Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 01.03.1936, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
SKJÁLFTINN.
(Frh. af 2. síðu.)
sjúkdómi, sem guði hiefír náðar-
samlega þóknast að leggja mann'i
á hierðar.
Það er þá sannleikur um konu
mannsins, sem hvarf og enginn
vissi hvað varð af, því að þeir
komu til hans á næturþeli og
drógu hann út úr rúininu, enda
þótt börnin, 4 að tölu, grétu há-
stöfum, og konan stirðnaði af
skelfíngu. Það er þá satt, að
María fái líka að líta inn ti)
Theresu. Er liún þá veik? Geng-
ur títthvað að henni? Og jafinvel
þótt eitthvað sé að henni, þá
trúir hún ekki á þess háttar,
svona heiðingi, og án trúar gerast
engin kraftaverk. Hvað er hún
þá að vilja inn til dýrliingsins V
Það er fáheyrt hneyksli.. Það ætti
að kæra þetta.
MÖÐIR Theresu verður sern
steini lostin, þegar svo ber
við um miðnætti eina xióttina, að
nokkrir brúnstakkar ryðjast inn í
hina kyrlátu íbúð hennar. Er það
nú frekja! Og þar eru bara kon-
)or fyrir.
Þessir náungar rífa alt og slíta,
brjóta upp læstar hirzlur og
spyrja eftir bréfum.
En hvaðan ætti svona fátæk gg
umkomulaus kona að fá bréf?
Þessar fáu bækur, það er biblí-
an og dýrlingasögur, taka þeir
Dg fleygja út í vagn, sem bíður
fyrir dyrum úti. Svo ryðjast þeir
Ínn til Thenesu, sem er hvít
eins og lilja og með hitaroða í
kinnum. Brúínstakkar víkja til
baka, en foringinn, stærðar rum-
Dr, sem er lítið minna fullur en
veniplega, slagar að rúminu,
grípur í sængina og togar í. En
stelpan heldur fast í sæn;,-ina,
og þannig togast þau á, eins og
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
Glámur og Grettir. Það endar
með því, að brúnstakkarnir takla
foringja sinin og ýta honum út.
En brúnstakkamir eru ekki á
því, að koma ajgerlega tómhentir
tá!l baka. Það er enginn slægur í
þessum frómu guðsorðabókum,
siem liggja á vagngólfinu. Þeir
haimsækja því Maríu, þarnia fyrir
handan, konu mannsins, sem skot-
á!nn var á flótta. Þeir draga hajna
hálfsofandi upþ úr rúminu til yf-
irheyrslu. Þeir vilja gjaman fá áð
vita, hvað hún, annar eins heið-
ingi, hafi verið að vilja inn til
Theriesu litlu, þessa blessaða dýr-
lings. 1 '
I þietta sinn dettur bömunum
|ekki í hug að gráta, þó að þeir
fari með móðurina burt.
Næsta dag er það orðið lýðum
Ijóst, að Thenesa er útsmoginn
nefur, sem að eins læzt vera veik,
af því hún býr yfir ýmsum hættu-
liegum leyndarmálum. Hún geym-
ir ýmis konar skjöl og skilríki,
flugrit og jafnvel spnengjur undir
dýnunni, sem reyndar er engin
dýna, heldur úttnoðinin tunnusekk-
ur, fullur af ýmsum þjóðhættu-
Iiegum göignum.
Það er árangurslaust, þó að
gamla konan barmi sér. Menn
láta á sér skilja, að bezt sé fyrir
hana að láta siem minst á sér bem.
Það vill enginn líta þangað heim
framar.
VI meiri athygli vekur það,
þegar Maríe, nýkomin út úr
fangelsinu, gengur um hábjartan
daginn heint að hinu bannfærða
húsi og inn til dýrlingsins. Hún
gengur mjög hægt, því að hún
minnist þriðja rikisins við hvert
fótmál. Þorpsbörnin trítla á eftir
henni, en enginn þorir að horfa
framan í hana.
Gamla konan nekur upp óp,
þiegar María banltar á dyrnar.
En Maria hugsar ekkert um það,
liún gengur inn um hábjartan
daginn, eins og hún vildi helzt að
siem flestir yrðu hennar varir.
Það fer enginn inn á eftir henni.
Það vantaði nú bara! Inn í svona
hús! Það er bezt aö halda sér frá
þeim húsum, sem brúnstakkar
hafa látið greipar sópa um. Samt.
sem áður fara nýjar fréttir að
kvisast: Theresa er stigin af sótt-
arsæng sinini. Eftir margra ára
liegu er hún komin á fætur og
staulast um gólfið. Hún ber sig
illa, auminginn, sem ekki er nein
fiurða. Hún hefir þá, þrátt fyrir
alt ekki verið neinn dýrlingur,
heldur að eins skjálftalæknir af
verstu tegund. Hún hefir nefnilega
aldnei borið sig illa fyr. Hún hafði
aldnei hljóðað, þegar hún var að
yfirfæra þjáningar þeilra, sem
báðu um líkn.
