Alþýðublaðið - 23.12.1942, Qupperneq 8

AL»YWUW
MiSviWagTiX 231 étts. 13*2-
»
■K NYiA BftO
lalsrfDlIa skipið.
(Clouds over Europe)
Spexmandi njósnaraimynd.
Laurence Olirer
Valerie Hobson
Balph Richardson
Böm yngri en 12 ára fá
ekki aðgang,
S’ýnd kl. 5, 7 og 9.
Síöasta sinn!
1 ÞRIÐJA RÍKINTJ
nr VEIR Þjóðverjar hittast á
götu og taka tal saman.
„Hvað er í fréttum?“
„Allt ágætt.“
„Hvemig líður konunni
þinni?“
„Hún unir lífinu hið bezta?“
„Og börnunum þínum?“
„Þau eru glöð og ánægð eins
og venjúlega.“
„Hbað er að heyra! Ertu að
tala við mig hérna, eða héld-
urðu, að við séum að tala sam-
an í síma?“
*
O ÁTTASEMJARI sóknarinn-
^ ar var í raun og sannleika
mjög friðelskandi maður og fús
til þess að blanda sér í deilur
manna til þess að lægja þær.
Kvöld eitt var hann á heim-
leið og heyrði þá álengdar há-
vært samtal milli manns og
konu, sem stóðu % garðinum ut-
an við lítið hús. Sáttasemjarinn
þóttist viss um að þau væru í
háa rifrildi. Hann vati sér inn
um hliðið til þeirra og fór að
hvetja til sátta.
„Svona, svona, vinir mínir,“
sagði hann, „svona, svona, þetta
gengur ekíti! Hættið þið þessu
óviðurkvæmilega rifrildi.“
Þau sneru sér bæði að hon-
um, og maðurinn varð fyrir
svörum:
,fHvað kerhúr þér þetta eigin-
lega við? Auk þess er hér eklti
um neitt rifrildi að ræða.“
„Nú, mér heyrðist endilega
— “ stamaði sáttasemjarinn. .
,JHvern þremilinn ætli þú
hafir heyrt!“ hreytti maðurinn
út úr sér. „Til þess að rifnldi
verði þurfa menn að vera ósam-
mála, ekíti satt?“
„Jú, rétt er það,“ svc.raði
sáttasemjarinn.
„Jú, grunaði ekki Gvend!“
sagði maðurinn. „Og við hjónin
erum álveg sammála. Konan
héldur því fram, að ég muni
ékki láta hana hafa grænan tú-
skilding af vikulaununum mín-
um, og ég held nákvæmleqa því
sama fram!“
MISGRIP
ÞÉR horfið svo arimmdár-
lega á mig, frú?
— Fyrirgefið þér, ég hélt
það væri mað'itinn minn.
STUART CLOETE *.
fFYRIRHEITNA
LANDIÐ
legt, að slíkur maður skyldi
deyja, sagði Gert.
— Já, það var hörmulegt.
Og annar eins smiður var ekki
á hverju strái. Frú Coetzee
benti á rúm í einu horninu. —
Líttu á húsgögnin, sem hann
smíðaði handa mér. Já, þeim
manni var margt vel gefið og
menn báru mikla virðingu fyrir
honum. Ég vona að þú dveljir
hér í fáeina daga, það er margt
sem ég þarf að, ræða við þig.
Það er ékki þar fyrir, að hér
er nóg af góðum mönnum, en
það er ekki gott að trúa þeim,
sem maður er samviztum við,
Æyirir ednlkamálium síínuim. Þú
hefir heiðartlegan svip, ungi
miaður, og þér er ekki trúandi
til þess að gera ekkju rnein, það
sá ég á þér strax, þegar þú
xeiðst heim að húsinu., Ég er
fljót að átta mig á mönnum,
sagði frú Coatzee — það er
gáfa, sem mér er gefin, og ég
fer aldrei villt.
— Kaerar þakkir,frú, það er
fallega gert af yður að bjóða
mér að dvelja hér í fáeina daga.
Hann athugaði strengjahljóð-
færi, sem stóð þar uppi við
vegginn. — Hefirðu gaiman af
hljóðfæraslætti? spurði hann.
— Já, hexra minn, ég gríp
stundum í hljóðfæri, en það er
sjaldan nú orðið, síðan ég þurfti
að fara að vinna karlmanns-
verk.
— Tónlist er dásamleg, sagði
Gert — jó, hún er dásamileg.
— Þú hefir þá líka gaman
af bljómlist?? Leikurðu á hljóð
færi?
— 'Nei, en ég syng. Ég syng
'bassa, bætti hann við.
3.
Hendrik var óánægður. Tím-
inn, hið eina, sem hann gat
ekki ráðið við, • var farinn að
lita hár hans grátt. Ef afkom-
endur hans áttu að aukast og
margfaldast og uppfylla jörðina
varð hann að hafa hraðann á.
Margir menn á hans aldri voru
búnir að eignast barnabörn
og var hann ekki eins og Abra-
ham? Guð ihafði heitið Abra-
ham því að afkomendur hans
yrðu eins og sandur á sjávar-
ströndu.
