Alþýðublaðið - 22.12.1942, Blaðsíða 8

Wide World featu/cs
■(HAT’A SET-UF^5COI?CH/
KE A HOLIPAV/ IT
,AKE5 ME FEEL IA\jH
600P EVENIN6.
6ENTLEMEN/,
THATWA5WHAT
. 1 INTENPER..
CHIEF SAY yOU\60.6C0I?CH,V 1 TOLPYOU.
ANP FI?IENP5 jTHOUGHT | FLETCH,5HE'5
C0METHI5 YOU'P KEEP INOT YOUKTYPE.
NIGHTTO 1 AM55 QUICK \ 5HE'5 TOO...
EATWITH fiJO Y0UP5ELPj WELL...TQO
HEP/ EH? teá UN-FEMINJNEí
MYNDA-
SAGA.
Unjdiforinginn: Foringinin
býður ykkur og félögum ykkar
itil kvöldverðar.
Stormiy: Jæja, svo þú hélst,
að íþú fengir, að hafa ungfrú
Hildi aðeins fyrir þig sjáifan.
Qm: Ég var búinn, að segja
þér, að hún er ekkert lík því
kvenfólki, sem þig dreymir um.
Storany: Þetta er eins og væri
hátíðisdágur. Mér finnst eins og
ég væri kominn heim aftur.
Stormy: Þetta datt imér í hug.
Hiidur: Gott kvöld herrar
mínir.
■ NÝJA BI6 S
Dnlarfnlla skipið.
(Clouds over Europe)
Spennandi njósnaramiynd.
Laurence Oliver
Valerie Hobson
Ralph Richardson
Böm yngri ert 12 ára fá
ekki aðgang.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
AU»yiWBLA£»iD
JÞriðjudagur 22. desember 1942-
TA AG nokkurn kom maður
inn í skrifstofu lögfræS-
ings. Hann var tröll vexti og ó-
fríður mjög.
Hann krafðist þúsund króna
skaðabóta af nágranna sínum.
„Fyrir hvað?“ spurði mála-
færslumaðurinn.
„Hann kallaði mig nashyrn-
ing, óþokkinn sá arna“ sagði
komumaður bálreiður.
„Hvenær gerðist þetta?“
„Fyrir tveimur árum.“
„Og hvenær fréttuð þér
það?“
„Strax, ég var viðstaddur.“
„Og hví í ósköpunum stefnd-
uð þér honum ekki strax?“
„Ja, það stendur þannig á
því, svaraði maðurinn, „að ég
er að koma úr siglingu núna.
Eg fór í dýragarð úti, og þá sá
ég nashyrning í fyrsta skipti.“
*
SAMSTARF FEÐGANNA
D RESTUR leit upp úr miðri
ræðu sinni og sá son sinn
sitja uppi á kirkjubita oo henda
lambaspörðum á söfnuðinn. —
Áður en prestur fengi orð sagt
við drenginn, hrópaði strákur:
— Háltu bara áfram með
ræðuna, pabbi, ég skal hatda
kerlingunum vakandi.
*
p RÍR aldraðir Skotar höfðu
þann sið, að hittast á
hverju laugardagskvöldi heima
hjá einhverjum þeirra til skipt-
is. Þetta voru mjög samvaldir
menn, og var lítil viðhöfn í
þessum samkvæmum þeirra.
Þeir voru ánægðir; ef þeir fengu
að sitja í ró og næði kringum
eldinn með pípur sínar og
wiskílögg í glasi. Oftast nær
sátu þeir steinþegjandi.
Eitt kvöld var sérstaklega
ánægjulegt samkvæmi hjá
þeim. Þeir höfðu sopið nokkrar
merkur af wiskýi, og það gat
varla heitið, að nokkurt orð
hefði verið sagt. Um miðnætti
stóðu nestirnir tveir upp og
bjuggust til brottferðar. Öðrum
þeirra varð mjög starsýnt á hús-
bóndann, sem sat í króknum við
arininn. Gesturinn sagði síðan
við hinn gestinn:
„Ósköp er óhugnanlegur svip-
. ur á honum Sandy!“
„Ojá,“ svaraði hinn. ,,Hann er
dauður.“
*
saman, á undan röltu uxarnir,
kýrin og kálfarnir og námu
jstaðar, annað slagið til þess að
kroppa. Hann svaf í 4 klukku-
tíma á veginum og komst loks-
ins til ekkjunnar Coetzee.
Nýlenda Leman’s var mjög
lík hans eigin nýlendu og þró-
un hennar var á mjög líku stigi.
Það kom í ljós, að ekkjan bjó
ein í kofa á hæð einni norðan
við ána.
Þarna hitti Gert hana, þar
sem hún sat fyrir framan hús-
ið með barn í kjöltu sér. Iiún
sat þarna eins og hún væri að
bíða eftir honum.
