Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 02.02.1936, Blaðsíða 3

alþý ðublaðið
3
sér að ljúka erindi sínu. Það
ya,r ekki aðeins traust félaga
sinna eða hrós yfirmannanna,
sem hann sóttist eftir; hann
flaug um geiminn til þess, að
halda fram tvímælalausum yfir-
burðum hvíta kynþáttarins. Við
hendina hafði hann sönnunina,
sjö sprengjur. Að geta varpað
þeim ofan úr loftinu, það var
svo sannfærandi, að ekki varð
á móti mæit.
Að baki honum suðaði skrúf-
au, óþreytandi. Fyrir neðan
hann risu brattar sandöldur í
dutlungafullri óreglu. Hér og
þar sáust hvít þorp inni í pálma-
lundunum. Hann hafði ekki enn
farið út yfir yztu víglínu landa
sinna. Nei, sko, þama niðri
áópuðust hermenn, þustu að úr
öllum áttum. Hvað var þetta?
^eir höfðu séð hann, þeir húrr-
aöu. Fagnandi og örvandi stigu
öljóðin að neðan. Hann tók aðra
hendina af stýrishjólinu og veif-
aÖi til þeirra. Hann hefði gjam-
aQ viljað fljúga lægra dálítinn
sPöl, fljúga svo nærri þeim að
Þeir ef til vill hefðu getað heyrt
hvað hann sagði. En til þess
hafði hann engan tíma, takmark
aQs var enn langt í burtu.
^raðara og hraðara klauf flug-
vélin. bylgjur ljósvakans. Sko
eyðimörkina . . . auðu jörðina
fyrir neðan hann og autt loftið
fyrir ofan, og hann einmana
|Uaðurinn svífandi þar á milli!
"ann varð gagntekinn af mátt-
artilfinningu.
Vér mennimir — hugsaði
ann, — vér herrar loftsins og
Jarðarinnar . . . hlutverk flug-
^annsins var mikið og dásam-
Alisleizht féi»o.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
Rekstursstöðvun~
artryggingar,
Húsaleigutrygg~
ingar.
^ístryggirgar
legt. Þegar þúsundir annara
manna flugu um lofthvolfið líkt
og hann nú gerði, í svimandi
hæð og í óskeikulu öryggi og
lentu svo þar sem þeim sjálfum
sýndist, þá höfðu verið bundin
óslítandi bönd milli þjóðanna.
Flugmennirnir vom hinir raun-
verulegu brautryðjendur fram-
faranna. Þeir voru erindrekar,
sem fluttu með sér nýjan, . . .
vei, gamla fagnaðarboðskapinn:
engin landamæri framundan,
engir múrar milli þjóðanna.
Hljóð, líkt og fjarlægur hófa-
dynur, barst í eyru honum.Hann
leit niður fyrir sig og hló með
lítilsvirðingu. Eitthvað tólf
Arabar riðu eins og kláramir
komust í sömu átt og hann.
Grimdarsvipur afskræmdi ung-
legt andlit flugmannsins. Þeir
. . . nei sko . . . þeir vom
reyndar að skemta sér við að
skjóta á hann. Hann flutti aðra
hendina af stýrinu ög á klemmu,
er hélt einni sprengjunni. Hann
gat vel séð af minjagrip handa
þeim, þessum æpandi bjálfum
þama niðri. Hann hefði haft
gaman af að virða fyrir sér
áhrif sprengingarinnar, en . . .
jæja . . . Aftur sandur, enda-
laus sandur. — Hvað var það
annars, sem hann hafði verið að
hugsa um áðan? — Jú, það var
satt, það var aðalræðan í veizl-
unni, sem flugmönnunum var
haldin, þeim sem væru að fara
í stríðið. Hvernig var það nú
aftur? — Jú. — Síðasta stóra
skrefið hefir verið stigið; í raun-
inni em engar hindranir leng-
ur til og engar fjarlægðir.
Höfuðskepnumar hafa verið
gerðar að þjónustuöndum
mannanna. Að vísu er ekki enn
unt að fulltreysta trúmensku
þeirra, en hæfileiki þeirra til
hlýðni er alveg vafalaus. Alt,
sem eftir er, em aðeins við-
fangsefni tækninnar og við þau
hafa þúsundir heila glíint um
lengri tíma. Mannkyninu, sem
sífelt leitar drottnunarvilja sín-
um nýrra takmarka, því miðar
hvíldarlaust og sigrandi að full-
komnuninni. Viljinn er það afl,
sem skapar úr engu. Og einmitt
vegna óhemjumikils viljamáttar
síns verða mennirnir sífelt lík-
ari guðunum. Það, sem fyrir fá-
um ámm var draumur einn, því
er nú fagnað sem lifandi vem-
leika. Fyirtaks ræða og sérlega
sönn.
Sko . . . þarna er herlína
Tyrkjanna. Þeir grófu skotgraf-
ir og . . . hvers vegna var mörg
þúsund hermönnum raðað í fer-
hyrning? Enginn þarna niðri
virtist hafa tekið eftir flugvél-
inni, það var því auðvelt að gera
athuganir. Og hvers vegna
höfðu hermennirnir byssurnar
standandi við fætur sér? Og . .
hvað ? — Arabiskir prestar . . .
