Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 16.02.1936, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Tom Moony
Frh. af 2. síðu.
Nefndin, sem verkamennim-
ir höfðu sett á laggirnar, til þess
að fyigjast með þessu máli,
hafði ekki heldur verið aðgerða-
laus. Það var samþykt í Chicago
14. janúar 1919, að senda sendi-
nefnd á fund stjómarinnar í
Washington. En förin bar eng-
an árangur. Verkamennimir í
Chicago hófu þá verkfall, sem
stóð frá 4. til 8. júlí 1919 og
tóku þátt í verkfallinu um 200
þús. verkamenn. Árið 1920 tók
málið á sig nýtt snið. Mörg
ljúgvitnanna höfðu ekki fengið
greidda J údasarpeningana og
fóm þau því að hóta því, að
gera uppskátt um þetta svívirði-
lega réttarfarshneyksli.
Eitt lögregluvitnið, Droper
Hand, sendi borgarstjóranum í
San Francisko skýrslu, þar
sem hann sannar, að dómurinn
yfir Mooney sé bygður á röng-
um forsendum frá upphafi til
enda. Hann játar, að hann hafi
sjálfur borið Ijúgvitni og einnig
útvegað aðra til hins sama.
Sum hinna keyptu vitna fóru
líka að þjást af samvizkubiti
En þeim var ýmist hótað hörðu
eða lofað góðri borgun, ef þau
létu vel yfir leiðum hlut, þar
til málið væri úr sögunni.
NÆSTA skrefið var það,
þegar lögregluþjónninn, R.
W. Smith, játaði að hafa séð
Rena og Tom Mooney á þaki
Eilerbyggingarinnar á þeirri
stundu, sem árásin var framin.
Smith þessi sagði ennfremur, að
Fickert hefði vitað þetta, en
neitað að yfirheyra sig sem
vitni.
Nú kom enn einn meinsæris-
maður fram á sjónarsviðið. Það
var John McDonald. Hann ját-
aði, að hafa borið Ijúgvitni fyrir
I*rátt fyrir kreppu og þótt
spara megi 100—300% á því að
taka allar myndirnar á sömu
plötu og láta síðan af hendi
stækkaða prufulappa — þrátt
fyrir það býð ég aðeins 1. fl.
nýtízku Atelier Ijósmyndavinnu
og miða plötuf jöldann við þarf-
ir hvers eins.
Ljósmyndastofa,
Signrðar Gnðmimdssonar,
Lækjargötu 2.
Sími 1980.
Heima 4980.
beiðni Fickorts gegn loforði um
stóra f járupphæð. Árásardaginn
hafði hann séð mann koma með
stóran pappakassa, sem hann
hafði lagt frá sér, þar sem
sprengingin varð. Þetta sagði
hann lögregluþjóni, sem bað
hann að fara á lögreglustöðina
og tilkynna þetta þar. Þegar
hann kom þangað tók Fickert
á móti honum. Þegar maðurinn
hafði sagt honum þennan fram-
burðinn sinn, spurði Fickert:
— Þekkið þér Tom Mooney?
— Nei, sagði maðurinn. — Jæja,
,sagði Fickert. — Tom Mooney
hefir svartar augnabrúnir, 5 fet
og 11 þumlungar á hæð og veg-
ur 190 pund.
Mc Donald kvaðst aldrei hafa
séð þennan mann. En Fickert
kvað það engum efa bundið, að
það hefði verið Mooney, sem
kom með pappöskjurnar.
Svo var farið með John Mc
Monald í fangelsið, svo að hann
fengi að sjá Mooney. Að því
loknu var hann þess fullviss,
að hann hefði aldrei séð þenn-
an mann.
En Fickert kom honum í
skilning um það, auðvitað með
álitlegri fjárupphæð, að það
hefði verið Tom Mooney og eng-
inn annar, sem hefði lagt frá
sér pappöskjumar.
DENSMORE sannaði, að
Frank G. Osman hefði
svarið rangan eið. Pútnahús-
stýran Estelle Smith og dóttir
hennar, sem „vann“ í pútna-
knæpunni, hafa báðar játað að
hafa borið ljúgvitni. (Það virð-
ist svo sem hinn opinberi ákær-
andi hafi verið víða kunnugur).
Þannig er öil þessi vitna-
leiðsla. Mooney og móðir hans
hafa hvað eftir annað reynt að
fá málið tekið upp að nýju. Það
virðist nú kominn tími til þess,
að þessum tveim píslarvottum
sé slept lausum.
Núllið
Frli. af 3. síöu.
þakka, en Pétur ætlaði aö gæta
sín, henni skyldi ekki takast að
leika á hann einu sinni enn. Pét-
Ur hugsaði um þetta alt saman
með undraveröri ró og stillingu.
Maður skyldi halda, að það væri
dagLegur viðburður hjá honum
að vinna mörg þúsund krónur í
happdrætti, — og ráðgera bíla-
kaup.
Næsta dag vaknaði Pétur við
það, að rigningin og rokið lamd-
ist með óskaplegri frekju og lát-
um á gluggann. Hann settist upp
og nuddaði stírurnar úr augunum.