Jafnvel úr fjarska gat hann
séð, að þetta var fögur kona
og vel í skinn komið, klædd
svörtu flúneli. Kjóll hennar var
síður og huldi nærri því
þrýstna fótleggina. Hann gat
ekki séð, hvernig hár hennar
leit út, því að hún var með
svarta léreftshúfu á höfðinu,
sem lafði niður á herðar að
aftan.
Kona þessi lýsti öll af vel-
sælu, og Gert var því feginn,
að hann hafði sett á höfuðið
ljósgula hattinn og farið í dökk
gulu buxurnar og bláu treyj-
una. Hvers vegna hafði hann
farið í beztu fötin sín, ef eng-
inn árangur yrði af þessari
ferð annar en gylta handa
ömmu hans.
Gert dró hattinn yfir hægra
augað, belgdi út brjóstið og
reið hægt í áttina til ekkjunn-
ar, sem leit fljótlega feimnis-
lega til jarðar, eftir að hún
hafði sent honum hýrlegt augna
skeyti.
Gert steig af baki, brá taum-
unum um handlegg sér og gekk
til ekkjunnar.
— Eg heiti Gert Kleinhouse,
sagði hann og rétti fram hönd-
ina. /
— Eg heiti Coetzee, sagði
ekkjan.
— Amma mín sendi mig til
þín, hún heitir Anna de Jong.
— Eg hefi heyrt talað um
Önnu de Jong, svaraði ekkjan.
Komdu inn fyrir og ég skal hita
handa þér kaffi. A meðan seg-
irðu mér erindið.
— Eg kom til þess að færa
þér gjöf frá henni ömmu minni.
Hún er mjög góðhjörtuð kona
og hefir frétt, að þú ættir ung
barn.
„Hvað er hann búinn að vera
lengi dauður?“ sagði hinn ótta-
sleginn.
„Nærri því tvo tíma.“
„Því sagðir þú mér það ekki
fyrr?“
„Uss, það datt mér elcki í
hug,“ sagði félagi hans, „átti ég
kannske að fara að eyðileggja
svona ánægjulegt kvöld!“
— Já, rétt er það, ég á dreng.
Frú Coetzee hampaði syni sín-
um.
— Hún hefir líka frétt það,
að þú eigir enga mjólk, og að
beztu kýrnar þínar séu geldar.
— Mörg eru eyru konung-
anna, sagði ekkjan. En þetta er
satt. Það er heilagur sannleik-
ur.
— Og þess vegna, hélt Gert
áfram- — sendi hún mig hingað,
til þess að færa þér kú og kálf.
Kýrin mjólkar vel og hún heit-
ir Blometjie. Þegar þú kallar
Bloometjie, þá kemur hún. Hún
er líkari hundi en kú, ágætlega
tamin og þægileg í hirðingu.
— Jæja, jæja, ég kannast
við þetta. Einu sinni átti ég
tamda kú. En hvað hún var
yndisleg. Svört var- hún með
gular granir. Hún hét Gielbeck,
en hún dó að öðrum kálfinum
sínum. En hvað ég grét, þú hef-
ir ekki hugmynd um, hvað ég
grét, því að ég hefi mjög við-
kvæmt hjarta.
— Það þarf ekki annað en að
horfa á þig, frú, til þess að sjá,
að þú hefir viðkvæmt hjarta.
■— Þetta var maðurinn minn
vanur að segja.
— Þú heitir Marta, sagði
Gert. — Það er fallegt nafn,
Martha.
Frú Coetzee svaraði þessu
ekki en sagði:
— Er þáð rétt athugað hjá
mér, að hesturinn þinn sé halt-
ur?
— Hesturinn minn er ekki
haltur, hann er aldrei haltur,
sagði Gert reiðilega.
— Ja, þá hefir mér missézt,
en mér sýndist hann vera ofur-
lítið haltur. Það er engin
skömm að því fyrir hest að
verða haltur eftir margra daga
reið um fjöllin. Eg áleit, að
hann hefði gott af fáeinna
daga hvíld.
— Já, frú mín, það er nú
allt annað. Fáeinna daga hvíld
á góðu beitilandi er alltaf
heppileg fyrir hest. Það gerir
þá stilltari.
— Hvíld er líka góð fyrir
menn. Þú ert, herra minn, einn
af þeim mönnum, sem brenna
sjálfa sig upp til agna á ör-
skömmum tíma. Það þarf ekki
annað en að sjá þig til þess að
sannfærast um, að þú ert eins
og logandi eldur.
Gerhart fann einhvern loga
brenna innan í sér. — Já, frú
mín, en þú ert sú fyrsta, sem
hefir tekið eftir því. Vissulega
ert þú allt öðruvísi, en allar
aðrar konur. Flestar konur eru
annað hvort ljótar eða heimsk-
ar, og margar eru hvort tveggja
— Ó, þerra minn, en hve þú
skjallar mig, og enn hve þú
ert líkur honum Jan mínum
elskulegum.
