Alþýðublaðið - 18.12.1942, Side 8

ALÞVÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 18. desember 1942.
NÝJA Bfð
SlnngiDD
fréttaritari
(His Girl Friday).
Carj^ Grant
Rosalind Russell
Ralph Bellamy
5, 7 og 9.
eyri oy m
HÚSBÓNDAHOLLUR
DRENGUR.
'D> ÓNDI nokkur fékk vika-
*"* dreng úr borginm. Rétt á
eftir komu hans sendi bóndinn
hann út á akra til að gæta þess,
að krákur spilltu ekki ökrun-
um.
Þegar drengurinn kom aftur,
spurði húsbóndi hans hann, —
hvort hann hefði séð nokkrar
Jcrákur. -_e
,.Já,“ svaraði drengurinn.
„Og rakstu þær ekki burtu?“
spurði bóndinn.
„Nei,“ svaraði strákur. „Eg
hélt það væru krákurnar bína,r.“
*
Á R/iUPS ALDRINUM.
h EGAR styttan af Leifi Ei-
ríkssyni, sem Bandarík-
in gáfu íslandi 1930, orti K.N.
vísu:
„Það var gengið hér iíl at-
kvæða. eftir beiðni, úm hverja
ætti að senda heim rneð Lcif
Eiríksson.. Héldu margir því
fram, að ekki mætci minna vera
en helmingur fslendingar af
þessum fimm. Þá var þetta Ijóð
á munni'
Þegar allt er komið í kring,
og kosningunum lokið,
við sendum héðan, heim á þing
hálfan þriðja ÍslendingN
*
'C* NSKUR prestur messaði
einu sinni hjá nágranna-
presti sínum. Eftir messu vildi
hann komast eftir, hvernig ræð
an hefði líkað, og spurði því
hringjarann: „Þótti ykkur ræð-
an of háfleyg? Var hún ekki
fyrir ofan höfuð og skiining
safnaðarins?“ „Nei,“ sagði
hringjarinn. „Þótti ykkur efnið
eiga við hér?“ „Já.“ „Var ræð-
an of löng?“ Nei, en hún var
nógu löng.“ „Mér þykir vænt
um að heyra það, því yður að
segja var ég hálfhræddur um,
að hún myndi þykja stutta.ru-
leg, því að hundurinn minn
hafði náð í hana, þegar ég var
að enda við hana og reif 4 eða
5 blöð af henni.“ „Ö, blessaðir,
getið þér ekki látið prestinn
okkar fá hvolp undan þessum
hundi?“ spurði hringjannn.
STUAPT CLOETE :
FYRIRHEITNA
LANDIÐ
að hjálpa húsbóndanum. Get ég
ekki ihaldið í hestana?
— Hestarnir mumu ekki
hreyfa sig, sagði Piete. — Það
er ekki langt síðan þú sagðist
vera hræddur við hesta.
— Ég er hræddur við þá enn
þá, en ég er hugprúður maður
og hefi sigrast á ótta mínum og
vil gjarnan standa hjá þeim.
. .— Þú verður hér hjá okkur,
og ef þú flýrð, skýt ég þig, og
þá getur sál þín farið í ljónið,
sagði Zwart Pdete um leið og
hann gekk i áttina til ljónsins.
'Ljónið, sem hafði fengið sér
dúr, stóð nú á fætur og gekk
hægt af stað. De Kok rak upp
skræk, til þess að vekja athygli
þess. Ljónið snéri sér við og
Zwart Piete hleypti af. Ljónið
rak upp öskur, stökik fram, en
fél’l um leið. — Skjótið, hrópaði
Piete, og ljónið fékk tvær kúlur
enn í skokkinn, en á meðan
hlóð Piete aftur.
— Hæ, hæ, hrópaði Rinkals
og þaut fram- — Þessar klær
langar mig til að eiga. Án þess.
að hika hljóp hann að ljóninu,
sem blés úr sér síðustu golunni
í hryllilegu öskrL En í sama bili
hljóp Ijónynja út úr runnanum,
og þegar hún sá hann standa við
h'lið maka síns, stökk hún á
hann. í samia bi.li skaut gamli
Kaffinn spjótinu, en féll um
leið und.ir ljónynjuna. í sama
biii skaut Piete, sem nú var bu-
inn að hiaða. Kúlan hæfði ljón-
ynjuna í hjartastað og hún valt
út af.
Rinkals brölti á fætur og
hökti til þeirra.
— Þetta var ekki fallega gert,
húsbóndi, sagði hann. — Það er
skamimarlegt, að húsbóndinn,
sem er svo fljótur að drepa,
skyldi leyfa Ijónynjunni að
leika sér að mér eins og köttur
að mús.
— Leika sér að þér? sagði
Zwart Piete. — Ég skaut strax.
