Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 27

Alþýðublaðsins
27
Og nú er Bríet dauð. O-já, góurinn. Þar fór hún, og
hafði ekki einu sinni með sér pípuna. Ó-ekki.
Svo fór gamla konan að svíða svið á verkfæri, sem
hún kallaði prímhaus, glæfraverkfæri hreinasta — eða
ekki gat Steinmóður betur séð. Það stóð úr því blár
loginn, og það hvæsti eins og grimmasti fressköt.tur.
Nú, svo drapst kannske allt í einu á því, og þá varð
allt fullt af þessari líka skemmtilegu stybbu. Eldspýta
borin að, og svo gaus loginn upp. En ekki leið á löngu,
unz aftur drapst, og nú stakk gamla konan í það með
einhverjum skaptprjóni, og svo hellti hún vökva í
skálargeiflu, sem á því var, og kveikti á eldspýtu. Það
gaus upp logi, en ekki vildi það fara að hvæsa á nýjan
leik. Loksins sagði gamla konan með miklum mæðu-
svip:
— Það vildi ég, að guð almáttugur gæfi, að þeim
tækist einhvrn tíma, að búa til eitthvert déskotans
apparat, sem ekki væri alltaf í biliríi.
Gömul kona —- úr afskekktum og hljóðlátum hrika-
byggðum — gagnvart háværri og daunillri tækni
framhleypinnar og frekrar fjárhyggju hinna steindu
og stálbúnu heimsborga. Og orð hinnar gömlu konu
hnigu Steinmóði að hjarta. Vélaskellirnir, óþefurinn
og hristingurinn á vélbátnum!, Já, ef ekki hefði verið
til staðar virðing Steinmóðs fyrir verðmætum, þá
hefði hann boðið gömlu konunni að bera þetta
apparat, sem hún kallaði, niður í sjó.
Eftir matinn þetta kvöld sagði gamla konan, Eyrún
hét hún:
— Þú þekkir sjálfsagt hana Ósk frá Fosshóli, Móði
minn?
Hann kipptist við og horfði stórum og því nær
skefldum augum á gömlu konuna.
— Þarna var nú erindið þitt í kaupstaðinn, var hvísl-
að að honum, hver sem það nú gerði, og mikið mátti
það vera, ef hún meinaði ekki það sama, hún Þorkatla,
þó að hún hefði ekki sagt aukatekið orð.
En þessu skyldi hann ekki undir liggja.
— Erindið mitt í kaupstaðinn! svaraði hann með
beizkju, þó að hann gerði það ekki upphátt. — Hvaða
bölvað ekki sen kjaftæði er þetta? Tók ég ekki spjaldið
og brenndi það til ösku? Og hvað svo? ....
En nú var gamla konan hætt að þvo upp og horfði
á hann. Já, því sat hann svona eins og glópur og svar-
aði ekki. Hann ræskti sig:
— Ju-hú, — ja, það er að segja: séð hefi ég hana.
Gamla konan fór aftur að þvo upp, og gamli mað-
urinn sat eins og hann væri soínaður fram á hendur
sínar. . . Hún sagði, eftir að hafa þagað nokkur
augnablik:
— Hún býr hérna ré^ hjá — í litla húsinu með
tjörupappanum hérna utár í götunni.
— O, þetta er og.
Þögn.
Svo:
— Þú vildir nú kannske heilsa upp á hana?
Nú stóð aftur á svari hjá honum. Hvað var þetta
eiginlega? Var nokkuð eðlilegra en að hann vildi
GLEÐILEG JOL!
og Farsælt NÝTT ÁR!
Smjörlíkisgerðin Ásgarður h.£.
GLEÐILEG
JÓL!
Óskum öllum
GLEÐILEGRA JÓLA
Verzlunin Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
GLEÐ8LEG JÓL!
LITLA BLOMABUÐIN
GLEÐILEG JÓL!
Sælgætis- og efnagerðin FREYJA h.f.
GLEÐILEGJÓL!
Ullarverksmiðjan Framtíðin.

S
s
s
s
s
s
s
s ’
s
GLEÐILEG JÓL!
H.f. RAFMAGN
»^r»^»^r*^*^-»y