Alþýðublaðið - 17.12.1942, Page 5
ALÞYÐUBLAÐIÐ
ftnsmtudagur 17. des. 1942«
Jólatrésskraut,
Jólatré tilbúin,
Pappírsskraut,
Barnaleikföng,
Jóiagjafir
fyrír fuilorðna.
LanfaMsið,
Launaveg 28.
Kven^ og
barnalúffur,
er nýkomið
Verzlun
H. TOFT
Skólavörðustig 5. Simi 1035
^ Eítthvað fyrir alla,
; tll jólaana!
S SilMsotkkar 12.60. Bamasokk
S
i ar. Silkinserföt ikveima frás
Sl2.50. Silkinærföt karlm. £rá$
S 25.50. Undirfatasett úrj
• prjónae. og satín. Ungbama- s
SÍöt silki {hvít og misl.).N
SHOanzkar (leður) frá 20.00.^
^Burstasett. - Gjafakassar.^
^Kventöskur. Yardley ogS
SPonds snyrtivörur, að ó-^
I gleytmdiim jólaleikföngunum ^
log ramm íslenzku spilunum. S
$ Kiomið sem fyrst það £
| borgar sig. ?
| Vefnaðarvörubúðin S
Vesturgötu 27. S
RIMISINS
„Esjá
í hraðferð til Akureyrar í
vikulokin. Vörumóttaka til
tsafjarðar fyrir hádegi í dag
(fimmtudag) og tdl Siglufjað-
ar og Akureyrar eftir hádegi
á morgun (föstudag) og fram
til hádegis ó laugadag. Far-
seðlar óskast sóttir fyrix bá-
degi á föstudag.
„Freyja“
í áætlunaarferð til Breiðafjarð
ar. — Vörumóttaka fyrir há-
degi í dag (fimmtudag).
„Richard“
Vörumóttakia til Patreksfjarð
ar, Flateyrar og Súganda-
fjtrðar fynir hádegi á morg-
un (föstudag).
Ásæknir rithandasafnarar.
Í EFTtKFAHANDI grein
eftir Jerome Beatty
sem þýdd er úr tímaritinu
Reader’s Digest, er skýrt frá
breilum þeim, sem rithanda-
safnarar hafa í frammi við
fræga menn, þegar þeir eru
að fá þá til þess að skrifa
nafnið sitt.
FRÆGIR MENN voru að
fara út úr leikhúsi í New
York eftir að hafa horft á frum
sýningu söngleiks eins. í hlið-
argöngunum hélt lögreglan aft-
ur af fáeinum áköfum áhorf-
endum, meðan maður með grátt
hár og ótta í augum ruddi sér
braut gegn um mannfjöldann
og tróð sér inn í bíl.
— Það er Charlie Chaplin,
hrópaði fólkið.
Lagleg stúlka um 18 ára að
aldri stökk upp í næsta bíl og
sagði höstuglega:
— Eltið hann! Látið hann
ekki komast undan!
— Er manneskjan með
skammbyssu? hrópaði einn við-
staddur.
—Nei, sagði piltur, sem stóð
rétt hjá. Hún er bara ein af
þeim, sem eru að safna rithönd-
um frægra manna. Hún heitir
Dorothy Raymond og enginn er
sniðugri en hún í allri New
York. Chaplin sleppur frá okk-
ur öllum, en hún nær í hann,
verið þið viss.
Eg hitti hina duglegu Doro-
thy fáeinum kvöldum seinna í
hópi rithandasafnara á frum-
sýningu einni. Hún var mjög
lítillát og ljúf, en samt hafði
hún gaman af að segja frá því,
þegar hún náði í Chaplin. Bíll-
inn hennar rann fram með bíln-
um hans, þegar hann kom til
Stork Club, en hann flýði inn,
áður en hún náði honum. Hún
beið því nærri því í fimm klst.,
þar til Chaplin kom út. Hún
var orðin bæði þreytt og syfj-
uð, en hún gafst ekki upp fyrr
en hann skrifaði nafnið sitt.
Dorothy er mjög einkennandi
fyrir hóp þann, sem stöðugt
þíður þar sem líklegt er til
árangurs, þar sem kvikmynda-
leikarar eða annað frægt fólk
eigi leið um. Þessi hópur bíður
klukkutímum saman fyrir utan
veitingahús, leikhús og gistihús,
til þess að fá frægs manns nafn
í bókina sína. Og gæti þetta
fólk náð í nafn frægs manns,
var það hreyknara en veiðimað
ur í Áfríku, sem gat fellt
stærðar Ijón.