— Ljónynjiam lék sér að mér,
endurtók Rinkais. — Ég lá und-
i henni. Hún hefði getað meitt
mig, bætti hann við. Þetta get
ég ekki fyrirgefið húsbóndamum,
alls ekki. Hann strauk á sér bak-
hlutann. — Og auk þess datt ég
á stein.
5.
Daginn eftir voru kýrnar, sem
Rinkals átti að fá, rekniar að,
tuttugu kýr og fjörutíu kvígur,
nærri því eins stórar og kýrna.
Piete starði á þær undrandi. —
Hvað er þetta? spurði hann. —
Hver á þessar kýr?
— Ég á þær, svaraði Rinikals.
— Þær eru gjöf frá höfðingjan-
um, lítils háttar virðingarvottur.
— Og heldurðu, að við förum
að iburðast með þenman virðing-
arvott þin/n með okkur?
— Nei, húsbóndi! Mér hefir
dottið snj allræði í hug, og nú
ætla ég að ganga fyrir höfðingj-
ann.
Rinkals hitti höfðingjann fyr-
ir framan kofa sinn og séttist
niður hjá honum. Hann mælti
ekki orð frá vörum, en starði
fram hjá höfðingjanum.
Loks tók Matiba til máls og
sagði: — Hvað ar nú að,
Mamba? Hvers vegna heim-
sækirðu mig?
— Ég kom til þess að kveðja
hinn mikla höfðingja. Ég ætlaði
'líka að biðja hann að ráða fram
úr máli, sem kemur honum
við.
— Ja, þú færð ekki fleiri kýr,
en spyrja máttu mig ráða, ef
þú viílt.
— Þetta eru flókin vanda-
mál, en annar eins lagamaður
og þú verður ekki lengi að
greiðg fram úr þeim. Hvað er
vani að borga margar kýr fyrir
unga konu?
— Tíu kýr.
— En hversu margar fyrir
gamla konu, sem er ekkja?
— Hver hirðir umi gamla
konu? spurði höfðinginn.
— Satt er það; engimn kærir
sig um gamla ikonu, en þetta er
jkona, sem að vísu e‘r efcki gömul
en ekki ung heldur, kona, sem
búin er að glata f jöri æskunnar.
— Fimm kýr.
—■ Og hefir mautið mikla
slíka konu?
— Ég hefi miargar slíkar.
—Og mlyndi hann vilja sjá af
þeim?
- ég myndi ekki sakna
þeirra, sagði Matiba- og hló.
. . iHlustaðu þá á mig, mikli
vindur, sem sveigir hin stóru tré
og þú mikla naut og stóri fíll.
Ég sfcal láta þig fá aftur sumar
kýrnar fyrir konur.
— Fyrst þig lamgaði 1 gamlar
konur, hvers vegna baðstu þá
ekki um þær strax, í stað þess
að biðja um kýrnar? Þá hefði
engin úlfúð orðið á milili okkar.
Segðu m|ér, hvers þú óskar.
— Þessar eru óskir mínar í
stað þess -lítilræðis, sem óg hefi
gert fýrir þig. Ég vil fá stúlk-
una, sem hefir umgengizt and-
ana. Þeir eru henni vanir og
geðjast vel að henni sakir við-
kunnanlegrar framkomu henn-
ar. Fyrir hana mun ég, í nafni
andanna, gefa tíu kýr, en handa
sjálfum mér vil ég fá gamla
konu, sem kann að brugga fojór,
aðra, sem kamn að vinma á akri
og þá þriðju, sem kann að foúa
til mat í foetra meðallagi, og þá
fjórðu, sem kann að gera að
skinnum. Fyrir þetta vil ég gefa
BDtjarnarbIöB
Mowgli
(The Jungle Book)
Myndin í eðlilegum litum.
Eftir hinni heimsfrægu
bók R: Kiplings.
Aðalhlutverkið leikur
Indverjinn SABU.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn innan
12 ára.
tíu kýr og tíu kvígur.
— En hvað þá um kvígurnar,
sem fram yfir eru? spurði
höfðinginn.
— ÞÍær kvígur — af því að
hjarta mitt er fullt af miskunn
og eðallyndi — ætla ég að gefa
höfðingjanum aftur til þess að
eiga hylli hahs, og í staðdnn á
foann iað bjóða mér sæti hjá sér
við eldinm og hyski mínu, þegar
ég á leið hér fram hjá, og mat
og veitimgar.
— Það er ákveðið, Mamba.
Ég foefi talað, og orð mitt stend-
■ GAMLA BIO S
MAISIE
Amerísk kvifcmynd með
Ann Sothera
Robert Young
Sýnd kl. 7 og 9.
Síðasta sinn.
Kl. 3V2—6V2.
í GAMLA DAGA
(Those Were the Days)
Wmt Holden —
Bonita Granville
ur eins og fcletturinn. En ammar
eins töframaður eins og þú ert,
þá verð ég að segja, að þú ifoefir
farið ilanga leið í litlum erindum.