Hann hætti að hugsa um
Sannie, en fór að hugsa um
Louisu. Honum, virtizt allar
'konur eins, en þó igat hann ekki
varizt iþví að hugsa tíðast um
Louisu, sem hafði allt það til
að bera, sem hann krafðist af
hennar kyni. Því lengur sem
leið, því oftar kom kynblend-
ingsstúlkan honum í hug, jafn-
vel á nóttunnij þegar hann
hvíldi við hlið konu sinnar, og
á daginn, þegar hann var að
vinna. Hann sá hana allstaðar,
sá hana skjótast milli trjánna,
sá 'hana speglast í tjörnunum,
sá 'hana í rúmi konun sinnar.
Það var engu líkara en að hún
hefði rtöfrað hann.
Anna frænka sendi hana oft
til Sannie með smágjafir eða
skilaboð, og hún. hafði alltaf
lag á þvi að f ara nálægt þar sem
Hendrik var að vinnu.
4.
Lovisu fannst lífið mjög ein-
falt og óbrotið. Eins og hjól,
sem snýst stöðugt á satma hátt.
Iiún vonaði einskis af framtíð-
inni og harmaði ekki hið liðna.
Hún var hvorki góð né vond, að-
eins kona. Fyrirlitning hennar
á dökku fólki fór , dagvaxandi
eftir því sem bamið varð Ijós-
ara á litánn. Anna litla var
nærri því hvít, með ljósbrúnt
hár. 1
Draumur hennar um hvítu
kvíguna, unga rauða nautið og
svarta, stóra nautið hafði rætzt.
En nú snerust allir draumar
hennar einungis um stóra,
svarta nautið. Stórt naut, ákaf-
lega sterkt og hraust, en andlit
Iþess var andlitið á Hendrik van
der Berg, og í draumum sínum
teymdi hún hann á eftir sér
með hring í miðnasinu. Þessi
draumur myndi einnig rætast
þegar Sannie •þykknaði undir
belti í annað sinn, ,þegar ávext-
irnir væru nærri þroskaðir á
trjánum.
Þangað til myndi ‘hún vel
geta beðið, sýnt sig endrum og
eins manninum, sem hún þráði,
til þess að eggja hann. Því að
með því að sýna honum sig
myndi hún aufca þrá hans, þang
að 'til hún flæddi um æðar hans
eins og eldur í sinu.
‘Henni var sama um högg
Önnu de Jong, þegar hún var
reið, því að húðin, sem hún
flengdi, myndi bráðum verða
strokin af höndum Hendrik van
der Bergs, leiðtogans, mifcla
mannsins, sem drap son sinn til
þess að fulinægja óskum sín-
umi, stóra, svarta nautsins í
draumum hennar.
Nú orðið bar hún barn sitt
á mjöðm sér. Lífcami hennar
sveigðist mjúfelega og enn var
hún jafn teinrétt og áður. Hún
var yndisleg vera, fögur og
hraust og freistandi fyrir hvítu
mennina. Louisa var hið sama
og móðir hennar hafði verið
og amma hennar, þegar þær
voru ungar.
5.
Anna de Jorg var undrandi
þegar bálfur mánuður var lið-
inn og hún hafði engar fréttir
fengið af sonarsyni sínum.
Hafði eitthvað komið fyrir hann
Hafði harrn gert sig að fífli?
Mowgli
(The Jungle Book)
Myndin í eðlilegum litum.
Eftir hinni hcimsfrægu
bók R. Kiplings.
Aðalhlutverkið leifcur
Indverjinn SABU.
Sýnd kl. 5, 7. 9.
< síðasta sinn
Því lengur sem leið fannst
henni litla gyltan hið eina, sem
hefði getað veitt lífi sínu öryggi
Svín voru heimiliselsk dýr, Þau
voru efcki eins og kýr og kind-
ur eða hestar, sem hægt var að
reka frá einum stað til annars.
Vissulega hlaut Gert að koma
bráðum; með gyltuna á undan
sér. Hún hugleiddi, hvemig
hún myndi vera á litinn, senni-
lega bæði dökk og Ijós, en
dökku blettirnir þó stærri, því
að ljósu blettirnir voru svo við-
kvæmir fyrir sólbruna. Það
varð að fara mjög gætilega með
hvít svín, því að húðin á þeim
Kappakstarshetjan.
Alfreð létti þegar hann sá
Manus snúa sér við og gera sig
líklegan til að ganga burt á-
samt hyski sínu. Hún leit út
fyrir, að honum væri borgið
eftir allt saman. En í sama bili
heyrðist einhver kalla:
„Líttu á sundlaugina þarna,
göfugi herra. Hvað er þarna
úti í skugganum?“
Alfreð til mikillar skelfing-
ar sá hann einn af þrælum
Severusar benda í áttina til
hans. Það var reyndar sá, sem
vísað hafði á hann.
Manus rak upp áköf sigur-
óp. Hann tók sprettinn að sund-
lauginni ásamt vörðum sínum.
