Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.01.1936, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Á höfum
heimsins.
\»IÐ VORUM ÞRÍR og kölluð-
um o'kkur einu nafni „bræð-
unna“. Allir vorum við hamingju-
samir sjómienn.
í nærri pví tvö árflæktumst við
Um flest höf heimsins, á alls kon-
ar skipum, áhyggjulausir og á-
nægðir með hluts'kifti okkar í
pjóðfélaginu. — Þegar okkur bar
að landi, tó’kum við strikið á pá
fyrstu knæpu, sem fyrir varð,
létum „ankerið falla“ og settumst
að drykkju. Þegar við svo höfð-
tun gefið kvenfólkinu hýrt auga
og stundum slegist við farmenn
af öðrum skipurn, var haldið um
borð. Þó gat pað komið fyrir.
að við gengjum Lengra upp í
borgina, mieð pað fyrir augum,
að beimsæ’kja kvikmyndahús eða
aðra slíka staði — en þær land-
göngufierðir enduðu ætíð hjá
flöskunni og kvienfóikinu, eins og
allar aðrar.
Þannig leið tíminn, þrunginn
af konum og víni og látlausum
hildarleikjum á landi eða sjó. Ef
einhv-er h-efði sagt við okkur, að
bráðum ættum við að skilja fyrir
fult og alt og hver ta'ka sitt stritó
í giegnum lífið, h-efði o’kkur pótt
pað harla ótrúlegt, svo samrýmdir
vor-um við orðnir.
En prátt fyrir okkar jiæstum ö-
rjúfandi fóstbræðralag, vissumvið
harla lítil d-eili hv-er á öðrum.
Þeir vissu báðir, að ég var Isle-nd-
-ingur og kölluðu mig p-ess v-egna
„Island“. Ég vissi aftur á móti að
annar peirra vor frá Noregi, og
var hann p-ess v-egna kallaður
vv vy vv yy vv w w vv w yv vk'1 v<
íví :-x xk ><k kk &í kxx/ixk
að láta taka mynd af sér,
með fjölskyldunni, þegar
allir eru í hátíðaskapi.
Ljosipðistofa
Sigurðar Guðmmidssonar,
Lækjargötu 2.
Sími 1980.
Heima 4980.
„Norge“; hi-nn var frá Svípjóð
og var 'kallaður „Sverig-e". Allir
vorum við á svipuðu r-eki og á-
lika að vexti, og öllum pótti okk-
|ur gott í staupinu.
Norge var afl-eitur með að i-end-a
í slagsmálum, sérstakkga pó ef
hann hitti -einhv-erja, s-em hann
hélt að væru af dönsfcum ætt-
um. Hann -kvaðst h-eldur ekki
fcuinna að hræðast, og g-erði ýmis-
legt til p-ess að sýna, að svo
væri. — Þannig bar við t. ð.
einu sinni, -er okkur bar að landi
í Valencia á gamalli, prímastraðri
seglskútu, og við sátum aljir á
mauta-ats-sýningu, að hann s-egir
upp úr þurru: „Ég ier ekki hrædd-
ur við nautið að tarna.“
„Nei, -ekki m-eðan þú situr hér,“
svaraði ég í grandal-eysi. Þ-að
skifti svo engum togurn m-eð pað;
hann rýkur upp úr sætinu og
stekkur inn á sýningarsviðið m-eð
rauðan hálsklút flaksandi fyrir
framan s-ig. Nautið sá hann strax
og ætlar að renna sér á hann, -en
hann gat með naumindum vikið
sér undan. Hann gerði pað samt
með svo snildarlegum hreyfing-
um, að áhorfendurnir æptu og
klöppuðu. Boli gafst samt ekki
upp, og g-erði aðra atrennu, og
hefði sjálfsagt drepið hann parna,
ef sjálfur „tor-eadorinn“ hefði-ekki
komið hlaupandi og 1-eitt athygli
nautsins að sér. Norg-e var auð-
vitað t-ekinn fastur og 1-eiddur út
af leiksviði-nu, á m-eðan áhorf-
endurnir hlógu og hömuðust, svo
-ekki h-eyrðist mannsins mál.
Sverg-e var draumlyndur mjög.
og stóð oft tímum saman og
horfði m-eð söknuði út yfir hafið.
er sólin var að síga út við sjón-
deildarhringinn. Hann sagð'st pá
vera að yrskja ástarljóð. Stundum
tárfeldi hann, en ég sá hann aldr-
ei gráta. — Það var ienginn -efi
á pví, að hann þráði að komiast
heim til ættlands síns, pó svo
hann neitaði pví, -er við Norg-e
spurðum hann að pví. — Við vor-
um hljóðir og dulir, eftir að pessi
punglýndiskrst komu yfir Sverg-e,
en pau voru fyrirboði mikillar
drykkju og oft slagsmála í inæstu
höfn. ...
Svo var. það eitt sinn, aÖ við
vorum skipverjar á tankskipinu
„Fort AIbert“. Sverg-e og Norge
voru hásetar, en ég hafði verið
• forframaður fyrir prem vikum og
var nú „stýrissveinn" (kvaríer-
master). — Við lágum í Arupa,
og áttum að fara paðan daginn
Sjóferðasaga eftir Dag Austan.
eftir með olíufarm til N-ewYork.