— Konungurinn hefir ta'Iað.
Vissulega er ég mikill töframað-
ur og fullur vizku. Og nú verð-
ur að sjá svo um, að kerling-
arnar séu sterkar, heiltenntar
og færar um að ganga. Ef til vill
gefur höfðinginn mér iíka einn
af reiðuxunum sínum.
— Hamvskaltu fá, töframað-
ur. Þú skalt fá um, sólarupprás
allt, sem þú óskar.
Kappaksturshetjan.
sjón ihafði mikil áhrif á hann.
Ef til vill væri ekki enn þá um
seinan fyrir hann að vinna frelsi
fyrir sig og félaga sína á leik-
sviðimu þar. Til hægri við hann
alllangt í burtu, gnæfði keisara-
'höllin uppi á hæstu hæðinni af
hinum sjö hæðum Rómar og bar
við bláann himininn. Eftir ör-
skamjma stund var hann kominn
á sömu fleygiferðina út á eina
af hinum stóru brúm, isem lágu
yfiir Tíberfljótið
Alfreð leit enn um örl. Hann
hló, því Manus og félagar hans,
sem veittu ihonum eftirför,
voru enm langt á eftir honum:.
En hvernig var því varið með
ytri íhlið Rómaborgar? Ef þau
voru lokuð núna, var alveg úti
um Alfreð.
En hamingjan var honum
hli'ðholl. Hann kom þeysandi að
einu af hinum stóru hliðum
einmitt í sömu andránni og
verðimir ætiuðu að fara að löka
því fyrir nóttina. AJfreð lét öll
hróp þeirra eins og vind um
eyru þjóta og ók viðstöðulaust
í gegnum hliðið. Hann var kom-
inn heilu og 'höldnu út fyrir
Rómahorg.
Að lokum var Alfreð kominn
út á slétturnar utan horgarinn-
ar, þar var engin glæta nema
af stjörnunum. Hann rak upp
gleði- og siguróp. Loksins var
hann kominn út úr borginni!
En hvað tök nú við?
Hiann hafði komázt á snoðir
um það ihjá þrælunum, sem með
honum unnu, hvar hús Severus-
ar var. En foann vissi, aið það
var ekki hyggilegt fyrir hann að
afca beint þangað, þar sem hóp-
ur manma var á hælunum á hon-
um. Það yrði að eins til ‘þess,
að hann yrði tekinn fastur. Þess
vegna ók hann allt rvað af tók
■nærri því þriggja milna vega-
lengd yiir dimmar slétturnar.
Að lotkm stöðvaði hann hest-
ana í skógi nálægt ■litlu hofi.
Hvað átti ha-nn nú að taka tii
bragðs? Hann hafði áfoirmað að
skiljiast við vagn Manusar undix
eins og hann sæi sór færi á því.
Hér var einmitt tiivalinn staður
til þess.
Alfreð gat ekki séð, að neinn
væri að elta sig, svo að hann tók
upp járnið, sem var fest við
fætur honum, og stökk út úr
vagninum. Hann klappaði
brúnu gæðingunum, sem höfðu
reynzt honum svo vel, og tók
svo á rás, eins hart og hann
gat komizt, og reyndi að láta
sem minnst á sér bera.
Eftir hálftíma eða svo, eftir
að hann hafði hlaupið úr vagn-
inum, kom hann að heimili
ItWnk,
Hildur: Eg er meira undrandi
yfir skarpskyggni þinni en hug
dirfsku. Þetta eru hættulegar
ráðagerðir, sem þú leggur til,
en við skulum hætta á þær.
Hildur: Þetta tal þitt um, að
hjálpa okkur með loftárás er
bara þvættingur einn, þó að þú
hafir sprengjuflugvél, sem
vantar bæði benzín og sprengj-
Örn: En Japanir hafa þetta.
Hlustaðu nú ....
Einni klukkustund síðar ....
Z..AN9 IF, ASVDU
,6AV, TH£V MOVE
THEIG STUFF BV
TRUCK,THAT MAKB5
iT PEEFECT/ WHAT /
po vou sav ? r
VOU AMA2E
ME, MG- SMITH /
EVEN MORE
BV VOUR
IN6ENUITV
THAN BV VOUR
AUDACITY/ .
Örn: Éf það er eins og þú
segir, að þeir flytji birgðir sín-
ar á bifreiðum, þá ætti þetta
allt, að vera í lagi. Hvað segir
þú um það?
Ome hour LATEE...
... BUT '
THE JAPS
HAVE / MOW'
LISTEM...
YOUR TALK ABOUT
HELPIN6 US WITH
AN AIR ATTACK IS
UTTER NOMSENSE/
VOUR SOMEWHAT
BATTERED BOMBER
HAS MOT EVEN 6AS
OR. BOMBS /
ur.