Alþýðublaðið - 13.12.1942, Blaðsíða 8

í VOU'ARE-HÖECIFIED. .V ^
think me ruthleös foe
HAVING THAT TRAITOC 9HOT.
BUT YOU PO NOT KNOW
6UHRRILLA WARFAEE/ THESE
PEOPLE LEAD A HAED AND j
tmt DANGEROUS LIFE / mm
rnÆm

ALi^lfl^yS2 A;fi>ö
Suimiiuagur 13. uescm'ucr i&42
Hildur virðist hafa tekið ‘það
mjjög nærri sér, að láita skjóta
manninn þó ihún gerði það
vegna þess, að hún telui' iþað
skyldu sína sem foringja saná-
skæmflokksins
Hildur fer skyndilega út úr
herbergiinu og Öm fer á eftir
henni og skilur nú hvað erfitt
hlutverk þessi kona hefir tekið
sér fyrir hendur.
BTJARNARBlðl
Sýnd Jd. 3, 5, 7 og 9.
Hjónasæno
(Twin Beds.)
Ameríkskur gamanleikur.
George Brent,
Joan Bennett,
Mischa Auer.
■ OAMLA BIÖ
Starfsfólkið m
Matuschek & Co.
Ihe Shop Around the Corner
James Stevrart
Margaret Sullavan
Frank Moigan.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3:
ÆSKA EDISONS.
Aðgöngumiðar seldir frá kL
11 f. hád.

eftir örlitla stund var ekkert
dýr ' eftir, nema vatnahryssa
með! nýkastað fyl. Hinsvegar
leit vatnsbakkinn út eins og far-
ið hefði verið um hann með
plóg og herfi.
Rinkals sagði, að bráðlega
myndu engin spor sjást. Jarð-
vegurinn væri övo fljótur að
jafna sig. Þetta hefði skeð á
hverri nóttu frá upphafi vega.
— Þú hefir þá komið hingað
áður? sagði Zwart Piete.
— Já, húsbóndi, margoft.
— Hvað ertu þá að bulla um
töfrana þína, þorparinn þinn?
æpti Piete hlæjandi.
— Já, húsbóndi, hvað um
þá? sagði Kaffinn. — Eg bý
yfir miklum töfrum eins og þú
munt einhverntíma komast að
raun um. Þú ert að hugsa um
að skjóta þessa fíla vegna tann-
anna.
— Já, saði Piete, — hvernig
vissirðu það?
— Eg vissi það með töfrum.
En við skulum halda áfram og
koma hingað seinna.
— Já, sagði Piete, — þú hefir
MYNDA-
S A G A.
NÝJA Blö
BAfaforinginn
(Tall, Dark and Handsome.)
Cesar Romero,
Virginia Gilmore,
Charlotte Greenwood,
Milton Bern.
Sýning kl. 3, 5, 7 og 9.
EYÐA í ÆFISÖGUNA
S KÁLDIÐ K. N. orti þessa
vísu og lét skýringu fylgja:
„Eg tók eftir því hér í haust,
að það var eyða í handritinu af
æfisöau minni, frá þeim tíma,
er ég hætti að drekka í tvö ár
eða meira, fyrir liðugum fjöru-
tíu árum, svo að éa fyllti upp
eyðuna með þessu erindi og
vona að það geti orðið öðrum
til viðvörunar.
Ég hét að reyna að hætta að
drekka hjór,
en hörmung er að vita hvernig
fór,
Ég umgekkst bara gott og
guðhrætt fólk,
sem gaf mér sýrublöndu, vatn
og mjólk.
Með góðtemplurum gekk ég til
og frá,
og góðtemplaradömum kvaldist
hjá,
og þetta hreif ■— en þá fór líka
ver:
Það þornaði upp í lakanum á
mér“.
D INU sinni var Karl II. Eng-
landskonungur, sem fræg
ur var fyrir hnyttin tilsvör sín,
á gangi úti við með hertogan-
um of Leeds og Cromarty lá-
varði. Msíta þeir þá hertogan-
um af Jórvík, sem var erfingi
krúnunnar að Karli látnum.
Uertoginn, sem hafði margd
fylgdarmenn, lét í Ijós undrun
sína yfir því, hve konungur var
fáliðaður og þótti hann hætta
lífi sínu um of að óþörfu.
„Engin hætta á ferðum,
James“, svaraði Karl. „Eg er
viss um, að engum manni á
Englandi kæmi til hugar að
drepa mig til þess að gera yður
að konungi sínum“.
SORG
SKOTINN gekk síðastur í
líkfylgdinni. „Ert þú einn
af syrajendunum?“ spurði út-
fararstjórinn.
„Er ég? — Nei. Hann skuld-
aði mér 2 pd. sterling“.
