Alþýðublaðið - 15.12.1942, Blaðsíða 8

ALÞYPUBLAÐiÐ
Þriðjudagur 15. desember 194£.
BB NYIA BfÖ E5
Bófaforlgglu
(Tall, Dark and Handsome.)
Cesar Romero,
Virginia Gilmore,
Charlotte Greenwood,
Mílfton Éerti.
1 Sýning kl. 3, 5, 7 og 9.
TÍMARNIR BREYTAST —
OG MENNIRNIR MEÐ
INDÍÁNAR skíra hörn sín
mjög hátíðlegum nöjnum.
Gamáll Indíáni, búsettur í
Bandaríkjunum heitir „Hrausti
örninn“. Um daginn jékk hann
hréj jrá Kanada og stóð þar,
að syni hans, sem heitir „Fugl-
inn jljúgandiu, hejði jæðzt son-
ur. Búizt var við, að litli snáð-
inn yrði skírður „Fjögurra
hreyfla sprengiujlugvélin“.
& £ . ..
Ud "J
EINU sinni kom 'William
Penn, kvekarinn frægi, til
konungs og tók ekki ofan hatt-
inn. Konunnurinn veitti honnm
ofanígjöj með því einu að taka
þegjandi ofan sjálfur og stóð
berhöfðaður jrammi fyrir
Penn.
„Aj hverju hefur þú ekki
hattinn þinn kyrran á höfðinu,
Karl vinur minn“, spurði Penn.
„Það er siður hér á þessum
stað“, svaraði konunqur, „að
einn ’ haji aðeins á höfðinu í
einu“.
VELLAUÐUGUR Englend-
ingur var einu sinn á jerð
í bílnum sínum um námuhér-
uðin í Vestur-Skotlandi. Vildi
honum það slys til, að hann
ók á hund og drap hann. Eig-
andi hundsins, vígalegur ná-
ungi með byssu um öxl, var
nærstaddur. Englendingurinn
jór til hans, bað hann marg-
jaldrar ajsökunar, tók sterlings
pund upp úr vasa sínum og fékk
honum.
„Þetta er nú allt í lagi“, sagði
Skotinn og jlýtti sér að stinga
á sig peningunum. „En hvað
verður um veiðarnar mínar í
dag?“
„Veiðarnar þínar í dag? —
Við hvað áttu?“ spurði Eng-
lendinaurinn steinhissa. „Mér
sýnast ekki vera nein veiðilönd
hiér á þessum eyðiflákum. En ef
þú vilt seaia mér, hvað þú ætl-
aðir að skjóta í dag, þá skal ég
gefa jbér annað pund“.
„Eg geng að því“, sagði skot-
inn. „Eg jór bara út til að
skjóta hundinn!“
á réttu að standa. Víð skuíum
fara til hinna og sofa, en á
morgun skulum við halda á-
fram. Þegar ég segi de Kok frá
þessu mun hann segja: — Ef
þetta er satt, húsbóndi, þá
sýndu mér sporin. Og ef kyn-
blendingurinn minn heldur að
ég sé að skrökva þá er þýðing-
arlaust að segja öðrum frá því.
— En hvert eigum við að
fara? spurði Piete.
— Þessa leið, húsbóndi, sagði
Rinkals og benti í norðurátt —
en seinna förum við í þessa átt,
og hann benti í austur. — Eftir
fimm daga komum við til lands
nýja kynþáttarins. Þar eru há-
vaxnir hermenn, sem lifa á
mjólk og blóði og eiga margar
kýr. Þeir kannast við mig þar
og við skulum búa til meðul.
Hann horfði upp í himininn.
— Það er meira að segja ekki
útilokað, að ég geti búið til
regn fyrir þetta fólk, ef sprett-
an er léleg.
2.
Það fór eins og Rinkals hafði
spáð. Fimm dögum eftir að þau
höfðu farið frá vatninu, fóru
þau um hálendi, þar sem krökt
var af villidýrum. Hjarðirnar
voru þarna þúsundum saman
og voru sauðgæfar. Þetta voru
ekki villtar hjarðir, heldur
tamdar. Og skömmu seinna
komu þau til villimannanna,
sem Rinkals hafði talað um.
Það voru hávaxnir menn, nakt-
ir að öðru leyti en því, að þeir
voru í skikkjum og báru lang-
skeft spjót í höndum.
Þetta var allt eins og Rinkals
hafði sagt, því að hann þekkti
landið eins og fingurna á sér.
Nú var haldið í norður, en ekki
í austur, því að Rinkals átti þar
skuldir að innheimta. Hann
átti þar inni tuttugu kýr og
hafði átt þær inni í tvö ár.
