Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 19.01.1936, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Skipskettir.
5aga eftir Nylander.
(Sögn þessa ritar þektur finskur
ritliöfundur, Nylander að nafni. Áður
en hann gerðist rithöfundur var ha,nn
fjórtán ár í siglingum. Sagan er ein
af endurminningum hans frá þeim
tíma, og er sönn).
MORGUN EINN bjargaði 2.
stýrimaður tveimur lífum -
ekki mannslífum, heldur lífum
tveggja ferfætlinga. Á síðasta
augnaoliki hafði hann komið í
veg fyrir að tveimur ketlingum
væri kastað í sjóinn í poka sem
stór síeinn var festur við. Hann
tók þessa litlu munaðarleysingja
með sér út í „Esmeröldu“
gömlu, sern lá við akkeri á höfn-
inni.
„Bryti, lítið eftir þessum
tveim vesalingum," sagði hann
þegar hann kom á skipsf jöl. Þeir
verða góðir á rotturnar, þegar
augnatýrumar í þeim stækka
dálítið meira.“ Þeir höfðu aðeins
ofurlitlar blikandi rifur í stað
augna og líktust hekt tveim-
ur mjúkum, hvítum uilarhnoðr-
um.
„Allright, herra,“ sagði bryt-
inn. Hann hafði víða farið og
sletti oft ensku.
Það var búið um ketlingan í
tómum rúsínukassa, sem var
látinn undir eldhúsborðið í horn-
ið fjarst dyrunum. Þama var
hlýtt og notalegt, en dálítið
dimt, en kettir sjá vel í dimmu,
svo þao dró ekkert úr vellíðan
þeirra.
Það var hlýlegt og þægilegt
þarna inni, en úti var kalt og
hryssingslegt. Það var komið
fram yfir veturnætur og við lág-
um með fullfermi, albúnir í
ir ekhi fsæglleg-
nr ííhí eltir fóiln
) lata taka rnynd af sér,
,,■,<) í u>i kyldunni, þegar
>r r, i hátíðaskapi.
Ljósmynd^stofa
Si , onmndssonar,
Lækjargötu 2.
Sími 1980.
Ileima 4980.
Spánarsiglingu á höfninni í
Beckholm. Haustvindurinn þaut
eins og ósýnilegur risafugl yfir
láð og lög. Við og við heyrðist
ýlfrið í honum og í iðunum af
vængjaburði hans dönzuðu
fyrstu snjóflyksur vetrarins.
Höfnin var alauð. Skipin, sem
lagt hafði verið í vetrarlægi við
Runsala Land, voru ósköp öm-
urleg að sjá, mannlaus og með
seglaiausar rár í hálfdimmunni,,
Litlu eimbátarnir voru hætdr að
ganga, engir dráttarbátar sáust
?, nú með háfermdar timburferjur
í eftirdragi og hvergi sáust nú
skemtisnekkjur sumarsins
hlaðnar kátu ferðafólki. Furu-
skógurinn á ströndinni var ber
og blaðlaus og jók á ömurleik
umhverfisins. Það var haust-
blær og drungi hins deyjandi
sumars á öllu.
Skipshöfnin á „Esmerö!du“
var nýkomin um borð. Alt var á
tjá og tundri ög matvæl: og ann-
ar skipsforði lá eins og hráviði
um þilfarið. Verið var að Ijúka
við hreingerningu á klefa yfir-
mannanna. I klefa skipshafnar-
innar stóðu sjómannakisturnar
enn þá í, reipum og fyrirbönd
fatapokanna voru enn óleyst.
Eldhúsið var eini staðurinn,
þar sem alt var bjart og hreint,
og þar gekk brytinn að starfi
sínu meo uppbrettar ermar og
hvita svuntu og samlita húfu,
rólegur og ákveðinn og alveg
eins og heima hjá sér.
„Ég get svo sem vel trúað,
að þið viljið fá meiri mjólk, át-
vöglin ykkar,“ sagði hann önug-
lega um leið og hann jós brenn-
heitri súpunni upp í tinfatið
okkar. — Ég var léttadrengur á
skipinu og eitt af verkum mín-
um var að bera skipshöfninni
matinn.
„Fáum við mjólk á þessu
skipi,“ sagði ég sakleysislega.
Rjukandi ausan stansaði á
ferð sinni milli fatsins og potts-
ins og brytinn starði á mig
steinhissa. Svo hló hann góð-
látlega.
„Er þetta fyrsta ferð þín?“
spurði hann.
„Nei, næstfyrsta,“ svaraði
óg.
,,0g samt geturðu hugsað þér,
að sjómenn á finskum skipum
séu aldir á mjólk!“ Hann hélt
áfram að ausa upp súpunni.
