Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 15.03.1936, Blaðsíða 6

f ALÞÝ©UBLAÐI©
„Inai iæ$alaipa.u
Eftir Svemi»]örsa SemarEiðison,
(Tveir menn, lítið her-
bergi, b'.yrð, tveir stólai’,
sigarettur og kvöld.)
„Þektirðu þennan mann?“
„Já, já, auðvitað var hann letigi
að ikynnast, en að endingu þekti
ég hann samt, eða mér finst það,
að minsta kosti þegar ég hugsa
um hann.“
„Hvað, hét hann ekki Finnur?“
„Jú, Finnur hét hann, og hann
átti beima í ósjálegum skúrræfli
hérna rétt fyrir innan bæinn.“
„Já, mig minti það.“
„Honum teið nú auðvitað alt af
hálf-illa í þessum hjalli sínum;
hann var svd gisinn og kaklur,
en það var nú samt mesta furða,
hvað hann bar sig.“
„Kvartaði hann aldriei?“
„Nei, ég kom oft til hans, og
ég heyrði hann aldrei kvarta.
Hann sagðist líka vera einn af
hörðu kvistunum í lífsins tré.“
„Já, hann komst víst stundum
dálítið einkennilega að oröi, karl-
fauskurinn."
„O-já. Það var oft gaman áð
taia við hann Finn gamla. Ég man
t. d. eftir þvi, að einu sinni, þegar
hann var að tala um þennan vet-
Ibt, sem hann veiktist, þá sagði
hann að frostið minti sig á dýr.
Það græfi sig ofan i jöröina,
Lengra og lengra, alveg eins og
jþað ætti þangað eitthvert erindi.
Og svo á morgnana þegar hann
vaknaöi, þá sagði hann að það
strykist um allan skrokkinn á sér
kalt og 'óviðkunnanlegt, eins og
hendur á hki.“
„Já, þetta hefir verið skrítinn
náungi. Heyrðu! Var hann ekki
ákaflega sérvitur?“
„Nokkuð, að minsta kosti tai-
Bétta, mjúka gljútnn
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.
aði hann mikið við sjálfan sig,
einkum þegar hann hélt að aðrir
heyrðu efcki til. Þá hélt hann
hrókaræður út í loftið, og kink-
aði kolli í sífellu, alveg eins og
hann þekti alla ferðamennina á
viegum þessa heims."
„Og þú sagðir að það hafi bara
vierið sumarið, sem hann elskaði?"
„Já, að minsta kosti heyrði ég
hann aldrei tala uni neitt annað,
sem sér væri hjarífólgnara."
„En þú varst búinn að lofa því
að segja mér nánar frá þessu at-
viki, sem kom fyrir hann þennan
vetur.“
„Það var alt saman mjög ein-
kennilegt og dularfult eins og
dauðinn. Og það var víst alveg
áreiðanlegt að hann komst ekki
að neinni niðurstöðu um það,
hvernig sem hann hugsaði um það
á banasænginni, en hún var bein
afleiðing þess, er fyrir hann bar.
í síuttu máli: Hann sagðist hafa
vaknað einn vetrarmorguninn við
það, að sumarið var alt í einu
komið.“
„Ha!?“
„Já, það er von að þú sért
hissa, en ég er alveg viss um að
Finnur sagði þetta satt. Hann
sagðist hafa glent upp augun, og
hrímið var horfið af glugganum.
Hann sagði mér .að eitthvað inst
(nni í sál sinni hefði tekið snögt
viðbragð. Tilfinningar, sem Iengi
höfðu legið grafnar undir. fönn,
urðu þá alt i ejnu svo létíar og
skjótar, eins og silungar í vatni,
því úti var sumarið, hlýtt og
grænt.“
„Manninn befir auðvitað verið
að dreyma."
„Nei, hann sagði mér að hann
hefði þotið hálfklæddur upp
úr rúminu, og út á hlað.“
„Og varð hann ekki fyrir nein-
um vonbrigðum?!*
„Júi auðvitað var þá alt eins -og
fyrr. Alt 'kalt og ömurlegt eins og
steinn á gömlu leiði. En hann
vildi ekki trúa því. Hann sagði
að það skyldi vera sumar, eins
og áðan. Frost? Hvaða bölvuð
vitleysa! Snjór? Nær ekki nokk-
uir: átt. Bara vitleysa og draum-
ar. Heimskir og svartsýnir draum-
ar. Nei, —; nú er sumar. Sumar,
sumar, sumar. Hann sagðist hafa
hr -að þetta upp aftur bg aftur,
ja nframt þvi, sem hann hefði
ba ist við að biása ekki í kaun.