— Já, þá yrði ég undrandi,
sagði Zwart Piete.
— En ef þetta reyndist nú
rétt, myndi þá húsbóndinn gefa
mér ofurlítið af tóbaki. Það er
ekki mikið, sem ég fer fram á.
Menn hafa gefið mér heilar
nautgripahjarðir fyrir miklu
minna en þetta. Á morgun
munntu sjá meiri dýrafjölda en
þú hefir nokkru sinni séð.
— Eru það fílar, spurði
Piete.
— Já, það eru fílar, því að
svo framarlega sem sagnarandi
minn hefir ekki blekkt mig,
komum við á morgun til heim-
kynnis fílanná, staðarins, sem
allir fílar leita til, þegar þeir
ætla að fara að deyja.
— Ef við finnum fíla, skaliu
fá tóbak, sagði Piete.
— Þakka þér fyrir, húsbóndi.
Húsbóndinn er góður. Nú ætla
ég að skilja við ykkur og
grennslast eftir. Það er ekki
auðvelt verk að búa til fíla.
Spádómurinn reyndist rétt-
ur. Þegar þau komu upp á fjalls
eggina daginn eftir, sáust engin
fleiri fjöll, en við augum þeirra
blasti gríðarstórt vatn, um-
kringt skógi, en upp úr vatn-
inu uxu einkennileg blóm.
Önnur eins blóm hafði Zwart
Piete aldrei á ævi sinn séð, og
hann reið niður hlíðina til þess
að athuga þau betur.
En þegar hann kom nær sá
hann skyndilega, að þetta voru
ekki blóm, heldur flamingóar,
þúsundum saman.
Þegar Zwart Piete kom nær,
litu þeir upp, því að þeir höfðu
haft hausana á kafi í vatninu að
leita að æti, litu í áttina til
hans og byrjuðu svo að vaða út
á meira dýpi. Það virtust vera
hér tvær tegundir af flaming-
óum, önnur tegundin var stærri
og ljósari á litinn. Hér og þar
réru fuglar sér áfram.með hof-
uðið undir vatnsskorpunni.
Þegar hann kom nær, risu
fuglarnir upp og teygðu úr sér.
Svo hófu þeir sig til flugs. Það
var slíkur mýgrútur af þeim, að
sortnaði fyrir sólu. Þeir flugu
í hópum, hundruðum saman.
— Er þetta ekki yndislegur
staður, húsbóndi? spurði Rink-
als. — Er hann ekki jafngildi
mikils tóbaks. Hefi ég ekki töfr-
að burtu fjöllin, aðeins vegna
þess að húsbóndinn sagði, að
hann væri orðinn þreyttur á
þeim, og þau gerðu hestana sér-
fætta.
— Hvar eru fílarnir? spurði
Zwart Piete.
— Ef húsbóndinn vill koma
með mér, þá skal ég sýna hon-
um fílana. Ef til vill fleiri fíla,
en hann langaði til að sjá. En
húsbóndinn má ekki fara með
byssu. Ef hann vill, getur hann
veitt þá seinna. En í kvöld skul-
um við aðeins horfa á þá.
Þeir fóru frá vatninu aftur
upp í hlíðina og tóku sér nátt-
verð. Áður en tunglið kom upp
stóð Rinkals á fætur. — Er hús-
bóndinn tilbúinn? spurði hann.
Zwart Piete skildi byssuna
sína eftir og gekk á eftir gamla
Kaffanum.
Þeir héldu sér frá vatninu
og gengu eftir hlíðinni í klukku
tíma, gengu þangað til eldur-
inn frá náttbólinu var ekki
stærri en ofurlítill depill í
fjarska, en þá sneru þeir und-
an brekkunni og stefndu að fá-
einum stórum trjám, en milli
þeirra glampaði á vatnið eins
og bráðið silfur. Þarna biðu
þeir í skugganum ofurlitla
stund. Allt í einu fóru dýrin
að færast nær. Þau komu ekki
eitt og eitt eða tvö og tvö, ekki
heldur í smáhópum. Þau komu
í hjörðum, svo að jörðin nötr-
aði undan fótataki þeirra. Fyrst
kom hópur fíla niður að vatn-
inu, til þess að drekka, velta
sér og leika sér. Meðal þeirra
voru vatnshestar, sem komu
upp úr vatninu, til þess að
kroppa gras eins og kýr.
Því næst kom hjörð vísunda
niður að vatninu. Gömlu vís-
undarnir voru nærri því hvítir
á lit, þegar tunglið skein á þá.
Næst kom hópur gíraffa, sem
reigðu hausana. Svo glenntu
þeir sundur framfæturnar og
loks gátu þeir rekið snoppurn-
ar ofan í vatnið. Fleiri svíra-
miklir karlfílar bættust í hóp-
inn, sugu vatnið upp í ranann
og spýttu því svo upp í sig.
