Alþýðublaðið - 15.12.1942, Qupperneq 1

Útvarpið:
3«,8« Tónleikar Tónlist-
arskólans.
$f,59 Erindi: Jöklar og
verkanir þeirra
<Jón Eyþórsson veð
orfræðingur).
29. árganeur.
Þriðjudagur 15. desember 1942.
288. tbl.
Lesið
um síðusta tilraunina til
að mynda þingræðisstjóm
á 2. síðu blaðsins í dag.
Dr. Helgl Péturss:
ViðnýalL
JLesið þetta verk hins mikla hugsuðar og vísindamanns.
Hin djúpa og víðfeðma speki hans, á érindi til allra, sém
fljóta ekki sofandi að feigðarósi, heldur reyna að
hugsa um tilveru þessa lífs og annars.
Til þess var maðurinn -skyni gæddur, að hann næði
þroska, en þroskinn fæst aðeins með ástundun and-
ans.
Hðfundnr:
H. V. Schnmactaer:
Þýðandi:
Magnús MagnAsson
ritstjóri,
Málverk eftir:
Ronmey, Repalds,
Jólabékin er aðeins
ein á árl hverju
fi ár heitlr hún
William Tomas Stead:
Bláa eyjan.
Allir þeir, sem • nokkuð hugsa um eilífðarmálin, munu
taka þessari bók, opnum örmum.
Einn frægasti blaðamaður, sem uppi hefir verið hér
á meðal vor, hefir skrifað bók þessa, að lokinni jarðlífs-
vist sinni, með aðstoð miðils, Woodman, að nafni, og
dóttur sinnar.
Hinn ágæti fræðimaður, Hallgrímur Jónsson, fv. skóla-
stjóri, hefir þýtt bókina, og þarf enginn að efast um
snilld málsins, svo og, að bókin verður þess vegna að-
gengileg, ungum sem öldnum.
Fjöldi mynda
af málverkum
frægustn satntíðar-
málara prýða
Æfisaga Emmo Lyon skráð eftírlbezti
fðanlegnm heimildnm af einum fræg-
asta æfisagnaritara er uppi befnr verið.
LADY HANILTON
I
UPPHA 's
Hújj hét Emsna Lyon. Faðir hennar hafði stundað
skógarhögg í Wales fjöllunum. Tré, sem féil um koll hafði
orðið íhontun uð ihana.
Honum hafði verið holað í jörðina, og ekkjan var
rekin úr kofanum með barnið á þrautsognu hrjóstinu. Út
í ískalda vetrarnóttina varð hún að fara og stikla iberum
hlóðugum fótum yfir eggjagrjót og klungur. Stundum
fleygðu hölvandi bændur í hana brauðmola og stundum
siguðu þeir hundunum á hana.
Svona á Sig komin ikomst hún til fjölskyldu sinnar
í Flintshire, sem var vel efnum (búin, og >nú mátti ætia, að
þrautum hennar væri lokið. Og það hafði hún vonað. En
sveit hennar og ;«ettingjar sýndu litla miskunnsenii. Hjá
þeim h3.aut hún tekkert skjól, en leiguliði nokkur réð
iaana til ,sín.
Hún <varð að þrsela frá morgni tii kvölds. Maturinn
yar iítill og vondur., og á nóttunni varð hún að sofa í
hesthúsinu.
JEimma hafði snenuaa komiæÉ í kynni við þessi kjör
öreigans. Er hun var sex ára varð hún að feyrja að vinna
Hún gætti ánna. Runduriun Svartur var förunautur henn-
ar, en leikfélaginn var Tom Kidd, vökumaður á næsta
bæ við hana. í hvert sinn er hún fór á morgnana horfði
móðir ihennar á eftir henni dbprum tárvotum augum eins
og hún byggist við að sjá hana aldrei framar, en á kvöldin
er hún kom heim, fól móðir hennar hana á faðmi sínum.
