Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 19.01.1936, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
BlÓ:
20 milj. unnusiur.
^iyndin, sem Nýja Bíó sýnir á
n®stunni, hieitir 20 milljón unn-
'istur. Aðalhlutverkin leika: Pat
OBiSen, Dick Powell, Ginger Ro-
@ers o. fi.
Öni myndarinnar er á pessa
^i^; Rush Blake, sem er starfs-
^nöur við útvarpsstöð í New-
01k, hefir verið sagt upp stöð-
Unni.
Uöi sama leyti heyrir hann
Uddy Clayton syngja í nætur-
iúbb í Hollywood. Hann verður
®Vo hrifinn af rödd Claytons, að
■*ann fer með hann með sér til
N°w York.
Clayton er mjög góður söngv-
BlÓ:
ftíkislögreglan.
*iyndin, sem bráðlega verður
synd á Gamla Bíó, er lýsing á
starfsaðferðum amerísku ríkis-
ari, en mistekst i fyrsta sinn,
sem hann syngur í útvarpið.
Peggy, sem hefir fasta stöðu
við útvarpið sem söngkona, hef-
ir orðið ástfangin af Cayton.
Lætur hún af stöðu sinni, þar
sem hún getur haft ofan af fyrir
sér á annan hátt, en Clayton fær
stöðuna. Svo ætla pau að gifta
sig.
En forstjórar útvarpsins kæra
síg ekkert um, að Clayton gifti
sig, þar sem f»eir álíta, að hinar
20 millj. unnustur hans víðs veg-
ar um landið kæri sig ekkert um
að hlusta á hann, pegar þær kom-
ist að raun um, að hann sé gift-
ur.
lögreglunnar á vorum dögum, par
sem öll hjálpargcgn nútíma-tækni
eru tekin í þjónustu réttvísinnar,
og par sem hægt er að stjórna
hinni fljúgandi lögreglu gegnum
útvarp.
Aðalhlutverkin leika: Fred
MacMurray, Ann Sheridan, Guy
Standing, William Frawly o. fl.
Petta er ósvikin amerísk mynd,
sem sýnir glögt, hversu vel am-
erísik lögregla er skipulögð, enda
eru Ameríkumenn löngu frægir
fytár glæpamálamyndir sínar. I
þessari mynd eru lí'ka öll hin eft-
irsóttu kvikmyndanúmer: glæpa-
menn, hetjur, fagrar konur og
sfcritnir karlar. Myndin er bygð
yfir nýútkominn róman eftir am-
erísfca rithöfundinn Karl Detzer.
FEGURÐARDROTNING EÐA ..?
Frh. af 3. síðu.
lagi, alt af að leita ga'.funnar,
og þeir vita að lnin er til, en þeir
bara finna hana aldrei. Þeir þylkj-
ast sjá hana, fálma eftir henni,
missa fótfestuna og falla í hyl-
dýpið.
Það eru örlög.
Það hefir verið dálitið spaugi-
legt tilsýndar, þegar maðurinn
mieð hrosshausinn leiddi gesti
sína inn í Sfcippergötuna, enda
þótt það hafi fcannske ekki verið
óvanaleg sjón. Sjálfur gekk hann
á undan og lagði undir flatt, með
hendurnar fyrir aftan bafc. Rétt
á eftir honum fcomu hásetarnir
frá S/s. „Landia". Fremstir gengu
tveir sjóarar frá Bergen með
sfeyrtuna flakandi frá sér. Næst-
ur þeim gekk Marokko-Hans.
Hann gekk hægt og settlega, enda
var hann á nýjurn skóm. Strákur-
inn frá Larvik gapti af undrun
yfir öllu, sem hann sá. Túnsberg-
Kalli dustaði ósýnilegt ryk af
jakkaboðangi sínum. Ölafur Ól-
afsson gnæfði upp úr hópnum,
eins og símastaur.
Við Skippergötuna voru eintóm-
ar fcnæpur. Inni heyrðist söngur
og hljóðfærasláttur. Við miðja
götuna stóð „Danska mamm'a".
Þar nam hópurinn staðar. Maður-
inn með hrosslrausinn pataði í
ákafa og stefndi síðan þráðbeint
á dyrnar.
I fyrstu var hvergi rúm fyrir
mannskapinn. Það varð að ná í
borð og stóla, auk þess varð að
bera út dauðadrukkinn mann, sem
Iá á gólfinu. Bar-matrónan taldi
sjómennina á fingrum sér og
borgaði „hrosshausnum" þrjá
franka á nef.
Það glamraði í glösum og
menn töluðu hver upp í annan.
En Túnsbergs-Kalli sat og starði.
Hann heyrði ekki glasaglauminn
eða hlátrana. Við bardisfcinn
stóð ung stúlka. Hún ’ var með
gullið hár, andlitið var hvítt, eins
og marmari, augun silkimjúk. Hún
horfði ekki á neinn sérstakan og
virtist engan gaum gefa að því,
sem á g®kk umhverfis hana. Það
var óhugsandi, að hún tilheyrði
þessari götu, — og Túnsbergs-
Kalli starði.
Maður kom inn með handtösku
og lagði hana á bardiskinn. Svo
opnaði hann töskuna og tók upp
perlufesti. Stúlkan brosti og mað-
urinn lagði festina um háls henn-
ar. Maðurinn gekk eitt skref aftur
á bak og horfði á stúlkuna að-
dáunaraugum. Stúlkan óg festina
í hendi sér. Svo fór festin aftur
niður í handtöskuna. Þá hætti
Túnsbergs-Kalli að stara. Alt í
einu var hann kominn til þeirra.
Hann tók festina af manninum og
fékk stúlkunni liana. Stundarkorn
horfði hann á hana, og hún á
hann. Svo brostu þau bæði. Svo
hnipti fcauphöndlarinn í olbogann
á Kalla: — 150 franka, kæri vin-
ur. Túnsbergs-Kalli varð að láta
sinn síðasta eyri. Svo settist stúlk-
an hjá honum, horfði í augu hans
og fór að þvaðra einhverja endi-
leysu. Þaö var kallað á Tuns-
bergs-Kalla. „Hrosshausinn hafði
stungið up pá þvi, að allir færu
inn á „Forty Mile“. Ólafur Ólafs-
son stóð i dyrunum og beið.
— Kemurðu með? hrópaði hana.
Túnsbergs-Kalli leit á stúlkuna
og sagði: — Ég verð eftir hjá
stúlkunni.
— Verðurðu eftir hjá hórunni?
sagði Ólafur ólafsson.
Túnsbergs-Kalli fölnaði og
stóð á fætur. Þeir höfðu ekki
fleiri orð um það, en slógust af
mifcilli hreysti. Stúlkan stóð í dyr-
tinum og hampaði festinni í 'hendi
sér. Hásetarnir voru þögulir.
Túnsbergs-Kalli valt af ur á baik
að dyrunum og hrækti út úr sér
nokkrum tönnum. Hinir fóru.
Hann var skamma stund inni á
fcnæpunni hjá stúlkunni. Þau á-
kváðu að hittast aftur næsta