Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 09.02.1936, Blaðsíða 3

alþýðublaðið
3
Hnefaréttur
ir Sigurd Hoel.
E INU SINNI bjó ég í Malmö
og stundaði vísindarann-
sóknir. Malmö er gömul og mjög *
íalleg borg. Þar er gamall kast-*
fallegar götur og torg, þar„
eru gamlar, stórar kirkjur með,
grænum tumspírum, þar eru
forn götunöfn, semminnaáliðna
tíð og sögulegar skáldsögur,
tuinna á Sten Sture og Engil-
^rekt Engilbrektson.
Umhverfis gamla borgarhlut-
liggur sýki. Á bakka sýkis-
his eru garðar, grænar brekkur
kirkjugarðar. Sýkið liggur
^ra hafinu í stórum boga um-
foverfis gamla borgarhlutann,
°g síðan aftur í hafið. Sýkið er
öUög fagurt og ferðamaðurinn
nýtur þess að feika um sýkis-
öakkana.
^að er máske svo friðsælt
t>ar, vegna þess að svo fáir af
*öúum borgarinnar eru þar á
ierli. Vilji maður sjá íbúana, þá
er bezt að rölta niður á bryggj-
'Mla, þegar Kaupmannahafnar-
^rjan leggur af stað, eða út á
Jambrautarstöðina á kvöldin,
l^gar hraðlestin er að fara.
Hvenær, sem færi er á fara
k°rgarbúar með ferjunni yfir
sundið til Kaupmannahafnar.
þeir safnast saman á jám-
Örautarstöðinrd, jafnvel þó þeir
®tli sér alls ekki að fara neitt.
í*að var mér augljóst mál, að
ftkihver órói bjó í íbúum borg-
^bhar, og hrakti þá bmtu frá
^slmö og svo hlaut einhver
hhQar kraftur að vera starfandi
1 þeim, sem rak þá heim aftur.
^yldi borgin hafa orðið til á
Betri er ein Gæs í hendi
en tíu Álftir í lofti.
^ISIT EÐA KABINET
^ELIER-LJÓSMYND
s®kjast allir eftir að fá.
Betri er ein mynd góð
margar slæmar.
[•iósmyndastofa,
^*8Urðar Guðmundssonar,
Lækjargötu 2.
Sími 1980.
Heima 4980.
þann hátt, að allir þeir, sem
vildu komast burt frá Malmö
en komust ekki, hefðu tekið
höndum saman og bygt þessa
borg.
— Ég hóf vísindalega rann-r
sókn á þessu efni, en komst ekki
að neinni niðurstöðu.
Á meðan ég reikaði um sýkis-
bakkann og hugsaði um þessi
mál, bar svo við eins og oft
kemur fyrir í sögu vísindanna,
að annað vandamál vakti áhuga
minn, og varð til þess að ég
gleymdi hinu fyrra vandamáli.
Þetta nýja vandamál var við-
víkjandi sýkinu. '
Vatnið í síkinu kemur frá
hafinu og rennur aftur út í haf-
ið. Þar af leiðandi hlýtur vatnið
að liggja á sömu hæð og hafið.
En það leit ekki ut fyrir að svo
væri. Þegar gengið er meðfram
sýkinu neðan frá höfninni verð-
ur þess greinilega vart að land-
ið hækkar, en fjarlægðin frá
sýkisbrúnmni og niður í vatnið
vex ekki að sama skapi. Ég
mældi hvað eftir annað fjar-
lægðina með sjónhending og
komst að fullri vissu um þetta
mál.
Þar af leiðandi hlaut vatns-
flöturinn í sýkinu að liggja
hærra en hafflöturinn, en þá
hlaut að vera straumur í sýk-
inu.
ARNA var mikið rannsókn-
arefni fyrir mig og mér var
það Ijóst, að ég hlaut að dvelja
lengi í Malmö.
Öll vísindi nútímans byggj-
ast á tilraunum, þrauthugsuð-
!um, kerfisbundnum tilraunum.
j Nú varð ég, með tilraunum,
lað komast að því hvort straum-
iur væri í sýkinu, og ef svo væri,
[hvert hann lægi.
Til þess að komast að raun
um þetta keypti ég mér dálítið
af gömlu brauði. Ég ætlaði að
brjóta brauðið í smá mola og
strá þeim á vatnið. Brauð flýt-
ur á vatni, og ef nokkur straum-
ui' var í sýkinu hlaut brauðið
að fara með straumnum.
Tilraun min var, þó ég segir
sjálfur frá, þrauthugsuð til hins
ítrasta. Ég stráði brauðmolun-
um á vatnið og hóf rannsókn-
ir mínar. Þá skeði óhappið.
Á sýkinu í Malmö eru margir
tamdir sundfuglar, svo sem
svanir, gæsir, endur og aðrar
tegundir sundfugla, sem ég sé
enga ástæðu til 'að nefna á nafn.
Einkum er f jöldi þar af öndum,
sem sveima tignarlega um
vatnsflötinn.
