Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 35

Alþýðublaðsins
35
/
á ihonum Björn og Þorsteinn. Magnús kailar til þeirra
og biður þá um fram allt að snúa aftur hið skjótasta,
því veðrið sé ískyggilegt. Björn neitar því, og ætlar að
vinda upp segl og hraða förinni sem mest. En áðúr en
honuni tókst að ganga frá seglinu, kom snörp vindhviða
og hvolfdi bátnum. Magnús bað guð fyrir þeim, þar eð
hann var sjónarvottur að slysinu og féllst mjög til um,
sem von var. Þeir félagar, Björn og Þorsteinn g'átu fest
hendur á bátnum og komust báðir á kjöl. En enginn
bátur var við höndina til að bjarga þeim á í land.
Hrakti þá undan vindinum norður og vestur með Rauða-
gnúp og á haf út. — Magnús Mjóp nú allt hvað af tók
vestur í Grjótnes og sagði tíðindin. Var báti hrundið
fram tafarlaust og mannaður vel og lagt af stað til að
leita að þeim félögum. Hafði Hákon bóndi forystuna
sjálfur, enda var það á orði, hvað hann hefði góðá sjón:
Eftir mikinn róður tókst þeim loks að koma auga á
bátinn og voru þeir félagar enn hangandi á kjölnum.
Þorsteinn var enn með lífsmarki en Björn dauður.
Grunur Magnúsar hafði ekki verið ástæðu'laus. —
Þorsteinn náði sér aftur eftir hrakför þessa. Og segir
svo ekki fleira frá þessum atburðum.
Eitt ár líður án þess að nokkuð gerist, það sem í
frásögur sé færandi. — Fyrsta sunnudag í góu árið
1824 bar upp á 22. febr. Þann dag var logn og bezta
veður. Hákon bóndi á Grjótnesi hóf húsilestur áð vanda
og hlýddi heimi'lisfólk allt á húslesturinn nema eitt eða
fleiri 'börn, er voru að leikjum úti við í góða veðrinu.
Sjórinn var spegilsléttur og örlaði ekki á neinu, nema
,,duflum“ selanótanna, er lágu í langri iínu fram undan
bænum. 'Þ^ar Hákon bóndi var um það bil í miðjum
húslestri, kom barn inn og sagði að stór selur buslaði
ógurlega í einni nótinni. Hákon bóndi lagði samstundis
frá sér bókina, bað Þorstein son sinn að koma með sér,
og gengu þeir síðan ofan í fjöru. Hrintu þeir fram bát
í skyndi og reru fram þangað, er selurinn var í nót-
inni. Undir venjulegum kringumstæðum var þetta að-
eins stuttrar stundar verk. Selurinn var rotaður með
barefli, festur við bátinn og síðan róið í land, sem var
örstutt leið. En í þetta skipti átti öðruvísi að fara.
Þennan morgun var Hlaupa-Mangi að gegna störfum
sínum að vanda heima á Núpskötlu. Sér til miki'llar
undrunar verður hann allt í einu var við ,,furðu“ þeirra
G'rjótnes-feðga. Þá var Magnús ekki seinn á sér, frem
ur en vanalega og hleypur vestur í Grjótnes. Þegar
hann kom þangað, stóð svo á að þeir feðgar voru komnir
fram að nótinni, og voru að föúa sig í það að rota sélinn.
En í sömu svipan hvolfist báturinn og þeir feðgar
drukknuðu þar báðir, með því að enginn bátur var við
höndina til að bjarga þeim. Allt heimilisfólkið, ásamt
Magnúsi stóð í fjörunni og horfði á þetta hörmulega slys,
án þess að geta nokkuð aðhafzt. Og verst þótti Magnúsi,
að hafa ekki komið nokkrum mínútum fyrr, ef hann
hefði mátt koma í veg fyrir Slysið.
Hlaupa-Mangi var Langnesingur að ætt, fæddur um
1780, fluttist þaðan ungur og settist að í Núpa-sveit.
Systir hans hét Ingileif og mun hún hafa flutzt í Núpa-
sveitina um sama leyti. Hún giftist Magnúsi Helga-
syni bónda á Eiðastöðum og áttu þau nokkur börn.
Létu þau einn son sinn bera nafn Hlaupa-Manga, en
það var Magnús Magnússon faðir Guðmundar Magnús-
sonar rithöf. (Jóns Trausta). Hlaupa-Mangi var greindur
vel og orðhagur, en alveg sérstaklega yfirlætislaus.
Hann var góðgjarn og hjálpsamur og.naut al'ltaf vin-
sælda, þó fátækur væri. Hann andaðist fjörgamall, að
Grjótnesi á Melrakkaslétfu.
Hér sjáið þið tvo karla, sem hafa gaman af því að fara upp á há fjöll með byssu um
öxl, til þess að skjóta fugla. Það eru: E. Hemingway (t, v.), og Cary Cooper (í miðið).
Leikarinn og skáldið.
4»