Það eru aðeins viðvaningarn-
ir, sem kaupa sér rithandir. En
hinir reyndu rithandasafnarar
vilja heldur tefla á tvær hætt-
ur og gera íþróttina sem ævin-
týralegasta. Þetta fólk lendir
oft í hættu. Það hefir oft kom-
ið fyrir, að filmdís hefir fengið
penna- eða blýantsstungu í
hendina, ef hún hefir verið í
mannþröng stödd.
Þegar frægustu kvikmynda-
leikaramir í Hollywood létu
tilleiðast að afgreiða afurðir
búgarðs eins í Kaliforníu, sem
selja átti til ágóða fyrir Rauða
Krossinn, komu þúsundir rit-
handasafnara á vettvang, og
áður en umsjónarmennirnir
komu á vettvang, var búið að
traðka vörnumar niður í svað-
ið. Lögreglumaður nokkur, sem
reyndi að bjarga Lindu Darn-
ell út úr þrönginni, var fluttur
í sjúkrahús. Cary Grant barð-
ist út úr þrönginni og skildi
eftir hattinn sinn, bindið sitt
og meginið af skyrtunni.
í New York var bifreið Clark
Gables stöðvuð af umferða-
ljósunum og lagleg stúlka
stökk inn í bílinn. Hún rétti
frarn fallega rithandabók, þar
sem skrifuð vom nöfn frægra
kvikmyndaleikara og bað hann
að bæta sínu nafni við. Hann
neitaði því kurteislega, og
stúlkan fór út úr bílnum aftur
og sagði um leið dálítið mein-
lega: — Jæja, þá það, mömmu-
drengur.
Dag nokkum slóst ég í hóp
manna, sem biðu fyrir utan
„21“ frægt veitingahús í New
York. Þetta fólk sagðist vera
að bíða eftir Normu Shearer,
sem var þarna inni að fá sér
hádegisverð. Eg kenndi í brjósti
um hana. Hún var í New York
í þeim erindum, að hvíla sig,
að því er ég hafði lesið í blöð-
unum. Þrátt fyrir allar varúð-
arráðstafanir hennar höfðu þess
ir náungar þefað uppi felustað
hennar. Eg spurði þá, hvernig
þeir hefðu farið að því?
— Hún sagði okkur það sjálf,
hrópuðu þeir.
— Sagði hún ykkur það? —
hrópaði ég. — Hvenær var
það?
— Við biðum úti fyrir gistu-
húsinu hennar, sagði einn. Hún
kom snöggvast út, og við spurð-
um hana, hvert hún væri að
fara, og hún sagði „21“. Svo
fórum við allir hingað.
— Eigið þið við það, sagði
ég, — að hún hafi gaman af því
að þið standið hér og biðjið
hana að skrifa fyrir ykkur
nafnið sitt?
— Já, auðvitað, sagði einn
piltanna. — Það er ágæt aug-
lýsing.
— Eg kenndi ekki í brjósti
um Normu Shearer lengur.
Fyrir ekki löngu síðan báðu
leikhúseigendur í New York,
samkvæmt beiðni hinna frægu,
lögregluna að reka rithanda-
safnara í burtu. Lögreglan bað
þá aftur á móti að leggja fram
kvartanir frá mönnum, sem
hefðu orðið fyrir ónæði eða
hnjaski af völdum rithandasafn-
ara. Leikhúseigendumir gátu
ekki lagt fram eina einustu
slíka kvörtun.
Sumir rithandasafnarar líta
svo á, að öll brögð séu leyfileg.
Algengasta og jafnframt áhrifa-
mesta bragðið er að hringja til
gistihúsherbergis hinns fræga
manns, látast vera blaðamaður
og óska eftir viðtali. Oftast fer
það svo, að „fréttaritarinn“ fer
burtu með mynd af hinum
fræga manni með eiginhandar-
áritun. Listamenn álíta, að það
skerði vinsældir sínar, ef þeir
séu ókurteisir.
Lionel Barrymore sagði fyr-
ir löngu síðan: — Eg verð reið-
ur við rithandasafnarana, þegar
þeir hætta að biðja mig að skrifa
nafnið mitt.
Kveimadeild Slysavarnafélags íslands, Reykjavflc.
Skemnstifundur
finmatudag 17. des. (í kvöld) kl. 8V2 í Oddfellowhúsinu
niðri.
Einsöngur — Dans, — góð músik.
Allir þeir, sem aðstoðuðu við hlutaveltuna eru vin-
samlega boðnir á skemmtunina.
Stjómin.
Eftlr
Kristián
Friðrikss.
