Alþýðublaðið - 17.12.1942, Blaðsíða 8
6
ALÞYÐUBLA0IÐ
Fimmtudagur 17. des. 1942.
NÝJA Blð SS
SlnngiDD
fréttaritari
(His Girl Friday),
Cary Grant
Bosalind Bussell
Ralph Bellamy
5, 7 og 9.
NÝMÓÐINS GIFTING.
IFJALLKONUNNI jrá 21.
maí 1893 er smágrein með
þessari jyrirsöan um hinn najn
togaða og einkenhilega alþýðu-
mann, Eirík jrá Brúnum. Frá-
sögnin hljóðar svo:
„Eiríkur Ólajsson jrá Brún-
um, sem var nokkur ár Mor-
mónaprestur í Ameríku, hejir
nú gijt sig sjáljur stúlku einni
hér í bænum, án þess að kveðja
prest til. Hélt séra Eiríkur
sjáljur hjónavígsluna og hejir
nú gejizð út lítið smárit um
þessa helgu athöjn, góðu jólki
til uppbyggingar og ejtir-
breytni. Telur hann þessa að-
jerð þægilegri og ódýrari en að
láta prest gijta sig.“
*
SÉRA Hjálmar Guðmunds-
son, er prestur var á Kol-
jreyjustað á undan sera Ólafi
Indriðasyni, jöður skáldanna
Páls og Jóns Ólajssona, þótti
gájumaður, en hjárænn í meira
lagi. Alþýða manna kallaði
hann ojvita. Jón Ólajsson segir
svo um hann m. a.:
„Spurningar hans þóttu
stundum skrýtnar. Eitt sinn
spurði hann börn í kirkju, og
spurði eitt barn, hver væri bezta
bók á íslenzku. Barnið svaraði:
„Biblían“ „Þú ert vitlaus, —
lambið mitt,“ sagði hann og
vék spurningunni að því næsta
og svo koll aj kolli. Annað
bamið sagði, að það væri barna
lærdómsbókin, þriðja, að það
væri sálmabókin o. s. jrv., en
öll jengu þau sömu útreið. Gísli
sonur hans var í kirkju og
hvíslar hann að einu barninu, að
það skuli segja: „Kvöldvökum-
ar,“ og gerir bamið það. „Al-
deilis rétt, lambið mitt!“ segir
prestur, „þú ert jermandi “
*
KUNNINGI minn lætur allt-
aj bætiejni í wiskýið sitt.
Með því segist hann byggja sig
upp um leið og hann ríji síý
niður. w'JkM
Á tmiorgun?
..— Já, á morgun, sagði Piete.
— Jæja, það er ágætt. Þá
ætla ég að fara strax til höfð-
ingjans Matiba og spyrja hann,
hvort hann leyfi veiðamar.
Rinikals sikildi Zwart Piete
eftir, jþar sem hann vax að fægja
byssu sína, og fór að finna höfð-
ingjann.
— Ó, höfðingi, sagði hann. —
Hvíla þín hæfir ekki sMkuim
höfðingja sem jþú ert. Það getur
efcki verið, að þú hvílir hjá
svona íajlegri konui á svona
slitnum feldum.
— Hvað veizt þú um hvílur
mínar, Mamíba? spurði höfðing-
inn. — Hvað veizt þú um þær?
— Enn þá kallarðu mig Mam-
ha, ó, mikla naut, sem lætur
fjöllin skjálfa fyrir landardrætti
þínum og enn þá segi ég sem
Mamiba, að ég veit margt. Og
sem Mamba get ég séð gegnum
holt og hæðir, og ég veit, að
'þægileg ábreiða er öryggi dyggð
arinnar, því að kaldar konur
leita hlýrra hvílubeða.
— Þetta 'er ný skona, nöldraði
höfðinginn, — og ég á tuttugu
konur, sem allar heimta falleg-
asta feldinn. Bráðum sendi ég
menn mín^ af stað og útvega
það, sem þær þaæfnast.
—■ Já 'bráðum. En verður
bráðum nóg? Eg hefi skyggnzt
inn i framtíðina og séð margt
hræðilegt, og af því að ég-er vin
ur þinn, hefi ég komið með
þessa anda til þess að veiða fyrir
þig Ijón.
Ég vona aðeins, að það sé ekki
orðið of seint, bætti hann við.
Konan þín hlygðast sín fyrir
hvílu sína, og það er til hábor-
innar skammar. Hann þagnaði
stundarkorn, en hélt svo áfram:
—• Hvar eru kýmar mínar og
kvígumar? Þeim er þó senni-
lega ekki íarið að fjölga? Og
hjórinn, sem þú sendir mér í
dag, var verri en sá, sem ég fékk
í gær.
