Alþýðublaðið - 24.12.1942, Qupperneq 8

s
AUÞYÐUBLAÐIÐ
Pimmtadagur 24. desember 1942
NÝJA BfO a
Tunglskin í Miami
(Moon over Miami)
Hrífandi fögux söngva-
mynd í eðlilegum litum.
Aðaihlutverk:
Betty Grable
Don Ameche
Robert Cummings
Charlotte Greenwood
Sýnd annan og þriðja jóla-
dag kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá kl.
11 f. hád. báða dagana.
RESa GLEÐILEG JÓL/M*
H
I
ÞÁ LEIZT HENNI EKKI Á
ÓÐIRIN hafði ásett sér að
sex ára gömul dóttir
hennar skyldi læra alla horð-
siði vel, og einkum átti hún þó
að venja sig á að horða allt,
sem fyrir haiia var borið, án
þess að hera fram nokkrar
spurningar eða kvartanir.
Dag nokkurn sat konan við
morgunverðinn og las í blaði,
en Margrét litla sat á háum stól
yið borðsendann. Móðirin las í
hlaði, en sú litla horfði á lin-
soðið egg, sem stóð á borðinu
fyrir framan hana.
„Heyrðu, mamma,“ sagði
hún. „Mig langar ekkert í egg
núna. Ég fékk egg í gærmorg-
un.
cc
„Það skiptir engu máli hvað
þú fékkst í gærmorgun,“ sagði
móðirin, án þess að líta upp úr
Alþýðublaðinu. „Það er gott
fyrir þig að borða 'egg. Nú skalt
þv bara brjóta skurnið og borða
eggið upp til agna.“
Margrét gretti sig, en hlýddi
þó. En þó fannst henni ástæða
til þess að mótmæla eftir
skamma stund.
„Mamma, þetta er slæmt egg.
Ég er viss um ,að það er eitt-
hvað skrítið við það.“
„Það er ekkert skrítið,“ sagði
móðirin einbeitt, og var nú í
miðri framhaldssögunni. „Á-
fram með þig bara!“
Nú kom enn þögn, sundurslit-
in af stunum og ræskingum frá
Margrétu. Loks gat hún ekki
orða bundizt lengur:
„Mamma, nú er ég nærri því
búin. Má ég nú ekki hætta?“
„Margrét, ég vil ekki hafa, að
þú minnist einu orði á þetta
framar. Ég er búin að segja
þér hvað þi. átt að gera.“
„En, mamma,“ — nú' var
rödd Margrétar því lík sem hún
væri með grátstaf í kverkun-
um“ — á ég þá að borða gogg-
inn og lappirnar líka?“
TT ENNARINN: Sveinn, í
heimastílnum þínum voru
ekki færri en 23 villur. Gátu
þær ekki verið færri?
Sveinv: Jú, éa hefði auðvitað
getað haft stílinn siyttri.
STUART CIOETE :
guðs og hvað sem fyrir bæri,
yrði það til góðs. En án ’svíns
var ekki hægt að fá flesk, og
henni þótti flesk ákafilega gott,
og af því að henni þótti það
gott, áttu svín notalegt horn í
hjarta hennar. Grísir, flesk,
reykt flesk, saltað flesk. Einu
sinni hafði matur verið henni
lítils virði, nema að hún þurfti
að hafa nóg af honum og hann
þurfti að vera vel soðinn. Ann-
ars hafði henni verið sama,
hvað ’hún át. En nú var öðru
máli að gegna. Hana sárlangaði
oft í ýmsar matartegundir, sem
erfitt var að veita sér. Þegar
maður var ungur, var enginn
vegur að hafa hemil á holds-
fýsnum sínum, en þegar aldur
færðist yfir var engin leið að
ráða við löngun sína í mat.