■BTJARNARBIÖB
Mowgll
(The Jungle Book)
Myndin í eðlilegum litum.
Eftir hinni lieimsfrægu
bók R. Kiplings.
Aðalhlutverkið teikur
•
Indverjinn SABU.
Sýnd kl. 5, 7. 9.
Fcamla biú
iirili i Wjomía*
(Wyomin'g)
Wallace Beery
Leo Carillo
Ann Rutherford
Börn fá ekki aðgang.
Kl. 3%—6%:
LITLI
FIÐLUSNILLINGURINN
(Melody for three).
Toscha Seidel —
Jean Hersholt.
— Hann hlýtur að hafa ver-
ið góður maður, frú mín, sagði
Gert.
— Góður! Það er ekki rétta
orðið yfir hann Jan minn. Ó,
Guð minn! Hvílíkur maður! Og
hvernig hann gat elskað! Hann
var ægilegur í blíðu og stríðu,
í ást og hatri, í elsku og reiði.
Já, herra minn! Bæði ást og
hatri var hann djarfur og' ómót-
stæðilegur og veik kona, eins
og ég, átti mér einskis úrkosta.
Og þegar hann horfði á mig
bláu augunum sínum, fór
stormur um hjarta mitt. Já,
fyrsta daginn, sem ég sá hann,
þegar hann ók upp að húsi föð-
ur míns með tvo rauða gæð-
inga fyrir vagninum, vissi ég,
að hann myndi ekki fara án
mín. Með fyrsta augnatilliti
sínu hélt hann mér eins og
dúfu í hendi sér. — Þarna,
sagði ég við sjálfa mig, er
vissulega maðurinn, sem á að
verða faðir barnanna þinna.
Því að jafnvel ungar og ó-
spjallaðar stúlkur geta hugsað
svona, hversu hreinn, sem hug-
ur þeirra er, einkum þegar hún.
finnur augu karlmanns hvíla á
sér.
— Það er vissulega hörmu-
Kappaksturshetjais.
,,Eg ek ekki eins vel og þú. Það
verður ekki þér að kenna, ef þú
sigrar ekki. En varaðu þig á
Manusi í kappakstrinum. Hann
er góður vagnstjóri og brúnu
hestarnir hans eru með þeim
beztu í Rómaborg.“
„Hann hefir enn ekki getað
rakið spor mín,“ sagði Alfreð
hróðugur. ,,Ef til vill er hann
hættur við, að leita að mér,
heldur að ég sé kominn svo
langt í burt.“
En hvorki Alfreð né Severus
létu lát verða á varúð sinni.
Það var of mikið í húfi. Varð-
menn höfðu stöðugi gát á því,
hvort Manus væri í nánd. Og
það var sannarlega betra.
Einmitt þetta sama kvöld var
Alfreð að rannsaka og reyna
aktygi gráu gæðinganna, þegar
Severus sjálfur kom hlaupandi
út í hesthúsin og áhyggjufull-
ur maður með honum.
„Þessi maður segir, að Man-
us sé á leiðinni hingað, Alfreð,“
Severusi var mikið niðri fyrir.
„Einhver svikari hlýtur að vera
meðal húskarla minna, þrátt
fyr;r allt, og hefir sagt frá þér!
Þú verður að fela þig fljótt! En
hvar? Ef Manus biður um að
fá að leita, get ég ekki neitað
því að þá el ég á grunsemdum
Ský færðist yfir svip Alfreðs.
Ef Manus fyndi hann, gat Se-
verus ekki hjálpað honum. Þá
beið hans grimmdarlegasti
þrældómur, ef til vill dauði. En
Alfreð féllst ekki hugur.
„Eg fel mig í sundlauginni
þinni, Severus,“ sagði hann. —
„Eg er viss um, að . Manusi
dettur sízt í hug að leita míh
þar!“......................‘.. .
. . Severus var hrifinn af þess-
ari hugmynd. Alfreð hljóp í
skyndi inn í garðinn og stakk
sér í laugina. Andartaki síðar
stóð hann þar hreyfingarlaus,
aðeins sá hluti höfuðsins, sem
var ofan við nef og eyru stóð
upp úr vatninu.
Það mátti ekki tæpara
standa. Örskömmu síðar heyrði
hann að vagni var ekið í hlað.
Svo heyrði hann menn koma inn
í garðinn. Hanrí þekkti hina
hranalegu rödd Manusar, og
voru nokkrir húskarlar hans'
með honum. Alfreð snéri höfð-
inu hægt við og sá Severus
heilsa Manusi kurteislega.
„Eg tel mig hafa ástæðu til
þess að ætla að þú haldir
brezka þrælinn minn á laun,
Severus,“ sagði Manus frekju-
lega. „Þú veizt, að það er lög-
brot að fela fanga, sem strok-
ið hefir frá húsbónda sínum.“
En Severus lét sér hvergi í
brún bregða.