4.
Zwart Piete hafði tvisvar
sinnum komið auga á Ijón með
svart fax, sem hann áleit að
yrði hin heppilegasta gjöf
handa höfðingjanum. Hann
spurði Rinkals ráða og hann á-
leit slíkt hið sama.
— Ætlarðu þá að koma með
okkur í fyrramálið? spurði
Zwart Piete.
— Koma með ykkur, hús-
•bóndi? Hvert? spurði gamli
Kaffinn.
— Koma með okkur að leita
að þessu Ijóni?
— Nei, nei, húsbóndi. Ég
hefi efcki týnt neinu ljóni og
'þari þess vegna ekki að leita að
því.
—> Þú keaniur vegna þess, að
ég skipa þér 'það.
— Já, húsbóndi. Ég skal koma
fyrst þú skipar mér það, en ég
hefi enga töfra gegn ljónum.
Ég átti einu sinni mjög sterka
ljónstöfra, já, svo sterka, að
ef ljón kom auga á mig, hljóp
iþað burtu og grét eins og kven-
maður.
— Það hlýtur að hafa verið
sterkt iyf, sagði de Kok.
— Já, vissulega var það
sterkt, fcynblendingur. Þau
hlupu eins og hundar með skott-
ið milli fótanna.
— Jæia, vertu þá tilbúinn í
dögun og vertu ófullur.
— Ófullur? sagði Rinkals,
stórmóðgaður. — Álítur hús-
'bóndinn, að ég drekki þennan
'bjór? Þessi bjór er handa 'hin-
um glötuðu, sem 'koma til mín
og biðja um bjór. Hefir hús-
hóndinn aldrei heyrt getið um
hina 'glötuðu?
■ í dögun lagði hópurinn af
stað: Zwart Piete, de Kok, Sara
og Rinkals, sem hafði systur
yngstu konu höfðingjians með
sér í 'bandi. Hún þvaðraði án
afláts.
— Hvers vegna hefirðu hana
með þér? spurði Zwart Piete.
— Hún er nýja töfralyfið
mitt, sagði Rinkals.
— Gegn ljónum? Hvað geta
konur gegn ljónum? spurði de
Kok.
— Gáfaður hef irðu aldrei ver-
ið, kynblendingur, sagði Kaff-
inn. — Heldurðu að ljónið vilji
etkki heldur unga stúlku en
gamlan og hruman öldung?
— Þú talar um Ijón eins og
það væri maður.
— Ég tala um Ijón eins og
þau eru, og það er kunnugt, að
sálir hinna dauðu fara oft í lík-
ama dýranna. Sálir hugprúðra
manna fara í lífcami lióna, en
sálir kynblendinga á lífcami
sjakalá'.
— En sálir gamalia græðara?
spurði de Kok.
— Ef þeir eru vitrir, verða
sálirnar kyrrar þar sem þær eru
Sá'l mín er meára en þúsund ára
gömul. Já, og hún eirir vel í
líkama mínum. Hann lagði
höndina á magann.
. .— Slepptu stúlkunni, sagði
Zwart Piete, — og svo leggjum
við af stað.
— Er húsbóndanum alvara?
. — Já, mér er alvara.
— Húsbóndinn hefir talað, en
BB ttAMLA BiÖ ■
Mowgli \ 1 MAISIE
(Tþe Jungle Book) \ ■ Amerísk kvikmynd me@
Myndin í eðlilegum litum. Eftir hinni heimsfrægu bók B. Kiplings. Aðalhlutverkið leikur Indverjinn SABU. Sýnd kl. 5, 7 og 9. Bönnuð fyrir börn innan • 1'2 ára. é Aan Sothera Bobert Yonng Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3Yz—bYz. í GAMLA DAGA (Those Were the Days) Wm. Holden — Bonita Granville
ef eitthvað kemur fyrdr, skal ég
ganga aftur og ásækja hann, Já,
dag og nótt skal vofa mín á-
sækja húsbóndann og ■ kvelja
Ihann. Hikandi leysti hann
'böndin af stúlkunni og S'leppti
henni, en hún hljóp burt í
dauðans ofboði, án þess að líta
við.
Skömmu seinna komust þau
á slóð ljónsdns.
— Það er ekki langt undan,
sagði Zwart Piete.
Þau stigu af baki og bundu
sam]an hestana og sneru iþeim
frá pálmarunni, sem stóð þor
skammt frá, en þar álitu þau,
að ljónið lægi sofandi.
—- Þegar það rís á fætur,
skýt ég það, sagði Piete, — en
þið, de Kok og Sara, híðið og e£
mér mistekst verðið þið að
skjóta. Miðið á neðri kjálkaam
og brjóstið.