Um leið og ég stráði brauði
mínu á vatnið, héldu endumar
að það væri þeim ætlað. Þær
komu syndandi á flugferð og
gátu ekki skilið að þetta var
vísindabrauð, svo þær átu það
áður en það fekk tíma til að
fljóta í nokkra sérstaka átt.
Að svo búnu hófu endumar
hina átakanlegustu styrjöld.
Þær stærstu, sem líka vom þær
hraustustu, höfðu étið upp alt
brauðið, svo sném þær reiði
sinn gegn þeim næststærstu
sem vom rétt á eftir þeim, og
|höfðu ekki náð í neitt, og
"hjuggu þær í hausinn, og ráku
þær á flótta. Á flóttanum ráku
jþær næststærstu sig á aðrar
’enn þá minni og hjuggu þær í
'hausinn og ráku þær á flótta.
En rétt við sýkisbakkann, þar
sem ég stóð, vom stærstu end-
umar eftir og horfðu á mig
rannsóknar augum; þeim sýnd-
ist ég hafa meira brauð.
Auðvitað hafði ég meira
brauð og ég endurtók tilraunina
með hinni sömu raunalegu nið-
urstöðu.
Að stundarkorni liðnu fór ég
að hugsa um alt annað. Ég at-
hugaði endumar, og komst að
raun um sannindi uppgötvimar
einnar, sem vísindamaður nokk-
ur, sem hafði rannsakað endur,
hafði gert fyrir mörgum ámm
síðan.
Uppgötvun hans var á þessa
leið:
Sumar endur em sterkbygð-
ar, en aðrar veikbygðar. Meðal
hinna veikbygðu em aðrar enn-
þá veikbygðari. Þær, sem em
sterkbygðari eiga léttara með
að sigra í stríði gegn hinum
veikbygðari; og þær veikbygð-
ari að sigra í stríði gegn hinum
ermþá veikbygðari.
Þetta er lögmál hnefaréttar-
ins.
DAG NOKKURN, þegar ég
gekk með fram síkinu og
var að hugsa um, hvemig ég
ætti að sanna strauminn í sík-
inu, kom ég auga á hund og
mann á skemtigöngu. Maðurinn
gekk teinréttur á undan, en
hundurinn rölti á eftir. Maður-
inn virtist ekki neitt hrifinn af
landslaginu, því hann leit hvorki
til hægri né vinstri. Hundurinn
virtist aftur á móti mikill dýrk-
andi náttúrufegurðar, því hann
átti erindi upp að hverju tré,
' sem varð á vegi hans. En í hvert
skifti, sem hann hljóp upp að
tré, sagði maðurinn skipandi
rödd: komdu hingað, Karó! Og
Karó mátti leggja niður skott-
ið og lötra á eftir húsbónda
sínum.
Næstu daga sá ég oft mann-
inn og hundinn. Ég hefi aldrei
séð meiri náttúrudýrkanda
heldur en þennan hund, en ég
hafði heldur aldrei séð minni
náttúmdýrkanda heldur en
þennan mann.
Af einhverjum ástæðum fekk
ég sérstakan áhuga á mannin-
um með hundinn. Ég gleymdi
ferjunni og jámbrautarstöðinni,
straumnum í síkinu og lögmáli
hnefaréttarins. Ég sagði við
sjálfan mig: Hvers vegna hefir
hann svona strangan aga á
hundinum? Hvað hefir hann
gert af sér?
Ég gat ekki ráðið þessa gátu.
Dag nokkum, þegar ég gekk
með fram síkinu, og hugsaði um
þetta málefni, kom ég auga á
hund, er hljóp á millitrjánnafrá
sér numinn af gleði. Ég horfði
á hann stundarkorn. Gleði hans
fekk mjög á mig, hann minti
mig á hóp skólabama, sem ný-
búin em að fá mánaðarfrí. Ég
athugaði hundinn betur og
komst að raun um, að þetta var
htmdur mannsins.
Nú sá ég, að hundurinn leit
við annað slagið, eins og hann
ætti von á að heyra skipunar-
orðin: Komdu hingað, Karó!
En skipunin heyrðist aldrei.
Hvar var húsbóndi hans?
Naumast hafði ég slept orðun-
um, þegar ég kom auga á hann.
Hann gekk spölkom á undan
hundinum. En hann var ekki
einsamall, við hlið hans gekk
ung stúlka.
Þetta var ljómandi lagleg,
img stúlka, ljóshærð, sólbrend,
blómstrandi í andliti og angandi
af æsku. Á einn eða annan hátt
minti hún mig á brauð, sem ný-
búið er að taka út úr ofninum,
og mann sárlangar til að bíta
í. Og herrann hafði augsýnilega
líka sína löngun. Menn segja
Frh. á 6. sí&u.
Alísleazkt félag.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
'ft'
Rekstursstöðvun-
artryggingar,
Húsaleigutrygg-
ingar.
Lífstryggiagar,