Því meira, sem menn hugs-
uðu um lífið, því erfiðara var
að finna nokkurn tilgang þess,
gera greinarmun góðs og ills,
gleði og harma. Öllu var svo
kynlega saman blandað. Hún
stundi þun-gan. Ég er gömul,
heimsk kerling. Hún brá hönd
fyrir auga og starði í átt til veg-
arins yfir tjöldin. Nú gat Gert
komið á hverri stundu með ux-
ana og svínið á undan sér. Það
var ánægjuleg tilhugsun að vita
ekkjuna Coetzee eiga mjólk
núna. Ég er góð kona, hugsaði
hún og fór skyndilega að hlæja,
svo að þungur líkami hennar
hristist allur og skalf við til-
hugsunina um grísina, sem þau
höfðu átt og hversu laginn
Jappie hafði verið að slátra
þeim með því að stinga þá í
hjar-tað með langa hnífnum
sínum.
XIV. KAFLI.
Zwarf' Piete og förunautar
hans héldu hægt í austurátt. t
einu blökkumannahéraðinu
lentu þau í ævintýralegum
ljónaveiðum.
Uppástungu Rinkals við höfð-
ingjann að andarnir fengju að
drepa ljónið var hafnað með
þeim forsendum, að það væri
ekki vert að ónáða andana með
þessu lítilræði, sem ungu menn-
irnir hans gætu svo vel ráðið
við, en hins vegar yrði það mjög
vel þegið, ef hann gæti látið
vatnið í ánni streyma örlítið
hraðar.
— Æ, sagði Rinkals. — Vissu-
lega er það ekki auðvelt að láta
vatn streyma hraðar, en fyrst
þú óskar þess, skal ég vita, hvað
mér verður ágengt, en fyrst
verð ég að sjá þessa á og ljáið
mér því konu, til fylgdar. Ef
hún er falleg' og dálítið feit-
lagin er ekki vafi á því, að ég
get látið ósk þína rætast, en
hún verður að verá lagleg, því
að af öllum öndum er erfiðast
að gera vatnaöndum til hæfis.
Hún verður líka að hafa bjór
með sér, stóran pott á höfðinu,
fullan af bjór, og hunang verð-
ur hún líka að hafa meðferðis.
Með þessu þrennu get ég blíðk-
að vatnaandana, hvernig svo
sem þeir eru í skapi.
— Ætlarðu ekki að hafa and-
ana með þér og konurnar?
spurði höfðinginn.
— Nei, sagði Rinkals. —
Þetta eru veiðiándar og ráða
aðeins yfir þrumum og elding-
um. Þeir bera ekkert skyn á
vatnaanda ..eða regn. Lofaðu
þeim að fara með ungu mönn-
unum þínum, ó, höfðingi, en
láttu mig fara mínar leiðir
ásamt konunni. Óttastu ekki!
Augu hennar skulu ekki döggv-
ast af tárum. Ég mun gefa henni
læknislyf og vald yfir vatna-
öndunum, svo að meðan hún
lifir skal vatnið streyma hraðar
og hjarðir þínar fitna.
Við Zwart Piete sagði hann:
— Húsbóndi, farðu með þess-
um mönnum og gættu þeirra
meðan þeir veiða ljónið, og
meðan ég fer til árinnar með
stúlkuna og bý til lyf.
—- Geturðu aldrei búið til lyf
án kvenmanns? spurði de Kok.
— Stundum get ég það, sagði
Rinkals, — stundum, þegar
enginn kvenmaður er nálægt,
en það er heimskulegt að
fremja töfra einn. Hlustaðu á,
húsbóndi, sagði hann og sneri
sér að Zwart Piete. — Eg veit,
að þú álítur, að við séum að
eyða tímanum til ónýtis, en það
er gott að eiga. vini meðal þessa
fólks, því að einhvern tíma för-
um við hér hjá aftur.
— Það er ekki aðferðin við
að vinna vináttu manna að ’sofa
hjá konum þeirra.
— Sofa, húsbóndi? Sofa?
Gamli maðurinn lyfti hendinni.