Eigum við að kveikja í gras-
inu? spurði de Kok.
—> Nei, við göngum að því.
Þetta er tamáð lión.
— 'Hvað á ég að gera? spurði
Rinkals. — Mig langar til þess
Kappaksturshetjan.
Annar maður varð fyrir hest-
unum og tróðst niður á rykuga
götuna.
Það skipti engum togum, að
Alfreð var fcominn út um hliðið
og út á stræti Rómaborgar. Sigri
ihrósandi kallaði hann eggjandi
órð til löðursveittra hestanna.
Þeir hertu enn á sprettinum.
Þo að Alfreð væri hlekkjaður
á höndum, tókst honum að hafa
fullkomna stjóm á hestunum,
þar sem þeir þeystu eftir göt-
unum, fullum af fólki. Hvað sem
það kostaði, varð hann að kom-
ast út úr Rómaborg hið allra
bráðasta.
Á strætunum úði og grúði af
vögnum með hestum fýrir, og
víða sáust uxavagnar, sem not-
aðir voru til þess að flytja hey
og aðrar vistir til borgarinnar.
En Alfreð hélt samt alltaf á-
fram á sama hraðanum. Með
undraverðri leikni tókst honum
að sneiða hjá öllum farartækj-
um og vegfarendum. Alls staðar
voru að fælasit hestar af þessum
ósköpum. Menn hlupu ofsa-
ihræddir undan og kölluðu:
„Þétta er vagn Manusar.
Sjáið þið! Þetta eru svörtu
hestamir hans Manusar!! En
það er ekki Manus, sem ekur.
Ef mér skjátlast ekki, þá er það
brezki fanginn sem var sleginn
Manusi á uppboðinu um dag-
inn.“
! „Farnist honum vel!“ hróp-
uðu surnir. „Nei, grípið þið
iþrælinn!!“ öskruðu aðrir. —
„Stöðvið hann!“
Alfreð leit snöggvast um öxl
og sá, að Manus kom ríðandi á
harða stöfcki á eftir honum, og
í fylgd með honum voru nokkrir
hermenn, einnig á hestbaki.
„Tíu þúsimd sesterta fær sá,
sem tekur höndum brezka.
hundinn! æpti Manus. — „Hann
hefir stolið vagninum mínurn og
Sýnt mér tilræði. Hann skal
svei mér verða píndur til.
dauða fyrir það!“
Ýmsir vegfarendur þustu til
og reyndu að grípa í taumana.
hjá Alfreð; En hann ók áfram á
sama hraðanum.
Með dásamlegum snilldar-
ibrögðum tókst honum að koanast
áfram í þrönginni. Þó skall oft.
hurð nærri hælum, að hanm
rækist á farartækin.
Allt í einu sá Alfreð, að hann
var 'að afca fram hjá Colosseum,.
hinu fræga hringleikhúsi. Sú
IT 15 QUITEE \
SIMPLE...SO
LONG A9 THE
TAP9 HAVE AIR
P0WER0MTHI9
I9LAND WE AQE
LKE HUNTED
ANIMALE /
WE CANNOT MOVE
DURING THE DAV,.
OK EVEN EHIELD
ANIíSHT FICE SO
THAT THEIR PLANES
PO NOT 9P0T IT/ WE
MUST EWEEP THEM
INTOTHESEA...OC
PERISH SLOWLV/
f M\SE QUICK, A
COMBINED LAND
ANPAlg ATTACK
WILL ACCOMPLISH
WHAT VOU CANNOT
DO V0UR5ELVE6/
YNDA-
5AGA.
Öm: Áður en ég segi þér hvað
•ég hefi hugsað mér að gera,
vildi ég að þú gæfir méf dálitla
hugmlynd um þínar ráðagerðir
í sambandi við japanska flug-
völlinn.
Hildur: Það er afar einfalt
mál. Svo lengi, sem Japanir
hafa flugvöll hér á eynni, eiga
þedr álls kostar við okkur. Við
getum lítið hreyft okkur að deg
inum, og á nóttunni er einnig
eriitt að aðhafast nokkuð, þar
sem nota þarf skotfæri eða
sprengjur, án þess að það sé
uppgötvað úr flugvélunum. Við
verðum'að hrekja þá í burtu,
annars verðum við smám saman
eyðilögð.
Öm: Við verðum að gera árás
með hermiönnunum, sem þú
ræður yfir og gera út um örlög
okkar strax. — Ungfrú Hildur!
Sameinuð 'land- og loftárás er
það eina, sem dugar.
Hiildur: Ég vil aðeins segja
það, herra Örn, að þú ert eng-
inn flugkommgur.
Öm: Efcki eins og stendur.
Eri ég gæti ef til vill orðið það,
méð þinni hjálp.