Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 19.01.1936, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Fegurðar-
drottning
eða...?.
OLSVARTAR bylgjurnar
risu og hnigu á höfninni
1 Antwerpen. Línuskip, sem alt
Var upplýst, lagði frá bryggj-
unni og hafnarvitarnir depluðu
augum.
I Ijósrákinni, sem stafaði frá
stórum vita, kom í ljós stórt
skiÞ. sem nálgaðist óðum. Reyk-
Ur úr reykháfnum skyggði á
tlósið á af tur-siglunni; svo
keyrðist eimpípan blása.
Skipið lagði að bryggjunni, og
vírar voru strengdir. Gufu frá
sÞili.nu lagði um allar þiljur og
Sveipaðist um nokkrar leyndar-
^ómsfullar mannverur, sem
ídltu fram og aftur um þilfarið.
Sv° hljóðnaði hávaðinn og s.s.
’>Landia“ var lögst við bryggju.
Lað heyrðist þunglamalegt
^ótatak og járnhurð var skelt
fftur. Maður með hvíta liðsfor-
lögjahúfu gékk um gólf mið-
skipa. Hann hafði komið auga
a ólögulegan fatastranga, sem
^ait upp landganginn.
, Latastranginn skall niður á
PÚfarið og kynti sig sem toll-
v°rð. Báðir mennirnir hurfu inn
úhi dyr, voru þar dálitla stund
knmu svo aftur.
■lollvörðurinn spýtti mórauðu
. r borðstokkinn og fór síðan
L land. Ilvíta liðsforingjahúfan
varf.Við landgöngubrúna hékk
3°sker, sem varpaði
§ ®tu á hóp manna uppi
ry§gjunni. Eínn þeirra lék a
u°nhörpu og gróf kvenrödd
^yrðist raula slagara.
. Letta var smá-verzlunarfólk,
þurfti um borð sinna
/íhda. Loksins fór tollvörður-
°g hópurinn kom nær.
_ iðamótalaus maður með
storar
fyrst
daufri
á
á
skögultennur var sá
ti, sem komst um borð í s.s.
’ ahdiá“. Það var „Hraðrakar-
„ með rakstraráhöld sín í of-
Urktli
ko Um Poka- Á eftir honum
að'ílU SV° innir- Rakarinn opn-
tó]X c,yrnar að hásetaklefanum,
f ofan og heilsaði:
við S*iir, piltar, hér komum
ölh IllÓpaði hann °b heilsaði
m með handarbandi. Háset-
Eftir Birgi Pálsson
arnir, sjö að tölu, sátu kringum
kaffikönnu, háa brauðstafla og
smjörlíkisdós. Rakarinn tók
þegar til starfs og fór að sápa
einn af hásetunum, síðhærðan
labbakút. Hópur hávaðasamra
manna kom inn og setti alt á
ringulreið. Kaffikannan var
tekin af borðinu. Komdu bara
inn laxm, sagði einn hásetanna
við rangeygðan lassaróna, sem
stóð úti á þiljum og virtist ekki
hafa einurð á því að koma inn.
Kauphöndlari nokkur, sem
kallaði sig Mons Kimm stóð og
drap högg á borðið með spansk-
reyrsstaf og talaði í skipunar-
tón við kvenvæflu, sem var að
tosa tveim leðurkoffortum upp
á borðið.
Stúlkutetrið dró upp silki-
vefnað mislitan, japanskar
perlufestar, ilmandi sápur og
þuldi verðið á hverju einu í hálf-
um hljóðum. Haltur og eineygð-
ur mannsnápur hökti um og
bauð til sölu nokkrar Evumynd-
ir. Tveir lassarónar með rauðan
klút um hálsinn, tattoveruðu
gegn okurverði. Maður með
háifgerðan hrosshaus mælti
sérstaklega með vissri knæpu í
Shippergötu. r
Maður var þar einnig, sem'
kallaður var „Regnhlífin". Hann
hjálpaði strokumönnum af skip-
um til þess að fá vinnu aftur,
auðvitað gegn okurgjaldi. Þegar
hann opnaði munninn reis upp
maður sá, er rakarinn hafði
undir hnífnum og starði á
„Regnhlífina". Hann hafði ekki
tekið eftir honum fyrr en núna.
Hann gekk skrefi nær honum
og opnaði munninn. „Regnhlíf-
in“ virtist riða á fótunum og
hann greip hendi að hálsi sér.
Sá hálfrakaði talaði hægt og
með semingi. Allir hlustuðu.
„Regnhlífin" hörfaði undan við
hvert orð:
— Manstu eftir Ólafi Ölafs-
syni og vasapeningunum hans!