— Það var fyrir löngu síðan,
sem ég var vanur að gera slíka
hluti. Það var kona, sem kallaði
mig Litla blómið. Mig minnir,
að ég svæfi hjá henni — og svo
voru fleiri, þær hljóta að hafa
verið fleiri, en ég er nú búinn
að gleyma þeim. Konur, sagði
hann, — eru eins og blöðin á
trjánum. Þau sölna, falla og
gleymast. Æ, húsbóndi, ég er
orðinn of gamall til þess að
hugsa um svona mál og það
veldur mér sársauka að tala um
þau. Farðu því, ungi maður, og
veiddu ljónið ásamt hermönn-
unUiti, því að ég og mínir líkar
hafa ekki gaman að svo barna-
legum hlutum, enda þótt ég
væri einu sinni öðru vísi og á
mínum tíma féllu mörg ljón
fyrir spjóti mínu, óteljandi
ljón, bætti hann við. En ferðu
nú, húsbóndi, og láttu mig í
friði með töfra mína, svo að ég
geti öðlazt þakklæti þessa fólks.
— Komið, sagði Piete, — við
TJARNARBIO
Ást og sönglist
(The Great Awakening)
Amerísk mynd um ástir og
baráttu Franz Scuiberts.
Ilona Massey
Alaan Cujrtis
Albert Basserman
Aukamynd:
Sænsk fréttamynd
2. jóladag og sunnudag
kl. 3, 5, 7 og 9.
skulum láta hann eiga sig. Svo
stigu þau á’ bak á hestana og
lögðu af stað með ungu mönn-
unum, sem voru að fara að
veiða ljónið, sem hafði drepið
fyrir þeim kýrnar. Þeir dreifðu
sér yfir svæðið og í kjarri ná-
lægt ánni fundu þeir ljónið.
Þegar ljónið kom auga á þá,
hörfaði það undan, fyrst hægt,
en svo í stórum stökkum. Ná-
lægt stórum runna sneri það'
loks við og öskraði. Þeir um-
kringdu það og ögruðu því,
kölluðu það hund og kú og
stöðugt þrengdist hringurinn,
unz einn maðurinn, sem var
GAMLA BIO SS
Fantasia
z Jólamynd 1942.
WALT DISNEY
„The Philadelphia Orchestra“
undir stjórn
Leopold Stokowski
Beethoven,
Tschaikowsky,
Stravinsky,
Schubert o. £1.
Sýnd á annan í jólum og
|sunnudaginn 27. desember
kl. 3, 5, 7 og 9.
(Bamasýning báða dagana
Sk'l. 3). Aðgöngum'. sömu daga
ffrá kl. 11 f. :h.
SBS GLEÐILEG JÓL! SSS
djarfari en hinir, gekk fram og
ögraði því með spjótum sínum.
— Ljónið gerir bráðum árás,
sagði de Kok. — Eigum við að
skjóta eða flýja?
— Við gerum hvorugt, sagði
Piete. - Við skulum sjá, hvern-
ig þeir fara að þessu. Það er
mér framandl.
— Það er mér líka framandi,
sagði kynblendingurinn, — en
einhvern veginn geðjast mér
ekki að þessu.
Ljónið hafði hniprað sig sam-
an og horfði. á manninn, sem
dansaði fyrir framan það.
Skyndilega spratt það á fætur,

Kappakstupshef|an.
Hann reyndi að láta sér detta
eitthvað snjallt í hug. Allt í
einu ljómuðu augu hans.
„Heyrðu, Severus. Nú veit
ég ráðið,“ sagði hann ákafur.
ÞRIÐJI KAFLI
VINNUR ALFREÐ?
í4TY ÓLEGIR, klárarnir mín-
t-V jr; rólggir karlarnir mín-
ir! Bráðum þurfið þið á öllum
kröftum ykkar að halda!“
Alfreð var að tala við hesta
Severusar, þegar hann var að
aka um stræti Rómaborgar.
Hann var í síðum Arabakyrtli,
vöðvastæltir handleggir hans
voru málaðir brúnir. Augu hans
tindruðu gegnum götin í Araba-
blæjunni, sem hann hafði fyrir
andlitinu.
