Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 30

30
Jólablað
OPHl SLUBQIHH
FRÆNKA mín kemur bráðum niður, hr. Nuttel,“
agði stúlkan, hún var fimmtán ára og mjög
fullorðinsleg: .„Þér verðið að reyna að sætta yður við
að tala við mig á meðan.“
Framton Nuttel leitaðist við að segja eitthvað við-
eigandi, sem væri gullhamrar til ungu stúlkunnar, án
þess að vera sneið til frænkunnar, sem von var á.
Annars dró hann það í efa, meira nú en áður, að þessar
formlegu heimsóknir til gerókunnugs fólks yrðu hon-
um til nokkurs góðs í þessari dvöl hans í sveitinni,
sem átti að vera honum til hressingar við taugabilun.
,,Eg veit hvernig það verður," sagði systir hans,
þegar hann var að undirbúa för sína í sveitina. ,,Þú
munt loka þig inni og talar ekki við nokkurn lifandi
mann og þér leiðist, og þú verður verri á taugunum
en nokkru sinni fyrr. Eg ætla að skrifa með þér bréf
til nokkurra kunningja minna. Það er sumt allra bezta
fólk.“
Framton var forvitinn að vita, hvort frú Shappleton,
sem hann var nú að færa eitt þessara bréfa, væri ein
af þessu ágæta fólki.
„Þekkið þér marga hér um slóðir?“ spurði frænk-
an, þegar henni fannst þau hafa þagað hæfilega lengi.
„Varla nokkurn mann,“ sagði Framton. „Systir mín
dvaldist hér á prestssetrinu fyrir einum fjórum árum
síðan og hún bað mig fyrir bréf til nokkurra kunn-
ingja sinna hér.“
Það var greinilegur gremjutónn í síðustu setning-
unni.
,,Þá vitið þér svo til ekkert um frænku mína,'“ sagði
hin fullorðinslega ungmær.
„Ekkert annað en nafnið og heimilisfangið,11 sagði
gesturinn. Hann var að brjóta heilann um, hvort frú
Shappletoii væri heldur ekkja eða gift kona lifandi
manns. Honum virtist ýmislegt í stofunni 'benda til
þess, að hér byggju karlmienn líka.
„Nú eru þrjú ár síðan hún varð fyrir hinni miklu
sorg,“ sagði telpan. ,,Það hefir verið eftir að systir
yðar var hér.“
„Miklu sorg?“ spurði Framton, eitthvað virtist benda
til þess að miklir harmar væru óhugsandi í þessari
friðsælu sveit.
„Yður furðar sjálfsagt á því, að við skulum láta
svona stóran glugga standa galopinn á október-kvöldi,“
sagði hún, og benti á stóran, franskan glugga, sem
vissi út að grasflötinni.
„Það er nú bara heitt, svona á þessum tíma árs,“
sagði Framton. „En stendur þessi gluggi í nokkru sam-
bandi við hina miklu sorg frúarinnar?“
„Einn góðan veðurdag fyrir þremur árum gengu
þeir þrír, maðurinn hennar og tveir bræður hennar,
út um .þennan glugga. Þeir ætluðu á veiðar. Þeir komu
aldrei aftur. Þeir fóru yfir flóann til að komast á beztu
mýrissnípuveiðistöðvarnar og lentu í ófæru feni, sem
gleypti þá alla með húð og hári. Þetta var mesta vætu-
sumar, sjáið^ þér til, og staðir, sem venjulega eru ör-
uggir, urðu nú viðsjárverðir og jafnvel stórhættulegir.
Líkin fundust aldrei. Það var það skelfilegasta. Nú
varð hin rösklega rödd telpunnar óstyrk. „Veslings
frænka vonast alltaf eftir því, að þeir komi aftur, á-
samt litla, brúna, spænska hundinum, sem týndist með
þeim, og að þeir muni ganga inn um gluggann þarna
eins og þeir voru vanir. Þess vegna er glugginn alltaf
látinn vera opinn á hverju kvöldi, unz dimmt er orð-
ið. Aumingja frænka, hún segir mér oft frá því, þegar
þeir fóru út, maðurinn hennar með hvíta regnkápu á
handleggnum, og Ronnie, yngri bróðir hennar söng:
„Bertie, hví bregðurðu á skeið?“ bara til að stríða
hennii, því að hún sagði, að lagið færi í taugarnar í
sér. Trúið þ.ér því, stundum kemur yfir mig hálfgerð
óhugnaðartilfinning, á hljóðum og kyrrum kvöldum
Saga eftir Saki
eins og þessu, mér finnst ég geta átt von á, að þeir
komi.gangandi inn um gluggann.“
Það fór hrollur um hana og hún þagnaði. Framton
létti þegar frúin kom blaðskellandi inn í stofuna og
baðst mjög afsökunar á því að láta standa á sér.
,,Eg vona, að Vera hafi verið yður til skemmtúnar,"
sagði hún.
„Það hefir hún vissulega gert,“ sagði Framton.
„Eg vona, að yður sé sama þótt glugginn sé opinn,"
sagði frú Shappleton glaðlega. „Maðurinn minn og
bræður mínir koma bráðum af veiðum, og þeir eru
vanir að koma þessa leiðina inn. Þeir hafa verið að
svipast að snípum úti á mýrlendinu í dag, svo að gólf-
ábreiðurnar mínar fá víst fyrir ferðina, þegar þeir
koma heim. En svona erúð þið karlmennirnir.11
Hún lét móðan-mása um veiðar og fuglafæð, og
möguleika á andaveiðum næsta vetur. En það lét allt
saman ægilega í eyrum Framtons. Hann gerði örvænt-
ingartilraun til að snúa talinu á hugðnæmari brautir,
en tókst það miðlungi vel, því að hann varð þess var, að
húsmóðirin snéri athygli sinni að litlu leyti að honum,
heldur hvörfluðu augu hennar stöðugt fram hjá hon-
um út að glugganum og flötinni, utan við hann. Það
var sannarlega óheppileg tilviljun, að hann skyldi
einmitt rekast- hingað á þessari sorglegu árstíð.
„Læknarnir eru sammála um það, að ég þarfnist full-
kominnar hvíldar og forðist æsingu og líka allt líkam-
legt erfiði,“ sagði Framton, og reyndi nú að styðjast
við þá almennu trú, að ókunnugt fólk og nýir kunn-
ingjar séu sérstaklega gráðug í að heyra um lasleika
(