Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.03.1936, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
S
inenninnir voru. Síðan kastar Otú-
el og dauðrotar máfinn.
Skutlari var Otúel einnig ágæt-
úr. Hafði hann jafnan mieð sér
á selaveiðar skutul og skutulrá,
tíl pess að skutla seli, er hann
ðafði skotið, ef hætta sýndist á,
að peir sykkju áður hann mæði
peim annan veg.
Það mun hafa verið á síðustu
árum hans á Snæfjöllum, er hann
var tekinn fast að eldast, að
sunnudagsmorgun einn kemur
hann út úr bæ sínum pokkalega
klæddur. Var par pá fyrir eitt-
hvað af strákum, glensmiklum,
eins ag gengur og gerist í ver-
stöðvum. Strákarnir fara að glett-
®st við karlinn og kasta í hann
torfusneplum o. p. h.
Biður hann pá að hætta pessum
leik og hrekkur fyrir peim upp í
sund eitt, er par var milli húsa.
En peir voru nú ekki alveg á pví
a& hætta svo góðri skemtun, pó
að litilmannleg væri. Var par
íúemstur í flokki piltur að nafni
Þórður. Sárnar nú gamla mannin-
úm pessi áreitni, grípur fiskirá,
er lá par í sundinu, og kallar til
piltanna, að ef peir ekki hætti
Þegar í stað, pá verði hver að
vara sig. En pieir halda upptekn-
úm hætti sem áður. Skýtur hann
Þá ránni að Þórði, og kom hún
1 hupp hans eða hægri mjöðm,
og hnígur hann pegar niður sem
hauður væri. Hættir við pað
hvefsni peirra.
En Otúel hlær við kalt og segir:
.,Ja ungi, svona skutlum við sel-
ion á fjörðunum.“
Þórður hrestist brátt við eftir
höggið, er hann fékk af ránni,
en þó má vel vera, að pað hafi
enzt honum til bana, pví að 4—5
árum síðar lézt hann úr meini,
er menn ætluðu, að af höggi
Þessu hefði stafað.
^IÐ Berjadalsá, sem er landa-
merkjaá millum Snæfjalla og
Sandeyrar, byggði fyrstur Ari
hokkur Magnússon, er kallaður
var fí-fí, en sjálfur nefindi hann
landnámsmann.
Ari pessi átti dóttur gjafvaxtia.
Hennar fékk sá maður, er Rós-
úúindur hét, sonur Finns í Aðal-
vík norður, er sumir nefindu
Galdra-Finn og á hvíldi kunn-
áttuorð eins og fleirum i pá
öaga.
Ara var pað mjög á móti skapi,
er dóttir hans gekk með Rós-
úúmdi, og komst hann svo að
erði um pað, að helvítis maðurinn
^íði fíflað og flagað dóttur sína,
skilið sig eftir eins og skít í
kollu.
Eitt sinn í logni og góöviðri
fióiu peir tveir á bát til Isafjarðar,
Ari fí-fi og Otúel, og var „guli
lúúfrnn" með í förinni, svo sem
venja var Otúels, er haim ferðað-
i'st eitthvað. Á heimleiðinni munu
karlarnír hafa drukkið fast, eins
og oft kom pá fyrír í kaupstað-
arfierðum.
Sjá menn, sem voru par fyrir
landi að fiskidrætti, pað til ferða
peirra, að er peir koma á mið
pað, er Borgir heita (p. e. pegar
Borgirnar á Æðey ber í Kaldá í
Lóni) fara peir að fljúgast á,
og líkur pví svo, að undir peim
hvolfir, og fara þeir par báðir í
sjóinn.
Ari náði í ár og flaut á henni,
en Otúel komst á kjöl..
Þiegar sjómennirnir koma parna
til bjargar, fcallar Otúel til þeirrai
og segir:
„Látið pið andskotann hann
Ara \æra, en bjargið pið kútnum."
