Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 39

Alþýðublaðsins
39
NOEL,
stúlkan, sem átti afmæli á jólunum
BARNASAGA eftir Mary Jeans.
NOEL, viltu sjá um, að Rupert fái mér lestina
mína?
— Noel, getum við ekki búið til kaffi?
— Noel, villtu lesa fyrir okkur sögu?
— Noel, má ég sigla bátnum mínum í baðkerinu í
nótt? Nanny bannar mér það, þegar hún er heima.
—: Noel, hvað getum við gefið Nanny í jólagjöf?
— Heyrðu mig, Noel, get .... röddin hljóðnaði
skyndil^ga, þegar stúlka með hrokkið hár, um fimm-
tán ára gömul, spratt á fætur og fleygði frá sér bók-
inni, sem hún hafði verið að reyna að lesa. Augu
hennar leiftruðu, þegar hún sagði:
— Noel, Noel, Noel! En hve mér er illa við nafnið
mitt. Það er alltaf Noel hér og Noel þar frá morgni til
kvölds. Eg vildi, að ég hefði verið einkabarn auðugra
foreldra, sem hefðu gefið mér viðunanlegt nafn.
Ökyndileg þögn varð í barnaherberginu, en tíu augu
störðu skelfingu lostin á Noel Bainbridge. Áður en
nokkur væri búinn að jafna sig, voru dyrnar opnaðar
og frú Bainbridge kom inn í herbergið. Hún horfði
stundarkorn á undrandi svip yngri barnanna, en því
næst á reiðilegan svip elztu dótturinnar. Því næst á-
varpaði hún Noel:
— Noel! Nanny hefir nýlega sent skilaboð um það,
að móðir sín sé veik, og að hún verði að dvelja hjá
henni þangað til einhver annar komi til að líta eftir
henni. Og ég þarf að vera fjarverandi á morgun frá
klukkan þrjú til klukkan sex.
— Eg get ekki verið hjá börnunum á morgun,
mamma, hreytti Noel út úr sér. Þú veizt, að ég er ein
af þeim hamingjusömu, sem erum boðnar til ungfrú
Anerley. Eg get ekki hafnað því boði.
— Mér þykir fyrir þessu, en hvað eigum við þá að
gera. Leila er ekki nema tólf ára, og hún getur ekki
gætt Rupers, Johns, Charless og Moniku. Eg er viss
um, að Anerley skilur þig, ef þú ferð til heíinar og af-
sakar þetta. Ef þú ferð strax — skal ég vera tilbúin,
þegar þú kemur. .
Noel, sem venjulega var síkát og brosandi, var nú
ákveðin á svipinn og harðneskjuleg. — Þetta er ekki
fallega gert. Eg fæ aldrei að gera það, sem mig langar
til. Eg verð alltaf að vera barnfóstra meðan stúlkur á
mínum aldri fara í heimboð. Og það er allt vegna þess,
hvað ég heiti andstyggilegu nafni.
Noel hélt niðri í sér grátinum og flýði út úr her-
berginu. Skuggi leið yfir ásjónu frú Bainbridges, en
hvarf nærri því um leið.
— Veslings Noel er ekki vel frísk, sagði hún við
yngri börnin. Eg hefi ofurlítinn tíma afgangs — og
skal lesa þangað til Nikki verður að fara að hátta.
Þessari tillögu var tekið með miklum fagnaðarlát-
um, og Leila flýtti sér að finna söguna, sem frá Bain-
bridge átti að lesa. Börnin söfnuðust umhverfis hana
rétt hjá arninum og hlustuðu á rödd hennar. Þau
heyrðu ekki útidyrahurðinni skellt aftur, þegar Noel
fór út. En þótt hún væri að lesa, gat hún ekki hugsað
um annað en Noel. Henni þótti vænt um elztu dóttur
sína, oft þótti henni fyrir því, hversu oft hún varð að
biðja hana að fórna sér fyrir yngri börnin. Síðustu
dagana hafði hún orðið vör við óróleika og óánægju
hjá elztu dóttur sinni. Eitt kvöldið hafði Noel lýst
því yfir í bræði sinni, að svo liti út sem hún væri að-
eins fósturdóttir þeirra,\ en tilheyrði ekki Bainbridge-
fjölskyldunni, Frú Bainbridge þótti þetta miður, en
svo skildi hún, að Noel hafði á réttu að standa. Hún
var heimilinu nytsamari en flestar stúlkur á hennar
aldri voru sínum heimilum.
Noel var úti í regninu og hugsaði aðeins um það,
sem henni fannst sér vera rangt gert.
— Hvers vegna gengur allt öfugt fyrir mér? tautaði
hún reið. Eg þarf að líta eftir hóp af bræðrum og systr-
um og get ekki farið í heimboð. Það er andstyggilegt
að vera elzt systkina sinna. Og ég á ekki einu sinni
almennilegan afmælisdag. Ó, hvers vegna fæddist ég á
jóladag. Og hvers vegna heiti ég Noel?
Hún hélt áfram og hristi regndropana úr hrokknum
lokkunum. Eftir tíu mínútur var hún komin þangað
sem ungfrú Anerley átti heima og þegar hún var að
beygja heim að húsinu, rakst hún á manneskju, sem
var falin undir stórri regnhlíf. Hún ætlaði að fara að
stama fram afsökunarorðum, þegar hún sá, að þetta
var engin önnur en ungfrú Anerley.
—- Mér þykir fyrir þessu, ungfrú Anerley, sagði hún.
— Meiddi ég yður?
— Nei, sagði ungfrú Anérley brosandi. Ætluðuð þér
að heimsækja mig?
— Já, ungfrú Anerley. Eg ætlaði að segja yður, að
ég get ekki komið annað kvöld.
Kennslukonan horfði á hana stundarkorn, en sagði
svo: — Eg ætlaði bara að láta bréf í póst, — Þér getið
gert það fyrir mig á heimleiðinni. Komið heim með
mér, og þar getum við talað saman stundarkorn. Yð-
ur virðist liggja eitthvað sérstakt á hjarta.
Fimm mínútum seinna sátu þær fyrir framan arin-
inn og Noel sagði ungfrú Anerley allt um hagi sína.
— Það er hræðilegt að vera elzt af systkinum sín-
um, sagði hún. — Eg er aldrei frjáls manneskja. Eg