Og eins og til þess að sánnfæra
sjólfan sig um að það væri bara
hreiht og beint súmar, þá sagðist
hann hafa sezt undir skúrvegginn
og farið áð reyna aö sjá löuna.“
„Og hvernig gekk það?“
„Hann sagði mér að tveir hun-
graöir og krunkandi hrafnar
hiefðu flogið glæfralega yfir höfði
sér, rétt eins og þeir 'vildu hann
í-eigan.“
„Auðvitað, þeir hefðu lí'ka -ekki
verið lengi að höggva augun úr
karlinum, hiefði hann v-erið ósjálf-
bj-arga eða dauöur."
„Finnur gamli mintist nú ekk-
ert á það. Hann sagðist bara hafa
farið að böiva hröfnunum fyrir
aumingjaskapinn, að vera í 'vand-
ræðum mieð að ná sér í æti, ein-
mitt um hásumarið."
„Og fór hann ekki að efast um
að það væri sumar?“
„Hann mintist ekkert á það.
Sagðist bara hafa farið að skjálfa
og diegist svo inn með veikum
mætti.“
„Og auðvitað kalinn á höndum
og fótum?“
„Hann sagðist hafa talið sér trú
um að það væri bara sólbmni.
En það var annað enn þá alvar-
legra. Hann Iogverkjaði í brjóst-
ið. Hann sagðist þá hafa verið
krosSfestur, þó að -ekki sæjust
nagl-aför, og vissulega stæði spjót
í síðunni á sér, þó að efcki sæist
sár. Svo vikli hann ekki tala
meira um það.“
„En þú h-sfir talað við lækn-
inn?“
„Já, hann sagði að Finnur hefði
ofkælst -og f-engið heiftuga
lungnabólgu. Svo var hann fluttur
upp á spít-ala, :>g þar Iá hann s-vo
það sem eftir var af vetrinum.“
„V-ar þetta góður læ'knir, sem
stundaði hann?“
„Þ-að hield ég, að minsta kosti
v-ar hann óþreytandi i því, að
gefa Finni gamla inn -einhv-er
meðul, sem áttu að gera honum
það 'kl-eift, að komast á fætur
aftur.“ f
,,Qg livernig bar svo Finnur
gamli sig í legunni?"
„Vel. Auðvitað neitaði hanu
stundum að taka inn meðulin, en
m-
þegar læknirinn sagði honum að
hann skyldi bar-a hugs-a sér að
það væri br-ennivín í s'keiðinni,
þá lét gamli maðurinn undan og
r-endi niður því versta, sem hann
hafði no'kkurn tíma smaikkað um
æfina.“
„Aumingja karlinn!“
„Já, og svo kom sum-arið. Og
Finnur gamli gat ekki farið á
fætur. Og hann mátti það heldur
’fekki. Nei, öðru nær. Það eina,
sem hann mátti, var bara það, að
liggja kyrr, taka inn „vond“ með-
ul og vera rólegur. Bráðum kæm-
ist hann svo á fætur aftur, heill,
hr-austur o. s. frv. En hann fcomst
aldr-ei á fætur aftur. Og það bar
alls ekki neitt á því, að læknirinn
eða hjúkrunarkbnán yrðu fyrir
vonbriglum, eins og þau höfðu
bæði vonað bjart fyrir hans
hönd.“
„Dó hann þá þarna á spítalan-
um?“
„Já, ég fcom til hans, þ-egar
hann var í þann veginn að deyja.
Þ-að var bjartur sumarmorgunn
þá, og Finnur gamli sagðist kann-
ast svo undarlega v-el við þennan
morgun. Hann sagöi, að á svona
morgni hiefði hann fyrst flsrðið
veikur.“
„H-eldurðu að hann hafi verið
nokkuð hræddur við það að
deyja?“
„Niei, það held ég ekki. Þegar
læknirinn sagði honum að nú
skyldi hann bara hugsa sér að
hann væri að sofna, þá brosti
hann.“
„Líklega í fyrsta og síðasta
sinn ?“
„Ja, að minst-a kosti í síðasta
sinn. En það skiftir nú ekki neinu
máli. Þietta bros hans var svo fal-
Jegt. Það straúkst yfir alt andlit
hans, hlýtt og saklaust, eins og
það væri hönd á litlu barni.“
„Sv-o var hann dáinn?"
„Já, dáinn -og kaldur eins og ís.
Einmitt um hásumarið.“
„Þú manst vel eftir þ-essum
manni. Er það ekki?“
„Jú, minningin um hainn er-eitt af
því fáa, s-em mér þykir vænt um-
Mér þótti vænt um hann. Og það
liggur við að ég undrist yfir því.
Ég sem hefi alt af haldið, að ég
ætti ekki há gáfu til, að geta
þótt vænt um neitt. En sleppuin
því. Finnur gamli var auðvitað
enginn glæsilegur andi, sem
t-eigaði hvern bi'kar í b-otn.
En hann bar heldur ekki n-eina
uppþembda, h-eimspekilega fyrir-
litningu fyrir lífinu, -og ég sá
hann aldrei brjóta -einn -einasta
bikar.“
(Þögn.)
Sveinbjöm Sumarlicason.
enn þá eina! Þú hefír
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleiö'
ingum um kreppuna.