Átti hánn par við bnennivínskút-
inn, sem flaut þar skamt frá.
Þarna fór „guli laufin:n“ niður.
Kom hann upp á lóðum tveim ár-
um síðar, en var þá ónýtur.
Otúel skaut mikið af hnísu og
fór oft í þær fierðir langt inn í
Djúp.
Kom hann pá á útleiðinni jafn-
an við í Æðey hjá Rósinkar
bónda Árnasyni. Var svo um sam-
ið þeirra í milli, að Rósinkar
keypti af honum hnisu til beitu
o. p. h.
■C* ITT sinn á öndverðu vori
kemur Otúel úr hnísuleið-
angri og lendir i Æðey. Þegar
hann er að ganga þar til bæjar á-
samt heimamönnum, sjá þeir
hvar örn kemur fljúgandi hátt í
lofti austan yfir sundið og nesin,
og fylgir smáfuglahöpur mikill,
eins og oft er par sem ernir
sveima yfir ætum eða varpeyjúm.
Æðarfugl var um petta leyti al-
sieztur upp og pyrptist hann peg-
ar til sjávar, er hann varð arnar-
ins var.
Rósinkar bónda pótti nú eigi
gott í efni, er hann sá, að hverju
fór, og segir við Otúel, að ef hann
geti nú drepið penna vágest, þá
skuli hann pegar í stað gjalda
honum 4 kr. fyrir. En hinn kveð-
ur pað ómöguliggt, meðan han-n
fljúgi svo hátt. Þó fier hann til
báts síns og nær í „gula laufann“,
sem lá þar hlaðinn.
Þegar Otúel kemur aftur til
mannanna, sem stóðu heima við
bæinn ,er örninn enn dálítið aust-
an við pá og fier hægt vestur yfir
(hátt í lofti, og sem hann kemur
beint yfir höfuð peirra bregður
Otúel lupp „laufamun" og skaut
með sama, en konungur loftsins
steyptist þar til jarðar fyrir fætur
þeirra, er á horfðu, og mæltu
allir einum rómi, að petta væri
hið frækilegasta skot.
En Rósinkar bóndi fer með
Otúel til stofu og diekkur hann
par svo fullan, að bera varð hann
til skips.
Þó að Rósinkar þætti vænt um
dráp arnarins og launaði það vel,
var hann ekki blíður í garð Otú-
els, þegar hann stóð hann að
æðarfugladrápi, sem margoft kom
fyrir.
AÐ var eitt sinn á manntals-
pingi í Unaðsdal, par sem
Rósinkar hafði fiengið Otúel sekt-
aðan fyrir æðarfugladráp, eins og
oft áður, að taka átti’ af hontun
og gera upptæka byssuna „gula
laufann“. Málalyktir urðu pó þær,
að hann fékk aö halda henni
gegn pví aö lofa bót og betrun.
Þá var sýslumaður í ísafjarðar-
sýslu Stefán Bjarnason, og gisti
hann að því sinni i Æðey, en
Otúel fylgdist ofan með peim
sýslumanni og Rósinkar.
Otúel var svo varið, pó að ó-
heimskur væri, að hann hafði
gaman af að viðra sig upp við
mieiri háttar menn, og vildi hann
pví fylgjast með sýslumanni svo
langt sem kostur var á.
Þegar peir fcoma á höfnina í
Æðey, sem var krök af fiugli,
segir Rósinkar, sem mun hafa
verið hreyfur af víni: „Skjóttu
nú, djöfull!" Meinti hann pað til
Otúels, sem ekki lét standa á sér,
en skaut beint af augum í æðar-
fuglahópana. Lágu margar kollur
við skotið, og segir Otúel: „Hirtu
dar plöggin dín, Rósi.“
Snýr Rósinkar sér pá að sýslu-
manni og segir, að hér purfi ekki
vitna við, og megi nú víst taka
byssuna af Otúel fyrir fult og alt.