Bókin er saman í þeim tilgangi að reyna að vekja áhuga
barna og unglinga á fegurð íslenzka jurtaríkisins. Þetta er
saga lun dreng og stúlku, sem keppa um að læra að þekkja
sem flest blóm. Myndin sem hér fylgir er af keppinautunum
og hestinum sem það átti að fá í verðlaun, sem ynni í
keppninni. v
í bókinni eru 60 MYNDIR AF ÍSLENZKUM JURTUM.
Ennfremur lag eftir Karl O. Runólfsson við Ijóð eftir
Jóhannes úr Kötlum.
Máfurinn
fæst í afgr. Alpýðublaðsins.
í deiglu hörmungaima reynist hjartalagið, segir gamla
konan. Og svo vill hún fá að takmarka bíóferðimar. —
Um ferskeytluna og hugsunarháttinn nú. — Um bókina
um uppáhaldsskáldið mitt-
NÚ TALA ALLIR um, að vér
búum við mikla neyð og
vandræði núna. Já, satt er það,
ea ég lít svo á, að þau sé þyngra
á metunum en þyrftí að vera. Þeg-
ar slys ber að, eru ótal hendur
réttar fram til hjálpar og huggun-
ar; þess ber að minnast með þakk-
læti“. Þetta segir Árný og heldur
áfram:
„NÚ HEYRIST talað um okur á
húsaleigu. Og má það vera ein-
kennilegt hjartalag, hvort heldur
það eru húseigendur eða aðrir,
sem getur níðst á meðbræðrum
sínum með köldu blóði og kenna
svo níðingsverkunum, handan við
„pollinn", um kveinin og klæk-
ina“.
„EF HÉR VÆRI ráðhyggni í
réttu lagi og fastur vilji að bera
hver annars byrði, trúi ég ekki,
að viðskipti þyrftu, hér í Reykja-
vík, að vera eins og þau eru. í
deiglu hörmunganna reynist
hjartalagið“.
„NÝLEGA VAR MÉR, fyrri
hluta dags, gengið niður Ingólfs-
stræti. Þegar ég sá eftir opnu
strætfnu, var svo mikil þyrping
manna fram undan Gamla Bíó, að
hún líktist þeim fjölda, sem stund-
um sést við búðardyr, þar sem
haldin er spennandi útsala“.
„ÞEGAR ÉG GEKK þarna fram
hjá, spurði óg ungan mann, hvað
væri þarna um að vera. Svarið
var. „Fólkið er að bíða eftir, að
opnað verði til að fá keypta aö-
göngumiða að næstu sýningu."
„VÆRI EKKI HYGGELEGRA
að hafður væri hemill á bíó-ferð-
um á meðan eins er dimmt yfir og
framundan eins og allir sjá og
vita. Hvers vegna hafa stjómar-
völdin ekki auga fyrir skömmtun
þessara sýnlnga eins og matnum,
. éem maeldur er og mettnn?“
EKKI ER EG MEÐ því að
skammta bíómiða. Ég er hræddur
um að það myndi imga fólkinu
ekki líka, þó að gamla fólkið, sem
aldrei sækir kvikmyndahúsin
myndi fagna því.
J. E. S. SKRIFAR: „Þökk sé
Árna frá Múla fyrir erindi sitt
fyrra mánudag um daginn
og veginn. Hann mundi eftir fer-
skeytlunni, þó listamönnum vor-
um gleymdist hún á þingi sínu.
Það er hægt að hafa yfir heilar
bögur án þess að efnið þekkizt,
þegar þær eru nógu alþýðlegar.
Ferskeytlan er íslenzkust af öUu £
íslenzkum skáldskap".
„EN NÆR HÚN til eyma ís-
lenzkrar æsku?, Vill hún heyra
annað en slagara og auðvirðilegar
revíur? Er það ekki kallað að vera
„púkó“ og ,,sveitó“, ef menn tala
og rita í anda íslenzks hugsunar-
háttar, þess, sem hefir skapað sögu
þjóðarinnar á umUðnum öldum?
Verður ekki allt hér að bera út-
lenzkan keim til þess að ná eyr-
um fólksins; jafnvel þó að afar
þess og ömmur hafi liðið hungur
og kulda og orðið að bera kol og
salt á bakinu hér í höfuðstaðnum
fyrir ekki meira en 40—50 ár-
um?“
„EINU SINNI var nú talað um
„vitlausa manninn í útvarpinu",
þegar kvæðamennirnir voru að
skemmta þar með kveðskap sín-
um. Sögu okkar og tungu megum
við aldrei vanrækja eða lítilsvirða
á nokkum hátt. Vei þeim íslend-
ingum sem iðka slíkt“.
EG FAGNA ÞVÍ að nú er kom-
in út bók með minningum um Ein-
ar Benediktsson. Hann hefir alltaf
verið mitt uppáhaldsskáld o'g ég
Frb. á 7. a»u.