Hann vissi, að þetta fólk var
heiðarlegt og efaðist ekki um,
að hann myndi fá skuldina
greidda, en hann minntist ekki
á þessa skuld við Zwart Piete,
de Kok eða Söru. Hins vegar
sagði hann þeim frá siðum og
venjum þessa fólks, hvernig
það héldi hjörðum sínum á beit
meðal villidýra, án þess að
veiða nokkuð af villidýrunum,
því að eina kjötið, sem þetta
fólk át, var af þess eigin dýrum.
Ljónin, villihundarnir og hlé-
barðarnir létu hjarðirnar í
friði. Hann sagði þeim, að
stundum veiddu þessir menn
fíla og ljón að gamni sínu. Hann
sagði þeirn frá því, hvemig
hugrakkur maður læddist aftan
að fílnum og drap hann. Stund-
um kveiktu þeir í grasinu um-,
hverfis fílinn og, þegar hann
þorði ekki að hreyfa sig leng-
ur fyrir eldinum, þá skutu þeir
að honum ótal spjótum. Svo
eltu þeir fílin þangað til hann
gafst upp af blóðleysi. Það tók
þá stundum vikutíma, jafnvel
meira. En tennur fílsins voru
eign konungsins. Sjálfir fengu
veiðmennirnir ekkert annað en
skemmtunina af veiðinni.
Þannig héldu þau áfram
fram hjá þessu fólki, unz þau
komu að heimili höfðingja þjóð
flokksins, sem kallaður var
Matiba. Það var þessi maður,
sem átti allar kýrnar og þar
voru kveðjurnar ekki eins
hjartanlegar og meðal þegn-
anna.
— Kemurðu með friði,
Mamba? spurði höfðinginn. —
Eða kemurðu með rófu af hlé-
barða? Því að sá var siður
þeirra, sem komu með ófriði.
— Eg kem með friði, ó,
Matiba höfðingi, ég kem tóm-
hentur.
— Og hverjir eru þessir, sem
hjá þér standa? spurði höfð-
inginn.
— Ó, þetta fólk, sagði Rink-
als og lækkaði röddina. — Það
er ekki hægt að nefna það nöfn-
um. Þetta' eru andar.
— Og þessir andar borða og
drekka eins og menn, sagði
höfðinginn.
— Auðvitað. Ef andar taka
á sig gerfi manna verða þeir að
borða og drekka eins og menn,
en vertu ekki hræddur, höfð-
ingi, þessir andar gera þér ekk-
ert mein. Það var ekki til þess,
sem ég særði þá fram.
— Hversvegna særðirðu þá
fram, töframaður?
-— Aðeins til þess að þeii
hjálpuðu mér, ef mér lægi á.
Þeir eru mjög máttugir, og við
eigum lítilsháttar mál óútkljáð.
Eg á hjá þér tuttugu kýr og hefi
átt þær hjá þér í tvö ár. Og á
tveim árum hefir hver kýr eign-
ast tvo kálfa.
— Þú veizt vel, að kýr eign-
ast ekki kálfa á hverju ári.
— Eg veit, að það er venjan,
ó, höfðingi, en ef þú gætir
vandlega í nautgripasafnið þitt
og hugsar þig um stundarkorn,
þá muntu komast að raun um,
að einmitt þessar kýr hafa eign-
ast fjörutíu kálfa. Og það sem
meira er, að þessir fjörutíu
kálfar eru þegar orðnir að full-
orðnum kvígum, og að mæður
þeirra eru orðnar yngri en þær
voru fyrir tveimur árum.
— Kýr eldast með árunum,
sagði höfðinginn.
— Það er einnig venjan, ó
svarti fíll, sagði Rinkals — en
mínar kýr eru ekki venjulegar
kýr, eins og þú getur séð, ef
IGAMLA BHB
MAISIE
Amerísk kvikmynd með
BTJARNARBHMBí
Sýnd M. 3, 5, 7 og 9.
Hjóoasæni
(Twin Beds.)
Ameríkskur gamanleikur.
George Brent,
Joan Bennett,
Mischa Auer.
þú lítur í nautgripasafnið þitt.
Það er vegna þess, að ég er
mikill töframaður, sem olli
dauða bróður þíns.
— Bróðir minn dó af biti eit-
ursnáks.
— En hver var það, sem
sendi snákinn í veg fyrir hann?
Hlustaðu á mig, ó höfðingi!
Svo mikill töframaður er ég,
að ef ég og andar mínir verð-
um að bíða lengi eftir mat og
drykk, verða þessar tuttugu
kýr að fjörutíu kúm, og sér-
hver þeirra á tvær fullorðnar
Aim Sothem
Robert Young
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3Vz-JdVz.