ISumir gældu hverir við
aðra með rönunum og bærðu
eyrun fram og aftur. Þegar
tunglið hækkaði á lofti varð
skin þess bjartara.
Aldrei á öllum veiðimanns-
ferli sínum hafði Zwart Piete
séð neitt, sem komst í samjöfn-
uð við þetta. Aldre(i hafði hann
dreymt um að til væri annað
eins og þetta, og hann var
sannfærður um, að ef hann
segði frá því, myndi enginn
trúa honum. — Þú skrökvar
þessu Piete, myndi fólk segja.
— Drottinn minn, en hvað þú
ert laginn að skrökva. Og það
myndi emja af hlátri og hann
myndi nærri því trúa því sjálf-
ur, að hann hefði aldrei séð
það, að Kaffinn hennar Söru
systur hans, hefði látið hann
verða fyrir gjörningum. En í
dögun sá hann að þetta höfðu
ekki verið töfrar. Það var stað-
reynd. Dýrin fóru, eins og þau
höfðu komið, skyndilega, og
Kappakstivrshetjan.
þú laminn, eða eitthvað , enn
verra. Eg hefi tamið meiri ó-
temju en þig! Farðu með hann
í klefann, ráðsmaður!" bætti
hann við hrottalega og slæmdi
svipu sinni til Alfreðs.
Niðrunin særði Alfreð miklu
meira en svipuhöggið. Hann sat
samt á sér. En reiði sauð í hon-
um þegar vopnaður ráðsmaður
Manusar hrakti hann á undan
sér út í hesthúsin og hréytti út
úr sér:
„Sérðu það ekki, Bretafífl, að
hinn tigni Manus hefir vald til
að refsa þér grimmilega ,og jafn
vel drepa þig- Hann er strang-
ur húsbóndi. Þú skalt vara þig
á að reita hann ekki frekar til
reiði. Þér er nsér að haga þér
skikkanlega, því að hann gefur
þér aldrei frelsi!“
Alfreð lét þessi orð sem vind
um eyru þjóta. Honum var það
fyrir öllu, að fá færi á því að
fá frelsi-sjálfum sér og félög-
um sínum til handa. En þeir
voru nú orðnir þrælar ýmissa
höfðingja. Eina leiðin til þess
var að bera sigur úr býtum í
kappakstrinum.
En hvaða möguleikar voru á
því fyrir hann nú? Manus virt-
ist hiafa svipt hann allri von
þm, að hann fengi að taka þátt
í kappakstrinum, sem • átti að
fara fram eftir hálfan mánuð
„En ég slepp einhvern, veg-
in!“ sagði hann afdráttarlaust
ANNAR KAFLI.
FRELSISB ARÁTT AN.
EG verð að sleppa burt úr
þessu húsi, og það áður
en leikirnir ihefjast,“ muldraði
Alfreð. „Hinn göfugi Severus
er eini vinurinn, sem ég á í
þessari svívirðilegu Rómaborg!
Ef ég feæmist bara einhvern
veginn heim til hans, væri það
ekki of seint fyxir mig til þess
að fá að stjórna gráu hestunum
hans á kappleikunum!“ bætti
hann við, heldur glaðlegar, eins
og hann hefði öðlazt nýja von.
Það var kvöldið eftir. Allan
daginn hefði Alfreð unnið baki
brotnu í hesthúsi Manusar.
Hann var látinn vinna öll erf-
iðustu og óþrifalegustu verkin
og auk þess orðið að þola högg
og háðglósur. En áldrei kvemk-
aði hann sér.
Honum hafði tekizt að kom-
ast að því, að hús Severusar
stóð á sléttunum nokkrar mílur
fyrir utan Rómaborg, svo ið
það var langt að fara til þ.«s
að ná fundum hans. En verra
var þó hitt, sem hann komst
einnig á snoðir um, sem sé það,
Hildur: Þú ferð villur vegar.
Þú heldur, að ég sé mannúðar-
laus iþó ég Oáti skjóta þennan
svikara. 'Þú skilur ekki hið erf-
iða hlutvehk smáskæruflokk-
anna og hversu þeir verða, að
leggja bart að sér.
I |T 16 NOPMAL FOR THEM Toj
WEAKEN . -. BUT THEY MUST
NOT WEAKEN/ AND IT ISI-
ALONE WHO KEEP THEM
FROM CRACKIN6...
ALONE... / DT
Widc World Fcafurct
Þeir mega ekki vera viðkvæm
ir, þó þeir vildu kjósa sér ann-
að, því þá gætu þeir ekki háð
þessa erfiði íbaráttu.
«