En þrátt fyrir þessi hörðu kjör var Emma ekki að öllu
leyti óhamingjusöm. Hún lifði sínu draumaláfi. Og aliir
hennar draumar voru líkir hver öðrum: Hún var orðin
auðug og tígin, gekk skrúðbúin, ók í glæsilegum vagni
og átti fagra höll,
P,
EMMA LYOR HART
(Lady Hamilton)
Jén ár Vor:
Stnnd milli strfiða.
Höfundurinn er kornungur maður, sem lifað hefir ííma-
bil menningarsögunnar á milli tveggja ægilegustu hild-
arleika, sem mennirnir hafa stofnað til. Þetta tímabil er
að mörgu leyti merkilegt, og lærdómsríkt að hlýða á
hörpu hins unga manns, og kynnast viðhorfum hans til
þeirra byltinga og umbrota, sem átt hafa sér stað á hinni
stuttu ævi — stutta áfanga —1 í sögu hin>s >tryllta mann-
kyns.
seip „Circe“, Málverk eftir
George Rornany.
Frægasta málverkið, sem
til er af Lady Hamilton,
þar sem hún á að tákna
Circe úr Odysseifskviðu
Hómers, seiðkonuna, sem
breytti gestum sínum og
elskhugum í dýralíki.
Békaútgáfa
fiuðjóns
Ó. Ooðjðossonar,
' simí 4169.
ÆVILOK:
Loks dó Sir Hamiiton en þau Emma og Nelson nutu
einbýlisins skamma stund, því að eftir rúman mánuð var
Nelson kvaddur til þess að gegna skyldum sínum við fóð-
urlandið. Um miðjan maí lét Nelson >úr höfn á sikipi sínu,
Victory, og kom ekki heim aftur fyrr en í ágústlok 1805
og dvaldi aðeins 14 daga hjá Emrnu og dóttur sinni.
Hinn 14. septamber lagði Nelson af stað í síðasta leið-
angur sinn, en þann 21. okt. mætti brezki flotinn franska
og spánska flotanum hjá Trafalgar. í orrustunni, ein-
‘hverri hinni mestu, og örlagaríkustu, sem háð hefir verið
féll Nelson, en hélt þó velli, því að floti óvinanna var
gereyðilagður í orustulok. Á dauðastundinni bað hann
einn af vinum sínum fyrir Emmiu, en skömmu áður hafði
ihann í votta viðurvíst falið konunginum óg föðuxlandi
sínu að sjá fyrir því, að Emmu liði vel. — „í>að er eini
greiðinn, sem ég bið konunginn og föðurland mitt um, áð-
ur en ég legg til orustunnar.“
Nelson hlaut virðulega greftrun, en Emma var ekki
við útförina. Hún treysti sér ekki til þess, og hún vissi
líka, að hún mundi þar enginn aufúsugestur.
Og nú fór að ha'lla undan fæti. Eé hennar gekk skjótt
til þurðar, þvi að (hún var eyðslukona mikil, ör bæði við
sjáifa sig og aðra. Stjómin hafði síðustu bæn Nelsons —
mannsins, sem bjargaði Englandi undan hrammi Napóle-
ons —> að engu og veitti henni enga hjálp. Hún varð að
selja Merton og loks kom að því, að hún var sett í skulda-
fangelsi. Nokkrir vinir hennar hlupu .undri bagga með
henni og leystu hana út. Að 'lokurn hrökklaðist hún yfir til
Calais. Þar lifði hún í nokkur ár við þröng kjör. — Og þar
dó hún öllum gleymd 1815, samia árið og orrustan við
Waterloo var háð. — En hverju skipti það? Maðurirui,
sem hún >unni heitast, hafði hlotið virðulega útför og
frægð, sem aldrei mun fymast.
Sigurgeir Einarssou:
Norður um hðl.
í bók þessari segir höfundurinn frá rannsóknarferðum
til Norðurhafa, allt frá því þær hófust. Er furðulegt
hvernig honum hefir tekist að viða að sér gögnum í þessa
bók, enda mun starf fjölda ára liggja að baki. En höf.
hefir tekizt, þrátt fyrir takmarkaðan bókakost hér, um
þetta sérstaka efni, að bregða upp ljósi fyrir lesendunum
af æfintýralöndum Norðursins og blása í þær lífsanda
skáldsins.