Með hálf letilegri hreyfingu
kveikti hann ljós og leit á úrið
sitt, sem hann hafði kvöldinu áð-
ur lagt á reykborðið, sem stóð
við dívaninn. — Orið stóð. Hann
hafði þá gleymt að draga það
fupp. gjærkveldi, hvað hafði hann
verið að bugsaV Já, nú mundi
hann það, hann hafði unnið í
happdrættinu.
ÉTUR lagðist makindalega út
af og fór að hugsa um, hvað
hann hafði verið grjótheppinn.
Hann hefði seninilega sofnað út
frá þessum hugsunum sínum, ef
gamla konan, sem Pétur Leigði
hjá, hefði ekki komið inn með
morgunkaffið hans. „Góðan dag-
inn,“ sagði hún góðlátlega um
leið og hún lagði bakkann á reyk-
borðið, sem var eina borðið, sem
Pétur áttí, — ennþá. „Guten
Tag,“ anzaði Pétur; hann var að
læra þýzku. „Hvað er klukkan?"
spurði hann svo. „Níu,“ sagði
konan og bætti svo við með drýg-
indalegum málróm: „Hér er dag-
blað, sem var að koma. Ég vissi
að yður myndi langa til að at-
huga vinningana í Happdrættinu.
Ég vann hundrað krónur.“ „Ég
þakka," sagði Pétur um Leið og
hann dró upp úrið sitt og færði
vísana.
Þegar gamla konan var far'.n,
reis Pétur upp og drakk kaffið
í róLegheitum, tók síðan blaðið
og leit yfir helztu fréttimar. Hann
þurfti ekki að athuga vinning-
ana. Hvað myndi sú gamla gigt-
veika segja ef hún vissi, að hann
hefði unnið hæsta vinninginn?
Hún hætti að líkindum að gorta
yfir sínum hundrað krónum.
Þegar Pétur hafði lokið \ið að
drekka kaffið kveikti hann sér í
vindlingi og hallaði sér síðan út-
af; honum var það óhætt; hann
átti ekki að mæta á skrifstofunni
fyr en kl. 10. „Aldrei er neitt
markvert í þessum blöðum,“
rumdi í Pétri, en hann hélt þó
áfram að Lesa. „Hvað er þetta?“
hrópaði Pétur alt í einu, „þetta er
svívirðilegt ranglæti“. Augu hans,
sem voru i eðli sinu fremur smá,
tóku til að stækka og stækk,a,
svo andlitið varð að lokum ekk-
ert annað en tvö augu, sem störðu
angistarfull á blaðiö. Vindlingur-
inn féll úr höndum Péturs og Leinti
niður á gólf; eftir augnablik fór
blaðið sömu Leið. Dauðaþögn ríkti
í litla herberginu; Pétur lá kyr í
rúminu með aftur augun og op-
inn mmminn.
Ef vel var aðgætt, mátti sjá,
að vindlingurinn hafði reynt að
svíða smátölustaf úr blaðinu, sem
lá á gólfinu, og við nánari at-
hugun kom í Ijós, að þessi stafur
var núll. —i I fyrsta sinn í fjögtúr
ár mætti Pétur ekki á skrifstof-
unni.
Sigurður stórkaupmaður var
nýkominn á fætur og sat nú í
hinni vistlegu dagstofu sinni og
las nýtt dagblað á meðan hann
beið eftir morgunkaffinu. Hann
las um stríðið í Abessiníu og toll-
hækkun ríkisstjórnarinnar.
Þegar hann var í þann veginn
að Leggja frá sér blaðið, vakti
smágxein athygli hans, og þegar
hann hafði Iesið þessa grein, mátti
sjá, að hún hafði fært honum
einhverja gleðifrétt. Hann stökk
uppp af stólnum og skellihló.
„En sú hundaheppni, núna í
kneppunni," sagði hann og tók
velktan happdrættismiða upp úr
vestisvasa sínum. Þetta var heil-
miði og var númer 2828. Hann
las gxeinina aftur; hún var svo
hljóðandi:
Lesendur! Athugið! Misritast
hafði í kvöldútgáfunni í gær
númer á hæsta vinningi Happ-
drættis Háskölans. í blaðinu stóð:
50 þúsund, númer 28028; átti að
vera númer 2828. Þetta ero
Lesendur beðnir að afsaka. 1
Spennandi kvikmynd.
Ein fyrsta kvikmyndin, sem
Ec.i on gerði, er hann hafði fundið
upp kvikmyndavélina, var þannig:
Þiir smiðslærlingar hömruðu
stóra járnstöng, sem lögð var á
síeðjann. Einn þeirra sneri stöng-
inni í sífellu undir hamrinum.
Eftir að þeir höfðu unnið þannig
um stund, lögðu þeir frá sér
hamrana og gengu að borði, sem
stóð þar nálægt. Á borðniu stöðu
3 vatnsglös, og drukku lærling-
arnir vatnið úr þeim og þurkuðu
sér síðan um munninn með hand-
arbakinu, síðan tóku þeir hamr-
ana á ný og héídu vinnu sinni
áfram. Áhorfendumir ætluðu að
rifna af hrifningu yfir því, að
myndirnar skyldu hrieyfast. Frá
þessari smávægilegu byrjun eru
komnar hinar stóru kvikmyudir
vorra daga.
Hatf ibætir.
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfis, svo að
hinn r é 11 i
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi'
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
Hann svíkur
engan.
Reynið sjátf*
jReynsian eI"
ólýgnust.