Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.01.1936, Blaðsíða 6

0
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Skipskettir.
Saga eftir Nylander.
(Nl.)
Hinir fyrri skjólstæðingar bryt-
ans héldu nú mest til niðri i
keðjukassanum og sáust aldre’
ium daga. Á nóttunni, þegar gott
var veður, lé'ku þeir sér stundum
á þilfarinu, en ef einhver ætlaði
að nálgast þá, hurfu þeir eins
og örskot niður í hinn dimma
felustað sinn. Eina nótt tökst mér
þó að ná öðrum þeirra, og til
þess að treysta vináttuböndin, gaf
ég honum dálítið af kaldri supu,
sem ég hafði geymt mér frá mið->
degisverðinum og ætlaði að borða
seinna. Kisa litla varð alveg ó-
hrædd, og bráðlega voru báðir
ketlingamir farnir að lepja súp-
una með ágætri lyst. Þeir voru
svo matlystugir, að þeir skeyttu
því engu, þótt ég stryki þeim.
Voru þeir nú meir en hálfvaxnir
og nærri því eins, svo að ómcgu-
legt var að þekkja þá sundur.
Upp frá þessu virtust ketling-
arnir skoða mig sem gamlan
kunningja. Ég færði þeim á
hverju kvöldi fulla undirskái af
súpu f á miðdegisverðinum og lét
hana á afvikinn stað á þilfarinu.
Á morgnana var hún svo þur-
sleikt, að sjaldnast þurfti að þvo
hana frekar. Fæða ketFnganna
var þannig hin samaa eins og
skipshöfnin fékk. Maturinn á „Es-
meröldu“ var nú sjaldnast íburð-
armikill, en það var að minsta
kosti einn kostur við hann,
hann varð gómtamur, þó hann
væri sjaldnast gómsætur. Og það
er þó alt af nokkuð.
Ferðin ge'kk hægt mjcg hægt
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enc
þá. Nei, ág nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um-kreppuna.
og við komumst ekki suður í
Ermarsund fyr en á aðfangadaag
jóla. Það var byrleysa og loftið
rakt og drungalegt. Það var ó-
skemtiiegt að halda jól undir
þessum kringumstæðum. Síðdegis
þennan dag komu fi kirnenn til
okkar og buðu sk fti á fiski fyrir
tóbak og áfengi. Þetta ge ði dá-
litla tilbreytni í mataræði okkar,
sem tekið var feginsamlega. Þeir,
sem bezt þykjast vi:a, segja, að
þefskynjun katta lé mjög litið
þroskuð. Hvað sem þessu líður,
þá voru fetli igam r okkar fljótir
að fíana f.skþefinn alla leið niður
í skúmaskot sitt, langt f:am í
baika. Þe r gleymdu mannfælni
sinni, komu fljótt á vettvang,
fylgdust vel með ölíum undirbún-
ingi og möluðu af ánægju, þegar
þeim var gefinn skamtur af fisk-
inuin.
Allri skipshöfninni var skamt-
aður f skur. Ég aöstoðaði brytann
við undirbúning máltíðarinnar og
var fejinn þessu' tækifæri t'l að
sýna honum, að ég kynni þó eitt-
hvað.
„En hvað ketlingarnir mínir
hafa stækkaö!“ sagði iannar stýri-
maður, um leið og hann gckk
fram hjá þeim, þar sem þeir
vora í óða önn að háma í sig
fískinn. „Þeir fara bráðum að
fækka rottunum.“
Litlu síðar kom hann aftur í
fylgd með skipstjóranum. „Já,“
sagði skipstjórinn; „velj'ð þér
þann fallegri." Og hann gekk aft-
ur up’ (rí í lyftingu.
„Ég sé engan mun á þeim,“
sagði stýrimaður um leið og hann
tð'k upp þann, sem nær var, og
bar þann aftur í 'klefa skipstjór-
ans.
Þetta jólakvöld fékk skipstjóra-
kisa niðu soðna mjólk og steiktan
fisk og var Iátin sofa í búrhorn-
inu á mjúkri dulu. En kisa skips-
hafnarinnar fékk baxia ruður 'og
varö að hýrast á pökadruslunum í
sínu fyrra skúmaskoti.
Kettir, eins og menn, venjast
fljótt bættum Iífsskilyrðum. Skip-
stjóra-kisa vandist brátt við að
sfcoða hann sem húsbónda s'rin og
lyftinguna sem sitt sjálfsagða
heimili. Hún fór næstum því
aldrei á burt þaðan, og kæmi það
fyrir, að hún s'kryppi niður á
þilfarið, var hún strax sött. Þegar
dagamir urðu hlýrri, var hún
vön að liggja tímunum sarnan
uppi á þailíinu á ski;fetjóraklef-
anum og sleikja sólskinið. Mér
virtist hún verða fallegri með
degi hverjum. Hún hafði líka
fengiö fallegt, rautt há sbindi.
