Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 37

Alþýðublaðsins
37
Orlof eiginmannsins
Smásaga
HANN stóð miðsvæðis í gildaskála úti í sveit og
horfði á dansfólkið svífa framhjá í draumkennd-
um valsi. Úti var hlý og þögul nótt. Fram með mána-
silfruðum skógargöngum sungu trjásöngvurnar mið-
nætursöngva sína.
Hann stóð þarna, lítið eitf hærri vexti en allir hinir,
og reyndi að glöggva sig á því, hver væri fegursta
stúlkan í dansinum. Það var skemmtilegt val, en ekki
auðvelt. í hálfrökkrinu voru þær allar yndislegar með
hvítar axlir og dreymandi augu. Eða svo virtist hon-
um' .
Gjestgjafinn kom til hans, um leið og há, ljóshærð
stúlka sveif fram hjá.
— Á að kynna yður einhverri?
Hann hristi höfuðið.
— Nei, kærar þakkir.
Rauðhærð stúlka í grænum kjól sveif fram hjá, því
næst nettvaxin stúlka með brúnt hár og blóm í hár-
inu Hann horfði á þær stundarkorn meðan þær gengu
frá einum dansherranum til annars. Sú ljóshærða var
vissulega fögur. Sú rauðhærða ... nei. Sú* dökka
þrýsti sér fast upp að darisherranum sírium og kjóllinn
féll fast að líkama hennar og hún lygndi augunum.
Allt í einu tók hann ákvörðun sína. Hann gekk inn
í röðina og klappaði á öxlina á dansherra hinnar dökk-
hærðu. Hún sveif inn í faðm hans án þess að líta á
hann og mild blómaangan barst- að vitum hans.
Þegar hún leit framan í hann voru augu hennar eins
og fjólur, en jafnframt ofurlítið kuldaleg.
— Vertu ekki svona súr á svipinn, sagði hann.
Við höfum sést áður, í fyrra lífi, það er ég sannfærð-
ur um.
Hún svaraði honum ekki. Þau dönsuðu þegjandi
stundarkorn. Hún 'var sviflétt í dansi, hvirfillinn á
henni náði honum aðeins í höku.
— Þú. virðist ekki sannfærð um, að við höfum sést
áður, sagði hann. — En ef þú vildir koma með mér
hérna út á svalirnar, gætirðu ef til vill munað eftir
mér.
Hún stanzaði. — Eg er mjög minnisgóð, sagði hún.
Rödd hennar var hvorki kuldaleg né alúðleg. Það var
eins og henni stæði nákvæmlega á sama. En hún fór
með honum.
Þau gengu út á rökkvaðar svalirnar, þar sem glóði
á eld í vildlingum á stöku stað. Stúlkan nam staðar
við riðið, en hann greip um arm hennar og ýtti henni
á undan sér niður þrepin og eftir stígnum, sem lá til
knattleikavallarins. Hún bar sig ekki á móti, en sagði
kuldalega: — Þú virðist vera kunnugur. hér um slóðir.
Hann hló. — Það er eðlisvísun, sagði hann. — Auk
þess þarf ég að biðja þig bóna'r, sem þú gætir ékki
veitt mér á veggsvölunum.
— Einmitt, sagði hún. — Eg hélt, að þú hefðir leitt
mig út til þess að minna mig á eitthvað.
— Eg er hræddur um, sagði hann — að ástæðan
til þess að ég leiddi þig út eigi sér dýpri rætur. Eg
fór með þig hingað af því að mig langar til að kyssa
þig-
— Jæja, sagði hún og sjáöldur hennar þöndust út í
tungsljósinu. — Þú virðist vera farinn að úrvænta.
Vildi engin aumkast yfir þig? Eða hefirðu reynt þær
allar?
Hann gretti sig: — Þú talar eins og konan mín, sagði
hann.
Hafi henni komið þetta á óvart, lét hún að minnsta
kosti ekki á því bera. — Reyndu ékki að telja mér trú
um, að konain þín misskilji þig, tautaði hún.
— Það er líka mjög fjarri því, sagði hann. — Hún
skilur mig einmitt mjög vel. Hún veit, að ég er hrif-
inn af fallegum st’úlkum. Hún féllst líka á það í kvöld,
þegar ég bað hana um leyfi til þess að kyssa falleg-
ustu stúlkuna, sem hér væri og gaf samþykki sitt.
Rreyndar var hún ofurlítið súr á svipinn, en hún sam-
þykkti það samt. Einn koss. Auðvitað því aðeins að
stúlkan vilji það sjálf. Hann þagði stundarkorn. — Og
vill hún það?
Hún brosti ofurlítið. — Finnst þér ég vera fallegust?
— Já, það ertu.
Um leið og hann sagði þetta stóðu þau í skugga
trjánna. Hann laut að henni, en hún hörfaði.
— En hvað um konuna þíma? Hvað fær hún í stað-
inn?
— Ó, hún má kyssa hvern sem henni sýnist. En að-
eins einn koss.
Hún horfði á hann stundarkorn. — Segðu mér!
Þarf konan þín líka að segja — fórnardýri sínu — að
hún sé gift?
— Nei, sagði hann. — Þess þarf hún ekki. Hri hún
verður að taka ofan giftingarhringinn áður en hún
kyssir hann. Eg krafðist þess.
Stúlkan horfði ofan á hendur sér, sem voru bjart-
ar í tunglsljósi-nu. — Ertu viss um, að þú viljir eyða
þessum — utanhjónabandskossi -— á mig? Voru ekki
aðrar stúlkur þarna inni, sem þér leizt betur á?
— Þar var ljóshærð stúlka, sagði hann. — ííún var
falleg. En þú varst fallegust.
Hún snéri sér skyndilega að honum, vafði örmum
um háls honum og teygði fram varirnar. Hann laut
að henni. Umhverfis þau tístu trjásöngvurnar, en tím-
inn nam staðar. Hægt og hikandi slitu þau faðmlaginu.
Þau horfðu hvort á annað.
— Eigum við nú að fara inn aftur? spurði hún al-
varleg.
— Nei, það held ég ekki, sagði hann alvarlegur á
svip. — Mér hefir dottið annað snjallara í hug. Hann
kyssti hana aftur. — Settu hringinn upp aftur, sagði
hann. — Við skulum fará heim.