Ö, þú manst eftir því, þegar þú
skilaðir mér allra mildilegast
niður í Kongofljótið. „Regnhlíf-
in“ mótmælti sem óðast, en
hafði þó auga á dyrunum. Ólaf-
ur Ölafsson þaut eins og pila á
eftir honum. Svo hejmðis vein
einhversstaðar úti í nætur-
myrkrinu. Ólafur Ölafsson kom
inn aftur og brosti frá eyra til
eyra. Rakarinn hafði tekið lag
á munnhörpuna á meðan og sló
taktinn með fótunum. Maðurinn
með hrosshausinn hafði séð
færi á því, að lauma frá sér
'iokkru vínflöskum.
Peningaseðlar með allskonar
vatnsmerkjum fundu leáð úr ein-
um vasa í annan, jafnóðum og
einhver dýrgripur var fiskaður
upp úr koffortum Kimms. Mörg
flaska var stungin út. Maðurinn
með hrosshausinn ýtti rakaran-
um til hliðar og fór sjálfur að
spila nýjasta slagarann.
Kvenmaðurinn, sem var í
fylgd með Kimms fór að danza
og gerði ýmsar klúrar æfingar.
Kauphöndlarinn söng Parísar-
vísur, og Marokka-Iíans,
kringluleitur háseti, sló taktinn
með höndunum. Annar háseti,
nefndur Tom svarti, gerðist ölv-
aður, rauk á fætur og sveiflaði
sér í hálfhring með útréttum
örmum með dýrslegu öskri. Var
hann þá svo óheppinn að reka
hnefann í hnakkann á eineygða
kauphöndlaranum, sem þegar
misti fóta og lentu hinar fögru
Evu-myndir ofan í stóran
tóbakshráka, sem Ölafur Ólafs-
son var nýbúinn að senda frá
sér með mikilli reverentiu. —
Höndlarinn krafðist skaðabóta,
en enginn vildi hlusta á slíkt.
Nú var svo með rakarann, að
hann hafði gripið ógurlegt
músikæði, sem aldrei má henda
rakara. Hann þaut. og hring-
snerist með munnhörpuna í ann-
ari hendinni og rakhnífinn í
hinni, svo að lífshætta var að
nálgast hann. Aðgangurinn var
svo mikill, að strákur frá Lar-
vik, sem gerði sína fyrstu reisu
til sjós, klofaðist niður úr
kojunni og starði agndofa á að-
farimar. Maðurinn með hross-
hausinn hafði fundið inni á sér
fleiri flöskur, sem enginn vissi
hvaðan komu. Þær voru seldar
við hámarksverði. Þegar þessi
Jörfagleðin stóð sem hæst, voru
dymar skyndilega opnaðar, og
lítið, gráskeggjað mannkerti
læddi klumbufæti inn fyrir
þröskuldinn. Alt datt í dúna-
logn. — Gott kvöld, friður sé
með yður, sagði hann. Þetta var
sjóarapresturinn frá „Sailors
Rest“. Hann deildi út samkomu-
auglýsingamiðum og bauð alla
velkomna á uppbyggilega halle-
lújasamkomu í bænahúsi sínu,
Rue Dobois, næsta kvöld. Eng-
inn svaraði. Allir höfðu fremur
í huga vissa knæpu í Shipper-
götu, sem maðurinn með hross-
hausinn hafði sérstaklega mælt
með.
Það var orðið mjög framorð-
ið, þegar síðasti gestur hélt frá
borði.
ÞANNIG leið þessi nótt. Svo
kom dagur og kvöld varð
á eftir þeim degi. Hásetamir
fóm að athuga sparifötin sín.
Ólafur Ólafsson var í slæmu
skapi og sagði, að Antwerpen
væri leiðinleg borg, en samt sem
áður hélt hann í land ásamt hin-
um. Tom svarti vildi ekki fara í
land. Hann stakk höfðinu út um
eitt kýraugað og stakk upp á
því, að við færam heldur með
sjóaraprestinum frá „Sailors
Rest,“ sem stóð á bryggjunni
og beið. Marokko-Hans fór á
nýja skó, og svo var haldið af
stað.
Það eru til menn, sem lifa
hvem dag í veizlu. Hamingjan
brosir við þeim. En svo eru aðrir
menn, sem ekki hafa sömu sögu
að segja; þeir eru alt af á ferða-
Frh. á 7. síðu.
VERÐ VIÐTÆ&JA ER LÆGRA HÉR Á
LANDI, EN I ÖÐRUM LÖNDUM ÁLF-
UNNAR.
Viðtækjaverzlunin veitir kaupendum viðtækja
meiri tryggingru um hagkvæm viðskifti en nokkur
önnur verzlun mundi gera, þegar bilanir koma
fram í tækjumun eða óhöpp bera að höndum.
Ágóða Viðtækjaverzlunarinnar er lögum samkv.
eingöngu varið til rekstur útvarpsins, almennrar
útbreiðslu þess og til hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið er: Viðtæki inn á hvert heimili.
tiðtæbjaverzlnn
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.