOU AS
ALL DIE/ 8ETTEÍ2 1 LONG AS THE TAP
MAKE PEACE/ Jk MURDERECS EX'IET ?
YOU ARE A MENACE TO THE '
SAFETY OFEVECV ONE HERE/
INDEED, VOU ARE AGREATER
ENEMY THAN TH05E WITHOUT/
W'OU MUST BE DESTCOyEP/ >
' MONTHS OF FIGHTIN6 >
HAVE NOT TAUGHT YOU
THAT THEY WILL USE
AND ENSLAVE YOU/YOU
WOULD EVEN DESTROY
YOUR WHOLE VILLAGE i-
IN RETURN FOR TH/S J
'—r SLAVECY/ i-----
WHY ? PO YOU NOT
CAZE'FORTHE LIVES
OFYOUR WIFE AND
igr LITTLE ONE ? M
BUTX...VES
1TT2UE/I
WORK FOE
TAPANESE/ .

Bajur: Já, það er satt. Ég
vinn fyrir Japani.
Hildur: Hversvegna? Þú
hugsar ékkert um líf fconu þinn
ar og Ibama?
Bajur: Það er einmiitt iþeirra-
vegna, sem ég fór á fund Jap-
ananna. Hér erum við alltaf
að berjast. Svo koma Japanim-
ir einn dag og við verðum öll
drepin. Það er (beiaru, að semja
firið.
Hildur: Við verður aldrei
örugg um l£f okkar meðan hin-
ir japönsfcu morðingjiar eru
ofan jarðar.
Hafa ekfci undanfamir mán-
uðir kennt iþér að Japanir ætla,
að hneppa okkur öll í þrældóm?
Hildur: Þú hefir fyrirgert,
rétti þínum Bajur. Þú ert hættu
legrd óvinur en þeir, sem eru
fyrir utan herbúðir ofcfcar. Þú
ert dæmdur til að tortímast.