í GAMLA DAGA
Tr.ose Were the Days)
Wm. Holden —
Bonita Granville
kvígur. Aðeins til þess að sýna
þér, hélt hann áfram — hversu
mikill töframaður ég er, skal
ég leika fyrir þig ofurlitlar list-
ir. Hann gekk til Zwart Piece!s
og sagði — Húsbóndi, fáðu mér
flöskuna þína, við erum í hættu
stödd.
— Jæja, mikli fíltarfur, sagði
hann — ef til vill áttu bolla,
krús eða könnu?
Stúlka kom með pjáturbolla
og því næst bað hann um eid-
færi.
— Jæja, sagði hann — horfið
KappakstapshetjaQ.
að vopnaðir verðir voru ails-
staðar kringum búgarð Manus-
ar, svo að það var ekki heiglum
hent að komast undan. Enda
kunni enginn sögu af því, að
þræll hefði nokkurn tíma slopp
ið burt frá Manusi.
En Alfreð örvænti ekki.
Tveimur kvöldum seinna réðst
hann í fífldjarft fyrirtæki.
Hann reyndi að treina sér
eins lengi og hann treysti sér
til verkin í hesthúsinu og var
að snurfusa bezta reiðhest
Manusar. Yfirmanni hans leidd-
ist þetta seinlæti hans og kall-
aði til hans og skipaði honum
að flýta sér. Þá beið Alfreð ekki
lengur boðanna, heldur vatt sér
á bak hestinum. Svo hleypti
hann hestinum á harðasprett,
þeysti frá hesthúsunum og
stefndi á næsta hlið.
Þegar í stað var gefið aðvör-
unarmerki.
Alfreð æpti upp yfir sig og
réðist á verðina tvo, sem gripu
um beizlið. En nú var auka-
vörður með þeim! Hann skellti
aftur stóra hliðinu um leið og
hann kom að því. Nú tókst
snöggur bardagi, og hann end-
aði á því, að Alfreð var yfir-
bugaður og dreginn fyrir Man-
ús.
Manus var svo reiður, að-
egnu tali tók. Hann lét lemja
Alfreð eins og fisk, lét hand-
járna hann og setja fjötur um
fætur honum, og þar að auki
var blýlóð fést við fjöturinn á
hægra fæti.
„Láttu þér þetta að kenningu
verða, brezki hundur“, þrum-
aði hann. ,,Þú, sem dirfist aS
stela bezta gæðingnum mínum!
Eg get sagt þér það, að það
þýðir ekki fyrir þig að reyna
að strjúka aftur“.
Flestir mundu hafa örvilnast
í sporum Alfreðs. Hinn óvægni
húsbóndi hlóð líka á hann störf-
um. En samt ákvað hann að
reyna að flýja, ef nokkurt færi
gæfist.
Og allt í einu datt honum ráð
í hug, hættulegt ráð, og hann
hugsaði um það dag og nótt £
þrjá sólarhringa, unz hann á-
kvað hvað gera skyldi.
Hann var búinn að þola
marga raun, þegar hann ákvað.
að hann skyldi taka að sér hlut-
verk, sem öllum hinum þrælun-
um hraus hugur við, en það var
að taka á móti Manusi þegar
hann kom heim á kvöldin. Þá
var Manus alltaf í illu skapi og
hafði allt á hornum sér. En ein-
hver þrælanna varð að taka á
móti honum. Og nú sóttist Al-
freð eftir þessu.
Wide World ft*tiircs
\ IT’S hacd to keep frojv\ \-
BEIMG A NA/OMAN, BUT X V
CANNJOT ENJOV THE LUXURY f
OF GVMPATHV NOW.. .THERE s
IG TOO MUCH TO BE PONE /1
DO OWE VOU AN EVPLANATION:
W- -4 HOWEVEC / »----—r'
" PON’T TOUCH ME/ YOUR
INTENTI0N9 ARE 600D,M2
GMITH, BUT GVMPATHV IG r
SOMETHING WHICH I DO )k
NOT NEED N0W/4g%l
'VOU’VE BEEN DOING A
TERRIFIC JOB/ ALL VOU
NEEP & A LITTLE REST/
f POOR KID/ THE **
RE6PONSIBILITV SHE’S
been'under WOULD
MAKE ANVONE
i BCEAK POWN / íi i
C _ Jlll .10
a,;Kv jH

Örn: Vesalings stúlkan. Svona
örðug verkefni mundu lama
hv.em sem væri.
Örn: Þú hefir ofreynt þig á
hinu erfiða starfi þínu og þarfn-
ast hvíldar.
Hildur: Láttu mig í friði. Eg
veit, að þú meinar allt gott með
þessu, en samúð er nokkuð,
sem ég kæri mig ekki um núna.
Það er örðugt að þurfa að
gleyma því, að ég er kona, en
annað get ég ekki leyft mér. Það
eru svo stór verkefni framund-
an, sem verða að komast í
framkvæmd.