Hamingjan hafði sannarlega verið
htenni hliðholl.
En vesalings frammí-kisa, kisa
sikdpshafnarinnar, misti alveg gleði
sína. Stundum var hún á ferli á
þilfarinu al!a nóttina, mjálmandi
og leitandi, og oft var undirskálin
ósniert á morgnana.
Einstaka sinnum kom þó fyrir,
hielzt á tunglskinsnóttum, að ketl-
ingamir hittust. Og þá var nú
gleði og gaman og ekki hugsað
um neinn stéttamun. Og gömlu
listirnar, sem ég kannaðist svo vel
við frá eldhúsveru þelrra, voru
nú leiknar af sama fjöri og fimi
eins og áður.
Morgun einn eftir slíka tungl-
skinsnótt, varð uppi frur og fit
í klefa yfírmannanna. Skipshafn-
arJkisa hafði stolist inn í búrið,
drukkið alla mjó k skinst' ra-kisu
og mieira að segja f rið inn í
svefnklefa skipstjórars ■ það var
jafnvel sagt. að hín hefði verið
svo óskammfeil n, að stökkva upp
í rekkjuna til hans! Þet'a mátti
heita alveg óvanaleg f'ekja, —
og auðvitað var hán elt og rekin
fram í skúmaskot sitt.
„Gerið svo vel, að sjá um, að
kattarskrattinn yk’^r haldi sig
frammí," sagði skipstjórinn, og
(ekki í neinum bænairómi.
En það versta v;ð þetta alt
saman var þó það, að skipstjóra-
kisa fanst hvergi.
„Þessi kat arfjandi hefir náttúr-
lega bitið aumingja k'su mína, og
svo hefir hún kannske skriðið í
eitthverí skúmaskot til að deyja,“
sagði skipstjó inn raunamæddur.
„Ég skal gefa hve’jum þeim
vindil, sem finnur hana,“ bætti
hann við og andvarp, ði.
Vindil! Það var þá til nökkurs
að vinna. Allir fóru að, leita. Ei.nn
af sjómönnunum var svo lrepp-
inn að finna han/;. Hún var þá,
eftir alt saman lifandi og ómeidd
og mieð rauða hálsbandið sitt í
sínum fyrri heimkynnum niðri í
keðjukassanum.
„Ég gæti bezt trúað, að þú hafir
látið hana þarna sj'Ifur," sagði
skipstjórinn. „Ég kannast við
bnellurnar ykkar!“ Og sjómaður-
inn fékk engin fundarlðun. „Aum-
ingja kisa mín,“ sagði hann svo,
,en hvað þú ert óhrein og úfin.
Við verðum undir eins að baða
þig.“ Hann skipaði að koma með
heitt vatn og sápu, og svo tók
hann og annar stýrimaður kisu
Mtlu og þvoðu hana hátt og lágt,
en hún varð bara úfnari við bað-
ið, eins og allir vita, sem reynslu
hafa í böðun katta. Góð máltíð
réð þó skjött bót á þessu, og alt
komst brátt í sínar venjulega
skorður á skipiniu.
Hálfsmánaðar tími leið svo, að
frammí-kisa lét lítt á sér bæra, en
svo var hún morgun einn komin
inn í híbýli yfirmannanna. Bryt-
inn færði skipstjóranum kaffið
þennan morgun sem oftar. Áðuf
en hann fór úr búrinu, hafði hann
látið mjólk í undirskál handa
skipstjórakisu, og var skammo
stund burtu. En þegar hann kom
aftur, voru báðir kettlingarnir að
gæða sér á mjólkinni.
I þetta sinn var mállð ekki látiö
enda með bannfæringu einiM-
Litla kisa var tekin og lúbarin,
og þegar hún loks slapp úr þeim
vítiskvölum, þaut hún eins og
örskot fram í skotið sitt. Þetta
slkieði einn góðviðrismörgun >
Miðjarðarhafinu. Allar dyr á bí'
býlum yfirmannanna voru opnar
upp á gátt og ég var einmitt við
stýrið og heyrði I>etta alt og sá
Ég aumkaði vesalings kisu oktor
framímanna, því mér þótti eins
vænt um hana eins og ég ætti
hana einn.
En fjandi var hún þrá! Flestif
aðrir Joettir mundu hafa sætt sig
við að halda til frammí. En þessi
sikipshafnar-kisa gerði það ekkó
þrátt fyrir allar nefsingarnœr- Hún
snerti ekki súpuna, var alt í&
öðru hvoru á ferli á nóttunni að
mjálma og Leita og hætti að þríf'
ast, og slundum stalst hún jafnvpt
finn í hinn forboðna helgidóm.
Ef einhver hefði fylgst vel mef'
þessu hátterni kisu, mundi hatf1
Rétta, mjúka gljáann
fáið þér að eins með
Mána-bóni.