það var verið að jarða þá, sem
fallið höfðu í síðustu orustu.
Betra tækifæri var ekki hægt að
fá.
Tvær sprengjur voru losaðar
í flýti.
Ah! Dauft hljóð af spreng-
ingu heyrðist að neðan . . . og
annað til! Svo heyrðust kvala-
vein, reiðióp; . . . hávaði.
Verði ykkur að góðu! taut-
aði flugmaðurinn og hló. Braut-
ryðjendur menningarinnar
sýndu hvað þeir voru færir um.
Nú, já, svo þeir skutu á hann
— eftir því væru tvær sprengj-
ur ekki nóg! — Gerið þið svo
vel, ein til.
Flugvélin hallaðist eins og
fyrir vindgusti. Flugmaðurinn
fann á sér þegar í stað, hvað
að var, getspekin hafði sagt
honum hvar það var. Með einu
skjótu handartaki var því kipt
í lag. Hann hló borginmann-
lega. Sá næmleiki, sem flug-
mönnum er nauðsynlegur, hafði
látið hann vita, að eitthvað kom
fyrir, á sama augnabliki og það
gerðist. Að sekúndu liðinni hafði
flugvélin aftur náð sínu örugga
flugi.
Hvað var það annars, sem
hann var að velta fyrir sér
áðan? Draumurinn, sem var
orðinn að veruleika . . . þessi
ræða hafði verið alveg fyrirtak
— sagði hún í rauninni ekki alt,
sem hægt var um þetta efni að
segja? Framtíðarmyndirnar . .
möguleikarnir stórfenglegu . . .
Og hvað ræðumanninum hafði
veist það auðvelt, að hrista af
sér efaseggina! Gamalmennin
og sérvitringamir hafa alt af
hrist höfuðið; hversdagslegir
menn og hugmyndasnauðir hafa
alt af yft öxlum. Og það sem
þeir höfðu vantreyst og talið
óhæft, var nú bæði alment notað
og mikilsvirt og það sem þeir
höfðu talið óþarfa; það var nú
hvers manns nauðsyn.
Flugvélin þaut áfram. —
Jæja, þama niðri var ekkert að
sjá, hann var nú að baki Tyrk-
nesku herlínunni. Það var víst
réttast að snúa við. En þó var
líklega rétt að fara kippkorn
austureftir fyrst.
Takmörk tíma og rúms eru
að engu orðin, hugaði hann, og
var aftur inni í þeim orða-
straum, sem hafði hrifið hann
svo, þegar hann heyrði hann, að
hann átti ekki að líða 'honum
úr minni aftur. Jörð, eld, vatn
og loft hefir mannvitið gert sér
undirgefið. Alt verkar þetta
mannkyninu til blessunar.
Hvað var nú þetta? —' Nú
já, rauði hálfmáninn á hvítum
grunni! Jæja, svo þeir höfðu
verið svo ósvífnir, að setja
sjúkrahús svona nærri herlín-
unni. Datt óvinunum í hug, að
það væm engin ráð til þess að
refsa fyrir slíka fífldirfsku? —
Nei sko, og svo höfðu þeir spent
stóran, hvítan dúk lárétt yfir
þaki sjúkratjaldsins. Sennilega
hafði annar flugmaður flogið
hér yfir áður. Jæja, hér er þá
ein áminning í viðbót . . . Sjáið
þið nú yfirburði menningarinn-
ar . . . ein . . . tvær sprengjur
. . . asnar! Örvun flugsins og
máttartilfinningin vakti þorst-
ann í nýja sigra. Hann sá
hvernig menn hlupu til og frá
þarna niðri, heyrði óp og há-
vaða. Flugmaðurinn hló. Hann
var upp með sér af því, hvað
vel honum hafði tekist.
Nú jæja, þeir heiðmðu hann
með byssuskotum og skömm-
um! Bjálfa greyin! Sáu þeir
ekki nú, hvað lítils þeir máttu
sín? Áttu þeir ekki ófarir sín-
ar skilið.
Skrúfan suðaði án afláts.
Flugvélin titraði lítillega. Fyrir
neðan var ekkert að sjá nema
sand. Ystu framverðir óvinanna
væru nú að baki flugmanninum,
og . . . nei þama læddist njósn-
arflokkur milli tveggja sand-
hæða. Nú já, þeir leyfðu sér að
koma svona nærri herlínu landa
hans. Það varð að refsa fyrir
það. Það væru afar litlar líkur
til þess, að hann gæti hæft
svona lítinn hóp með sprengju,
en . . . síðasta sprengjan var
losuð úr klemmunni og þaut í
gegnum loftið. — Hvað var
þetta — hvar ? Mennimir þama
niðri höfðu komið auga á hann,
þeir settu hatta sína á byssu-
stingina, þeir veifuðu . . . húrr-
(Frh. á 6. síðu.)
Betri er ein kráka í henðl
en tíu í skógi.
Vísit eða Kabinet
Atelier-ljósmynd
sækjast allir eftir að fá.
Betri er ein mynd góð
en margar slæmar.
Ljósmyntí istofa
Sigurðar Guðmundssonar,
Lækjargötu 2.
Sími 1980.
Heima 4980.