Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.01.1936, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
^ala veitt því eftirtdkt, að um
hölfsmánaðartími lelð jafnaðar-
milli þessarar yfirtroðslu
hennar á skipsaganum. Og einn
tnaður fann líka þetta lögmál.
Það var brytinn.
Einn sunnudag eftir að ég hafði
hjálpað honum á frívakt minni,
@af hann mér stórt býtingsstykki.
Hnausinn var svo stór, að mér
var fyriTsjáanlega ómögulegt að
ljúka honum í einu; það var
sjaldgaeft að brytinn sýndi slíka
rausn, og ég þákkaði fyrir mig
með nokkurri undrun.
»Eg skal segja þér drengur
°únn, að ég tók eftir því strax í
fyrsta sinn, þegar þú skiftir um
hálshnýtið á kéttlingunum," sagði
*lann)alt í |einu fyrjrvaraaiaust.
„Skifti? Kettlinguhum ?“ át ég
^taniandi eftir honum og stóðst
ie®úd hið rannsakandi augnaráð
hans.
»Þetta var fjári vel leikið af
Þhr,“ hélt hann áfram, og m)ár lík-
ar það vel, að reynt sé aö skifta
sein jafnast gæðum lífsins. En
gæti hent sig, að sumir aör'r
ilér á skipinu tækju aðra afstöðu
^ niálsins, og þá gæti orðið há-
vaði.“
% þakkaði honum fyrir að-
vörunina og hann virtist lesa úr
ur augum mínum spurningu, sem
^ar í huga mér, því hann hélt á-
fram: „Þegar kettlingarnir voru
0sköp iiitlir, í eldhúsinu hjá mér,
©erði ég örlítið mark í eyrað á
öðrum þeirra, til þess að ég gæti
Þekt þá sundur. Síðan hefi ég
htið skift mér af litlu greyjun-
lUrt. ®n get alt af þekt þá af þessu
eyrnamarki. — Ég er viss um,
að þeir strjúka í land þegar færi
bastti hann við.
Eftir að ég hafði lofað að fara
varlegar framvegis, fór ég á af-
v®dnn stað, þar sem ég gæti
jpimmnfiimiHiij

Alþýðtilijrauðgerðiii,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
bfauð og kökur m'eð sama
lága verðinu:
Eúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 aura.
Franskbrauð heil á 40 au.
hálf á 20 áu.
Súrbraiið heil á 30 aura.
— hálf á 15 aura.
^íuarbrauð á 10 aura.
Kölsur alls konar, rjómi og
ís- Sendum um allan bæ.
Pantið í síma 1606.
Kraiiðgerðarhús:
Keykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
borðað býtinginn minn í inæði og
íhugað, hvernig ég gæti bezt unn-
ið að því, að réttlætinu yrði fram-
vegis fullnægt.
Ég lá endilangur á stafnþilfar-
|nu í forsælunni. Alt í einu var
Ikisa komin og fór að nudda sér
upp við mig. Það voru aðeins
tveir dagar til næstu skifta, og
hún virtist nú vera að sækja um
styttingu á tímanum! Kettlingarn-
ir voru nú farnir að venjast þess-
um skíftum á hlutverkum, og í
seinni tíð hafði ekki borið eins
•mikið á óþægilegum afleiðingum
af skiftunum eins og áður. Þegar
leysti hnýtið af skipstjóra-kisu
•og hnýtti það á skipshafnar-kisu,
virtust þær kunna hvor sitt hlut-
verk, og hin afsetta skipstjóra-
kisa flýtti sér, ósköp aumleg í
látbragði, fram í skotið sitt, eins
og hún vildi ekki horfa upp á
hamingju stallsysíur sinnar. Svo
skiftu þær aftur um hlutverk eft-
ir hálfan mánuð. Athöfnin var
ósköp einföld og alt af sú samaa:
að leysa hálshnýtið af anniari og
binda það á hina.
Við vorum nú búnir að vera
•marga mánuði í siglingum. Við
höfðum fyrir löngu farið frá
Spáni. Þaðan sigldum við til
Vesturheimseyja og vorum nú á
siglingu í Mexíkóflóanum á leið
glettninni og þessi brella skemti
honum. Alt fór því eins og hezt
varð á fcosið. Upp frá þessu var
iekki framar neinn sérstakur skips-
hafnarlköttur eða sérstakur skip-
stjóraköttur, héldur voru nú báð-
ir kettirnir jafn réttháir; báðir
fengu nú að sofa í búrhornihu,
báðir fengu sama fæði, báðir gátu
nú sleikt sólskinið saman eða
gengið saman á þilfarinu. Hingað
til höfðu þieir notið alls þessa
Sfivor í sínu lagi, en nú gátu þeir
notið þess í félagi — og það var
hinn mikli munur.
Menn furðuðu sig stundum á
því, hvað skipshafnarkisa var
fljót að venjast umSkiftunum, en
Gramla Bíó:
Stúlkan, rsem vlMi eignast
miljónamæring.