„Þeir gera það varla á þeim
amerísku. — Nei, ég var aðeins
að tala um kattarskammir, sem
þeir hafa dembt á mig,“ hélt
hann áfram, þegar fatið var
orðið fult. Hann þurkaði sér um
hendurnar á svuntunni og benti
með fætinum út í hornið undir
borðinu. „Eins og ég hafi svo
sem ekki nóg að gera, án þess
að hugsa um heilt dýrasafn.“
Þegar ég kom aftur með fatið
tómt, Iá brytinn á hnjánum hjá
rúsínukassanum.
„Komdu nú, kisa litla,“ heyrði
ég hann tauta. „Drekktu nú svo-
lítið meirá, litia mjóikurtrýni!
Sem ég er lifandi, litla bjarteyg,
ég held þú sért bara sofnuð m.eð
trýnið niðri í undirskálinni!“
Rödd hans var svo mjúk og lað-
andi, að ég ætlaði varla að
þekkja hana.
Þegar hann varð þess var, að
einhver var í dyrunum, stóð
hann upp og varð dálítið vand-
ræðalegur.
„Vissulega verður það til lítils
góðs, að stýrimaðurinn neyddi
mig til að taka við þessum
ketlings-greyum,“ sagði hann
stygglega. „Hvemig getur hon-
um dottið í hug, að ég hafi tíma
til að sinna þeim? Eg gæti bezt
trúað, að hann kæmi einn góðan
veðurdag með tvö þrjú folöld
handa mér að hirða! Nei, það
hefði verið betra, bæði fyrir mig
og þá, ef þeir lægju nú á hafs-
botni, — og líklega verða það
fyr eða síðar forlög þeirra.“
Meðan hann lét dæiuna
ganga, tók ég mér bessaleyfi til
að skoða þessa litlu skjólstæð-
inga hans nánara. Þeim hafði
tekist að hvolfa undirskálinni,
sem þeim hafði verið gefin
mjólkin á, og virtust nú vera að
leita að þægilegasta staðnum,
innan um tuskurnar í kassan-
um, til að fá sér síðdegisdúrinn.
Þeir snerust þarna um sjálfa
sig, eins og í hálfgerðum vand-
ræðum og öðru hverju ráku þeir
upp Iitlu trýnin, eins og þeir
væru að spyrja ráða, en voru að
öðru leyti alveg eins og svolitlir
ullarhnoðrar.
„Ég þekki gamla konu í Hall-
arstræti. Ef þú vilt, skal ég tala
við hana. Kannske hún vilji
taka þá.“
„Hvað varstu að segja?“
sagði hann. „Koma þeim til ein-
hverrar kerlingar. Nei, það J:>ýð-
ir ekki við þessa kettí. — Svo
geta þeir líka orðið nytjaskepn-
ur á þessum gamla rottukláf,“
bætti hann við í mýkri rómi.
„Fyrsti áfanginn er ætíð erfið-
astur, auðvitað, eins og hjá
dreng í fyrstu ferð — eða ann-
ari — með óharnaðar kjúkur.,
„Mjá — mjá“ heyrðist frá
rúsínukassanum í horninu.
„Nú — nú, eru þið byrjaðir
aftur, garmarnir ykkar. Þið ær-
ið mig með þessu stöðuga
kveini.“
Hann hreyfði til hendina og
ég tók það sem bendingu um að
ég mætti fara.
Þegar ég leysti upp föggur
mínar, síðar um kvöldið, fann
ég stóra rýju úr prjónaðri ullar-
flík, sem ég gat vel mist. Ég
laumaðist inn í eldhúsið meðan
brytinn var fjarverandi, með
rýjuna undir treyjunni. En ég
var of seinn. Ofan á þeim var
ábreiða úr mjúkum, voðfeldum
dúk, og begar ég lyfti henni upPr
sá ég að sama voðfeida efnið
var undir þeim. Ketlingarnir
„hrutu“ af vellíðan; þeim leið
sýnilega mjög vel.
Það er gamalt máltæki, að
maður vaxi meðan maður sefur
og þetta átti sannarlega líka við
um ketlingana okkar. Það var ó-
trúlegt, hvað þeir stækkuðu
mikið, — en þeir voru líka altaf
sofandi. Á meðan öll veröldin
er aðeins einn rúsínukassi, verð-
ur tímanum heldur ekki eytt á
gagnlegri hátt.
í fyrsturíni veittu ketlingarn-
ir umhverfi sínu utan við rús-
ínukassann litla eftirtekt. Þeir
sýndu lítinn áhuga fyrir stjórn
skipsins og komu aldrei út á
þilfar. Þeir höfðu þegar verið
á sigiingu um Eystrasalt í þrjár
(Frh. á 6. síðu.)
líiimimilllllilí
lliillilliii
Alþýðobrauðgerðija,
Laugaviegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og kökur með sama
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 aura.
Fransikbrauð heil á 40 aU.
hálf á 20 au.
Sqrbrauð heil á 30 aura.
hálf á 15 aura.
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls konár, rjómi og
ís. Sendum um alian bæ-
Pantið í síma- 1606.
Brauðgerðarhús:
Keykjavík, Hafnar
firði, Keflavík.