>^n sýslumaður hafði gaman af
öllu piessu og segir brosandi, að
pví miður sé ekkert hægt á pessu
að hafa, par sem hiann hafi' sagt
hinum að skjóta.
/'A TÚEL var góður sjómaður
og laginn stjórnari.. Á Snæ-
fjöllum er brimasamt og oft bára
mikil. Er vont að lenda par í
álandsvindi eða haföldu, eiins og
á allri Ströndinni.
Þá er svo vildi til, var pað
vani Otúels að taka stýri frá, er
hann kom undir land og stjórna
með tveim árum, er hann hafði
Eastar í hönkum í öftustu röng-
um, sína á hvoru borði.
Eitt sinn voru tveir menn frá
honum að fiski á miðunum par
framundan. En meðan peir voru
á sjónum brimaði mjög og gerð-
ist ilt að lenda. Annar sezt undir
árar, en hinn við stýri. Er þeir
koma undir land rennur við á
bárunni, svo að báturinn fier flat-
íur fyrir sjóana, og hvolfir honum
þar, en mennirnir farast báðir.
Otúel stóð í landi og sá á slys-
ið, og verður honum þá að orði:
„Ja ungi, bannsettir klaufarnir.
Ekki hefði nú farið svona, ef ég
hefði verið með.“
Otúel átti lengi bát pann, er
hann miefndi Hugljúf, og geröt
hann stundum út án pess að vera
sjálfur fyrir honum.
Eitt sinn hafði hann formann,
er Ólafiur hét og heima átti við
Berjadalsá. Kona hans hét Ólafía.
Hún var mjög blótsöm.
Einu sinni, þegar Ólafur er á
sjó, gerir austan veður og báru.
Þá segir Ólafía: „Kominn ofan,
helvízkur; drepur hann Ólaf
minn.“
Otúel var par nærstaddur og
gegnir: „Ó-nei, ungi; Hugljúfur
ratar.“
Til er og frásaga um pað all-
merkileg, að Hugljúfur rataði, og
er hún á þessa leið:
Á síðustu árum Otúels voru
eignir hans mjög gengnar tií
purðar upp í skuldir, og keypti
pá Hugljúf Sigurður Jósefsson á
Sandieyri. Hélt hann honum út,
og var formaður á honum Guð-
mundur bróðir hans..
ÐAG einn seint á hausti, pegar
margir bátar voru á sjó og
þar á meðal Guðmundur á Hug-
ljúf, gerir ofsa norðvestan á-
hlaup, og fórust pann dag einir
5 bátar, sem á sjó voru í Djúp-
inu. En pað er af Guðmundi og
Hugljúf að segja, að pegar veðrið
skellur á, sezt hann við stýri, en
piltar tveir, er með honum voru,
undir árar og vilja freista pess
að kornast undir Ströndina. Þeg-
ar á fyrstu báru nennur við og
snýst báturinn upp í. Guðmundur
missir við petta kjarkinn, tekur
frá stýrið og hefst ekki að, en
bátinn rekur stjórnlausan og aft-
ur á bak undan hríðinni og ofsa-
veðrinu. Einu sinni sáu peir grilla
í land og hugðu pað vera í Skötu-
fjarðarmynni, en pað mun hafia
verið vesturhorn ÆÖeyjar, sem
nefnt er Æðeyjarklettur.
Loks sjá þeir land, og birtir
pá ögn og lægir. Sjá þeir pá, að
Frh. á 8. síðu.
Þrátt fyrir kreppu og þótt
spara megi 100—300% á því ai
taka allar myndirnar á sömu
plötu og láta síðan af hendl
stækkaða prufulappa — þrátt
fyrir það býð ég aðeins 1. fL
nýtízki: Atelier Ijósmyndavinnu
og miða plötuf jöldann við þarf-
ir hvers eins.
Ljósmyndastofa*
Sigurðar Guðmundssonar,
Lækjargötu 2.
Shni 1980.
Heima 4980.