Nú áttu hinir langþráðu leik-
ir að hefjast með kappakstrin-
um mikla. Mikill hátíðablær
var á Rómaborg. Alfreð, dulbú-
inn sem Arabi, ók með gæðing-
um Severusar fyrir vagninum,
gegnum æstan manngrúa, sem
tróðst inn Colosseum hið mikla.
Loftið titraði af köllum, jó-
dyn og hjólaskrölti. Allir
þekktu fallegu, gráu hestana
hans Sevprusar og bentu á þá.
Alls s'taðar hyrðust ánægjuóp:
„Víkið fyrir gæðingum hins
tigna Severusar! Þetta er sann-
arlega fallegasta fereyki í kapp-
akstrinum! Lítið þið bara á!
Hinn tigni Sev^rus varð fyrír
slysi og getur því ekki ekið
sjálfur.“
' „En hvers vegna hefir hann
arabiskan vagnstjóra?“ hróp-
uðu aðrir. „Það er þó nóg til af
snjöllum rómverskum vagn-
stjórum.“
Alfreð var spenntur. Auðsjá-
anlega þekktu menn hann ekki
gegnum Arabagervið. En mundi
hann sleppa inn' í Colosseum?
Kappaksturinn átti að heíjast
eftir klukkustund. Alfreð vissi,
að hans var leitað.
Enda höfðu vopnaðir her-
menn undir forystu Manusar
þeyst heim á búgarð Severusar
skömmu eftir dögun. Þeir höfðu
umkringt húsin og leituðu hátt
og lágt að Alfreð, en árangurs-
laust, og furðaði Manus mjög
á því og var bálvondur.
Alfreð hafði farið burt í tæka
tíð. Hann hafði klæðzt þ»ssum
Arababúningi og farið út á
sléttuna. Þangað komu svo Se-
verus og hinn tryggi ráðsmaður
hans með vagninn og ráðsmað-
urinn fylgdi Alfreð áleiðis til
Rómar, en skildi við hann utan
við borgarhliðin til að vekja
ekki grun.
Svo leit út fyrir, að hin djarfa
fyrirætlun Alfreðs ætlaði að
heppnast. Hermennirnir, sem
you'RE NOT yf HUH? OH/ I KEEP
U5TENING/ jHEARlNG ANGEL'5 V0IŒ5,
m ANPTHEyALL 50UNP j~
W/émmk LIKE /AI55 OUICK/ 2
THI6 TIME yOU'PE
KEACHING FOKTHE
WRONG 5TAR/ GHE'P
ONLY 60 FORAGUy
WITH A BELT FULL
OF UAP5CALP5/ NOW
WHATAREYOU
6TARING AT?
I'M JU5T WONDEPING
WHATIT15 yOUVE
GOT...THAT MAKE5
HER GOðFYAPOUT
you/

bROTHERTOU'RE PLINP/
yOU PONT.THINK 5HE
THREW LA5T NIGHT’S
SHINDIG JU5TF0R U§?
WE WERE JU5TTHE
SIPE5HOW..,>Oy WERE
THE /WAIN ATTRACTION/
I PON'T THINK WE GAVE ‘
THI5 ONE ENOUGH DIHEPRAL/
IT WONT HAVE ENOUGH
5TABILITy IN A 5LIP-5TPEA/A/
MYNDA-
SAG A.
Örn: Heldur þú þá að það sé
allt í lagi með þessa svifflugu?
Þú hlustar ekki á mig, Stormy.
Stormy: Uss. Ég heyri engla-
raddir og allar minna þær mig
á rödd ungfrú Hildar.
Örn: Hún er ekki sú stjarna,
sem þú leitar að. Af hverju
horfir þú svona á mig?
Stormy: Ég er að hugsa um
hvað þú hefir verið lánsamur.
Örn: Ég held að þú sért ekki
með öllum mjalla.
Stormy: Þú ert blindur. Held-
ur þú, að Hildur hafi haldið
hófið í gærkveldi vegna okkar?
Nei, það var vegna þín!