— Sv-erge hafði haft punglyndis-
’kast daginn áður, svo nú átti að
/fara í I-a'nd og h-el l|? í sig nolkkr-
um lítrum af öli og víni. Þeir
biðu aðeins -eftir mér, pví ég stóð
vörð við landganginn og átti eft-
-ir að standa í tvo tíma. — Ann-
að Slagið gaut ég auganu aftur á
til hád-ekksins (the popp), -en þar
sátu nokkrir skipv-erjar að vín-
drykkju; par á m-eðal Norge og
Sverg-e. Ekki virtist samkomulag-
ið v-sra par gott, pví við og vlð
urðu smá-slagsmál (par fljúgast
menn aldriei á), en pau eru ekki
jeilnu sinni í frásögu færandi.
Alt í le-inu -k-emur ungur maður
hlaupandi upp landgöngubrúnia.
Hann heilsar mér m-eð sjómannia-
kv-eðju og spyr, hvort ég sé varð-
maður (vaktmaður). Ég kvað svo
v-era. Hann dregur þá s'kjal upp
úr vasa sínum og fær mér. '—
Það var frá umboðsmanni félags
þess, ier átti Fort Albert, og sýndi
að maður pessi hafði verið á skipi
frá sama félagi, -en bafði veikst,
er skipið var á piessum slóðum
fyrir no'kkru, og pá verið settur
á sjúkrahús. Nú átti hann að
fara með okkur til New York, til
pess að fara á skipið aftur.
Ég fékk honum skjalið aftur og
sagði honum, að hann skyldi fá
fyrsta stýrimanni pað, er hann
kæmi um horð, en hann væri í
landi nú s-em stæði.
Síð-an spurðum við hvorn ann-
an frétta; hann mig um s'kipið og
áhöfnina, hvort nokkuð sögul-egt
hefði gerst í síðustu höfn o. s.
frv., en ég spurði aftur á móti
um skipakomur til eyjarinnar,
kvenfólk og vínföng í landi. —■
Hann 1-eysti v-el frá skjóðunni og
eftir nokkrar mínútur hafði h-ann
— auk fréttanna — sagt mér á-
grip af æfisögu sinni.
Hann var 17 ára gam-all, fædd-
!ur í ,San Francisco, og var af rík-
um foreldrum kominn (hann bar
pað með sér). Hann strauk að
heiman fyrir rúmu ,ári v-egna pess,
að for-eidrar ha-ns vildu ekki
iLeyfa honunx að farct ,,til sjós“, en
vildu að hann g-engi m-entaveginn
og yrði prestur. — Hann 'kvaðst
skyldi v-erða skipstjóri m-eð tím-
anunv pó -ennpá væri hann ekki
n-ema pjónn yfirmanna. Foreldr-
ar sínir skyldu aldrei finna sig,
hvað s-em pau létu leita; pvi hrfnn
sigldi undir fölsk-u nafni, og í
plöggúm hans væri skráð, að
hann væri fæddur í Ncw Or-
leans. Hann kvaðst hafa séð nafn
s-itt á mörgum sjómannah-eimilum,
log eiins í ameriskum blöðum; par
væri hann b-eðinn að k-omia h-eim.
En það yrði nú -ekk-ert úr heim-
förinni, fyr -en hann að minsta
kosti væri orðinn hás-eti.
Mér leizt v-el á dr-enginn, og fór
að telja um fyrir honum. Ég sagði
honum, að hann skyldi láta pað
verða sitt fyrsia verk, er hann
kæmi tiT New York, að skrifa
heim; hann myndi aldrei sjá eftir
pví. Foreldrar hans gætu ekki
tekið hann af skipi og fluít ham?,
hieim með valdi, hvort eð væri.
Eftir að ég hafði sagt honum, að
ég væri ekki nema 20 ára, og.
skrifaði alt af heim alinað slagið
og fengi -einnig bréf að heiman,
kvaðst hann skyldi skrifa heim
við fyrsta tækifæri — pað hlyti
pó að vera gamau að fá frétttir
að heiman, svona við og við.
Eftir samtal okkar vildi hainn
fara aftur á til sjðma'nnanna, er
áður er um g-etið, en ég aftraði
honum frá því, sagði honum að
bíða svoiítið. Þama aftur á gætta
orðið slagsmál pá og p-egar, og
það væri mikið hollara fyrir h-ann
að standa hér og horfa á, heldur
en að fá kannske tennurnar slegn-
ar úr skoltinum. — Hann kvaðst
vera vanur smáskæxum, -en fyrir
utan það veitti sér ekkert af smá-
æfingum. Svo v-eifaði hann hend-
inni í kv-eðjuskyni og flýtti sér
aftur de-kkið. En pað hiefði hann
aldrei átt að g-era, pví það varö
hans „síðasta ganga“ í pessu lífi.
í pví hann hljóp upp stiga
pann, er liggur frá tankdekkin*
og upp á hád-ékkið brutust út
vilt slagsmál, rétt við stigann. Og
er dnengurinn -er kominn í efsta
prepið, snýr maður sér að lionum
og slær hann hnefahögg' upp
undir fcjálkann. Svo mikið var
höggið, að hann missir af hand-
riðinu, tekst á lofí og k-emur meðj
höfuðið niður á ieitt tankopið.
Fallið var um 10 fet.
. Ég meira þaut en hljóp pangað,
sem hann lá. Slagsmálin hætt*
og allir störðu niður á liggjandi
manninn. ítali einn hrópaði, ai
petta lnefði verið -eitt af peii*
fallegust-u höggum, sem han»
hefði séð.
Ég ætlaði varla að trú-a nxinun*
eigi-n augum, er ég sá, að stórt
gat var á höfði drengsins og
blóðslettur út um alt; Höfuðið
var alt rautt af blóði.
(Frh. á 7. síðu.)