Alfreð var ljóst, að nú voru
góð ráð dýr, ef hann ætti að
komast undan. Ekki eitt andar-
tak mátti fara til spillis.
Og Alfreð stökk upp úr vatn
inu. Það kom fát á alla, svo að
þeim féllust hendur um hríð.
En Alfreð var þá ekki seinn á
sér, heldur greip þrælinn, sem
hafði svikið hann, hóf hann á
loft og dengdi honum af alefli
á Manus. Við það steyptust þeir
báðir beint á höfuðið í laugina
með ópum og óhljóðum.
Þetta bar allt svo bráðan að,
að menn höfðu ekki áttað sig
á því, að þetta var Alfreð, sem
hér var að verki. Hann vildi
PS 0ÁASLA mo 2555
Litli fiðlBSBilliiifl-
oriBB.
(Melody for Three)
TOSCHA SEIDEL
JEAN HERSHOLT
FAY WRAY og
WALTElí WOOLF KING
Sýnd á öllum sýnmgum í dag,,
kl, 3 Vz—6 ¥> og kl. 7 og 9.
var eins viðkvæm og húðin á
kvenmanni. Hún hugsaði um
það, hversu margir spenar væru
á henni. Því fleiri spenar, því
betra, sjö eða átta hvorum meg-
in var ágætt, sex of lítið. Því
að ef hún ætti marga grísi, gætu
sumir þeirra aldrei drukkið, ef
gyltan hefði ekki nema sex
spena. Og ef til vill hafði Gert
farið klaufalega að og ekki
fengið gyltuna. Og hefði svo
farið, gat hann naumast komið
aftur með kúna og kálfinn. Gjöf
var gjöf, því varð ekki neitað.
Samt var ástæðulaust að vera
að ergja sig. Allt var í hendi
ekki bíða þess, að hann þekkt-
ist, heldur þaut út í myrkrið.
Svo var Manus dreginn upp úr
lauginni af hinum óttaslegnu
vörðum. Hann var fölur' af
reiði.
„Þetta hefir víst verið
strokuþrællinn minn, brezki
hundurinn!“ æpti hann og skók
hnefana framan í Severus. „Eg
fer beina leið til keisarans og
bið hann að sjá um, að hús þitt
verði umkringt og rannsakað.
Þú þekkir lögin!“ bætti hann
við í ögrandi rómi.
Rétt um leið og Manus og
varðmenn hans fóru burt, kom
Alfreð aftur til Severusar. —
Hann hafði falið sig örskammt
þaðan í búrtu.
„Nú er illt í efni, göfugi Se-
verus,“ sagði Alfreð þungbúinn
á svipinn. „Eg heyrði hótanir
illmennisins. Eg vil með engu
móti koma þér í klípu. Eg ætla
nú að fara beint til Rómaborgar
og framselja mig sjálfur. Ég
verð!“
„Og láta þér úr greipum
ganga tækifærið til að ávinna
þér frelsi!“ hrópaði Severus
æstur. „Nei, Alfreð! Ef nokkur
tök eru á því, skaltu fá að
stjórna þeim gráu mínum á
kappleiknum mikla á morgun.
En hvernig eigum við að koma
því í kring?
Alfreð stóð hugsi um stund.
'twL/wwc/Jvno^
wnyyES,
l.AH...
HE MEAN5 WE W0?E
overcome ev youR
LOVELINE55.MI55 QUICk'/
PIPN'T y0U, 6C0(?CH?

MfcSMrTKS PESCRIFTIONI
OFMEMUSTHAVE PEEN
MOST ILLUMINATING.MK.
FLETCHER/ TELL ME
A&OUT lýWONTVOU?
I HAPTHPU6HT
TO HAVE YOUTO
/VWSELF ev
SCARINGTHIS
VULTUREAWAY,
ÞUTyoUSEE...
WELL SAIP.MI?. 5MITH/ WE HA/E WORICEP
HA?P ANP LONGTO FREPARE FOl? THE
GPEAT VICTORV 500N TO COME/ 0UT FOR
THE5E FEW HOUfó W£ WILL LIVE ASAIN
THE
I HOPE I PIPN T STARTLE X)U,
GENTLEMEN/ MP.SMITH.WILL
you SIT HERE ON My RIGHT?
Hildur: Ég vocna, að ég komi
ykkur ekfci á óvart herrar ortaíri-
M Y N D A* ir. Hr. Öm viljið þér .gera svo
vel og setjast hérna, hægra meg-
S AG A. in við mig.
Öm: É-é-ég .......
Stormy: Hann á við það, að
við höfurn orðið snortnir af
yndisþokka iþínum, ungfrú
Hildw. Er ekfci svo, örn?
Örn: Eg hafði hugsað mér,
að hafa yður fyrir mág sjálfan
og halda frá yður iþessum
gammi, en þér sjáið hvemig
það hefir tekist.
Hildur. Jæja Hr. Örn. Við
höfum lagt mikið að okfcur til
þess að undirbúa hinn máfcla
sigur, sem bráðum muxi verða
unninri. Skál fyrir sigrinum!