Nágrannarnir eru mjög forvitn-
RlKUB MAÐUR.
(Fdh. af 3. síðu.)
glasinu frá sér, „þið skrifið
þetta bara á reikninginn. Ö,
læknir!“ kveinaði hann ,,þér
megið ekki ræna mig.“
„Þér þjáist af ímyndunum,
hr. Endrei. Þér hafið ofreynt
yður á vinnu og þurfið nú næði
og hvíld, þá mun alt verða gott. /
Þér eruð einhleypur og eigið
tvö stórhýsi. Þér eruð sannar-
lega stórefnaður maður.
„Á ég tvö hús? Á ég þau?
Já, ég á þau“, svaraði hann sér
sjálfur. „Já, ég hef unnið. Þér
ættuð að vita, hvað ég hef þræl-
að, til þess að komast þetta
áfram. Já, ég á þau, en læknir,
ir. Þeir gægjast inn um gluggaina
á mánabjörtum nóttum. Gamla
konan er útgrátiln og talar ekki
orð við nokkurn mann. Það hlýt-
ur eitthvað að vera á seyði þarna
inni.. Væri ekki réttast að til-
kynna það piestinum.
AÐUR en nokkuð er ákveðið um
það mál, sést skjálftalæknir-
inn gauga sunnudag nokkurn fyrir
hádegi beina leið til prestsins. Hún
fiör hægt jdir og virðist hafa
miklar þrautir. Hún er ákaflega
mögur og föl yfirlitum. Hún
gengur álút og horfir hvorki til
hægri né vinstri. Það er horft á
eftír henni, og sumir elta haina í
hæfiilegri fjaiiægð þó.
Meira vita rnenn í raim ogveru
ekki um sveitastúlkuna Thieresu,
sem var alin upp í kraftaverkiaitrú
kaþólskrar kirkju og hafði öðl-
ast hæfileikann til að yfirfæra
þjáningar manna. Prestarnir kalla
það að taka á sig þjáningar ann-
ara, læknarnir iniefna það móður-
sjúka sjálfssefjun. Hvað ætti mað-
ur líka að vita roeira um hiana?
Það var enginn viðstaddur, þegar
hún taiaði við prestinn. I marga
daga sást pnesturinn hlaupa um
eldrauður í andliti. Hann sást
jafnvel fara inn til Maríu, sem
raunar átti sök á þessu öllu sam-
an. Því ef hún hefði ekki lýst
fyrir Theresu meðferðinni á sér
og sýnt henni rauðar rákir hér og
þar um líkamann, þá hefði kann-
ske alt Iegið í þagnargildi ennþá.
ANNIG fór um Theresu þessa
og skjálftalækningar henn-
ar. Enginn páfi mun nokkrusinni
taka hana í dýrlingatölu. Og
heim hefir hún ekki komið aft-
ur. Sumir halda að hún hafi lent
í fangabúðir, en aðrir þykjast
þafa séð hana á geðveikrahæli.
Það var víst læknirinn, sem sá
um það.
Þannig fer um dýrlingana nú á
dögum.
er nokkuð réttlæti til? Er
nokkur guð til?
Tvö stór tár runnu niður
kinnar sjúklingsins.
„Nú skuluð þér sofa og hvíla
yður. Seinna, þegar þér hafið
náð yður aftur, getum við talað
betur um þetta.“
„Nei, læknir, núna, núna! Ég
er ekkert veikur eða þreyttur,
og nú verðið þér að hlusta á
mig.“
Ný morfín-sprauta sefaði
Endrei, en þó einungis stutta
stund. Hálfri stundu seinna lét
hann hjúkrunarkonuna sækja
dr. Zala, og hóf umsvifaiaust
máls:
„Þér haldið það, læknir, að
ég sé ríkur maður. Vitið þér,
hvað það þýðir að vera ríkur
maður? Hafið þér nokkurntíma
gert yður grein fyrir því, hver
hefir rétt til að telja sig ríkan
mann? Margir halda, að sá sé
ríkur, sem borðar mikið og
drekkur og eyðir miklu í alls
konar skraut og skemtanir.
Slíkur maður er ekki ríkur,
hann er landeyða. Stundum eru
landeyðurnar ríkir menn, en
venjulega eru þeir það ekki.
Þeir hafa verið ríkir eða eru
synir ríkra manna. Verið ekki
óþolinmóður, læknir, ég get sagt
yður, að raunverulega ríkur
maður er einungis sá, sem á
meira í dag en hann átti í gær,
og, sem á morgun á meira en
hann á í dag. Það er ríkur mað-
ur. Einungis þeir, sem vita að
þeir muni eiga meira á morgun
en þeir eiga í dag, og, sem eru
alveg vissir um það, eru ríkir.
Þess vegna eru ekki til ríkir
menn lengur. Nú er ekkert ör-
yggi til, ef til vill er enginn guð
til heldur. Síðan 1919 hef ég ef-
ast um að það sé nokkur guð
til.“
„Já, við biðum ósigur í ófriðn-
Rétta, mjúka gljú »»
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.