Næsta mynd, sem Gaiula Bíó
sýnir, heitir: „Stúl'kan, sem vildi
leignast fflilljónamæring.“ Aðal-
hlutverikin leika: fean Harlow,
Liorael Barrymore, Franchot Tone,
Lewis Stone o. fl.
þieir tveir, sem vissu ástæðuna,
eyddu því venjulega.
Stöku sinnum eftir þeíta tók
brytinn á rausn sinni og gaf mér
vænt stykki af býtingnum góða,
og lét venjulega fylgja því ein-
hver ummæli af þessu tæi: „ÞaÖ
var ekki svo vitlaust hjá þér,
þetta með ketlingana — og það
fór betur en ég bjóst við.“
Venjulega sagði ég á ensku,
— ég var líka tekinn til við er-
lendu tungumálin: „Kærar þakk-
•ir,“ en bætti svo við á sænskíB
(með sjálfum mér): „Gamli, góð-
hjartaði Grautar-Hialli!“
Ól. Sv. pýddi.
kveðið að hjálpa honum. Þegar
Eadie kemur inn og fer að tala
við Gousins, hefir íiún ekki hug-
mynd um, að hann er aö hugsa
uin sjálfsmorð. Hin frjálsmann-
lega framkoma hennar verkar vel
á Cousins og hann gefur henni
manséttuhnappa með dýrmætum
rúbínsteinum í. Hún segist ekki
geta tekið við gjöf f. á manni,
sem hún sé ekki trúlofuð, og
Kvikmyndahúsin:
til Pensacola á Flórídaskaganum
til að s-ækja timburfarm.
Kettlingarnir voru nú næstum
því fullvaxnir og svo fallegir og
hraustlegir þrátt fyrir alt, að ekki
varð bietur á fcosið. Mér þótti,
ákafliega vænt um þá og var
hnugginn yfir þvi, að verða bráð-
um að leggja niður hlutverk mitt
siem örlagadís þeirra. Kiscc —
skipshafnarkisa í þietta sinn —
kom til níín þar sem ég sat í
þiessum þönkum, setti upp krypfpu
og malaði. Hún nuddaði sér upp
við fótinn á mér, leit svo upp til
að sjá hvernig ég tæki þessu,
feom svo til baka og endurtók
sama leikinn, til að koma sér í
mjúkinn hjá mér. Þetta endaði
eins og venjulega með því, að
ég fór að strjúka henni.
Þegar sfeipstjórinn vaknaði
morgun einn, nokkrum dögum
síðar, ætluðu augun út úr höfð-
inu á honum af undrun. Það var
lífca ástæða til. Við fótagaflinn á
refckju hans, þar sem skipstjóra-
kisa var oft vön að sitja um fóta-
fierðartímann, voru komnir tveir
fcettir. Eáðir voru 'nákvæmlega
eins, báðir voru með rautt háls-
hnýti og á báðum hnýtunum stóð
mieð útkliptu prentletri, senf límt
var á borðana, skýxum stöfum:
Sk’psfjóm-kim. — Skip tjóm-kisa.
Skipstjörinn var í hjarta sínu
bezti karl, og það má ekki dærna
hann hart af atvikinu með vind-
ilinn. Hann fann neistann í
Efni myndarinnar er á þessa
leið: Eadie (Jean Harlow) er lag-
leg stúlka og móðir hennar rek-
ur gistihús i sveitaþorpi einu.
Hún hiefir gifzt aftur, og þar eð
Eadiie fellur ekki viö stjúpföður
sinn, ákveður hún að fara til New
Yorllc ásamt vinkonu sinni Kitty.
Eadiie langar til úð komast á-
fram í heiminum. Hún vill gift-
ast ríkum manni. Ungu stúlkurn-
ar fá atvinnu sem k'órsöngkonur
við leikhús. Kvöld nqkkurt eiga
þær að koma fram í veizlu hjá
fjármálamanninum Frank Cousins,
siem á mjög fallegt hús. Eadie á-
Ikveður strax að nota tækifærið.
Cousins hefir stofnað til þessar-
ar veázlu í von um að fá lán hjá
hinum þekta kauphal larbraskara
T. R. Paigte. En Paige neitar á-
Cousins grípur þegar tækifæriðog
trúlofast henni.
Eadie er mjög hrifin af trúlof-
un sinni, en þetta verður skamm-
góður vermir. Sfcömmu seinna
fremur Cousins sjálfsinorð, og
•únga stúlkan lendir í alvarlegum
vandræðum, því að lögreglumað-
urinn, sem kallaður er á vett-
vang, leitar að manséttuhnöpp-
unum. T. R. Paigie fær samúð með
hienni og hjálpar henni út úr
vandræðunum.
Þiessi vinargreiði fær alvarleg-
ar afleiðingar fyrir hinn þekta
ikaupsýslumann. Eadie heimsækir
hann í skrifstofu hans, þar sem
hann er að búa sig undir ferð til
Palm Beach. Hann lánar henni
peninga í von um að vera svo
laus við hana, en Eadie notar